Αναγνώστες

Τετάρτη 29 Ιουλίου 2015

Πευκοδάση

Ταξίδεψα το προηγούμενο διήμερο μέχρι το νότιο άκρο της Σιθωνίας.
Ομορφιά! Η θάλασσα λαμπύριζε, στραφτοβολούσε!




Το βουνό ολοπράσινο, κατάφυτο με τα ωραία πεύκα της Χαλκιδικής τα γερά, τα πανύψηλα. Μοσχοβολούσε ρετσίνι και ξερό πεύκο! Είμαι σίγουρη πως όλοι φέρνετε στο νου σας την εικόνα και την ιδιαίτερη μυρωδιά!



Ήταν μεσημέρι και ήμουν μόνη στο δρόμο.
Και μου μπήκε η εφιαλτική ιδέα: Είναι τόσο απλό να μπει μια φωτιά που θα εξαφανίσει όλη αυτή την ομορφιά, όλο αυτό το πευκόφυτο θαύμα!
Πρώτον: ουδεμία φύλαξη-δεν συνάντησα ούτε μια ομάδα, ούτε ένα παρατηρητήριο δασοπροστασίας!
Δεύτερον: δίπλα απ' το δρόμο, σύρριζα ξεκινούν οι ξερές πευκοβελόνες, τα ξερά χόρτα, κάτι θάμνοι που έχουν απ' την ξέρα του καλοκαιριού στεγνώσει κι αγκαλιά με τους θάμνους τα πρώτα κλαδιά των πεύκων που φυσικά δεν έχουν καθαριστεί και ξεκινούν απ' το έδαφος σερνόμενα κυριολεκτικά πάνω στην εύφλεκτη ύλη που προανέφερα.
Τρίτον: ούτε μία αντιπυρική ζώνη, ούτε ένας δρόμος πάνω στο βουνό!
Κι όταν ξεσπάσει κάποια φωτιά και κατακάψει με μεγάλη ευκολία χιλιάδες στρέμματα, θα τρέχουμε και δεν θα φθάνουμε, θα θρηνούμε, θα κατηγορούμε, θα ψάχνουμε για εμπρηστές!!!!



Κυριολεκτικά στο έλεος του Θεού τα όμορφα δάση μας! Η απορία μου είναι πώς ακόμα υπάρχουν ακόμη κι αυτά τα ελάχιστα!




Κυριακή 26 Ιουλίου 2015

Ρίζες γερές...

Έπεσε στα χέρια μου το βιβλίο του Ηλία Βενέζη "Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός". Πρόκειται για τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος και Αντιβασιλέα στα δύσκολα χρόνια της κατοχής. Ήταν ένας γίγαντας στο σώμα και στην ψυχή. Φορτώθηκε κυριολεκτικά τον πόνο του ελληνικού λαού και τον κουβάλησε σαν άλλος Εσταυρωμένος με αυτοθυσία και πολλή αγάπη. Ίσως επανέλθω κάποια στιγμή με κάποιο άλλο απόσπασμα του βιβλίου. Σήμερα μένω σ' ένα περιστατικό των παιδικών του χρόνων που όπως ο ίδιος έλεγε τον είχε σημαδέψει.
"Την παραμονή μιας Λαμπρής, όταν ο ίδιος ήταν μικρός, έχασαν οι γονείς του ένα άλλο παιδί τους στα είκοσί του χρόνια. Το πένθος τους ήταν βαρύ. Οι χωριανοί της Δορβιτσάς (χωριού της Ηπείρου απ΄όπου καταγόταν), την άλλη μέρα, ανήμερα Λαμπρής, δεν λέγανε να στήσουν το χορό στην πλατεία της εκκλησίας τους, συμπάσχοντας με τον πατέρα του πρόωρα χαμένου παλικαριού. Άκουσε αυτός, ο πατέρας, την ησυχία. Ρώτησε "Γιατί δεν χορεύουν" και του είπαν το γιατί. Τότε ο άντρας αυτός που στα χρόνια δεν ήταν πια νέος, βγήκε από το φτωχικό σπιτάκι του επίσημα, τελετουργικά, ανέμισε το μαντίλι του, φώναξε τους χωριανούς να τον ακολουθήσουν κι έσυρε τον πρώτο γύρο. "Και τι είναι η λύπη για το παιδί το δικό μου μπροστά στη χαρά για την Ανάσταση του παιδιού του Θεού μου;" είπε!!!
Από αυτές τις γερές ρίζες ξεπηδούσε η απλότητα, το θάρρος και η αξιοπρέπεια που επεδείκνυε κάθε στιγμή ο Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός στα δύσκολα χρόνια της Κατοχής....".

*Όταν ο Θεός έχει στη ζωή μας την κεντρική θέση, αυτή που Του ανήκει, όλα τα γεγονότα και οι θλίψεις και τα βάσανα και οι καημοί, έχουν άλλη διάσταση. Βιώνονται πιο απαλά, αντέχονται!!!
**Οι γονείς χαρίζουν ως προίκα -θετική ή αρνητική- στα παιδιά τους το βίωμά τους, όχι τα λόγια και τις συμβουλές!!!

Σάββατο 18 Ιουλίου 2015

Από το Α έως το Ω: Δημήτρης Καραγιάννης


Αγαπημένος Δημήτρης Καραγιάννης, 
ευχαριστιακός και βαθιά "ερωτικός"!
Απολαύστε τον!

