"Έτι έν σοι λείπει: πώλησον τα υπάρχοντά σου και δος πτωχοίς και ακολούθει μοι"

Πάντα με προβλημάτιζε αυτή η προτροπή του Κυρίου. Και σήμερα την ακούσαμε πάλι στο ευαγγέλιο. Διαβάζω σε μια ομιλία του Μεγάλου Βασιλείου πάνω σ'αυτή την περικοπή:
"Ώστε ο αγαπών τον πλησίον ως εαυτόν ουδέν περισσότερον κέκτηται του πλησίον, αλλά μην φαίνη (ο ερωτών τον Κύριον νέος) έχων κτήματα πολλά. Πόθεν ταύτα; ή δήλον ότι την οικείαν απόλαυσιν προτιμοτέραν της των πολλών παραμυθίας ποιούμενος. Όσον ουν πλεονάζεις τω πλούτω, τοσούτον ελλείπεις τη αγάπη. Ει γαρ ημφίεσας γυμνόν, ει έδωκας πεινώντι τον άρτον σου, ει η θύρα σου ανέωκτο παντί ξένω, ει εγένου πατήρ ορφανών, ει παντί συνέπασχες αδυνάτω, υπέρ ποίων αν νυν ελυπήθης χρημάτων;
Τι χρήση τω πλούτω; Εσθήτι πολυτιμήτω περιβαλείς σεαυτόν; Ουκούν δύο μεν σοι πηχών χιτωνίσκος αρκέσει, ενός δε ιματίου περιβολή πάσαν  των ενδυμάτων εκπληρώσει την χρείαν. Αλλ' εις τροφήν καταχρήση τω πλούτω; Εις άρτος ικανός αναπληρώσαι γαστέρα.
Πλην αλλά παράδοξον ίσως φανείται σοι ό μέλλω λέγειν, παντός δε εστίν αληθέστερον. Σκορπιζόμενος ο πλούτος, καθ'όν ο Κύριος υποτίθεται τρόπον, πέφυκε παραμένειν, συνεχόμενος δε αλλοτριούσθαι. Εάν φυλάσσης, ουχ έξεις. Εάν σκορπίσεις, ουκ απολείς"...
Και άλλα πολλά θαυμάσια γράφει ο Μέγας Βασίλειος στην ομιλία του προς τους πλουτούντας και βέβαια μπορεί να τα γράφει και να μας τα φωνάζει αιώνες τώρα γιατί ο ίδιος πλουσιότατος ων άκουσε την προτροπή του Κυρίου, "ξεφορτώθηκε" το βάρος του πλούτου του με τον τρόπο που ο Κύριος μας προτείνει και Τον ακολούθησε χαίρων, πανάλαφρος, αποφασισμένος να κερδίσει την αιώνια ζωή μ΄ένα τριμμένο ράσο και λιγοστά βιβλία.
Και μου έρχεται η εξής εικόνα στο νου (κάπου την διάβασα):
"Είμαστε όλοι οι άνθρωποι μπροστά σε μια θάλασσα κι απέναντι στο βάθος υπάρχει μια πολυπόθητη στεριά στην οποία θέλουμε να φτάσουμε με κάθε θυσία. Ένας τρόπος υπάρχει, να κολυμπήσουμε. Μπαίνουμε λοιπόν στο νερό. Άλλοι κουβαλούν μαζί τους μπόγους και βαλίτσες. Αρχίζουν να βυθίζονται. Τους φωνάζουν οι πιο έμπειροι: "Πετάξτε από πάνω σας τα βάρη και κολυμπήστε". Μερικοί, πολύ λίγοι, ακούν την προτροπή, ξελαφρώνουν και κολυμπούν με δύναμη και ευκολία. Άλλοι σφίγγουν επάνω τους τα φορτία τους, μη τυχόν τους ξεφύγουν, αλλά βαρυφορτωμένοι καθώς είναι βυθίζονται και χάνονται στα νερά. Άλλοι ξεκινούν το δύσκολο αυτό πέρασμα με χέρια άδεια και κολυμπούν και φτάνουν εύκολα στην ποθητή στεριά και κάποιοι, ελάχιστοι, σχεδόν πετούν και φτάνουν".
Σκέφτομαι επίσης πως αν είχαμε ανταποκριθεί στην πρόσκληση του Κυρίου, δεν θα είχε φτάσει η κοινωνία μας στο οικονομικό αδιέξοδο που βιώνουμε σήμερα, αποτέλεσμα της καπιταλιστικής πλεονεξίας και αχορτασιάς, του σφιχταγκαλιάσματος με τον πλούτο.
Αποδεικνύεται έτσι στις μέρες μας περίτρανα η αλήθεια και η πιστότητα και αυτού του λόγου του Κυρίου μας.

