Μια γνωστή επέτειος, μια άγνωστη θυσία

27 Απριλίου 1941, οι Γερμανοί εισβάλλουν στην Αθήνα.

Ο εύζωνας Κωνσταντίνος Κουκίδης, παραστάτης της ελληνικής σημαίας στον ιερό βράχο της Ακρόπολης διατάζεται από τον Γερμανό ίλαρχο να την υποστείλει για να υψωθεί η γερμανική σβάστικα...

Στον ήρωα Κωνσταντίνο Κουκίδη

Κατακτητές οι Γερμανοί εισβάλλουν στην Αθήνα.

Αλαζόνες, περήφανοι, στον Ιερό Βράχο ανεβαίνουν.

Τους ενοχλεί η γαλανόλευκη, το καμάρι, η πνοή μας.

Θέλουν να επάρουν την επαίσχυντη με τον αγκυλωτό σταυρό,

αυτήν που ... εσαβάνωσε την Ευρώπη ολάκερη.

Οι Έλληνες κλαίνε βουβοί, κλειδωμένοι στα σπίτια τους,

θυμωμένοι κι αδύναμοι, νικητές, προδομένοι και σκλάβοι.

Για όλους, για όλες αγρυπνεί ο Κουκίδης,

ο ήρωας εύζωνας, ο φρουρός της Ακρόπολης.

Η ψυχή του γιγάντια!

Αυτός τώρα είναι όλη η Ελλάδα!

"Τη σημαία σου υπόστειλε!", διατάζει ο ίλαρχος Γιακόμπι.

Σιωπή πιο βαθιά κι απ' το θάνατο.

Ολόρθος, αγέρωχος ο Έλληνας τον ιστό πλησιάζει.

Τα χέρια δυνατά, στιβαρά. Η ψυχή του όλο φλόγα κι απόφαση...

Τη σημαία τυλίγεται. Στην καρδιά του την κλείνει

και μ' αυτήν αγκαλιά μες στο χάος τσακίζεται!

Χέρια εχθρικά τη σημαία δεν άγγιξαν!

Η Ελλάδα δεν πάρθηκε!

Απ' το μνήμα του ήρωα η θυσία, το θάρρος ρωμαλέα φωνάζουν:

"Η Ελλάδα δεν σκιάζεται! Η Ελλάδα μας ζει και θα ζει!"

Την κρατούν ζωντανή αυτοί οι ήρωες που είναι παιδιά της!

Η άγκυρα της ελπίδας

"Ω θείας, ω φίλης,
ω γλυκυτάτης σου φωνής!
μεθ' ημών αψευδώς γαρ επηγγείλω έσεσθαι
μέχρι τερμάτων αιώνος, Χριστέ,
ην οι πιστοί άγκυραν ελπίδος
κατέχοντες, αγαλλόμεθα".
(Τροπάριο θ΄ ωδής του αναστάσιμου κανόνος)

Πόση γλυκύτητα και παρηγοριά χαρίζει στην ψυχή μας αυτός ο υπέροχος ύμνος!
Πορευόμαστε σ' αυτή τη ζωή εν μέσω θλίψεων και δυσκολιών.
Ποιος δεν υποφέρει καθ' οιονδήποτε τρόπο; Ποιος δεν χρειάζεται ελπίδα και στήριγμα και "άγκυραν ασφαλή τε και βεβαίαν";
Και να! έρχεται η γλυκύταταη υπόσχεση του αναστημένου Χριστού
ότι θα είναι μαζί μας πάντοτε έως της συντελείας του αιώνος.
Αυτός, ο Νικητής του θανατού!
Αυτός, η Σταυρωμένη για μας Αγάπη!
Αυτός, η Σοφία και ο Λόγος του Θεού!
Αυτός, ο Κραταιός και Δυνατός!
Τι λοιπόν να φοβηθούμε; Από τι να δειλιάσουμε;

Χριστός Ανέστη!

Ξένος

Δος μοι τούτον τον ξένον,
τον εκ βρέφους ως ξένον
ξενωθέντα εν κόσμω.
Δος μοι τούτον τον ξένον,
όν ομόφυλοι μισούντες
θανατούσιν ως ξένον.
Δος μοι τούτον τον ξένον,
ον ξενίζομαι βλέπειν
του θανάτου το ξένον.
Δος μοι τούτον τον ξένον,
όστις οίδε ξενίζειν
τους πτωχούς και τους ξένους.
Δος μοι τούτον τον ξένον,
όν Εβραίοι τω φθόνω
απεξένωσαν κόσμω.
Δος μοι τούτον τον ξένον,
ίνα κρύψω εν τάφω,
ος ως ξένος ουκ έχει
την κεφαλήν πού κλίνη.
Δος μοι τούτον τον ξένον,
ον η μήτηρ ορώσα
νεκρωθέντα εβόα:
Ω Υιέ και Θεέ μου,
ει και τα σπλάγχνα τιτρώσκομαι
και καρδίαν σπαράττομαι
νεκρόν σε καθορώσα,
αλλά τη ση αναστάσει θαρρούσα μεγαλύνω.