Η επαγγελματική του ταυτότητα είναι γνωστή: παιδοψυχίατρος–ψυχοθεραπευτής, Διευθυντής του Κέντρου Παιδοψυχικής Υγιεινής, Διδάκτωρ του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου, ιδρυτής, μαζί με τη σύζυγό του Ελένη Καραγιάννη, του θεραπευτικού και εκπαιδευτικού ινστιτούτου «Αντίστιξη». 
Ο Δημήτρης Καραγιάννης, όμως, είναι πρωτίστως ένας φωτισμένος άνθρωπος ο οποίος μας παροτρύνει «να ζήσουμε ευχαριστιακά» και «να μη χάνουμε το παρόν μας», θεωρεί τους «νέους τυχερούς που ζουν σε συνθήκες κρίσης» και σημειώνει στο τελευταίο του βιβλίο «Έρωτας ή τίποτα» πως «η παραίτηση από το να είμαστε ερωτικοί οδηγεί στην παραίτηση από την ίδια τη ζωή».
Αλήθειες: «Αλήθειες, στην εποχή τη μεταμοντέρνα, σημαίνει τη σχετικοποίηση κάθε αλήθειας, ένα ερωτηματικό για το τι μπορεί να αντιπροσωπεύουν οι αλήθειες. Όσο αυξάνουν οι υποκειμενικές αλήθειες, τόσο τίθεται ως ζητούμενο η Αλήθεια. Επομένως, όταν ο καθένας υπερασπίζεται, κλειδώνεται και απομονώνεται μέσα στην αλήθεια του, τελικά χάνει το νόημα της Αλήθειας».
Βεβαιότητες: «Υπάρχουν οι ιδεολογικές συγκαλύψεις που κρύβουν ανασφάλειες και βγαίνουν προς τα έξω ως βεβαιότητες, αλλά υπάρχει και μία βεβαιότητα την οποία κανείς μπορεί να την εμπιστεύεται. Αυτή είναι το βίωμά του, οι βιωμένες προσωπικές καταστάσεις τις οποίες βαθιά μέσα του γνωρίζει και κανείς δεν μπορεί να του τις αμφισβητήσει. Η αγάπη που έχει προσφέρει ή που έχει δεχθεί κάποιος μπορεί να αποτελεί μια βεβαιότητα πάνω στην οποία μπορεί να χτίζει αυτό που είναι».
Γεννήθηκα: «Γεννήθηκα σε μία οικογένεια, η οποία, επειδή είχε πολλά παιδιά –έξι συνολικά, εγώ ήμουν το πέμπτο- είχε πολύ πλούτο συναισθηματικό και διαφορετικότητα και οι όποιες δυσκολίες  επιβεβαίωναν ότι η μιζέρια και το κλείσιμο ήταν ξένα στοιχεία.Γεννήθηκα στο κέντρο της Αθήνας. Παιδί έπαιξα μπάλα στην πλατεία Εξαρχείων και στο Αρχαιολογικό Μουσείο, με τα τέρματα να είναι ανάμεσα σε αρχαίες κολώνες. Αγαπώ την πόλη μου. Για μένα, έχει πρόσωπο. Γι’ αυτό έχω έγνοια να μη χαθούν ούτε οι μυρωδιές, ούτε οι εικόνες, ούτε η τρυφερότητά της. Η Αθήνα είναι πολύ ζωντανή πόλη, με πολλές ομορφιές που όσο και να προσπαθούμε να τις κρύψουμε ή να τις μουτζουρώσουμε, αυτές υφίστανται. Τα αρχαία μάρμαρα δεν μαρτυρούν απλώς μια αρχαία ιστορία, αλλά και ένα σύγχρονο βίωμα. Ο ναός της Καπνικαρέας δεν είναι απλώς ένα ιστορικό κειμήλιο του 11ου αιώνα, αλλά και ένα ταπεινό σημείο το οποίο παράλληλα προσδιορίζει τη γύρω περιοχή, ενώ ταυτόχρονα φέρει ιστορίες των δικών μου φοιτητικών μου χρόνων αλλά και των σημερινών νέων που γύρω της, τα βράδια, στήνουν αυτοσχέδιες συνάξεις και γιορτές».
Δώρο: «Το δώρο της ζωής. Αυτό είναι το απόλυτο δώρο για μένα, γιατί είναι κάτι το οποίο δεχόμαστε, μας προσφέρεται. Όμως, αν δεν το αποδεχτούμε και δεν το τιμήσουμε, τότε το καταστρέφουμε μετατρέποντάς το σε επιβίωση. Το δώρο της ζωής είναι ένα πολύ συναρπαστικό, αλληλεπιδραστικό παιχνίδι που μόνο εάν μπει σε συνάρτηση με το δικαίωμα της αγάπης, μπορεί να το χαρεί κανείς όσο δικαιούται».
Έρωτας: «Ο έρωτας, στην αρχή, ζητά πολύ λίγα στοιχεία για να υπάρξει. Μια ελκυστική εμφάνιση. Ένα ευχάριστο περιβάλλον. Δύο όμορφα λόγια. Μια υπόσχεση. Ένα λουλούδι. Λίγο μυστήριο. Μια οικειότητα. Αργότερα, ο έρωτας γίνεται πολύ απαιτητικός. Ζητά την τιμιότητα, τον σεβασμό, τη συνέπεια, την έκπληξη, τη σταθερότητα, την ανανέωση, την εμπιστοσύνη, την προσωπική αυτογνωσία, το ξεπέρασμα των αποτυχιών, την ανατροφοδοσία της επιθυμίας, το αέναο μοίρασμα. Η παραίτηση από το να είμαστε ερωτικοί οδηγεί στην παραίτηση από την ίδια τη ζωή».
Ζευγάρι: «Ένα αγαπημένο ζευγάρι είναι η απάντηση στη σύγχρονη απομόνωση. Τα ζωντανά ζευγάρια δεν αποτελούν μια κλειστή ευκαιριακή οντότητα, ένα καταφύγιο για τις ατομικές ανασφάλειες, αλλά ένα ορμητήριο για μια κοινή πορεία, μια συνεξέλιξη μέσα στην οποία μπορεί να υπάρχει πολύ γέλιο, πολύ παιχνίδισμα, πολλή εσωτερικότητα και η αγάπη τους μπορεί να παράγει τη δημιουργική πνοή που δεν θα περιορίζεται μόνο στους δυο τους».
Ηδονή: «Παρότι η ηδονή είναι ταυτισμένη με την ευχαρίστηση, αυτό που συγκλονίζει, μέσα από την κλινική παρατήρηση, είναι η διαπίστωση της δύναμης της ηδονής του πόνου, της πίκρας και της απογοήτευσης. Ενώ η σεξουαλική ηδονή, η συνυφασμένη με τον οργασμό, μοιάζει να είναι η πιο δυνατή, φαίνεται πως η ηδονή του πόνου, της πίκρας και της απογοήτευσης είναι πολύ πιο δυνατή από πολλούς οργασμούς, γιατί μπορεί να είναι επαναλαμβανόμενη και σε κορύφωση, χωρίς “ανοργασμικές” περιόδους και εκφράζει την καταστροφή της προσωπικής χαράς που διαστρέφεται σε χαρά της καταστροφής».
Θέλω: «Το “θέλω”, όταν η ψυχολογία ανέδειξε τις ασυνείδητες καταστάσεις, κινδύνεψε να υποστρέψει, να αμφισβητηθεί και να ενοχοποιηθεί. Σαν να μην υπάρχουν γνήσια “θέλω” και προσωπική βούληση, αφού υπάρχουν οι ασυνείδητες δυνάμεις που μας τραβούν και μας κατευθύνουν. Σήμερα, σε μια πολύ πιο σύγχρονη μορφή θεώρησης των ανθρωπίνων σχέσεων, μπορούμε να πούμε ότι για τους ανθρώπους που, μέσα από την προσωπική τους πορεία αυτογνωσίας, είναι ενήμεροι για τις ανεπάρκειες, τις αδυναμίες, τις εξαρτήσεις και τους αυτοπεριορισμούς τους, τα “θέλω” τους είναι συνειδητές αποφάσεις ζωής, που γίνονται όρκοι και τους επιτρέπουν να κάνουν υπερβάσεις. Γιατί η ζωή προχωρά όχι με βηματάκια, αλλά με άλματα συνειδητά».
Ιστορία: «Είναι πολύ ενδιαφέρον να βλέπεις ανθρώπους να παίρνουν την ευθύνη για να γράψουν οι ίδιοι την προσωπική τους ιστορία και να τολμούν ακόμα και να την ανατρέπουν. Είναι πολύ σημαντικό αυτή η προσωπική αφήγηση να παίρνει, με την εξέλιξη της ζωής, διαφορετικό νόημα κάθε φορά και να μην μένει στις αρχικές ιστορίες, όπως τις δέχτηκε κανείς, που μπορεί να έχουν εξαιρετική δύναμη υπό τη μορφή των προσωπικών ή των οικογενειακών μύθων. Έτσι, μπορούμε να αμφισβητήσουμε κάποια αρνητικά στοιχεία της προσωπικότητάς μας που έχουν ταυτιστεί με αυτό που φέρουμε από παλιά και ταυτόχρονα να απελευθερώσουμε δυνάμεις μέσα από την παρούσα πραγματικότητά μας-αφήγηση. Επομένως, δεν καταγράφουμε την ενήλικη ζωή μας μέσα από τα παιδικά μας μάτια και τους παιδικούς μύθους που δεχτήκαμε, αλλά διαβάζουμε την ιστορία του παρελθόντος μας μέσα από τα ενήλικα μάτια μας και γιατί όχι, την ξαναγράφουμε με τέτοιο τρόπο ώστε να μας ταιριάζει σε αυτό που είμαστε σήμερα».
Καρυκεύματα: «Τα καρυκεύματα είναι μια στάση ζωής που δεν αφορά μόνο το φαγητό, αλλά και τον ερωτισμό μας, τη σεξουαλικότητά μας, τις τέχνες, την καθημερινότητα. Το καρύκευμα στον λόγο είναι το χιούμορ και στο επάγγελμα είναι το μεράκι. Ζωή μη πικάντικη, χωρίς καρυκεύματα, δεν είναι υγιεινή».
Λιακάδα: «Η φίλη μας η οποία, εδώ, στον τόπο μας, μας επισκέπτεται τακτικά και όταν καμία φορά αραιώσει τις επισκέψεις της, μας λείπει πάρα πολύ. Μας τονώνει και μας στηρίζει, χωρίς να λέει συμβουλές. Μας κλείνει το μάτι και μας λέει σαγηνευτικά: “Βγες από το κλείσιμό σου, υπάρχει φως εκεί έξω”. Η φυσική επιμένει και η κλινική πράξη επιβεβαιώνει πως το σκοτάδι δεν υφίσταται ως οντότητα. Υπάρχει μόνο ως απουσία φωτός. Και, δόξα τω Θεώ, έχουμε πολύ λιακάδα στα μέρη μας».