Τα έργα των χειρών σου μη παρίδης...

Έτσι λέει ο ψαλμωδός απευθυνόμενος στον Κύριο, ικετεύοντάς Τον να μας ελεήσει, να μη μας παραβλέψει, να μη μας ξεχάσει εμάς που είμαστε τα πλάσματά Του, τα έργα των χειρών Του...
Αυτός ο στίχος μου έρχεται πάντα στο νου, όταν "καμαρώνω" για τα εργόχειρά μου που τα αγαπώ σαν παιδιά μου. Έγιναν με πολύ κόπο. "Με το βελόνι ανοίγεις λάκκο", λέει μια παροιμία και μάλλον έχει δίκιο γιατί με τις εκατομμύρια βελονιές που έβαλα - με λεπτό βελόνι, με χοντρό, με τσιγκελάκι, με βελόνες- σίγουρα θα είχα σκάψει ένα λάκκο - μάλλον τον δικό μου, να τον βρουν και έτοιμο, όταν έρθει η ώρα μου...
Σήμερα σκάλιζα τα συρτάρια μου και καθώς τακτοποιούσα τα κεντήματά μου μού μπήκε η ιδέα να τα φωτογραφίσω και να σας τα παρουσιάσω, έτσι, γιατί τ' αγαπώ, γιατί τα χαίρομαι, γιατί μου φαίνονται πολύ όμορφα

Ολογεμάτο καρρέ με σταυροβελονιά. Ίσως ήταν το πιο απαιτητικό εργόχειρο.

Το πρώτο μου πλεχτό με τσιγκελάκι. 

Μου δίδαξε το πλέξιμο με τσιγκελάκι η μακαρία γιαγιά Αρτεμούλα, 

η γλυκύτατη γιαγιά της υπομονής...

 

Η πλεχτή κουρτίνα στο γωνιακό παράθυρο. Πλεχτά και φυτά ταιριάζουν πολύ...

 

 Κεντημένη κουρτίνα σε κουκουλάρικο ύφασμα που κάποτε ήταν πολύ  στη μόδα...

Τώρα αναρρωτιέμαι πώς αποφάσισα να την ξεκινήσω.

 

Τα καδράκια με τα λουλούδια με ριζοβελονιά, ανεβατό και βυζαντινή βελονιά.

 

 

Στο μπουφέ σεμέν με φιλέ τελειώματα ...

ατελείωτα μετρήματα με μια καρφίτσα για οδηγό.

 

 Τα πουλάκια έστησαν συναυλία μουσική πάνω στο ολογιομάτο καρέ.

 

Δικέφαλοι αετοί με χρωματιστά φτερά και πολύ ...βυζαντινοκεντητοί.

 

 

Τι σας λένε οι πιπερίτσες μου;

Ολοζώντανες ανάμεσα στ΄αγριολούλουδα και τα στάχυα! 

Κι άλλη κουρτίνα πλεχτή -φιλέ με πολύ μέτρημα

Οι οχτώ κεντημένοι κοκκινολαίμηδές μου

 

 Μονόχρωμο μετρητό τραπεζομάντηλο με ελάφια και κάνιστρα με λουλούδια και εξωτικά πτηνά

 

Εύκολο κι εντυπωσιακό!

