Αδελφή Φιλαρέτη, η ευλογημένη αχθοφόρος του πόνου

Δεν έχω διαβάσει ωφελιμότερο και συγχρόνως πιο καλογραμμένο και "από καρδίας εξερχόμενο" κείμενο. Παρόλο που μπορεί να το βρει κανείς και στο ΑΗΔΟΝΙ και στα ΓΟΡΓΑ ΠΑΡΕΣΤΙΓΜΕΝΑ, επειδή το θεωρώ πραγματικό θησαυρό, το καταχωρώ στη μνήμη της ...

Αδελφή Φιλαρέτη,

η ευλογημένη αχθοφόρος του πόνου

Χθες βράδυ ο γιός μου, μου ζήτησε να του αναπτύξω το θέμα «Όταν το άχθος γίνεται ευλογία». Θέμα τόσο βαθύ,τόσο ουσιώδες...

      Αστραπιαία ο νους μου έτρεξε στην Έλενα,γιατί  ήταν το ζωντανότερο παράδειγμα...  

     Την ίδια ώρα έμπαινε ο σύζυγος για να μας αναγγείλει ότι η Έλενα,η αδελφή Φιλαρέτη «Έφυγε από κοντά  μας «σήμερα το μεσημέρι» 25 Ιανουαρίου ημέρα μνήμης των οσίων Ξενοφώντος, Αμμωνά και Συμεών του Παλαιού.

     Λουσμένη πάντα στο φως του πόνου, απ’ τη γέννηση ως το θάνατο, φωτεινή-καθαρή-γαλήνια η μορφή της, γαργαριστή-τραγουδιστή  κι η καθάρια φωνή της, γλυκό το χαμόγελό της, αληθινή αριστοκράτισσα-αρχόντισσα του πόνου, «έκανε αγόγγυστα και με χαρά τον κανόνα της πάνω στη γη»· μετέβαλε το άχθος της, την εκ γενετής αναπηρία της και όσα στην πορεία επέτρεψε ο Θεός, σε πραγματική ευλογία·  πάνω στα δεκανίκια της αρχικά, στο αναπηρικό της καρότσι μετά με το σιδερένιο νάρθηκα στο πόδι, στο κρεββάτι του πόνου τής «επαχθούς ευλογίας» του καθολικού καρκίνου στο τέλος, που σαν κάμινος την λαμπικάρισε- λεύκανε στο μαύρο ρασάκι της· πάνω από 50 χρόνια...Θα είναι πάντα στην ψυχή μας...

      Η ‘Ελενα ήταν η «τρυφερή» χαρά και η αγαπημένη έγνοια μας στην φοιτητική μας παρέα στη Θεσσαλονίκη· θεολόγος που δεν «θεολογούσε»· μ’ αυτό το κάτι απ’ τα αδιάψευστα που μόνον οι ψυχές γνωρίζουν να σε τραβά δίπλα της, να σε κάνει να νοιώθεις «καλόν ημάς έστιν ώδε»· αυτό που αναπαύει δίχως λόγια , ανεπιτήδευτα, χωρίς προσπάθεια, το ξεχείλισμα κι η ευωδία της ψυχής, αυτό που οι ελάχιστοι -οι εκλεκτοί- το έχουν χάριτι Θεού. 

     Η ζωή της απ’ το ίδρυμα στη Γλυφάδα στο άβολο για το καρότσι της δωμάτιο της φοιτητικής εστίας με τις πολλές σκάλες, στο στενάχωρο διαμέρισμα της Τούμπας... στο Νοσοκομείο της Μονής, αδιαμαρτύρητα σήκωνε το βαρύ της σταυρό, μα το δυσβάστακτο βάρος του απαλά το απέθετε στα πόδια του Γέροντά μας, των Αγίων μας, της Παναγίας μας, στον Κύριό μας. Έτσι το φορτίο του αλάφρυνε και στο τέλος αγιάστηκε κι εκείνο.

     Πόνεσε πολύ, μα ποτέ δεν διαμαρτυρήθηκε· ούτε ένα δάκρυ ούτε ένα «αχ!». Ανεπιτυχείς εγχειρήσεις στα παραμορφωμένα πόδια  που την έκαναν αδύναμη να κινηθεί μόνη της. Η  συνοστέωση και τα προβλήματα συμπίεσης των νεύρων, οι ίλιγγοι, η μυϊκή αδυναμία-ατροφία, το αδύνατο ανοσοποιητικό σύστημα με τις συνεχείς λοιμώξεις στην παραμικρή επίσκεψη, οι συνεχείς ναυτίες, το κατεστραμμένο απ’ τα βαριά φάρμακα στομάχι, η κορτιζόνη, η δύσπνοια και τα προβλήματα των πνευμόνων... «Έγινα έγκλειστη θέλω δεν θέλω-μου έγραφε. Ο Θεός να βοηθήσει...Υπομονή να δίνει ο Κύριος για όλα. Ελένη της υπομονής!