Μάσκες: «Αν πω ότι πρέπει να πέσουν οι μάσκες, θα συμφωνήσουν όλοι και στη συνέχεια θα τις κρατήσουν, γιατί έτσι νομίζουν ότι προστατεύονται. Μέσα στη διαδικασία της ψυχοθεραπείας, με χαρά βλέπω τις μάσκες να πέφτουν και να αποκαλύπτονται υπέροχοι άνθρωποι. Οι μάσκες είναι στατικές. Είναι ρόλοι, άμυνες, φόβοι, “πρέπει”, εγκλωβισμοί, ανασφάλειες. Κάτω από αυτές, όμως, υπάρχει ομορφιά, ζωντάνια, το απροσδόκητο. Είναι κρίμα αυτός ο προσωπικός πλούτος να κρύβεται κάτω από μια μάσκα. Είναι κρίμα οι άνθρωποι να αγωνιούν τόσο για την μάσκα-εικόνα τους αντί να εμπιστευτούν την ομορφιά του προσώπου που υπάρχει από κάτω».
Νέα Γενιά: «Τι τυχεροί που είναι οι νέοι σήμερα, που ζουν σε συνθήκες κρίσης! Καθόλου δεν θεωρώ πως πρέπει να μείνουν στην “αδικία” ότι οι προηγούμενες γενιές τους έκλεψαν στα οικονομικά και τι “καημένοι” που είναι αυτοί τώρα που πρέπει να ζήσουν κόντρα σε όλα τα προγνωστικά! Μη έχοντας ενοχές απέναντι στη νέα γενιά, μπορώ να μην τους λυπάμαι, αλλά να τους καμαρώνω, όταν γίνονται δημιουργικοί, εφευρετικοί και ευφάνταστοι, άρα ερωτεύσιμοι και ερωτικοί. Αν οι νέοι το αποφασίσουν και το υποστηρίξουν, μπορούν να κάνουν πραγματικά συναρπαστική τη ζωή τους, γιατί μπορούν να παράξουν δημιουργικές λύσεις υπέρ της ζωής τους».
Ξένος: «Ο ξένος είναι ο προσωπικός μου πλούτος που δεν τον έχω οικειοποιηθεί, το διαφορετικό που δεν ξέρω πώς να το ενστερνιστώ, το καινούργιο που μου προσφέρεται και δεν ξέρω πώς να το προσλάβω, το δικό μου στοιχείο που δεν το κατανοώ και το περιχαρακώνω έξω από μένα, οι επιθυμίες μου που δεν τολμώ να τις υπερασπιστώ και που τις καταγράφω ως απραγματοποίητες, οι αρνητικές μου πλευρές και οι φόβοι μου για τα ένστικτά μου που φοβάμαι ότι θα με πλημμυρίσουν και γι’ αυτό τα φορτώνω σε κάποιον απέναντι που τον ορίζω ως αντίπαλο και ξένο».
Ολότητα: «Η ολότητα ως ζητούμενο προσωπικό αλλά και κοινωνικό. Η προσωπική ολότητα ως απάντηση στον κατακερματισμό. Η ολότητα ως απάντηση στην ατομικότητα και την κοινωνική αποξένωση, ως πρόγευση του επέκεινα. Η ολότητα όχι ως τελειότητα, αλλά ως απόφαση να μην είμαστε στο επιμέρους. Η ολότητα που δεν κρύβεται στις ατομικές εξάρσεις ή στις διαφοροποιήσεις, αλλά στην αντίστιξη, στη συνοδικότητα, στην απαρτίωση».
Πένθος: «Είναι, όντως, πάντα σκληρό να καταγράφει κανείς απώλειες ή να είναι δίπλα σε ανθρώπους που τις βιώνουν, αλλά θα ήταν ακόμα πιο σκληρό για κάποιον να μην έχει πενθήσει ποτέ στη ζωή του. Γιατί το πένθος προϋποθέτει την αγάπη, τη στοργή, το νοιάξιμο, τη σχέση που έχουμε μοιραστεί με εκείνον που έχουμε απωλέσει. Η δυτική - αμερικανική επιφανειακή κουλτούρα, αποφεύγοντας τα αρνητικά συναισθήματα, παρεμποδίζει τη διαδικασία του πένθους και οδηγεί σε υπερπαραγωγή κατάθλιψης. Το πένθος, όμως, επιτελεί μια λειτουργία αυτογνωσίας και ενώ είναι επώδυνο, ταυτόχρονα είναι και λυτρωτικό».
Ρίζες: «Η υπόγεια λειτουργία που προσφέρουν οι ρίζες φαίνεται μόνο όταν αυτή πάψει να λειτουργεί. Είναι εκεί που ξεραίνεται το φυτό, γιατί δεν τροφοδοτείται με ζωτικούς χυμούς. Κι ενώ τα φυτά μοιάζουν ακίνητα, οι ρίζες τους προχωράνε διαρκώς μέσα στο έδαφος, για να μπορεί να κρατιέται το φυτό στη ζωή. Είναι πολύ τραγικό, σε προσωπικό ή κοινωνικό επίπεδο, να θεωρούμε ότι μπορούμε να αποκοβόμαστε από τις ρίζες μας, να γινόμαστε ριζοσπάστες, χωρίς αυτό να έχει συνέπειες στην προσωπική και κοινωνική ζωή μας. Αυτό δεν σημαίνει ότι μένουμε καθηλωμένοι στο παρελθόν μας, αλλά το επεξεργαζόμαστε με τέτοιο τρόπο ώστε να αναζωογονεί και να τροφοδοτεί το παρόν και το μέλλον μας. Γιατί πάντα υπάρχουν στερεότυπα που έρχονται από το παρελθόν και μπλοκάρουν ασυνείδητα τη λύτρωση, αλλά ταυτόχρονα γίνονται και αφορμές για να αποκαλυφθούν εκ νέου δυνάμεις παραγκωνισμένες, ξεχασμένες».
Συμβιβασμοί: «Το ζητούμενο δεν είναι ο συμβιβασμός ή το ασυμβίβαστο, αλλά η σχέση, η ενότητα, η επεξεργασία. Σε έναν συμβιβασμό, όλες οι πλευρές είναι ηττημένες, καμία δεν κερδίζει, γιατί το πραγματικό κέρδος βρίσκεται κάπου στη μέση. Η λύση είναι πάντα έξω από την γηραλέα υποχρέωση ενός συμβιβασμού ή την ανυποχώρητη εφηβική αντίδραση του ασυμβίβαστου. Το σχετίζεσθαι προκύπτει με πιο ενήλικους όρους, με όρους κατά τους οποίους ο ένας περιχωρεί τον άλλον και ταυτόχρονα τον ελευθερώνει».
Τίποτα: «Το κενό. Το άδειο. Η απουσία. Η εγκατάλειψη. Η ανυπαρξία. Ο θάνατος. Η αναζήτηση άλλοθι για την προσωπική μας ισοπέδωση. Η παραίτηση και η προσδοκία του λίγου. Η εμπειρία των αδιέξοδων σεξουαλικών επαφών δίχως έρωτα γίνεται η αφορμή για την αναζήτηση του έρωτα που θα αφορά όλη την ύπαρξη».
Ύπνος: «Δεν δυσκολεύομαι να κοιμηθώ, αλλά δεν κοιμάμαι πολύ. Ο μόνος λόγος που επιτρέπω στον εαυτό μου να μπαίνει στη διαδικασία του ύπνου –όταν υπάρχουν τόσα πολλά ενδιαφέροντα πράγματα να κάνω όντας ξύπνιος- είναι η ελπίδα να ξαναζήσω αυτό το αξέχαστο παιδικό μου όνειρο που έβλεπα συχνά και κατά το οποίο άπλωνα τα χέρια, σηκωνόμουν στις άκρες των ποδιών, απογειωνόμουν και πετούσα πάνω από την πόλη. Αυτή η απόλαυση του πετάγματος ήταν μια ονειρεμένη, κυριολεκτικά, κατάσταση που μου έχει λείψει πάρα πολύ και που στοιχεία αυτής τα νιώθω πια όχι στον ύπνο μου, αλλά σε προσωπικές στιγμές με αγαπημένα μου πρόσωπα».
Φάλαινες: «Στο προσωπικό μου λεξιλόγιο, η φάλαινα ήταν πάντα συνειρμικά συνδεδεμένη με κάτι αρνητικό, ώσπου το περασμένο καλοκαίρι, σε ένα ταξίδι μας στη Γροιλανδία, ζήσαμε κοπάδια με φάλαινες να χορεύουν και να παιχνιδίζουν στον ωκεανό και να είναι το άκρον άωτον της ομορφιάς και της αρμονίας. Αυτή η εμπειρία και η ανατροπή μιας παγιωμένης θεώρησής μου μού επιβεβαίωσε, για μια ακόμα φορά, το πόσο σημαντικό είναι το βλέμμα και η γωνία του και πως αυτό που έχει καταγραφεί μέσα μας με αρνητικούς όρους μπορεί να γίνει συναρπαστικό, αν βρούμε τον τρόπο να το κοιτάξουμε διαφορετικά».
Χρήματα: «Η σχέση μας με τα χρήματα να είναι τέτοια, ώστε να μην ασχολούμαστε μαζί τους είτε γιατί είναι πολλά είτε λίγα. Τώρα, κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης, έχω ζήσει ζευγάρια και σχέσεις, που ήταν στηριγμένες πάνω σε οικονομικά μεγέθη, να διαλύονται με ανθρωποφαγικό τρόπο και αντίστοιχα έχω δει ζευγάρια που έχασαν την περιουσία τους να επιβεβαιώνουν πως ο αδαπάνητος πλούτος τους είναι η σχέση τους».
Ψάχνω: «Διαρκώς και ατελείωτα, μέσα μου, γύρω μου. Ψάχνω την ομορφιά που υπάρχει μέσα στους ανθρώπους, παρ’ όλες τις δυσκολίες και τα προβλήματά τους. Είναι αποκαλυπτική η στιγμή της ανάδειξης της προσωπικής εσωτερικής ομορφιάς του ανθρώπου. Η παγιωμένη αντίληψη για την ψυχοθεραπεία είναι ότι ψάχνει να βρει τα αρνητικά και προβληματικά στοιχεία της ψυχοσύνθεσης, τις ορμές, τα ένστικτα, τα πάθη, τα κολλήματα, την ψυχοπαθολογία. Για μένα, σε μια υπαρξιακή αναζήτηση της ανθρώπινης ψυχής, η συγκλονιστική στιγμή είναι η ανάδειξη της ψυχικής ομορφιάς».
Ώρα: «Τώρα! Ας μη χάσουμε το παρόν μας, μένοντας στην ασφάλεια του παρελθόντος ή περιμένοντας να έρθει να μας βρει κάποτε ένα όμορφο μέλλον. Τώρα θα ζήσουμε, τώρα θα χαρούμε, τώρα θα ερωτευτούμε, τώρα θα αγαπήσουμε, τώρα θα αναλάβουμε την ευθύνη της ζωής μας, τώρα θα ζήσουμε ευχαριστιακά».
* Τον Δεκέμβριο του 2014, κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο του Δημήτρη Καραγιάννη, «Έρωτας ή τίποτα», εκδόσεις Αρμός. Επίσης, από τις ίδιες εκδόσεις, έχουν εκδοθεί τα βιβλία «Η αδικία που πληγώνει» και «Ρωγμές και αγγίγματα».

