Τριώδιον

"Μη προσευξώμεθα φαρισαϊκώς, αδελφοί.
Ο γαρ υψών εαυτόν ταπεινωθήσεται.
Ταπεινωθώμεν εναντίον του Θεού
τελωνικώς διά νηστείας κράζοντες.
Ιλάσθητι ημίν, ο Θεός τοις αμαρτωλοίς".

Έτσι ανοίγει το εκκλησιαστικό βιβλίο που ονομάζεται Τριώδιον...
μ'αυτόν τον ύμνο που μας καλεί σε τελωνική ταπείνωση και νηστεία.
Αυτός είναι ο δρόμος που οδηγεί στο Χριστό, στην Ανάσταση,
στη Βασιλεία του Θεού, στην αιωνιότητα...

Κι ο άλλος δρόμος αρχίζει μ' αυτό που ο κόσμος λέει "τριώδιο"
και εννοεί καρναβάλι, μασκαρέματα, γλέντια, οινοποσία,
πειράγματα, ξεγυμνώματα, χορούς αισθησιακούς και οδηγεί πού άραγε;
Μετά τη διασκέδαση -όχι ψυχαγωγία*- θα έρθει η κούραση,
το σκόρπισμα της ψυχής, το άδειασμα, η απογοήτευση,
τα μεγαλύτερα αδιέξοδα, το τίποτα.

Ποιον δρόμο θα διαλέξουμε; Σε ποιο τέρμα θέλουμε να φθάσουμε;
Ας αναλογιστούμε τι νόημα και τι αξία θέλουμε να δώσουμε στη ζωή μας, στην ύπαρξή μας κι ας κάνουμε την επιλογή μας...

*διασκέδαση: από το ρήμα σκεδάννυμι που θα πει σκορπίζω, διασκορπίζω, διασπείρω, διαχέω, 
ψυχαγωγία: αγωγή της ψυχής, φροντίδα κι ανέβασμα της ψυχής
τεράστια η διαφορά ανάμεσα στις δύο ελληνικές λέξεις

Δαβίδ και Γολιάθ

Με κομμένη την ανάσα παρακολουθούμε τις πολιτικές εξελίξεις και στο εσωτερικό, αλλά κυρίως στο εξωτερικό μετά τις πρώτες συναντήσεις των ημετέρων με τους Ευρωπαίους ηγέτες. 

Κάποιος φίλος έγραψε: "Στην αποψινή ποδοσφαιρική συνάντηση Νίκης Βόλου-Barcelona το πρώτο πεντάλεπτο συμπληρώθηκε και το σκορ είναι 0-0. Τι θα γίνει όμως μέχρι το 90΄;".

 Όλοι βλέπουμε έναν μικρό Δαβίδ να τα βάζει μ' έναν τεράστιο Γολιάθ. Σ' εκείνη την επική αναμέτρηση της Παλαιάς Διαθήκης ο Δαβίδ νίκησε με τη βοήθεια του Θεού, δηλαδή ο Θεός συνέτριψε τον Γολιάθ. Σε τούτη εδώ τη σημερινή αναμέτρηση ζητάει ο "Δαβίδ" τη δύναμη του Θεού; Αν τη ζητήσει μπορεί να δούμε το θαύμα! 

Δεν ξέρω αν ο κ.Τσίπρας ή ο κ.Βαρουφάκης προσεύχονται... μπορούμε όμως και οφείλουμε να προσευχηθούμε εμείς για την Ελλάδα μας, για τη χώρα μας, για το λαό μας...

"Βάλε, Θεέ μου, το χέρι Σου και οδήγησέ μας Σύ, ώστε και μέσα από τα δικά μας στραβοπατήματα να βγούμε στο δικό Σου δρόμο, δρόμο αυτογνωσίας, μετανοίας, επιγνώσεως της σης Αληθείας".

Ελαφροπατήματα της άνοιξης

Στου χειμώνα την καρδιά

βιάστηκες ν' ανθίσεις

γέρικη αμυγδαλιά

με ορμή νεανική

κι απερισκεψία...

*Την είδα σήμερα το πρωί...