     «Ειρηνεύετε μέσα στην αγάπη των αγίων μας και της Παναγίας μας» έγραφε και το βίωνε καθημερινά. Και μέσα στον πόνο της παρακολουθούσε «με αγωνία τα προβλήματα των φίλων και προσευχόταν». «Εμείς δόξα τω Κυρίω. Τα νέα τα ίδια. Πάντα σιωπή του πόνου για ευλογία στην ζωή μας μια και  είμαστε ανάξιες για πολλά πράγματα. Μιλώ πάντα προσωπικά, έγραφε εξαιρώντας την συγκάτοικο-συνοδοιπόρο και διακόνισσα της ζωής της που η πρόνοια του Θεού έστειλε αληθινό επίγειο φύλακα άγγελο. Να εύχεσθε και για μας. Η προσευχή και απλά η σκέψις μας, για το κάθε πρόβλημα του καθενός στον Θεό θα σώσει όλους μας, για να μας χαρίσει την πολυπόθητη και αιώνια ζωή. Δεν γράφω κήρυγμα, απλές σκέψεις μέσα από πόνο που ο καθένας μας είτε φανερά, είτε μόνος  περνά...» 

     Η Έλενα που τόσο πόνεσε, ποτέ δεν πόνεσε κάποιον, ποτέ δεν θύμωσε με κάποιον, ούτε έθιξε-μόνον προσευχήθηκε- για όποιον την έβλαψε ή ζημίωσε (γιατί έζησε και τέτοιες δοκιμασίες). Αν και αντιλαμβανόταν τα πάντα, αντιπαρέρχονταν τους πειρασμούς με σιωπή ή με χιούμορ. «Κάναμε πολύ ωραία βόλτα σήμερα, ε Δήμητρα;», έλεγε γελώντας μετά από πολύωρη-άσκοπη διαδρομή  για το Πανόραμα ενός ταξιτζή, συγκαταβαίνοντας στην αδυναμία του «για το κάτι παραπάνω». Ποτέ δεν την άκουσα να σχολιάσει κάποιον!

     Διακριτική, ήρεμη πάντα και ευγενική στήριζε όλους με τον καλό της λόγο, το ζεστό της βλέμμα, το χαμόγελό της. Τα λόγια της λίγα, αγαπητικά, από καρδίας, με ουσία ζωής από τότε που ήταν πολύ νέα, πολύτιμα.

     «Μην κουράζεσθε πολύ, απαντούσε στις νεανικές μου υπερβάσεις, γιατί η υγεία είναι το πολύτιμο δώρο του Θεού· εάν την χάσει κάποιος τότε καταλαβαίνει. (Με συγχωρείς που στα γράφω έτσι καθαρά, την αλήθεια σου λέγω...αν την χάσεις δεν ξαναβρίσκεται εύκολα...Γνωρίζω και εγώ από ασθένεια).
     Ο Θεός θα δώσει την καλύτερη λύσι... και ό,τι θα γίνει, θα είναι για ωφέλεια ψυχής και ταπείνωση...
Θα κάνετε ό,τι μπορείτε για τα παιδιά χωρίς άγχος και με το σταυρό σας θα ξεκινάτε...Τόσοι αφανείς Γέροντες, μα και φανεροί προσεύχονται...Μετά όλοι αυτοί που σας αγαπούν και σας σκέπτονται.
      Ο Γιάννης με τα έξι παιδιά· τώρα που είναι κοντά στο Θεό, θα φροντίσει Εκείνος για όλη την οικογένεια...

      Καθένας και κάθε μας ημέρα με τον δικό της Σταυρό...».

      Καθαρή και περιποιημένη, όμορφη μέσ’ στα απλά της ρούχα, αξιοπρεπής μ’ όλα τα περιορισμένα οικονομικά, όχι μόνον δεν άφηνε περιθώρια οίκτου για την αναπηρία της, αλλά σ’ έκανε να θαυμάζεις πόσο θετικά και με πόση εμπιστοσύνη στο Θεό την αντιμετώπιζε, σαν δώρο Θεού και ξεχωριστή ευλογία στη ζωή της. Ώρες-ώρες ακτινοβολούσε από χαρά. «Νοιώθω ότι πετάω», μου έλεγε όντας καθηλωμένη στο καρότσι της και κουνούσε τα χέρια σα φτερά.