Πέμπτη 16 Ιουλίου 2015

Η Μεγάλη Ληστεία της Ελλάδας 1981-2011

Ο Θεός να με συγχωρήσει! 

Θα ευχόμουν αυτός ο άνθρωπος να αναστηθεί 

για να τον λιντσάρουμε!!!!


Πληρώνει η ταλαίπωρη Ελλάδα, 
πληρώνουμε εμείς, 
θα πληρώνουν τα παιδιά μας, τα εγγόνια μας, 
τα δισέγγονά μας, ποιος ξέρει μέχρι ποια γενιά
τη δική του εξουσιομανία, αφροσύνη,
τον απίστευτο λαϊκισμό!
Διαβάστε μέχρι τέλους και φρίξετε!!!!

Η βόμβα του αμύθητου χρέους την οποία ο Ανδρέας όπλισε έσκασε στα χέρια του γιου του. Δεν το θεωρώ τυχαίο.
Λυπάμαι όμως πολύ τα θύματά της, δηλαδή όλους εμάς, 
δηλαδή την πατρίδα μου!


Χαμόγελα, γλέντια, ευφορία τότε
αδιέξοδα, στεναχώρια, "εφορία" τώρα, αλλά στα δικά μας κεφάλια!

"Αγωνιστής", μεγαλόστομος, λαϊκιστής στον υπερθετικό βαθμό, 
πούλησε ελπίδες και σώρευσε χρέη επαχθή και αβάσταχτα στα κεφάλια μας.

Σου παραδίδω τη σκυτάλη....πρόσεξε, μη διαψεύσεις τις προσδοκίες μου...

Είναι μία βροχερή Τετάρτη του Φεβρουαρίου 1981. Το βράδυ, σε μια ψαροταβέρνα του Χαλανδρίου, στον δρόμο προς Χολαργό, κοντά στο σπίτι του Χαρίλαου Φλωράκη, Γενικού Γραμματέα τότε του ΚΚΕ, συνευρίσκονται οι Ανδρέας Παπανδρέου, αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, Άκης Τσοχατζόπουλος, Γεράσιμος Αρσένης, Κωστής Βαΐτσος, Βάσω Παπανδρέου, Μένιος Κουτσόγιωργας και ο μετέπειτα δήμαρχος Χαλανδρίου Νίκος Πέρκιζας. Ο Ανδρέας Παπανδρέου είναι σίγουρος για την εκλογική νίκη του «Κινήματος» στις εκλογές του Οκτωβρίου και η συζήτηση είναι πού θα βρεθούν τα απαραίτητα κεφάλαια για να μοιραστούν στις ορδές των «μη προνομιούχων» που ανυπόμονοι περιμένουν την ώρα της μεγάλης εισβολής. (Διαβάστε το όλο. Θα αυξηθεί κατακόρυφα η οργή σας και δεν θα πιστεύετε τις αποκαλύψεις οι οποίες λόγω του έγκριτου δημοσιογράφου είναι όλες τεκμηριωμένες).