 

Άλλο μετρητό τραπεζομάντηλο σε κουκουλάρικο.

 

 

Η αγαπημένη μου γωνιά

Οι μπονμπονιέρες της Δαναΐτσας μας.

Αρκετά σας κούρασα. Μάλλον θα επανέλθω κάποια άλλη φορά με κάποια άλλα εργόχειρα. Ευγνωμονώ τη μητέρα μου που μας έμαθε να έχουμε ένα χειροτέχνημα στα χέρια μας. 

Μας πρόσφερε την βαθύτατη και αγνή χαρά της δημιουργίας!

Ευχαριστώ για το δώρο Σου!

Νικηφόρου Βρεττάκου

Αν δεν μού 'δινες ποίηση Κύριε


Ἂν δὲ μούδινες τὴν ποίηση, Κύριε,
δὲ θάχα τίποτα γιὰ νὰ ζήσω.
Αὐτὰ τὰ χωράφια δὲ θάταν δικά μου.
Ἐνῷ τώρα εὐτύχησα νἄχω μηλιές,
νὰ πετάξουνε κλώνους οἱ πέτρες μου,
νὰ γιομίσουν οἱ φοῦχτες μου ἥλιο,
ἡ ἔρημός μου λαό,
τὰ περιβόλια μου ἀηδόνια.

Λοιπόν; Πῶς σου φαίνονται; Εἶδες
τὰ στάχυά μου, Κύριε; Εἶδες τ' ἀμπέλια μου;
Εἶδες τί ὄμορφα ποὺ πέφτει τὸ φῶς
στὶς γαλήνιες κοιλάδες μου;
Κι' ἔχω ἀκόμη καιρό!
Δὲν ξεχέρσωσα ὅλο τὸ χῶρο μου, Κύριε.
Μ' ἀνασκάφτει ὁ πόνος μου κι ὁ κλῆρος μου μεγαλώνει.
Ἀσωτεύω τὸ γέλιο μου σὰν ψωμὶ ποὺ μοιράζεται.
Ὅμως,
δὲν ξοδεύω τὸν ἥλιό σου ἄδικα.
Δὲν πετῶ οὔτε ψίχουλο ἀπ' ὅ,τι μοῦ δίνεις.
Γιατί σκέφτομαι τὴν ἐρμιὰ καὶ τὶς κατεβασιὲς τοῦ χειμῶνα.
Γιατί θἄρθει τὸ βράδυ μου. Γιατί φτάνει ὅπου νἆναι
τὸ βράδυ μου, Κύριε, καὶ πρέπει
νἄχω κάμει πρὶν φύγω τὴν καλύβα μου ἐκκλησιὰ
γιὰ τοὺς τσοπάνηδες τῆς ἀγάπης.


Απίστευτα υπέροχο! Τρυφερό κι ουσιαστικό συγχρόνως!
Τα τάλαντα που μου έδωσες, Θεέ μου, 
δεν τα έκρυψα, δεν τα πέταξα...
τα αύξησα, τα τίμησα...
κι ακόμα δουλεύω, ξεχερσώνω...
ν'αυγατίσουν,
να περισσέψουν, 
για όλους τους τσοπάνηδες της αγάπης...

Δειλινό

Στ’ ουρανού την αιθέρινη στόφα

πινελιές χρυσαφιές, ροδαλές, μενεξένιες,

των ματιών μας απόλαυση

της ψυχής μας γαλήνη!

Τ’ αχνό φως σιγοσβήνει…

Πόσοι ετούτη την ώρα

έχουν μάτια να δούνε το δείλι;

Πόσοι ετούτη την ώρα

μπορούν να σταθούν, να σιωπήσουν,

τη γαλήνια ομορφιά στις ψυχές τους να κλείσουν,

μυστικά να ευφρανθούν, να ημερέψουν;

Κάποιοι λίγοι καλότυχοι

το εξαίσιο θαύμα αντικρίζουνε.