     Και αγαπούσε πλέρια. Αγαπούσε όλους τους ανθρώπους, τα λουλούδια, τα πουλιά, την κτίση και τον Κτίστη, την Παναγία μας, τους Αγίους, τον Γέροντά μας, που σαν στοργικός πατέρας την περιέθαλψε απ’ την ώρα που πήγε κοντά του μέχρι τις πολύ δύσκολες ώρες της οδύνης στη μονή της μετάνοιάς της, δίνοντάς της στο τέλος έπαθλο-εφόδιο για την άλλη ζωή το Αγγελικό Σχήμα.

     «Ο π. Σ. πήρε τηλέφωνο...έγραφε όλο χαρά. Παίρνει και μιλάμε. Έχει αγάπη και πολλά χαρίσματα μα τα κρύβει, φανερώνεται πάντα στο αμήν. Θέλω ώρες να σου μιλώ γι’ αυτόν και τα λόγια που μας λέγει και πόσο μας αγαπά...Η προσευχή του είναι πολύ μεγάλη παρά τα λόγια του, που βέβαια δεν είναι, λιγότερο ωφέλιμα.»

     Φιλοπατερική, φιλακόλουθη, φίλη της προσευχής και της νηστείας, δεν χαρίστηκε στον εαυτό της, ούτε στις δύσκολες ώρες. Τήρησε το πρόγραμμά της, χωρίς δικαιολογημένες παρεκκλίσεις, αθόρυβα, με συναίσθηση, εν μετανοία και υπακοή.

     Ήταν φίλη της σιωπής, μα και φίλη της ζωής και των ανθρώπων.  

     «Μου λείπει η θάλασσα, μου λείπουν οι άνθρωποι» , μου έγραψε όταν η αρρώστια την έκλεισε μέσα. «Όσο και να λένε την  Αθήνα ζούγκλα, εγώ ένοιωθα και ζούσα όμορφα,  έβγαλα το Γυμνάσιο-Λύκειο Γλυφάδας με πλούσια παιδιά, που ακόμα με πολλά απ’ αυτά αλληλογραφούμε». Χαιρόταν τη ζωή. «Μου διάβαζει η Δήμητρα. Χαίρομαι με την Ιστορία, την ποίηση, τη Γεωγραφία, τους κλασσικούς, τους Πατέρες της εκκλησίας. ..Αγαπώ πολύ τα βιβλία, την κλασσική μουσική, μή γελάσεις, τις κουκλίτσες (είχε πολλές ρομαντικές πορσελάνινες, που τις δώριζε) και γενικά δεν βρίσκω κάτι που να μην το αγαπώ όταν είναι όμορφο...»

     Αγιογραφούσε όταν μπορούσε, δημιουργούσε όσο μπορούσε. «Έκανα και ένα μεγάλο μέρος ενός χαλιού· τώρα λίγο ζεσταίνομαι και παρουσιάζει το χέρι μου κάποιες φλεγμονές. Γράφω κάπου κάπου...»

     «Η Δήμητρα έχει ένα ολάνθιστο μπαλκόνι...αν και μικρό.
     Σου στέλνω την αγάπη τους, στο μωβ μου βάζο, οι σομόν μεγάλες (4) μαργαρίτες και ο γαλανός ουρανός...
     Έλπισον επί Κύριον και Αυτός σε διαθρέψει...»

     Κάποιοι συνήθιζαν να «κατακρημνίζουν» τους ανάπηρους (και περισσότερο τους παραπληγικούς και τους νοητικά καθυστερημένους) συνανθρώπους μας στον καιάδα της παραγωγικότητας ή να τους σκοτώνουν σαν «άχθος αρούρης» πριν ανοίξουν τα μάτια τους στο φως. Αλλά και σε πόσους η ευλογία αυτή δεν γίνεται επαχθής εξ’ αιτίας ημών. Κι όμως η Έλενα έκανε το άχθος της ευλογία· απλά, αθόρυβα, ταπεινά, δι ευχών. Κι η χαρά της ξεχείλισε και πότισε όλους εμάς γύρω της. Η παρουσία της έδωσε δύναμη σε όλους εμάς τους αρτιμελείς, υγιείς,  που πνιγόμαστε σε μια κουταλιά νερό.

΄Οταν ήμουν στην ξενιτειά η σκέψη της, τα γράμματά της, οι προσευχές της με στήριξαν.