(Γεωργίου Ακροπολίτου)
Κορυφαία έμπνευση που ψάλλεται τη Μεγάλη Παρασκευή το βράδυ στην κορύφωση του σωτηριώδους έργου του Κυρίου μας, όταν ολοκληρώνεται η περιφορά του Επιταφίου.

Πάλι σταυρώνω το Χριστό!

Πάλι σταυρώνω το Χριστό!
Όχι οι Εβραίοι οι "κακοί",
ούτε οι Ρωμαίοι στρατιώτες.
Εγώ σταυρώνω το Χριστό
γιατί ακόμα δεν μετάνιωσα.
Εγώ σταυρώνω το Χριστό
γιατί ακόμα δεν αγάπησα.
Εγώ σταυρώνω το Χριστό
γιατί πορεύομαι αδιάφορα.
σκληρά και ράθυμα.
Εγώ σταυρώνω το Χριστό
γιατί ακόμα δεν συγχώρεσα.
Αν μ' αντικρίσουνε τα μάτια Του,
πώς θα Του γνέψω;
Αν με ρωτήσει τ' άγιο στόμα Του,
τι θα ψελλίσω;

Κι όμως μόνο σε Σένα
θά βρω καταφύγιο.
Μόνο σε Σένα θά βρω τη γαλήνη.
Δώσ' μου συγχώρεση
νάχω κι εγώ να δώσω.
Δώσ' μου εγρήγορση,
τον πειρασμό ν' αντιπαλέψω.
Δώσ' μου αγάπη, νάχω
σ' όλους γύρω μου να δίνω.
Δώσ' μου μετάνοια,
να μπω στο δρόμο το δικό Σου,
να 'ρθω γονατιστή
στα σταυρωμένα πόδια Σου!

Δέκα Παρθένοι

Μωρές και απρονόητες

ήταν οι πέντε εκ των δέκα.

Ελάχιστο το λάδι στα δοχεία,

τέλειωσε πριν ο Νυμφίος έλθει.

Κι εγώ μωρή και απρονόητη.

Με τόσο λίγη πίστη!

Με τόσο λίγη υπομονή!

Με τόσο λίγη αγάπη!

Μου σώνονται αμέσως.

Και δυστυχώς αυτά τα τρία δεν δανείζονται.

Πρέπει εγκαίρως να τ' αποκτήσω

με πολλή επιμονή και προσευχή,

με ματωμένα γόνατα,

μ' ανυποχώρητο αγώνα.

Στήριξέ με, Κύριε,

και διώξε μακριά μου τον πειρασμό της ραθυμίας,

της σκληρότητας, της απιστίας,

ώστε να μείνει "λάδι" στο δοχείο μου,

νάναι αρκετό, να φθάσει ως τη στιγμή

που ο Νυμφίος θαρθεί για μένα.

Θα με καλέσει δίπλα Του στο "γλέντι" της αιώνιας ζωής.

Εκδρομές ανοιξιάτικες

Τι ωραίο που είναι να είσαι δασκάλα!
Μόλις βρεις ευκαιρία και καλό καιρό, προγραμματίζεις μια εκδρομούλα και χαίρεσαι με τα παιδιά τις ομορφιές της άνοιξης.
Την περασμένη Πέμπτη -παρόλο που η πρόγνωση του καιρού δεν ήταν και η καλύτερη - ξεκινήσαμε για την Κοζάνη όπου επισκεφθήκαμε το Περίφημο Λαογραφικό Μουσείο. (Για την ακρίβεια είναι Φυσικής Ιστορίας, Ιστορικό και Λαογραφικό). Έχει πραγματικά άπειρα εκθέματα από πετρώματα και απολιθώματα, βαλσαμωμένα ζώα, τερατογενέσεις, μακέτες των παραδοσιακών αγροτικών εργασιών, εργαλεία της Νεολιθικής εποχής, παραδοσιακές φορεσιές, εσωτερικό αρχοντικών σπιτιών της Δυτικής Μακεδονίας του 19ου αιώνα, ξεπερασμένα επαγγέλματα, ιστορικά κειμήλια κυρίως των χρόνων της Τουρκοκρατίας, του Μακεδονικού Αγώνα και των Βαλκανικών Πολέμων κ.τ.λ.
Μετά περάσαμε την τεχνητή λίμνη του Πολυφύτου και βγήκαμε στο Βελβεντό, ένα ζωντανό λαογραφικό μουσείο, με όμορφα σπιτάκια καλοδιατηρημένα, σοκάκια που κρατούν χρώμα παλιοκαιρίσιο, τον εξαιρετικό Ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου του 1804, πρόσφατα αποκατεστημένο, όπου μας ξενάγησε ο σεβαστός π. Δημήτριος. Λίγο έξω από το χωριό είναι η περιοχή Μετόχι με ένα μετόχι μοναστηριακό, εξοχικό κέντρο και γήπεδα όπου πραγματικά ξέδωσαν οι μικροί μας φίλοι. Αν περπατούσαμε 2 χιλιόμετρα θα βγαίναμε στο Σκεπασμένο με τους καταρράκτες, αλλά δεν μας έπαιρνε ο χρόνος. Ο καιρός μας έκανε τη χάρη και διατηρήθηκε εξαιρετικός.
Χαρήκαμε χρώματα κι αρώματα, ιδίως το "ροδακινί" στον ανθισμένο κάμπο της Βέροιας με τις άπειρες ροδακινιές αλλά και τα πολύχρωμα χαλάκια με τις μαργαρίτες, κίτρινες, άσπρες, μωβ. Ευλογία θεού!
Τα παιδιά πέρασαν υπέροχα αλλά κι εμείς οι δάσκαλοι και συνιστούμε ανεπιφύλακτα ένα τέτοιο πλάνο εκδρομής και σε συναδέλφους και σε γονείς.