Ομολογία

"Ο εις και η Αλήθεια πλειοψηφία εστίν".
Τη 21η Ιανουαρίου μνήμη του Οσίου Πατρός Μαξίμου του Ομολογητού.
Η ιστορική διαδρομή της Εκκλησίας είναι γεμάτη προσωπικότητες και περιστατικά που μας συγκλονίζουν. Πρόσωπα που αγίασαν με αγώνες πνευματικούς υπεράνθρωπους κι έγιναν ένα με τον Θεό -χωρίς υπερβολή. Κι επειδή απέκτησαν νουν Χριστού ήξεραν με βεβαιότητα την Αλήθεια.  Και την ομολογούσαν χωρίς δισταγμό, απόλυτοι, αμετακίνητοι, με παρρησία που άφηνε άναυδους τους συνομιλητές τους, αλλά που προκαλούσε και την σφοδρή αντιπαράθεση με τα κατεστημένα τα πολιτικά και θρησκευτικά.
Είμαστε στον 7ο μ.Χ. αιώνα. Η Εκκλησία και μαζί της η Βυζαντινή Αυτοκρατορία σπαράζεται από τις αιρέσεις του Μονοφυσιτισμού και του Μονοθελητισμού. Όλα τα Πατριαρχεία, Ρώμης, Κωνσταντινουπόλεως, Ιεροσολύμων, Αντιοχείας, Αλεξανδρείας έχουν αποδεχθεί τον Μονοθελητισμό. Μόνος ο Άγιος Μάξιμος αγωνίζεται υπερασπιζόμενος με ομιλίες και συγγράμματα τις δύο φύσεις και θελήσεις του Χριστού. Μάλιστα συγκροτεί Σύνοδο στο Λατερανό, όπου καταδικάζεται ο Μονοθελητισμός. Ο Αυτοκράτορας Κώνστας Β΄τον καλεί να ακολουθήσει την γραμμή των υπολοίπων. Στέλνει επισκόπους και συγκλητικούς για να τον επαναφέρουν στην τάξη και να τον απειλήσουν αν χρειαστεί.
Ο άγιος Μάξιμος μένει σταθερός στην πίστη του.
"Μα όλα τα Πατριαρχεία έχουν αποδεχθεί τη μία, τη θεϊκή θέληση του Χριστού, είσαι η ελάχιστη μειοψηφία" του λένε μεταξύ των άλλων οι απεσταλμένοι.
"Ο εις και η Αλήθεια πλειοψηφία εστίν!", τους απαντά
Από τον θυμό τους τον φτύνουν με απίστευτη μανία. Δεν φαίνεται το πρόσωπό του από τα φτυσίματα. Μένει σταθερός στην πίστη και στο λόγο του. Με διαταγή του Αυτοκράτορα συλλαμβάνεται για απείθεια κατά της αυτοκρατορικής αρχής, συνωμοσία και στάση. Εξορίζεται τρεις φορές. Πριν από την τρίτη εξορία υφίσταται αποτρόπαιο ακρωτηριασμό: του κόβουν τη γλώσσα και το δεξί χέρι, τα δυο σωματικά όργανα με τα οποία επέμενε να γνωστοποιεί την Αλήθεια. Πεθαίνει από τον ακρωτηριασμό και την ταλαιπωρία της εξορίας κάπου στον Πόντο.

Δυο πράγματα συνειδητοποιώ διαβάζοντας το Συναξάρι του Αγίου:
Πρώτον: όποιος γνωρίζει την Αλήθεια του Θεού βιωματικά, δεν μπορεί να κάνει πίσω. Είναι αδύνατον. Δεν είναι ζήτημα θάρρους. Αυτός ο άνθρωπος έχει υποστεί μια βαθιά αλλοίωση. Έχει νουν Χριστού, έχει το Θεό μέσα του. Σκέφτεται, ομολογεί, ενεργεί όντας σε άλλη διάσταση. Γι΄αυτό έχουμε τα εκατομμύρια των μαρτύρων.
Δεύτερον και αρκετά τραγικό:  τον τελευταίο καιρό βλέπουμε περιστατικά ωμής βίας και αγριότητας εκ μέρους των τζιχαντιστών που μας σοκάρουν. Ωστόσο πράξεις παρόμοιας αγριότητας ήταν δυστυχώς μια συνηθισμένη και αποδεκτή πρακτική στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Ακόμη και επισκόπους βλέπουμε να συναινούν. Καταλήγω στο συμπέρασμα πως η αγριότητα δεν είναι "προτέρημα" μόνο των φανατικών μουσουλμάνων. Είναι γνώρισμα κάθε φανατισμένου και εμπαθούς ανθρώπου.