Το ίδιο και στην πατρίδα, «στην ξενιτεία του κόσμου τούτου».

     Και την τελευταία φορά πριν φύγει, όταν εξουθενωμένη έσερνε τα βήματά της στο κρεββάτι του πόνου της, η χαρά της με έκανε να νοιώσω ότι δεν δικαιούμαι να θλίβομαι για το άχθος που κουβαλούσα· έφυγα άλλος άνθρωπος... Και τώρα γυρνώντας πίσω και βλέποντας τη χαριτωμένη ζωή της, νοιώθω στις κοινές-απειροελάχιστες, συγκριτικά- δοκιμασίες να σηματοδοτεί και τη δική μου πορεία. Το «πάντα συνεργεί εις αγαθόν» στο μυστήριο της σωτηρίας...

     Αγαπημένη μας  Έλενα, το όνομα που δόθηκε στη κουρά σου δεν ήταν τυχαίο. Αγάπησες και στολίστηκες με αρετές· Πραότητα, Ταπείνωση, Απλότητα, Υπομονή, Αγάπη...

     «Καλλιέργησες το κήπο σου, αφήνοντας τους άλλους να φτιάξουν το δικό τους όπως ήθελαν, μα τον έκανες τόσο όμορφο που όποιος περνούσε δίπλα του, ήθελε να κάνει και το δικό του τόσο ωραίο».

     ΄Ολοι σε αγαπήσαμε και θέλαμε να σε έχουμε κι άλλο κοντά μας. Πονέσαμε που έφυγες.

Σήμερα στην εξόδιο ακολουθία σου όλοι προσευχηθήκαμε και όλοι κλάψαμε, παρόντες και απόντες· ο ασθενής και υποβασταζόμενος Γέροντάς μας που ήρθε να σε ευλογήσει, οι Πατέρες, η Γερόντισσα και οι αδελφές, οι συγγενείς, εμείς οι φίλοι σου, ο ανηψιός σου ο «Σπυράκος» σου, που χάρη στις θερμές προσευχές σου και τις ευχές του πατρός Παϊσίου, που σου πέρασε το κομποσχοίνι στο χέρι, καταδικασμένος απ’ τους γιατρούς, γεννήθηκε υγιέστατος.

     Η αρρώστια σε απέσυρε διακριτικά από την καθημερινότητά μας και πιστέψαμε ότι θα ‘κανε μικρότερο το κενό που θ’ άφηνες. Όμως τώρα νοιώθουμε πόσο μας λείπεις...

     Αδελφή Φιλαρέτη, σήμερα που έφυγες, πιστεύω πως οι Άγγελοι και οι Άγιοι σε ασπάζονται χαρούμενοι και πως ο Άγιος Συμεών «θα σε βάλει στο ράσο του και θ’ ανεβείτε μαζί τη σκάλα, να μη φοβηθείς, να παρουσιαστείτε μαζί στο Θεό» και πως το «ολάνθιστο μπαλκόνι» του ουρανού θα ευωδιάσει απ’ το πηγαιμό σου.

     Συχνά μου έγραφες: «Να μας θυμάσαι στη προσευχή σου, όπως κι εμείς ταπεινά θυμόμαστε εσάς». Μέσα μου βαθιά το νοιώθω πως δεν θα μας ξεχνάς από εκεί ψηλά· όλους εμάς τους αχθοφόρους της ζωής· εσύ που τόσο πόνεσες, μα και τόσο ευλογήθηκες.

     Καλόν Παράδεισο!

     Σε ασπάζομαι,

                                       η φίλη σου Κ.Γ.

     Αθήνα 27 Ιανουαρίου 2012

    +Ανακομιδή λειψάνου Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου, Μαρκιανής Βασιλίσσης

Το μήνυμα της ημέρας:

«Είναι μακάριοι εκείνοι που ζώστηκαν την υπομονή και την ελπίδα και ρίχτηκαν στη θάλασσα των θλίψεων για χάρη της αγάπης του Θεού, με απλότητα και χωρίς να το εξετάσουν»

Άγιος Ισαάκ ο Σύρος

Μνήμη Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου

Ο Άγιος Γρηγόριος ήταν ο δεύτερος Θεολόγος κι έτσι μας είναι γνωστός.
Ήταν όμως κι ένας πολύ τρυφερός και στοχαστικός ποιητής.
Ένα μικρό δείγμα της ποίησής του σε κάπως ελεύθερη μετάφραση:

«Αν δεν ήμουν δικός σου θα ήμουν αδικημένος, Χριστέ μου.

