Δεν είμαστε μόνοι

Όταν κάναμε οι Έλληνες την Επανάσταση το 1821, κάτι εντελώς τρελό κι απίστευτο, κόντρα στη λογική και τις πιθανότητες, όλοι οι Ευρωπαίοι ηγέτες ήταν αντίθετοι. Θυμάστε την Ιερή Συμμαχία, τον Μέττερνιχ κι όλους τους τότε ισχυρούς και αλαζόνες. Οι θυσίες των Ελλήνων  κι ο παράτολμος ηρωισμός τους απ΄τη μια μεριά κι η σκληρότητα των Τούρκων απ΄την άλλη ξεσήκωσαν τους ευρωπαϊκούς λαούς.
Το Ζάλογγο κι η Αραπίτσα, η καταστροφή της Χίου και των Ψαρών, η Έξοδος του Μεσολογγίου έγιναν θρύλοι και στοίχειωσαν στις συνειδήσεις των Ευρωπαίων. Οι λαοί έχουν δύναμη. Αν στις αρχές του 19ου αιώνα που τα πολιτεύματα ήταν απολυταρχικά, μπορούσαν να επηρεάζουν τις ηγεσίες, σήμερα που τα πολιτεύματα είναι (;) δημοκρατικά, οι λαοί μπορούν να καταφέρουν τα πάντα, αν πιστέψουν σε κάτι, αν εμπνευσθούν από κάτι μεγαλειώδες και ωραίο.
Σήμερα, 18 Φεβρουαρίου 2011, έγινε μια παγκόσμια αρχή.
Συγκεντρώσεις υποστήριξης μπροστά από τις ελληνικές πρεσβείες στην Ευρώπη. "Είμαστε όλοι Έλληνες" έλεγαν τα πανώ και φώναζαν οι διαδηλωτές.
«Χωρίς την Ελλάδα δε θα υπήρχε Ευρώπη. Όλα μας τα συστήματα, οι δομές, η γλώσσα έχουν ελληνικό DNA. Οι Έλληνες είναι οι γίγαντες, στους ώμους των οποίων χτίσαμε την Ευρώπη» γράφει μια Βρεττανίδα blogger.
Δυο Ιταλοί Δήμαρχοι, ο Μάριο Γκάλντι και ο Τζιοβάνι Μπισκατιέλο, (γράφω τα ονόματά τους γιατί θέλω να τα θυμάμαι) ζήτησαν να δοθεί ο μισθός τους στην Ελλάδα.
Συνεχώς υψώνονται φωνές υποστήριξης κι αλληλεγγύης προς τους Έλληνες.
Αυτό είναι ελπιδοφόρο. Αλλά εμείς πρέπει να κάνουμε αυτό το μεγαλειώδες που θα συναρπάσει τους Φιλέλληνες. Να μη μιζεριάσουμε. Προ παντός να μην αλληλοφαγωθούμε. Με αλληλεγγύη, με ολοφάνερη αλληλοσυμπαράσταση να ξαφνιάσουμε θετικά τον κόσμο όλο.
Ποιος ξέρει; Μπορεί να δούμε "πράματα και θάματα"... Τους υψηλόφρονες και αλαζόνες τους τσακίζει ο Θεός...αλλά από όλους εμάς περιμένει πίστη, ελπίδα, υπομονή κι αγάπη.