«Πρόεδρε, δεν υπάρχει πρόβλημα», λέει ο Γεράσιμος Αρσένης, μετέπειτα «τσάρος της οικονομίας», στον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ.«Το διεθνές σύστημα», επιμένει, «έχει μεγάλη ρευστότητα και θα βρούμε αρκετό χρήμα να φέρουμε στην Ελλάδα. Εξάλλου, τα επιτόκια είναι χαμηλά, όπως και το ελληνικό δημόσιο χρέος. Υπάρχουν έτσι περιθώρια να αντιμετωπίσουμε και αιτήματα για παροχές, αλλά και μία πιθανή φυγή κεφαλαίων στις ξένες τράπεζες από βιομηχάνους και μεγαλοεισαγωγείς…».

«Δηλαδή λεφτά υπάρχουν, Μάκη», τονίζει ευχαριστημένος ο Ανδρέας Παπανδρέου. «Θα μπορέσουμε έτσι να δείξουμε στον λαό ότι μοιράζουμε χρήμα. Ποιος ποτέ θα μάθει ότι αυτό είναι δανεικό… Θα λέμε σε όλους τους τόνους ότι είναι το χρήμα του κατεστημένου, που τώρα ανήκει στους Έλληνες…», προσθέτει ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και δείχνει να απολαμβάνει το ουίσκι που πίνει.

«Οι γιαπωνέζικες τράπεζες ψοφάνε να δανείζουν χρήμα στην Ευρώπη, κύριε πρόεδρε», λέει στον Ανδρέα Παπανδρέου ο Κωστής Βαΐτσος, που είχε διεθνή εμπειρία από τη συμβουλευτική θητεία του σε χώρα της Λατινικής Αμερικής. Γνώριζε επίσης ο ίδιος – όπως και ο Ανδρέας Παπανδρέου – ότιστην διεθνή κεφαλαιαγορά κυκλοφορούσε και άφθονο μαύρο αραβικό χρήμα σε πετροδολάρια, που άλλο που δεν ήθελε να τοποθετηθεί σε χώρες όπως η Ελλάδα. Το χρήμα αυτό ήταν καλοδεχούμενο από τον Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος ήθελε να το χρησιμοποιήσει για να εξαγοράσει στην κυριολεξίαψήφους και οπαδούς, ώστε να μονιμοποιήσει την παραμονή του στην εξουσία. Αυτό ήταν το μεγάλο όραμά του και, για να το αναλύσει κανείς, απαιτούνται πολλές σελίδες.

Με απλά λόγια, λέμε ότι, όταν το 1974 ο Ανδρέας Παπανδρέου ίδρυσε το ΠΑΣΟΚ, δύο πράγματα τον ενδιέφεραν: Πρώτον, να διαλύσει την μισητή του – όπως είχε αποκαλύψει στον γράφοντα – Ένωση Κέντρου-Νέες Δυνάμεις (ΕΚΝΔ) και, δεύτερον,να καταλάβει την εξουσία. Επειδή μάλιστα γνώριζε ότι δεν θα μπορούσε να καταλάβει την εξουσία υποσχόμενος σοσιαλδημοκρατικού τύπου μεταρρυθμίσεις, οι οποίες εξάλλου ήσαν μέσα στο πρόγραμμα της ΕΚΝΔ, εφάρμοσε μίαριζοσπαστική, λαϊκιστική, τριτοκοσμικού τύπου στρατηγική, αξιοποιώντας τα κατώτατα δυνατά ερείσματα και ένστικτα που μπορεί να διαθέτει ένας λαός.

Σπουδασμένος στην Αμερική και οικονομολόγος, επηρεασμένος από τη σχολή της οικονομετρικής προσέγγισης των πραγμάτων, ο Ανδρέας Παπανδρέου –ο οποίος απεχθανόταν την Ευρώπη και την κουλτούρα της– ήταν ένας πολιτικός με ικανότητα τολμηρών τακτικών ελιγμών, που μπορούσε με άνεση να κινείται στρατηγικά στη βάση ορθολογικών επιλογών. Ένα σημαντικό την εποχή εκείνη στέλεχος του Κινήματος χαρακτήριζε τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ «κινούμενο ηλεκτρονικό υπολογιστή». Μελετούσε κάθε κίνησή του και, κυρίως, στην Αμερική είχε διδαχθεί από ειδικούς επικοινωνιολόγους να καταλαβαίνει την ψυχολογία του όχλου, να συνθηματολογεί και να μπορεί να διαισθάνεται τι θέλει να ακούσει ο ακροατής.

«Ύστερα», γράφει ο Στάμος Ζούλας, «ο Ανδρέας είχε διαπιστώσει ότι στην Ελλάδα η πιθανότητα να αποκτήσει κάποιος δημοσιότητα είναι η εκπροσώπηση απόψεων με τρόπο που να διεγείρει, που να συγκινεί, και ιδιαίτερα σε θέματα που το συναισθηματικό στοιχείο είναι πολύ έντονο». Ακόμη και όσα οι πολιτικοί του αντίπαλοι θεωρούσαν ως ανερμάτιστη πολιτική και οβιδιακές μεταμορφώσεις, στην ουσία δεν ήταν παρά ένας συνειδητός και προσχεδιασμένος τακτικισμός που είχε ως πρωταρχικό –αν όχι αποκλειστικό– στόχο την κατάληψη της εξουσίας»[1]. Και η τελευταία όντως κατελήφθη τον Οκτώβριο του 1981 και έμελλε να κρατήσει, την πρώτη περίοδο, το ΠΑΣΟΚ και τον αρχηγό του στο τιμόνι της χώρας έως τον Ιούλιο του 1989.

2. [Η δημιουργία των μηχανισμών]Εννέα χρόνια παραμονής στην εξουσία ήσαν αρκετά για το ΠΑΣΟΚ και τον ιδρυτή του να δημιουργήσουν αρθρώσεις και καταστάσεις που δύσκολα θα μπορούσαν αρθούν από φιλελεύθερες πολιτικές δυνάμεις. Ακόμα χειρότερα, την πασοκική περίοδο εμπεδώθηκε στην Ελλάδα και μία αντιδραστική τριτοκοσμική ιδεολογία η οποία σήμερα μόνον δεινά επιφυλάσσει στη χώρα. Εξάλλου, η ιδεολογία αυτή, σύμφωνα με τα γνωστά από τα ολοκληρωτικά καθεστώτα πρότυπα, χρησίμευε ως άλλοθι στους μηχανισμούς που έπαιρναν σάρκα και οστά στην Ελλάδα σε αντικατάσταση του αποκαλούμενου «κράτους της δεξιάς». Μετά λοιπόν την επιχείρηση του Φεβρουαρίου 1982, όταν μία Κυριακή οι πρασινοφρουροί έκαναν δοκιμή πραξικοπήματος, σταδιακά εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα μηχανισμοί του πασοκικού κράτους που δημιουργούσαν και νέες κοινωνικο-οικονομικές αρθρώσεις.
Κοντολογίς, ο Ανδρέας Παπανδρέου επεδίωξε –και σε μεγάλο βαθμό κατάφερε– να δημιουργήσει μία φιλική προς το ΠΑΣΟΚ μεσαία τάξη, εσωστρεφή και εχθρική προς κάθε φιλελεύθερη και ευρωπαϊκή ιδέα. Επρόκειτο για μία τάξη που διψούσε για χρήμα, αλλά ήθελε να το αποκτήσει χωρίς κόπο και, κυρίως, όχι μέσα από μηχανισμούς της αγοράς και του οικονομικού ανταγωνισμού που συνεπάγεται η ελεύθερη οικονομία.