Τι λόγο έχει αυτή η ζωή; Τι λόγο έχει αυτή η τυράννια;
Γιατί στροβιλίζομαι στις τρικυμίες του βίου;
Γεννιόμαστε, μεγαλώνουμε, σβήνουμε, χανόμαστε απ’ τη γη,
Νυστάζω, κοιμάμαι, ξυπνάω, πορεύομαι,
αρρωσταίνω, γίνομαι καλά, ευχαριστιέμαι , πονώ...
Τι περισσότερο έχω εγώ από τ’ άλογα πλάσματα, απ’ τ’ ανεύθυνα ζώα;
Τι περισσότερο έχω εγώ; Τίποτα παρά μόνο τον Θεό.


Αν δεν ήμουν δικός σου, θα ήμουν αδικημένος, Χριστέ μου».

Αληθινή μόρφωση

Μου το έστειλε η αγαπητή Πίστη. Μου άρεσε και με προβλημάτισε και το παραθέτω.
Ευκαιρία για αυτοκριτική και επαναπροσανατολισμό.

Ο κατά Σωκράτη ορισμός του μορφωμένου ανθρώπου

Όταν ζήτησαν από το Σωκράτη να τους δώσει τον ορισμό του μορφωμένου ανθρώπου, δεν ανέφερε τίποτε για τη συσσώρευση γνώσεων.
«Η μόρφωση είπε, είναι θέμα συμπεριφοράς...  Ποιους ανθρώπους λοιπόν θεωρώ μορφωμένους;
Πρώτα αυτούς που ελέγχουν δυσάρεστες καταστάσεις, αντί να ελέγχονται από αυτές.
Ύστερα αυτούς που αντιμετωπίζουν όλα τα γεγονότα με γενναιότητα & λογική.
Αλλά και αυτούς που είναι έντιμοι σε όλες τους τις συνδιαλλαγές
και όσους αντιμετωπίζουν γεγονότα δυσάρεστα και ανθρώπους αντιπαθείς καλοπροαίρετα.
Μορφωμένοι είναι αυτοί που ελέγχουν τις απολαύσεις τους και όσοι δεν νικήθηκαν από τις ατυχίες και τις αποτυχίες τους.
Πάνω απ΄όλους  όμως βάζω όσους δεν έχουν φθαρεί από τις επιτυχίες και την δόξα τους...»


Σωκράτης (469-399 π.Χ.)

Ο ασυλλόγιστος δανεισμός

Ο ασυλλόγιστος δανεισμός των πάντων.
Πολίτες και κράτος, νέοι και ώριμοι, πλούσιοι και φτωχοί μπήκαμε στον ξέφρενο χορό του υπερδανεισμού. Για μια εικοσαετία περίπου φερθήκαμε ως άμυαλοι άσωτοι νεανίσκοι. Πέσαμε με τα μούτρα να τα αποκτήσουμε όλα όλοι: μεγάλα σπίτια, μεγάλα αυτοκίνητα, διακοπές, ταξίδια, σπουδές στο εξωτερικό... Ξεχάσαμε όλες τις παροιμίες του τύπου "Άπλωσε τα πόδια σου όσο σε παίρνει το πάπλωμά σου", "Πιες νερό απ' το δικό σου παγούρι" που βγήκαν ως μάθημα μετά από ανάλογα παθήματα. Ο ασυλλόγιστος δανεισμός δισεκατομμυρίων. Δεν βρέθηκε κάποιος να ανακόψει αυτόν το χορό;
Οι πολιτικοί τον έσυραν πρώτοι κι ο λαός ακολούθησε ξεγελασμένος από την εφήμερη ευδαιμονία. Δεν έχω δικαίωμα να γίνω κατήγορος κανενός. Αλλά απορώ:
Οι πνευματικοί πατέρες που είχαν μελετήσει τις Γραφές και τους Πατέρες δεν έπρεπε να συγκρατήσουν με κάθε τρόπο το λαό του Θεού να μη βρεθεί τόσο εκτεθειμένος με τα δάνεια; Παρόλο που όλα αυτά τα χρόνια εκκλησιαζόμουν και είχα αρκετή σχέση με ομιλίες και πνευματικές νουθεσίες, δεν θυμάμαι καμιά αναφορά σ' αυτή την "πληγή" που είχε γίνει τρόπος ζωής για τους περισσότερους Έλληνες. Αντίθετα πολλά μοναστήρια είχαν μπει στο χορό χτίζοντας πολυτελέστατα συγκροτήματα - που ξεπερνούσαν κατά πολύ τις ανάγκες τους - και υπερβολικά ακριβούς ναούς με το πρόσχημα ότι θα μείνουν εις τους αιώνες και ότι θα δοξάζεται το όνομα του Θεού - με τους ...τοίχους;
Ποιος θα συγκρατούσε το λαό από τον υπερδανεισμό, αφού δεν το έκαναν αυτοί που έπρεπε να είχαν διαβάσει τις Παροιμίες ή τις σοφές ομιλίες του Μεγάλου Βασιλείου;