Τα ασθενήματα των αδυνάτων και οι δυνατοί

Θα πω μπράβο στον κ.Παπούλια που ζήτησε να σταματήσει η καταβολή της  -τεράστιας- τιμητικής προεδρικής αποζημίωσής του. Ας μην μιζεριάζουμε λέγοντας ότι άργησε ή ότι εκ του ασφαλούς δείχνεται υπεράνω χρημάτων αφού έχει την βουλευτική του σύνταξη. Ας του αναγνωρίσουμε αυτό που έκανε κι ας ευχηθούμε να τον μιμηθούν κι άλλοι υψηλόμισθοι, έστω εν μέρει. (Ο κ. Σαρτζετάκης πόσα παίρνει άραγε; Πόσοι πρώην βουλευτές παίρνουν συντάξεις και για τη βουλευτική τους θητεία και εκ του επαγγέλμτός τους; Πόσα παίρνουν οι υπουργοί και οι εν ενεργεία βουλευτές; Οι ανώτατοι δικαστές; Οι μητροπολίτες;).
Δεν θα είναι ευκαταφρόνητο το ποσό που θα εξοικονομηθεί, αλλά κυρίως θα είναι μια κίνηση καλής θέλησης που θα ηρεμήσει λίγο τις συνειδήσεις των χαμηλοσυνταξιούχων και των πενιχρά αμειβομένων και των ανέργων, οι οποίοι καλούνται να σηκώσουν το βάρος της χρεοκοπίας μας. Δεν είναι δυνατόν να περικόπτονται συντάξεις και μισθοί πείνας τη στιγμή που δεν θίγονται οι αστρονομικοί μισθοί κάποιων εν Ελλάδι. (Ο κ.Προβόπουλος έμαθα σήμερα πως παίρνει 200.000 ευρώ το χρόνο).
Η κίνηση θα γίνει γνωστή και στο εξωτερικό και ίσως αποκαταστήσει κάπως τη ρημαγμένη εικόνα της χώρας μας, ίσως συγκινήσει κάποιους φιλέλληνες, ίσως προκαλέσει συμπάθειες.
Αλλά θα αναφερθώ και σε μια άλλη πρόσφατη εμπειρία μου από τον χώρο των ιδιωτών γιατρών. Μερικοί από αυτούς μάλλον δεν κατάλαβαν ότι γύρω τους ο κόσμος φτωχαίνει και ότι αφενός αυτοί δεν μπορούν να συνεχίζουν να ζητούν τις ίδιες αστρονομικές αμοιβές, αλλά και ότι αφετέρου πρέπει να μάθουν να κόβουν αποδείξεις και να αναλάβουν το φορολογικό φορτίο που τους αναλογεί. Σε μια ώρα ένας χειρουργός -δεν μιλάω για καμιά βαριά εγχείριση, αλλά για κάτι σχετικά απλό που όμως λόγω του επείγοντος δεν μπορούσε να περιμένει τη λίστα του δημόσιου νοσοκομείου - παίρνει όσα βγάζει σε ένα μήνα ένας καλοπληρωμένος σήμερα υπάλληλος ή τρεις φορές τον νέο βασικό μισθό των κακόμοιρων νέων ανθρώπων που τους καταδικάσαμε σε απόλυτη φτώχεια. Αυτός λοιπόν ο καλοπληρωμένος γιατρός δεν δίνει αυθορμήτως, αλλά όταν πιέζεται παζαρεύει την απόδειξη, δίνει για το 1/3 της αμοιβής του κ.τ.λ.. Δεν είναι ντροπή; Αναγνωρίζω τον κόπο των ιατρών, την επένδυση χρόνου και χρημάτων που έχουν κάνει στις σπουδές τους, αλλά αυτό δεν δικαιολογεί την απώλεια της ανθρωπιάς και της ευσυνειδησίας τους. Αν δεν πληρώνουν φόρους οι καλοπληρωμένοι, πού θα βρει αυτό το δύσμοιρο ελληνικό δημόσιο πόρους. Πόσο να στίψεις αυτούς που έχουν ελάχιστα; Και το κοινωνικό κράτος που έχει εξαφανιστεί;
Ας μοιραστούμε τη φτώχεια της πατρίδας μας. Οι ξένοι δεν μας πονούν, μας πατούν στο λαιμό. Ας συμπονέσουμε εμείς, ο ένας τον άλλον. Ας μην προσθέτουμε πόνο και στεναχώρια στους πιο ασθενείς συμπατριώτες μας. Όσοι έχουν περισσότερα, ας σηκώσουν και περισσότερο βάρος.
"Οι δυνατοί ας σηκώσουν, επιτέλους, τα ασθενήματα των αδυνάτων". 

Υπάρχει ζωή μετά τη γέννηση;

Το κείμενο που ακολουθεί είναι γραμμένο με πολύ χιούμορ από κάποιον άγνωστο εκ Γερμανίας.
Αναλογικά θα μπορούσε να επιγραφεί: "Υπάρχει ζωή μετά θάνατον;"


Στην κοιλιά της εγκύου δύο έμβρυα συνομιλούν. Το ένα είναι σκεπτικιστής, το άλλο, γεμάτο εμπιστοσύνη και πίστη.Tο γεμάτο αμφιβολίες έμβρυο ρωτάει: "Και πιστεύεις πραγματικά σε μια ζωή μετά τη γέννηση;"

Το έμβρυο που πιστεύει, απαντά: "Ασφαλώς, ναι. Για μένα είναι απόλυτα βέβαιο ότι υπάρχει ζωή μετά τη γέννησή μου. Η ζωή εδώ, είναι μόνο για να μας μεγαλώνει, ώστε να μπορούμε να προετοιμάζουμε τους εαυτούς μας για τη ζωή μετά τη γέννησή μας, έτσι ώστε να είμαστε αρκετά δυνατά για ό,τι μας περιμένει μετά."