Έτσι, την περίοδο 1981-1985, εισρέουν στην Ελλάδα απίστευτα ποσά, δανεισμένα από ξένες τράπεζες, κυρίως ιαπωνικές, και δαπανώνται ασυστόλως στο όνομα της «καμένης γης», για να εκκολαφθεί η πασοκική εξουσία, η οποία ήταν και σαφέστατου τριτοκοσμικού χαρακτήρα. Την προαναφερόμενη περίοδο, η Ελλάδα δανείστηκε από το εξωτερικό περί τα 50 δισ. δολάρια, παράλληλα δε εισέπραξε και άλλα 26 δισ. δολάρια από κοινοτικές επιδοτήσεις. Μέσα σε μία τετραετία, δηλαδή, η χώρα είχε δεχθεί το ισόποσο ενός έτους Ακαθάριστου Εγχωρίου Προϊόντος (ΑΕΠ). Όσο για το δημόσιο χρέος της, από 28% του ΑΕΠ το 1980, είχε εκτιναχθεί στο 47,8% στα τέλη του 1985[2]. Είχε, δηλαδή, σχεδόν διπλασιασθεί χωρίς να γίνει στη χώρα ούτε ένα έργο! 

Αντιθέτως, η κατανάλωση είχε πάει στα ύψη, με αποτέλεσμα την αλματώδη άνοδο του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών, το έλλειμμα του οποίου έφθασε να αντιπροσωπεύει το 14,5% του ΑΕΠ και να είναι το υψηλότερο κατά κεφαλήν στον κόσμο!

Στο επίπεδο της παραγωγής, όμως, η Ελλάδα υποχωρεί σημαντικά, οι εξαγωγές της παραμένουν στάσιμες, ενώ η βιομηχανία της ξεφτίζει και σταδιακά χάνεται. Το ΠΑΣΟΚ, ωστόσο, εδραιώνεται κοινωνικά και εξαγοράζει ψήφους, συνειδήσεις, συνδικαλιστικές οργανώσεις, αγροτικούς συνεταιρισμούς, δήμους, κοινότητες. Όπως ψιθυρίζεται στους ευρωπαϊκούς διαδρόμους, το «Κίνημα» του Ανδρέα Παπανδρέου αποκτά καθεστωτικό χαρακτήρα και το ότι παραμένει στην Ευρώπη οφείλεται στο χρήμα που εισρέει στην Ελλάδα από τα διάφορα κοινοτικά Ταμεία. Τα τελευταία χρησιμοποιούνται για πλουσιοπάροχες επιδοτήσεις ημέτερων αγροτών, συνδικαλιστών, δημοσιογράφων, επιχειρηματιών, εκδοτών, ανώτερων και ανώτατων στελεχών επιχειρήσεων και, βεβαίως, κομματικών μηχανισμών.

Δημιουργείται έτσι σταδιακά ένα παρακράτος μαφιόζικου τύπου, το οποίο διεισδύει όλο και βαθύτερα στην πολιτική και κυριολεκτικά μολύνει τη δημοκρατία. Απίθανοι και αδίστακτοι εκπρόσωποι αυτού του παρακράτους δημιουργούν δίκτυα επικοινωνίας και επιρροής και αξιοποιούν στο έπακρο μια φαύλη «προοδευτική» δημοσιογραφία και ακόμα πιο φαύλους βαρόνους των μέσων μαζικής επικοινωνίας (ΜΜΕ). Αν δε κατά καιρούς τα σκάνδαλα, οι καταχρήσεις και οι λεηλασίες αυτού του παρακράτους βγαίνουν στη δημοσιότητα, αυτό οφείλεται αποκλειστικά σε εσωτερικούς ανταγωνισμούς και σε προσωπικές έριδες των ανθρώπων που δεσπόζουν στο παρακράτος. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς… Ο Κοσκωτάς, ο Μαυράκης, ο Σταματελάτος, η Αγρέξ, τα καλαμπόκια, η Προμέτ, ο Οργανισμός Ανασυγκροτήσεως Επιχειρήσεων είναι μερικά από τα 200 σκάνδαλα του ΠΑΣΟΚ που είχε καταγράψει ο Γιάννης Λάμψας και είχε περιγράψει αναλυτικά σε άρθρα του στα τότε Επίκαιρα του Γιάννη Πουρνάρα.

Συγκλονιστικά και απολύτως ελεγμένα στοιχεία για εκείνη την περίοδο περιέχονται σε ένα αποκαλυπτικό και πολύ σημαντικό βιβλίο του Δημήτρη Στεργίου, αρχισυντάκτη τουOικονομικού Ταχυδρόμου την εικοσαετία 1979-1999 και διευθυντή σύνταξης του ίδιου περιοδικού το 2000. Στο βιβλίο Το Πολιτικό Δράμα της Ελλάδος 1981-2005[3], ο συγγραφέας προέβλεπε την πτώχευση της χώρας από το 1989, όταν στην ουσία η Ελλάδα είχε απειληθεί με αποβολή από την Ευρωπαϊκή Ένωση – χωρίς να ιδρώσει κανενός το αυτί. Την αποκάλυψη αυτή είχε κάνει ο υπογράφων από τις στήλες του Οικονομικού Ταχυδρόμου, δεχόμενος τόνους ύβρεων λάσπης από τους πραιτοριανούς της «Αλλαγής».
Την ώρα, λοιπόν, που κάποιοι ψάχνουν για «επαχθή χρέη» και παραπλανούν τον κόσμο, θα πρέπει κάποια πράγματα να τα δούμε από κοντά. Ειδικότερα δε θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι σε μία χρεοκοπία δεν υπάρχουν αμέτοχοι – κυρίως όταν η χρεοκοπία είναι απότοκος συλλογικής ληστείας, τους καρπούς της οποίας άλλοι γεύονται περισσότερο, άλλοι λιγότερο και κάποιοι ίσως καθόλου.

3. [Αριθμοί και γεγονότα]Ο υπογράφων δέχεται ότι τα τριανταπέντε τελευταία χρόνια αρκετοί πολιτικοί πλούτισαν και κάποιοι υπερπλούτισαν ασκώντας το επάγγελμα του «εκπροσώπου του λαού». Δέχεται επίσης ότι στο πολιτικό μας σύστημα υπάρχει αυξημένη διαφθορά. Όλα αυτά, σε μία δημοκρατία είναι ανιχνεύσιμα και κολάσιμα. Γι’ αυτό, «επαχθή χρέη» υπάρχουν και αναγνωρίζονται
μόνον στις δικτατορίες τριτοκοσμικού και κομμουνιστικού τύπου. Αντιθέτως, στη δημοκρατία, η διαφάνεια – η οποία είναι και ένας από τους όρους λειτουργίας της – αποτελεί αντίδοτο στη διαφθορά και ενίοτε την αποτρέπει. Ωστόσο, ειδικά στην χώρα μας, υπάρχει μία άλλη, και πραγματική, διάσταση «επαχθούς χρέους» την οποίαν ουδείς τολμά να αναφέρει και, ακόμη περισσότερο, να αναδείξει. Γι’ αυτό, στο παρόν κείμενο θα προσπαθήσουμε να δώσουμε μία μερική διάσταση αυτού του «επαχθούς χρέους» προβάλλοντας στοιχεία που με πολύ κόπο αναζητήσαμε και καταγράψαμε.

