* Στη φίλη μας Ευδοξία που κοιμήθηκε πριν από σαράντα ημέρες, αφού διήνυσε το στάδιο του μαρτυρίου της αγόγγυστα, με την ελπίδα της καρφωμένη στο έλεος του Θεού.
Βιαστική αποχαιρέτησες
κι έφυγες.
Στο χρυσό
σου το βλέμμα, όποιος ήξερε, θα ‘βλεπε
τη λαχτάρα
που σ΄ έσπρωχνε μακριά να πετάξεις.
Τους
αδύναμους εμάς ξεγελούσες:
«Στο σπιτάκι
μας πότε θα αξιωθώ,
στους δικούς
μου ξανά να γυρίσω!».
Μα εσύ άλλο «σπίτι», φωτεινό και τερπνό, εννοούσες.
Πέντε χρόνια την πάλευες
τη σκληρή κι αδηφάγα αρρώστια.
Ένα χτύπημα εκείνη, δέκα βήματα εσύ
στου φριχτού Γολγοθά την ανάβαση.
Σε νικούσε στο σώμα, σου τό ΄λιωσε…
Μα εσύ προς το θρίαμβο, μάρτυς εύδοξος,
με ασύλληπτο θάρρος τραβούσες.
Όλοι εμείς που ξοπίσω σου μείναμε,
καρτερώντας τη δική μας την κλήση
στο δικό μας το στάδιο, στο δικό μας αγώνα,
μ΄ αγκαλιά ανοιχτή κι ένα πύρινο
άσταχτο δάκρυ,
στου Μαγιού το θερμότατο γιόμα
το στερνό το αντίο σου ψάλαμε
μ’ Αναστάσεως ήχο και χρώμα.
Τη ζωή την ανώδυνη κι ατελεύτητη τώρα προγεύεσαι.
Κει που η λύπη κι ο πόνος κι ο πικρός στεναγμός
καταργούνται και λάμπει η χαρά και το φως.
Μόνο, αν θες, ενωτίζου, τη δική μας θερμή ικεσία:
Στην τρανή σου χαρά πρόσφερέ μας μικρή μετοχή
ακουμπώντας στις πρεσβείες απάντων και πασών των Αγίων
τη δική σου γλυκιά και σεμνή προσευχή.