Πολιτιστική γραμμή 50

Αν κάποιο απογευματάκι θέλετε να ξεφύγετε από τα καθημερινά και τετριμμένα, αν βαρεθήκατε τον καφέ με τις φίλες ή τους φίλους σας ή την τηλεόραση ή τη βόλτα στην αγορά και το χάζεμα στις βιτρίνες, πάτε στο Λευκό Πύργο και πάρτε το 50, δηλαδή την πολιτιστική γραμμή του ΟΑΣΘ και κάντε μια όμορφη βόλτα στην πόλη μας. Μπορεί να δείτε γνωστά μνημεία -αν είστε γηγενής Θεσσαλονικιός-ιά - αλλά όλο και κάτι θα σας έχει ξεφύγει και θα σας το παρουσιάσει όμορφα ο ξεναγός της περιήγησης, ένας συμπαθής ιστορικός τέχνης.
Αν η μέρα είναι καθαρή και ηλιοφωτισμένη η πανοραμική θέα της πόλης μας από κάποια ανοίγματα της Άνω Πόλης είναι συναρπαστική. Κρυμμένες από την μακρότητα οι ασχήμιες της - τα σκουπίδια της, οι ανοιγμένες της πληγές από το ΜΕΤΡΟ, οι φτωχογειτονιές της - , απαστράπτουσα η ομορφιά της καθώς τη φωτίζει ένας γλυκός, ήπιος, δύων ήλιος.
Κι ύστερα μια περιπατητική βόλτα εκεί γύρω απ' το Λευκό Πύργο, στην πανέμορφη παραλία της πόλης μας, κι η αίσθηση της πληρότητας, της γαλήνης, της ομορφιάς εγκαθίσταται μέσα σου και επιστρέφεις στο σπίτι ανανεωμένος-η και χαρούμενος-η για να αναλάβεις πάλι τα κοινότοπα, τα κουραστικά, τα πιεστικά, ή και ενδιαφέροντα χρέη σου...

 Το σύμβολο της πόλης μας, ο Λευκός άλλοτε "Αιμάτινος" Πύργος μας

 Παρέες, βόλτα, ρεμβασμός

Οι σκιές μακραίνουν, ο γλυκύτατος χειμωνιάτικος ήλιος μας αποχαιρετά...

Άγιος Παΐσιος

Ἀνακοινωθέν (13/01/2015).