Επισημαίνουμε, έτσι, ότι από το 1979 έως και το 2010 έγιναν στην Ελλάδα 5.280 γενικές και κλαδικές απεργίες, σε ποσοστό 96% του δημοσίου τομέα, με αποτέλεσμα να χαθούν 1.385 ημέρες εργασίας. Σε σημερινά ευρώ, το κόστος αυτών των εργάσιμων ημερών, που είναι 45 τον χρόνο, αντιστοιχεί σε 135 δισ. ευρώ, ήτοι στο 39% του συνολικού δημοσίου χρέους της χώρας ή στο 55% των χρεών των ασφαλιστικών ταμείων. Σημειώνουμε ότι οι απεργούντες ναι μεν δεν προσήλθαν στην εργασία τους, πλην όμως εισέπραξαν το σχετικό ημερήσιο κόστος της τελευταίας – και το συνολικό αυτό ποσόν είναι αδύνατον να υπολογισθεί. Σίγουρα, όμως, σωρευτικά αντιπροσωπεύει κάποια δισεκατομμύρια ευρώ. Οι περισσότερες από τις προαναφερθείσες απεργίες – ο αριθμός των οποίων είναι τριπλάσιος του αντιστοίχου κοινοτικού μέσου όρου πριν τη μεγάλη διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ενώσεως (ΕΕ) – είχαν εκβιαστικό χαρακτήρα και κατέληξαν στην απόσπαση απίθανων προνομίων. Τα τελευταία –όπως, για παράδειγμα, τα δωρεάν ταξίδια με την Ολυμπιακή Αεροπορία όλων των μελών των οικογενειών των εργαζομένων (;) στην εταιρεία, στην πρώτη θέση– επιβάρυναν, σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, το κόστος παραγωγής της ελληνικής οικονομίας κατά 4% του ΑΕΠ περίπου. Έτσι, σωρευτικά τα τριάντα τελευταία χρόνια η ελληνική οικονομία επιβαρύνθηκε με άλλα 140 δισ. ευρώ, χάνοντας ταυτοχρόνως και σημαντικό μέρος από την ανταγωνιστικότητά της. Στην απώλεια αυτή θα πρέπει να προστεθεί και η κατά 2% σωρευτική επιβάρυνση του ΑΕΠ από τα κλειστά επαγγέλματα, η οποία επίσης υπολογίζεται σε άλλα 120 δισ. ευρώ.

Επίσης, από το 1993, μετά την πτώση της κυβερνήσεως Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, έως και το 2009, προσελήφθησαν στην ευρύτερο δημόσιο τομέα περί τα 600.000 άτομα, με αποτέλεσμα το κόστος του δημόσιου τομέα να επιβαρυνθεί με το απίστευτο ποσόν των 500 δισ. ευρώ – κόστος το οποίο ξεπέρασε κατά τέσσερις ποσοστιαίες μονάδες το αντίστοιχο μέσο της ΕΕ των 15 χωρών-μελών. Το ποσοστό αυτό σήμερα αντιπροσωπεύει 11 δισ. ευρώ ετησίως και είναι η βασική αιτία της δημιουργίας δημοσιονομικών ελλειμμάτων. Ακόμα χειρότερα, επιβαρύνει και την εξυπηρέτηση του δημόσιου δανεισμού σε επίπεδα που είναι δύσκολο να υπολογισθούν. Στις παραπάνω απίστευτες επιβαρύνσεις θα πρέπει να προσθέσουμε και την χορήγηση στην Ελλάδα 180.000 συντάξεων με μηδενική ανταπόδοση, οι οποίες σε μία εικοσαετία επιβάρυναν το υπερχρεωμένο ασφαλιστικό σύστημα της χώρας με 24 δισ. ευρώ, στα οποία θα πρέπει να προστεθούν και κάποια δισεκατομμύρια εφάπαξ. Την περίοδο 1990-2009 καταγράψαμε επίσης για την Αθήνα 180 δήθεν φοιτητικές διαδηλώσεις, οι οποίες κατέληξαν σε καταστροφές δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας και σε λεηλασίες πανεπιστημιακών ιδρυμάτων ανυπολογίστου αξίας. Την εικοσαετία αυτή, οι καταστροφές που προκλήθηκαν μόνον στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο υπολογίζονται στα 30 εκατ. ευρώ σωρευτικά, συμπεριλαμβανομένων και των κλοπών επιστημονικού υλικού. Από κοινωνικής δε πλευράς, οι βάρβαρες αυτές εκδηλώσεις οδήγησαν σε απώλειες δεκάδων χιλιάδων θέσεων εργασίας στο κέντρο της Αθήνας και στο κλείσιμο περίπου 10.000 εμπορικών και άλλων επιχειρήσεων.

Αποκαλυπτικά επίσης στοιχεία για το μέγεθος της μεγάλης ληστείας μπορεί να εντοπίσει κανείς σε ένα θαυμάσιο βιβλίο του αείμνηστου Νικολάου Θέμελη, υπουργού Προεδρίας στην Οικουμενική Κυβέρνηση Ζολώτα το 1990, με τίτλο Τον δρόμον τετέλεκα [4]. Στο βιβλίο αυτό, ο συγγραφέας, που ήταν και πρόεδρος του Ελεγκτικού Συνεδρίου, περιγράφει τις απίστευτες εμπειρίες του. Σε οποιαδήποτε δημοκρατική και ευνομούμενη χώρα, το βιβλίο αυτό θα είχε προκαλέσει θύελλα αντιδράσεων και εισαγγελικών επεμβάσεων. Εν Ελλάδι πέρασε απαρατήρητο. Ο λόγος απλός και ευκόλως κατανοητός: ο συγγραφέας περιγράφει όργια καταχρήσεων και σπαταλών στη δημόσια διοίκηση και αναφέρει σοβαρότατες ατασθαλίες σε δήμους και κοινότητες. Ατασθαλίες που, συνολικά, ξεπερνούσαν τα 20 δισ. δραχμές την εποχή εκείνη. Το ποσόν αυτό, βέβαια, ανεβαίνει σε αστρονομικά ύψη αν διαβάσει κανείς τις εκθέσεις του Λ. Ρακιντζή, Επιθεωρητού Δημοσίας Διοικήσεως, ο οποίος, στην γνωστή έκθεσή του, περιγράφει τα σημεία και τέρατα που συμβαίνουν στους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοικήσεως, στις πολεοδομίες, στα Ελληνικά Ταχυδρομεία και γενικά σε δημόσιους οργανισμούς. Σύμφωνα με υπολογισμούς του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Αναπτύξεως (ΟΟΣΑ), το κόστος της διαφθοράς στην ελληνική δημόσια διοίκηση αντιπροσωπεύει περί το 2% του Ακαθαρίστου Εγχωρίου Προϊόντος (ΑΕΠ) της χώρας, ήτοι, με τα σημερινά δεδομένα, ένα ποσόν της τάξεως των 5 δισ. ευρώ. Έτσι, σε επίπεδο τριακονταετίας, φθάνουμε αισίως τα 120 δισ. ευρώ.

Είναι, λοιπόν, ηλίου φαεινότερον ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι όντως «επαχθές», όχι όμως για τους λόγους που επικαλούνται κάποιοι νομικοί, που, υποκρίνονται ότι τώρα ανακαλύπτουν τον τροχό της διαφθοράς και της γραφειοκρατικής ασυδοσίας. Αυτοί που αναζητούν ενόχους και αποδιοπομπαίους τράγους για το αποκαλούμενο ελληνικό «επαχθές χρέος» και απειλούν με μηνύσεις και άλλα παρόμοια, καλά θα έκαναν να μάθουν …γραφή και ανάγνωση. Το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι το γνήσιο προϊόν της καταληστεύσεως του δημοσίου πλούτου από συντεχνίες, συνεταιρισμούς, συνδικαλιστικά σωματεία, δημόσιες επιχειρήσεις και κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες.