" ΄Ηδη σκέψου από πού θα πληρώσεις το χρέος. Από εκείνα που παίρ­νεις; Αλλ' αυτά δεν αρκούν και για τις ανάγκες σου και για την εξόφληση. Εάν δε μάλιστα υπολο­γίσεις και τους τόκους, από πού θα πολλαπλασια­σθούν τα χρήματα σε τόσο μεγάλο ποσόν, ώστε και να υπηρετήσουν την δική σου ανάγκη, και να εξο­φλήσεις το κεφάλαιο, επί πλέον δε να γεννούν και τόκους; Αλλά δεν θα εξοφλήσεις το δάνειο από ε­κείνα που παίρνεις. Από άλλους πόρους, λοιπόν; Ας περιμένουμε λοιπόν εκείνες τις ελπίδες, και ας μη πάμε, όπως τα ψάρια, στο δόλωμα. Οπως δηλα­δή εκείνα μαζί με την τροφή καταπίνουν και το αγ­κίστρι, έτσι και εμείς για τα χρήματα αγκιστρωνό­μαστε με τους τόκους. Δεν προξενεί καμμιά αισχύ­νη η φτώχεια. Γιατί λοιπόν να προσθέτουμε στους εαυτούς μας τους ονειδισμούς εξ αιτίας του χρέους μας; Κανείς δεν θεραπεύει τα τραύματα με το τραύ­μα, ούτε ιατρεύει το κακό με το κακό, ούτε επανορθώνεται η φτώχεια με τους τόκους".


Τώρα ήρθε η ώρα της πληρωμής των χρεών και των τόκων. Τα αγκίστρια των δανειστών μας γδέρνουν τα σωθικά μας. Σπαρταράμε από τον πόνο κι ίσως να μην αντέξουμε. Κι όμως γι' αυτή την κατάσταση υπάρχουν καταγεγραμμένα σοφά λόγια με διαχρονική ισχύ τα οποία δυστυχώς αγνοήσαμε.

"Για τούτο, και το είδος αυτό της πλεονε­ξίας έλαβε την ονομασία αυτή. Διότι τόκος, καθώς νομίζω, ονομάσθηκε για την μεγάλη γονιμότητα του κακού. Από πού λοιπόν αλλού; Η ίσως τόκος λέγεται για τους πόνους και τις λύπες που εκ φύσεως προξενεί στις ψυχές αυτών που εδανείσθηκαν. Διότι όπως ο πόνος του τοκετού στην γυναίκα, έτσι παρουσιάζεται η προθεσμία στον χρεωφειλέτη. Τόκος επάνω στον τόκο είναι πονηρό γέννημα πονηρών γονέων. Αυτά ας λέγονται γεννή­ματα εχιδνών, τα γεννήματα των τόκων. Λέγουν ότι οι έχιδνες γεννώνται αφού καταφάγουν την κοιλιά της μητέρας των. Και οι τόκοι παύουν να γεννούν αφού καταφάγουν τις οικίες των χρεωφειλετών". (Μ.Βασιλείου "κατά τοκιζόντων")



*Πήρα αφορμή από τις ομιλίες στις οποίες παραπέμπουν τα ΓΟΡΓΑ ΠΑΡΕΣΤΙΓΜΕΝΑ.