Οι πινελιές τ’ ουρανού

απαλά στην ψυχή τους ξεχύνονται.

 Τα σημάδια του πόνου, τα παράπονα σβήνουνε.

Με τα μάτια στραμμένα στη δύση

για τη μέρα που φεύγει μι’ απορία γεννιέται:

«Ήταν άραγε, Θε μου, προσευχή και αγάπη γεμάτη;»

Για τη μέρα που θά ‘ρθει μυστική ευχή ανεβαίνει:

«Νάναι αυτή φωτεινή, λαμπερή,

απ’ του Χριστού μας το φως και την αγάπη λουσμένη!»

Νυμφαίο και Κλεισούρα

Φθινοπωρινή λιακάδα, πρόκληση για εκδρομή στα πανέμορφα βουνά της Δυτικής Μακεδονίας μας.
Μια ονειρεμένη μέρα στο Νυμφαίο και τη Μονή της Παναγίας στην Κλεισούρα.
Η πρωινή ομίχλη που μας συνόδευε από τον κάμπο της Θεσσαλονίκης ως τα υψώματα της Έδεσσας, του Άγρα, το Αμύνταιο και τον Αετό, σαν να μας έμπασε σ'έναν χώρο παραμυθένιας ομορφιάς.
Την αφήσαμε πίσω μας, μάλλον κάτω από μας, καθώς ανεβαίναμε την ορθοπλαγιά του Βέρνου που κρατάει κρυμμένο κι αθέατο το πανέμορφο βλαχοχώρι -που το ανέδειξαν τόσο πολύ τα παιδιά του, ο Ν.Μέρτζος, ο Γ. Μπουτάρης, ο Τζων Σωσσίδης και πολλοί πολλοί άλλοι που κυριολεκτικά το ανέστησαν τη δεκαετία του '80-'90.

 












Το δάσος της οξιάς που το αγκαλιάζει έμεινε με τα λιγοστά κόκκινα φύλλα να περιμένει τις πρώτες παγωμένες ριπές ανέμου και τα χιόνια που θα το σκεπάσουν και θα το κρατήσουν τυλιγμένο στο λευκό τους σάλι ως την άνοιξη.

 
 Τα καινούργια σπίτια σέβονται αυστηρά την παραδοσιακή αρχιτεκτονική.

Όλο το χωριό είναι ένα αξιοθέατο, αλλά δεν μπορεί κανείς να μη σταθεί με ιδιαίτερο θαυμασμό μπροστά στον παμμέγιστο ναό του Αγίου Νικολάου που συντηρείται ή μάλλον εκ βάθρων ανακαινίζεται - "αναπαλαιώνεται". Μια λεπτομέρεια που είναι ενδεικτική της φροντίδας των Νυμφαιωτών για το ναό τους: το δάπεδο με μαρμάρινες πλάκες ξηλώθηκε, εγκαταστάθηκε υποδαπέδια θέρμανση και ξαναστρώθηκαν οι ίδιες πλάκες.
Τώρα συντηρείται η σκεπή του με τις χοντρές πέτρινες πλάκες.


 Οι τοιχογραφίες του ναού εξαιρετικές, σύγχρονες.
Πάνω σε φόντο μοναδικού χρώματος -μπορντωκαφέ- απεικονίζονται στην κάτω σειρά όλοι οι νεομάρτυρες και οι σύγχρονοι γέροντες.
Ενδεικτικά αναφέρω αυτούς που θυμόμουν κι έψαξα να τους βρω: την Αγία Κυράννα από τη Βυσσώκα (Όσσα), την Αγία Ακυλίνα από το Ζαγκλιβέρι, την Αγία Χρυσή, τον Άγιο Γεώργιο από τη Ραψάνη, την Οσία Σοφία από την Κλεισούρα, τους Γέροντες Παΐσιο, Πορφύριο, Ιάκωβο και δεκάδες άλλους.
Στην επάνω σειρά σκηνές από τη ζωή του Χριστού -Δωδεκάορτο- και της Παναγίας μας.
Το τέμπλο σε σκούρο χρώμα εξαιρετικά αρχοντικό. Τα ιερά σκεύη χαρισμένα από τον χρυσοχόο Ηλία Λαλαούνη. Τίποτα ευτελές. Ακόμα και τα καθίσματα και τα στασίδια μαρτυρούν την αγάπη και το σεβασμό των Νυμφαιωτών για το Ναό τους.