Ο μικρός σκεπτικιστής έχει εκνευριστεί: "Αυτό είναι αρκετά ανόητο. Δεν υπάρχει ζωή μετά τη γέννηση. Πώς θα έμοιαζε μια τέτοια ζωή, ούτως ή άλλως;"

Ο μικρός πιστός όμως, υποστηρίζει: "Δε γνωρίζω. Αλλά σίγουρα θα έχει πολύ περισσότερο φως από εδώ. Και ίσως να στεκόμαστε στα πόδια μας και να τρώμε με το στόμα μας!"

Το γεμάτο αμφιβολίες έμβρυο ξεσπάει: "Ένα μάτσο ανοησίες! Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα όπως το περπάτημα. Και φαγητό με το στόμα είναι πραγματικά μια εντελώς γελοία ιδέα - έχουμε τον ομφάλιο λώρο, που μας τροφοδοτεί αρκετά καλά, ήδη! Αυτό από μόνο του μας δείχνει ότι η ζωή μετά τη γέννηση είναι αδύνατη: ο ομφάλιος λώρος είναι πολύ κοντός!"

Ο μικρός πιστός παραμένει ακλόνητος: "Είναι όντως δυνατή. Απλά μπορεί να είναι λίγο διαφορετική από ό,τι είμαστε εδώ."

Ο μικρός σκεπτικιστής σιγά-σιγά χάνει την υπομονή του μπροστά σε τόση χαζομάρα: "Κανείς, και εννοώ ποτέ κανείς, δεν ήρθε πίσω μετά τη γέννηση! Ρίξε μια ματιά σε αυτό: η γέννηση είναι απλά το Τέλος της Ζωής. Τελεία και παύλα. Και κάτι ακόμα για σένα και τα τρελά όνειρά σου: Η ζωή είναι μία μεγάλη σκοτούρα μέσα στο σκοτάδι, αυτό είναι!"

Ο μικρός πιστός δεν το αφήνει έτσι: "Το παραδέχομαι ότι δεν γνωρίζω πώς ακριβώς είναι η ζωή μετά τη γέννηση. αλλά σε κάθε περίπτωση εμείς θα δούμε τελικά τη μητέρα μας και αυτή θα μας φροντίσει."

Ο σκεπτικιστής γούρλωσε τα μάτια του: "Μητέρα! Πιστεύεις στη μητέρα; Είναι γελοίο! Με συγχωρείς, αλλά. πού είναι αυτή, θα ήθελα να σε ρωτήσω;"

Ο μικρός πιστός κάνει μια χειρονομία με το χέρι: "Αυτή είναι εδώ! Παντού γύρω μας. Ζούμε μέσα σ' αυτήν, καθώς και μέσω αυτής. Χωρίς αυτήν εμείς δεν θα ήταν δυνατόν να υπάρχουμε!"

Ο μικρός σκεπτικιστής δεν είναι δυνατόν τώρα να συγκρατηθεί: "Αυτό φτάνει πραγματικά το αποκορύφωμα της ανοησίας. Και για κανένα λόγο δεν μπορώ να δω πουθενά τη μητέρα σου. Ούτε ένα κομμάτι της - είναι αρκετά προφανές - διότι απλά-δεν-υπάρχει!"

Το μικρό, που πιστεύει, κουνάει το κεφάλι του και κλείνει τα μάτια: "Μερικές φορές, όταν είμαστε πολύ ήσυχα, την ακούω να τραγουδά. Ή να χαϊδεύει τον κόσμο μας. Νιώθω και έχω την αίσθηση και πιστεύω σταθερά, ότι η γέννηση είναι ένα μεγάλο νέο ξεκίνημα!"