Το Σάββατο είχαμε κι άλλη μια εκδρομική ευκαιρία με τους γονείς των μαθητών μας, συναδέλφους και λίγα παιδιά -δυο πούλμαν περίπου εκατό άνθρωποι. Βρεθήκαμε στον Άγιο Διονύσιο του Ολύμπου όπου προσκυνήσαμε τον πράγματι μεγάλο Άγιο, επισκεφθήκαμε το Μουσείο της Μονής και "κεραστήκαμε" πνευματική τροφή από τον π.Μάξιμο.
Πέντε πράγματα να μην αφήσουμε ποτέ: Εξομολόγηση, θεία κοινωνία, προσευχή, μελέτη θείου λόγου και προσωπικό πνευματικό αγώνα. Από κει και πέρα ό,τι έρχεται στη ζωή μας θα είναι ευλογημένο από το θεό και μέρος του σχεδίου του για τη σωτηρία μας. Άρα δεν φοβόμαστε τίποτα.
Μετά τον Άγιο Διονύσιο υπέροχη βόλτα δίπλα στα κρυστάλλινα νερά του Ενιπέα στο Λιτόχωρο και νοστιμότατο γεύμα στο Βαρικό. Πηγαδάκια, κουβεντούλες, ανάσα για όλους.
Απόγευμα κι Εσπερινό στον Άγιο Αθανάσιο Κολυνδρού. Άλλο εξαιρετικό μοναστήρι με υπέροχη θέα προς το νότο. Χόρτασε το μάτι μας από το φρέσκο καταπράσινο χρώμα των χωραφιών κεντημένο με κίτρινες κι άσπρες μαργαρίτες. Τι ομορφιά Θεέ μου!
Επιστρέψαμε γεμάτοι εικόνες, γαλήνη κι ευφροσύνη από τη φυσική ομορφιά και τη χαρά της μεταξύ μας επικοινωνίας. Και σ' άλλα με υγεία!

Ο Μέγας Κανών

Όντως μακρύς κι ατελείωτος, αλλά με εντυπωσιακό περιεχόμενο. Αναφέρεται σ' όλη την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη. Μας παρουσιάζει από τα κείμενά τους πρόσωπα και γεγονότα άξια μίμησης ή αποστροφής και μας προτρέπει σε μετάνοια.
"Πόθεν άρξομαι θρηνείν τας του αθλίου μου βίου πράξεις; ποίαν απαρχήν επιθήσω Χριστέ, τη νυν θρηνωδία; αλλ' ως εύσπλαγχνός μοι δος παραπτωμάτων άφεσιν.
Δεύρο, τάλαινα ψυχή,συν τη σαρκί σου τω πάντων κτίστη εξομολογού, και απόσχου λοιπόν της πριν αλογίας και προσάγαγε Θεώ εν μετανοία δάκρυα".
Η καθημερινή μας ζωή είναι μια "αλογία". Το αποδεικνύουν όσα συμβαίνουν γύρω μας και τα θεωρούμε φοβερά και σημεία των καιρών και μας απογοητεύουν και μας κάνουν να απελπιζόμαστε και να πενθούμε. Πότε θα το καταλάβουμε βαθιά, οντολογικά, για να προσπέσουμε μετανοιωμένοι με δάκρυα στα πόδια του Χριστού μας και να ζητήσουμε άφεση παραπτωμάτων; Όσο δεν αποφασίζουμε να κάνουμε αρχή μετανοίας, τόσο σωρεύουμε πάθη και αθλιότητες μέσα μας και γύρω μας.