Οι Φιλέλληνες της Νάντης

Φιλέλληνες! Πάντα με συγκινούσαν! Και πάντα απορούσα ποια δύναμη κι ορμή τους παρακινούσε ν' αφήσουν την ησυχία και το βόλεμά τους και να προσφέρουν και να προσφέρονται θυσία στις  δικές μας συμφορές, στα δικά μας προβλήματα, στους δικούς μας αγώνες.
Θαυμάζω και ευγνωμονώ αυτούς που ήρθαν απ' τα πέρατα της γης κι αγωνίστηκαν κι έπεσαν στο Πέτα και στο Μεσολόγγι κι όπου αλλού. Οι Έλληνες πολεμούσαν για την πατρίδα, για τις γυναίκες και τα παιδιά τους, για τους ναούς, τις εκκλησιές και τα μοναστήρια τους, για τους τάφους των προγόνων τους, για την ελευθερία τους. Αυτοί για ποιον, για ποιους; Έβλεπαν στους ταπεινωμένους Έλληνες τους εαυτούς τους και στους καταπιεστές τους τους δικούς τους μελλοντικούς πιθανούς καταπιεστές. Ο αγώνας ελευθερίας των Ελλήνων ήταν ένα σύμβολο για όλους τους λαούς, για όλους τους αγνούς ελεύθερους ανθρώπους.
Διαβάζω τώρα τη Διακήρυξη των σύγχρονων Φιλελλήνων της Νάντης και πάλι αισθάνομαι την ίδια συγκίνηση κι ευγνωμοσύνη. Πολλοί σύγχρονοι Γάλλοι -και μακάρι να ξυπνήσουν κι όλοι οι λαοί της Ευρώπης- βλέπουν τους Έλληνες ως τα πρώτα σφαχτάρια της θυσίας στο βωμό του αισχρού κι αχόρταγου κέρδους. Βλέπουν όμως και τους εαυτούς τους ως τα πιθανά επόμενα θύματα, γι' αυτό στέκονται τώρα στο πλευρό μας. Η Ελλάδα γίνεται πάλι ένα σύμβολο κατά της εξαθλίωσης και μιας σύγχρονης οικονομικής δουλείας.
Μήπως πρέπει να βρούμε τον τρόπο να υποστηρίξουμε αυτή την κίνηση ώστε να επεκταθεί να γίνει μια μεγάλη πυρκαγιά που θα κάψει τους οικονομικούς "κυρίαρχους" και τα υποχείριά τους, τους ανά την υφήλιο ευτελείς πολιτικούς;
Μήπως ο κάθε Έλληνας πρέπει να κινητοποιήσει όσους γνωρίζει σε οποιαδήποτε χώρα του κόσμου ώστε να δημιουργηθεί μια παγκόσμια φιλελληνική κίνηση, μια παγκόσμια κίνηση κατά της νέας μορφής δουλείας που εμπεδώνεται μ' αυτούς τους πρωτοφανείς χρηματοπιστωτικούς μηχανισμούς; 


Λόγω αλληλεγγύης είμαι και εγώ Έλληνας, Ελληνίδα!
 Ζητάμε τη διπλή υπηκοότητα

"Επειδή ο ελληνικός λαός ταπεινώνεται, ας είμαστε αλληλέγγυοι ενάντια στους πλούσιους όλου του κόσμου. Ας ζητήσουμε όλοι, συμβολικά, την ελληνική υπηκοότητα!

Αγανακτισμένοι από τη δειλία και την έλλειψη οράματος των δυτικών κυβερνήσεων - μεταξύ των οποίων και η δική μας - ενάντια στη δικτατορία των χρηματαγορών, και εξαγριωμένοι από τη ταπείνωση στην οποία υπόκειται σήμερα ο ελληνικός λαός, κατηγορούμενος αδιάντροπα για ασωτεία και απάτη, συλλογικά υποδεικνυόμενος ως ένοχος χωρίς να μπορέσει να αυτοϋπερασπισθεί, καταδικασμένος σε μια ατελείωτη λιτότητα και στη μετάνοια με όρους που θυμίζουν το λόγο του στρατάρχη Πεταίν το 1940 για την "ηθική τάξη", την "προσπάθεια" και το "πνεύμα ηδονής".

Εμείς μάλιστα δεν ξεχνάμε ότι αυτοί που σήμερα θυσιάζουν την Ελλάδα στο βωμό της κερδοσκοπίας, ελπίζουν ότι ο οικονομικός φασισμός θα ικανοποιηθεί με αυτή τη μικρή χώρα και ότι οι ίδιοι θα γλιτώσουν!
Είναι αυτοί οι ίδιοι που εγκατέλειψαν την Τσεχοσλοβακία στον Αδόλφο Χίτλερ στο Μόναχο το 1938, ελπίζοντας πως θα του αρκούσε αυτή η καινούργια λεία που του προσέφεραν, αφού είχαν πριν παρατήσει τη δημοκρατική Ισπανία.
Δεν αντέχουμε πια να βλέπουμε τους νεόπλουτους (1% του πληθυσμού παγκοσμίως) να θριαμβεύουν, αγνοώντας το αληθινό ηθικό χρέος που η Ανθρωπότητα οφείλει στο ελληνικό έθνος , διότι έδωσε στη Ευρώπη τον πρώτο σπόρο της άμεσης Δημοκρατίας, βασισμένης ακριβώς στη κατάργηση των χρεών και στη χειραφέτηση των πολιτών από τη δουλεία τους για τα χρέη αυτά, πριν από 2.500 χρόνια.
Για όλους αυτούς τους λόγους, είμαστε όλοι Ελληνες και Ελληνίδες.