Tο μεγάλο δίλημμα

Σίγουρα δεν θα ήθελα να είμαι μεταξύ των βουλευτών που αποφάσιζαν χθες βράδυ την τύχη της Ελλάδας. Ή "Ναι" ή χάος. Ή "Ναι" ή κατρακύλισμα στον γκρεμό.
Έξω καιγόταν η Αθήνα για μια ακόμη φορά κι όλοι οι Έλληνες ξενυχτούσαμε μπροστά στις οθόνες ευχόμενοι κατά βάθος να βγει το "Ναι". Τουλάχιστον με το "Ναι" θα ξέραμε τι μας περιμένει, κάτι μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, μεταξύ θανάτου και στοιχειώδους επιβίωσης. Με το "Όχι" δεν ξέραμε καν τι θα μας ξημέρωνε. Μας έλεγαν για λεηλασίες, για τρομακτικές ελλείψεις, για κοινωνική έκρηξη, για παρατημένα γηρατειά.
Μόνο ένας προφήτης θα μπορούσε να συμβουλέψει χθες τους βουλευτές τι να πουν την ώρα που θα άκουγαν το όνομά τους. Κάποιοι τόλμησαν το "Όχι" κι αυτό τους κόστισε την κομματική ομπρέλα. Άραγε κι αυτό το "Όχι" ήταν το σωστό;
Αυτή τη στιγμή που πέφτουν οι τίτλοι του τέλους είναι πολύ αργά και για δάκρυα και για πισωγυρίσματα. Ο θάνατος μας χτύπησε την πόρτα το 1984-85, όταν μπήκαμε στην ξέφρενη πορεία των επιδοτήσεων και των πακέτων Ντελόρ και του ξέφρενου δανεισμού και του χρηματιστηρίου και των πελατειακών προσλήψεων στο Δημόσιο. Τότε όμως όλοι γλυκαθήκαμε -πλην ελαχίστων ίσως εξαιρέσεων- κανείς δεν τολμούσε να πατήσει λίγο φρένο. Καμιά λογική, κανένας αυτοέλεγχος, καμιά αυτοσυγκράτηση. Ασωτεία και μωρία του κράτους, των πολιτικών, των πολιτών.
Τώρα που είναι η ώρα της πληρωμής πονάμε πολύ. Πονάμε για μας και για τα παιδιά μας και για το Έθνος. Στο νου του καθενός έρχονται εικόνες στέρησης και μεγάλης εξαθλίωσης. Κι αν δεν τη ζήσουμε εμείς προσωπικά, θα είναι τόσο κοντά μας, τόσο δίπλα μας που δεν θα μας μείνει γέλιο.
Ίσως να είναι έτσι για πολύ. Ποιος ξέρει; Σαν τον φετινό βαρύ χειμώνα που μας σφιχταγκάλιασε και δεν λέει να φύγει.
Αλλά αργά ή γρήγορα θα 'ρθει η άνοιξη. Ας μην αποκάμουμε. Μέσ' απ' τα δύσκολα γεννιούνται τα μεγαλειώδη. Ο κόσμος άντεξε τόσα και τόσα δεινά και πάλι στήθηκε στα πόδια του. Ας ρωτήσουμε τι πέρασαν οι παππούδες μας στο '40. Είναι το πιο κοντινό παράδειγμα. Η πιο κοντινή εμπειρία στέρησης και φόβου. Κι όμως επέζησαν.
Στα παιδιά μας ας δώσουμε ελπίδα και δύναμη. Να πατήσουν στα πόδια τους, ν' αγωνιστούν με νύχια και με δόντια και ν' αποκτήσουν αξίες και ιδανικά που θα τους κρατήσουν καθαρότερους κι αγνότερους και τιμιότερους απ' ό,τι αποδειχθήκαμε εμείς που απολαύσαμε με τόση αφροσύνη και δουλικότητα τα υλικά αγαθά.
Αισθάνομαι πως μας σκέπασε μια νύχτα βουβή και παγωμένη. Πρέπει να έρθουμε κοντά, όλοι μαζί, ο ένας δίπλα στον άλλον, αγκαλιασμένοι να την περάσουμε. Μόνοι μας θα χαθούμε. Με αδελφική αγάπη θα την περάσουμε. Και, δεν μπορεί, θα ξημερώσει, θα γλυκάνει ο καιρός, θα 'ρθει η Άνοιξη, θ' ανοίξουν κι οι καρδιές μας....

Θέλω...

Με αφορμή τη γιορτή της μητέρας...




Σ΄αγαπώ και τρομάζω!
Δεν ξέρω πώς να σου φερθώ.
Φοβάμαι να μη σε συνθλίψω.
Θέλω μόνο να σε ποτίζω με λίγο νερό δροσερό,
να σε βλέπω ν΄ανεβαίνεις ψηλά, να ομορφαίνεις.
Θέλω να σε στρέφω στο φως
να το δέχεσαι μέσα σου, όπως μπορείς,
να γίνεται λάμψη στην ψυχή και στα μάτια σου.
Θέλω να σε χαίρομαι από απόσταση
όχι μέσα στη σφιχτή αγκαλιά μου.
Θέλω να σου μιλώ κι εσύ να 'χεις αντίλογο,
λόγο και στόχο δικό σου.
Θέλω να σου δείχνω ένα δρόμο,
αλλά εσύ να παλεύεις ν' ανοίξεις
το ολόδικό σου στενό μονοπάτι.
Θέλω να σε βλέπω τα φτερά σου ν' ανοίγεις
και να φεύγεις μακριά.

Σ' αγαπώ και τρομάζω!
Σ' αγαπώ κι αποτραβιέμαι,
μη σου κρύψω τον ήλιο,
μη σου λιγοστέψω τον αέρα που αναπνέεις.

Αν με χρειαστείς, θά 'μαι δίπλα σου.
"Ψιθυριστά" φώναξέ με.