Συνῆλθεν, ὑπό τήν προεδρίαν τῆς Α. Θ. Παναγιότητος, ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος εἰς τήν τακτικήν συνεδρίαν αὐτῆς σήμερον, Tρίτην, 13ην Ἰανουαρίου 2015, πρός ἐξέτασιν τῶν ἐν τῇ ἡμερησίᾳ διατάξει ἀναγεγραμμένων θεμάτων. Κατ᾿ αὐτήν, ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος: α) ὁμοφώνως ἀποδεχθεῖσα εἰσήγησιν τῆς Κανονικῆς Ἐπιτροπῆς ἀνέγραψεν εἰς τό Ἁγιολόγιον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τόν μοναχόν Παΐσιον Ἁγιορείτην καί β) προτάσει τῆς Α. Θ. Παναγιότητος, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. κ. Βαρθολομαίου, διά ψήφων κανονικῶν ἐξελέξατο παμψηφεί τόν Πανοσιολ. Ἀρχιμανδρίτην κ. Εἰρηναῖον Ἀβραμίδην, διακονοῦντα ἐν Παρισίοις, Βοηθόν Ἐπίσκοπον παρά τῷ Σεβασμιωτάτῳ Μητροπολίτῃ Γαλλίας κυρίῳ Ἐμμανουήλ, ὑπό τόν τίτλον τῆς πάλαι ποτέ διαλαμψάσης Ἐπισκοπῆς Ρηγίου.           Ἐν τοῖς Πατριαρχείοις, τῇ 13ῃ Ἰανουαρίου 2015 Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου            Ιστορική η σημερινή ημέρα για όσους τον γνωρίσαμε και τον αγαπήσαμε, για όσους προσευχηθήκαμε και ζητήσαμε τη μεσιτεία του, για όσους νιώσαμε τη θέρμη της αγάπης του και την προσωπική του έγνοια και το ενδιαφέρον του, για μας τους Θεσσαλονικείς που έχουμε την ιδιαίτερη ευλογία να έχουμε το μνήμα του δίπλα μας, στη Μονή του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στη Σουρωτή για όλη την Ορθόδοξη Εκκλησία της οποίας υπήρξε εξαιρετικά "φιλότιμο" παιδί.         Ας έχουμε την ευχή και τις πρεσβείες του κι ας συγχρονίσουμε το βηματισμό της ζωής μας με τον δικό του σταθερό κι αγιασμένο. (πιθανό) απολυτίκιο  Καππαδοκίας τον γόνον, και Αγίου Όρους τον έφορον, τον εσχάτοις χρόνοις φανέντα αρέτης, φίλον γνήσιον, Παϊσιον τιμήσωμεν πιστοί, ως ένθεον θεράποντα Χριστού, αναβλύζει γαρ ιάσεις παντοδαπάς τοις ευλαβώς κραυγάζουσι, δόξα τω σε δοξάσαντι Χριστώ, δόξα τω σε θαυμαστώσαντι, δόξα τω ενεργούντι δια Σου πάσιν ιάματα, (Τροπάριο από την Παράκληση του Αγίου) Πάσι τοις τιμώσιν ευλαβώς την σεπτήν σου μνήμην, τρισμάκαρ, και δεομένοις πιστώς δώρησαι την ίασιν παθών, Παΐσιε· και κινδύνων και θλίψεων και ζάλης του κόσμου λύτρωσαι πρεσβείαις σου τους σοι προστρέχοντας· έχεις γαρ πολλήν παρρησίαν, ως Χριστού θεράπων και φίλος, μεσιτεύειν, όσιε, προς  Κύριον.

Βασίλειος ο Μέγας

Πάμπολλοι οι Άγιοι της Εκκλησίας μας, 

νέοι και ηλικιωμένοι, άνδρες και γυναίκες, 

λαϊκοί ή κληρικοί, πλούσιοι και φτωχοί, 

αριστοκράτες ή άσημοι πληβείοι, 

μορφωμένοι, αγράμματοι, 

ασθενείς, ρωμαλέοι, 

κάθε εθνικότητας και καταγωγής. 

Ανάμεσά τους ξεχωριστός στ' αλήθεια 

και μοναδικός ο Μέγας Βασίλειος. 

Ξεχωριστός στην καταγωγή, τον πλούτο, τη μόρφωση, 

αλλά και μοναδικός στην αυταπάρνηση, 

τη θυσιαστική προσφορά, 

το πνευματικό έργο, 

τη συγγραφική παραγωγή. 

Πανεπιστήμων, αλλά και έμπρακτα φιλάνθρωπος. 

Ο βίος, ο λόγος και το έργο του είναι πλούτος 

αδαπάνητος κι αστείρευτος, 

αληθινός θησαυρός για όλους μας.

Στη Βασιλειάδα, τη Νέα Πόλη, 

την πόλη των πονεμένων, ασθενών, πτωχών, 

εγκαταλειμμένων γερόντων και ορφανών, 

που ο ίδιος ίδρυσε και επόπτευε 

είχε το προσωπικό του διακόνημα: 

Να καθαρίζει τις πληγές των λεπρών. 

Κι αφού ολοκλήρωνε το έργο του έσκυβε 

και φιλούσε τα κολοβωμένα μέλη.

Αυτός που έκαμε πράξη την τέλεια αγάπη μας λέγει: 

"Μπορεί να έχει τέλεια αγάπη μόνο 

αυτός που απαρνήθηκε τον παλιό εαυτό του".

Σήμερα, ημέρα της μνήμης του Αγίου Βασιλείου, 

ανταλλάσσουμε πρωτοχρονιάτικες ευχές 

που εμπεριέχουν προσδοκίες και λαχτάρες κι ελπίδες. 

Ας ευχηθούμε λοιπόν, με την ισχνή μας φωνή, 

αυτή η χρονιά να γίνει 

για όποιον το αποφασίσει και το θελήσει αληθινά, 

αρχή αυταπάρνησης κι αρχή αληθινής, τέλειας αγάπης.