 

Απολαύσαμε πανοραμική θέα του χωριού από το Casa Mare που μας "φίλεψε" κάθε είδους νοστιμιά και ψητά κυδώνια για επιδόρπιο.
Ο δεύτερος προορισμός μας, η Παναγία της Κλεισούρας, ήταν εξίσου συναρπαστικός.
Παραλίμνια διαδρομή νότια από τις λίμνες Ζάζαρη και τη Χειμαδίτιδα, με τους καλαμιώνες και τα άπειρα πουλιά, τυλιγμένες στην αχλύ και είσοδος στα στενά της Κλεισούρας με τα πλατάνια και τις λεύκες, τις δρυς και τις οξιές να παίζουν με απίστευτους χρωματισμούς, αποχρώσεις του κίτρινου και του καφέ και του κόκκινου και του μπορντώ κι αρκετού ακόμα πράσινου.
Ο τόπος που περνάμε μαρτυρικός, διπλά αιματοβαμμένοςτο '41 με την είσοδο των στρατευμάτων κατοχής και το '44 με τη σφαγή 270 γυναικόπαιδων από τους Γερμανούς.


Στα ριζά πανέμορφης πλαγιάς που αποκαλείται "το δάσος της Παναγίας"μας περίμενε το Μοναστήρι της Παναγίας σαν κάστρο καλοχτισμένο με πέτρα γερή και χοντρά ξύλινα δοκάρια.






 Ο περιβάλλων χώρος τόσο διακριτικά περιποιημένος, σαν να μην έπρεπε η ανθρώπινη παρέμβαση να επισκιάσει την ομορφιά του τοπίου






Προσκυνούμε τους δυο θησαυρούς της Μονής:την εφέστια εικόνα της Παναγίας και την κάρα της Αγίας Σοφίας και περνάμε στο αρχονταρίκι. Σαν να ...μπαίνουμε μέσα στην πέτρα.Γευόμαστε τη μοναχική φιλοξενία, τον καφέ με το κουλουράκι, κι ακούμε από την ηγουμένη την ιστορία της Μονής και το συναρπαστικό βίο της Οσίας Σοφίας, εκείνης της ευλογημένης ψυχούλας, της κουκουλωμένης με κουρέλια, που "πέταξε" τον εαυτό της στα πόδια της Παναγίας της Κλεισουριώτισσας κι η Παναγία την "έντυσε" με δόξα θεϊκή κι αιώνια.



Εσπερινός της Κυριακής σε ήχο Β΄ και μνήμη του Αγίου Γεωργίου του Νεαπολίτου, του λευίτη που σφάχτηκε από τους Τούρκους ενώ πήγαινε να λειτουργήσει σε διπλανό χωριό στο Νέφσεχίρ της Καππαδοκίας.
Δεν θέλουμε να φύγουμε από τον ευλογημένο αυτό τόπο. Η γαλήνη του διαπερνά το είναι μας.
Ευχαριστούμε θερμά τον κ.Νίκο Νάτση και την κ.Μένη Δρίλε, τους ντόπιους ξεναγούς μας, που μας συνόδευσαν έργω και λόγω όλη την ημέρα. Να είναι καλά! Όσοι ζουν στους ακριτικούς νομούς μας φυλάγουν Θερμοπύλες. Έμειναν λίγοι και πρέπει να συντηρήσουν και να διαφυλάξουν έναν ασύλληπτο πλούτο.
Μακάρι να μας αξιώσει ο Θεός να πραγματοποιήσουμε κι άλλες τέτοιες εκδρομές-προσκυνήματα...