Συνεπώς, ήρθε η ώρα να μη γίνουμε συνένοχοι, μέσω της παθητικότητάς μας, ούτε μια στιγμή παραπάνω, στην οικονομική υποταγή της Ελλάδας. Ετσι θέλουμε, με ένα σαφές μήνυμα, να είμαστε αλληλέγγυοι με την Ελλάδα και να μοιραστούμε, τουλάχιστον συμβολικά, την τύχη του λαού της.

Οπότε ζητάμε σήμερα να τύχουμε της Ελληνικής υπηκοότητας και απευθύνουμε επίσημη αίτηση στην Ελληνική Πρεσβεία της χώρας μας, θα δημοσιοποιήσουμε δε αυτή τη ενέργεια με μία πρώτη λίστα υπογραφών, στις 24 Νοεμβρίου 2011, επέτειο μιας σημαντικής δράσης της Ελληνικής Αντίστασης, που έγινε στη γέφυρα του Γοργοπόταμου τη νύχτα της 24ης προς την 25η Νοεμβρίου 1942."

Ένα ρητό που το έχω ως moto λέει: "Λέγε τι σιγής κρείττον ή σιγήν έχε!"
Μη έχοντας λοιπόν σιγής τι κρείττον, έχω σιγήν.
Πρέπει ωστόσο να ευχηθώ για τη χρονιά που "όρμησε ακάθεκτη και επιθετική" και προοιωνίζεται επιεικώς δύσκολη.
Τι να πω όμως; Υγεία, ευτυχία, επιτυχίες, ειρήνη, αγάπη και τα συναφή; Ακούγονται όλα τόσο ψεύτικα και ουτοπικά;
Τι να πω; "Να βάλει ο Θεός το χέρι Του;" Δεν είμαι τόσο σίγουρη, αν κι αυτό το θέλουμε.
Μου έστειλαν και αντιγράφω τα παρακάτω που δείχνουν την τραγική ανοησία στην οποία πλέουμε ως πολιτεία:

ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΕΙ!!!!!

Βλέποντας ο Θεός το τεράστιο πρόβλημα της Ελλάδας και τις μεγάλες δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο πιστός ελληνικός λαός, αποφασίζει να στείλει τον Υιό Του και πάλι στη Γη για να συμπαρασταθεί στους Έλληνες.

Ο Ιησούς εμφανίζεται ενώπιον της Βουλής των Ελλήνων και μετά από μια θερμή ομιλία συμπαράστασης και υποστήριξης της Ελλάδας, ανακοινώνει ότι διαγράφει όλα τα χρέη της χώρας, φέρνει μεγάλες επενδύσεις, παρέχει αυξήσεις 100% σε όλους τους Έλληνες και διαγράφει τα δάνειά τους.

Όλοι οι Βουλευτές όρθιοι ζητωκραυγάζουν. Αλαλαγμοί χαράς και ικανοποίησης από όλες τις πτέρυγες. Ακόμα και η Παπαρήγα σταυροκοπιέται.

Τότε ο Ιησούς λέει: «Υπό έναν όρο!». Όλοι ησυχάζουν και περιμένουν να ακούσουν. «Όλοι σας θα παραιτηθείτε και κανείς σας δεν θα είναι του λοιπού υποψήφιος βουλευτής».

Νεκρική σιγή στην αίθουσα.  Κάποιοι του απαντούν ότι θα πρέπει να συνέλθουν τα κόμματα για να αποφασίσουν.

«Πολύ καλά. Θα περιμένω την απάντησή σας αύριο το πρωί» λέει ο Ιησούς.

Την επομένη ο Πρόεδρος δίνει στον Ιησού την ομόφωνη απάντηση όλων των πτερύγων της Βουλής, με την οποία «καταγγέλλεται η απαράδεκτη παρέμβαση του Θεού στα εσωτερικά ζητήματα της χώρας»!!!

Νομίζω πως δεν μου μένει παρά να ευχηθώ στον καθένα προσωπικά να κάνει κουράγιο και να μπορέσει μέσα στις αντιξοότητες και  τα προβλήματα να βρει οδό μετανοίας και σωτηρίας. 
Πού ξέρετε; Ίσως να γίνει το 2012 πραγματικά σωτήριο για πολλούς.