Όλος αυτός δεσμός της ελληνικής, σοβιετικού τύπου, κλεπτοκρατίας δίνει σήμερα τον υπέρ πάντων αγώνα για να καταρρεύσει η χώρα. Είναι η μόνη ελπίδα τους. Διότι, μία ελληνική κατάρρευση θα αφήσει άθικτους όλους τους μηχανισμούς της διαφθοράς και θα ενισχύσει τις εξουσίες των συντεχνιών. Για παράδειγμα, επιχειρηματίες που τροφοδοτούν τις διάφορες φιλολογίες περί επιστροφής στην δραχμή, είναι ξεκάθαρο τι επιδιώκουν. Έχοντας τεράστια χρέη στο εσωτερικό και γερές καταθέσεις στο εξωτερικό, σε περίπτωση που η Ελλάδα επιστρέψει στη δραχμή νομίζουν ότι θα εξοφλήσουν τα χρέη τους σε υποτιμημένες δραχμές, εισάγοντας υπερτιμημένα ευρώ. Θα συμβεί, δηλαδή, ό,τι συνέβη στην πάλαι ποτε Σοβιετική Ένωση, στην οποίαν οι ολιγάρχες της νομενκλατούρας αγόρασαν σχεδόν τα πάντα με υπερτιμημένα έναντι του ρουβλίου δολάρια που είχαν φυγαδεύσει στο εξωτερικό την περίοδο του κομμουνιστικού καθεστώτος. Με το χρήμα αυτό οι ολιγάρχες, όχι μόνον απέκτησαν αμύθητες περιουσίες, αλλά εγκατέστησαν και τις δικές τους πολιτικές εξουσίες. Έτσι, η σημερινή Ρωσία ελέγχεται από τους ολιγάρχες του χρήματος και αυτούς που αποτελούν το πολιτικό τους σκέλος.

Αυτό το μοντέλο «οραματίζονται» κάποιοι και για την Ελλάδα, γι’ αυτό και επιδιώκουν με κάθε μέσον να την αποκόψουν από την Ευρώπη. Δηλαδή, πέρα από τη μεγάλη ληστεία, οι κύκλοι αυτοί επιχειρούν σήμερα και μία πολιτικο-θεσμική ανατροπή. Το θέμα είναι τεράστιο και οι διάφορες πτυχές του θα αναδεικνύονται όλο και πιο αδρά όσο κυλά ο χρόνος. Και ο χρόνος κυλά εφιαλτικά γρήγορα.

Παραπομπές:


[1] Στάμος Ζούλας, Όσα δεν έγραψα…, Καστανιώτη, Αθήνα 2003, σ. 96.
[2] Το καλοκαίρι του 1985 η χώρα έφθασε στο χείλος της κατάρρευσης, όπως περιέγραψε ο τότε διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος Δ. Χαλικιάς. Βλ. τη μαρτυρία του σε συνέντευξη στον Π. Βασιλόπουλο (Οικονομικός Ταχυδρόμος, 8.1.1988), η οποία παρατίθεται στο σχετικό άρθρο μου «Από το 1985 προβλεπόταν η πτώχευση», που είναι διαθέσιμο στο http://tiny.cc/j3jax
[3] Δημήτρης Λ. Στεργίου, Το πολιτικό δράμα της Ελλάδος 1981-2005, Παπαζήση, Αθήνα 2005.
[4] Νικόλαος Θέμελης, Τον δρόμον τετέλεκα, Ι. Σιδέρης, Αθήνα 1998.


Σάββατο 11 Ιουλίου 2015

Αρχιμ. Σωφρόνιος: Ο αγιασμένος Αγιορείτης Γέροντας του Έσσεξ

Το πρωί της Κυριακής, 11 Ιουλίου 1993, και κατά την ώρα που η επίγειος Ορθόδοξος Εκκλησία του Χριστού ανέφερε την Λειτουργική της Ευχαριστία προς τον φιλάνθρωπο Θεό και Δεσπότη, μία αγία ψυχή μετέστη από τα ενταύθα λυπηρά και επίπονα προς τα ουράνια σκηνώματα. Ο μακαριστός π. Σωφρόνιος Σαχάρωφ στο Έσσεξ της Αγγλίας άφηνε τον πρόσκαιρο τούτο και μάταιο κόσμο για να μετάσχει στην άληκτο χαρά των κληρονόμων της Βασιλείας του Θεού. Και όλοι αισθανθήκαμε ότι επτώχυνε κατά τι η επί γης Εκκλησία, αν και γνωρίζουμε πως ο πλούτος Της αυτός προσετέθη εν Ουρανοίς.
Sophronyarchimandri342
Γεννήθηκε το 1896 από Ορθόδοξους Ρώσους γονείς κι έδειξε από μικρή ηλικία σπάνια έφεση για την προσευχή, μολονότι αργότερα ως φοιτητής της Κρατικής Σχολής Καλών Τεχνών της Μόσχας αστόχησε προσωρινά κι ασχολήθηκε με την ασκητική ανατολικών μυστικιστικών θρησκειών.
Μετά την Ρωσική Επανάσταση μετανάστευσε στη Δυτική Ευρώπη και επιδόθηκε στη ζωγραφική, αλλά ως ειλικρινής αναζητητής του τελείου και υπερτάτου όντος και μη αναπαυόμενος στην απατηλή εμπειρία του απροσώπου απολύτου  των  διάφορων φιλοσοφιών, ανεκάλυψε την υπεροχή του ευαγγελικού νόμου της αγάπης και της κοινωνίας του προσωπικού Θεού των Χριστιανών.
Φοίτησε αρχικά στο "Ορθόδοξο θεολογικό Ινστιτούτο των Παρισίων", αλλά μετά από λίγο κατέφυγε στο Άγιον Όρος -το 1925. Συγκεκριμένα εκοινοβίασε στην Ιερά Μονή του Αγίου Παντελεήμονος, όπου και συνδέθηκε πνευματικά με τον Άγιο Γέροντα Σιλουανό.
Διψώντας για πληρέστερη προσωπική κοινωνία με τον ζώντα Θεό αποσύρεται, μετά την κοίμηση του αγίου Σιλουανού, σε ερημικό κελλί κοντά στην Ιερά Μονή Άγίου Παύλου και αποδύεται σε ασκητικούς αγώνες συνεχούς και καρδιακής προσευχής υπέρ εαυτού και όλης της ανθρωπότητας. Την περίοδο αυτή καλείται από τον Θεό και την Εκκλησία να διακονήσει ως πνευματικός τις Ιερές Μονές Αγίου Παύλου, Οσίου Γρηγορίου, Σίμωνος Πέτρας και Ξενοφώντος, ως και σκήτες και κελία του αγιωνύμου Όρους.
Το 1959 ίδρυσε στο Έσσεξ της Αγγλίας την Ιερά Μονή του Τιμίου Προδρόμου, απ’ όπου εποίμανε και καθοδήγησε χιλιάδες ψυχές σ’ όλον τον κόσμο.
Συνέγραψε πονήματα, τα οποία αποπνέουν το άρωμα της ασκήσεως της ορθοδόξου πνευματικότητας και θεολογίας και της προσωπικής εμπειρίας του Θεού, όπως “Ο Γέρων Σιλουανός” και “Η Ζωή Του ζωή μου” με τα οποία στήριξε και στηρίζει τους αγωνιζόμενους Χριστιανούς. Έχοντας υπ’ όψιν τις ανάγκες και την φιλοσοφία του σύγχρονου Δυτικοευρωπαίου αναφέρθηκε κυρίως στα σημεία που ταλαιπωρούν και δυσκολεύουν την ζωή και την πνευματική του πρόοδο, και έδωσε με φώτιση και νεύση Θεού σωτηριώδεις απαντήσεις στα θεμελιώδη υπαρξιακά του προβλήματα.
Χαριτώθηκε από τον Θεό, τον Οποίο τελείως επόθησε και εμπόνως αγάπησε. Έλαβε από Αυτόν σπάνια και μεγάλα χαρίσματα και ευλογίες, όπως το χάρισμα της διακρίσεως, της προοράσεως και της ιάσεως των ασθενών, τα οποία και μεις από έγκυρες πηγές αλλά και από προσωπική πείρα γνωρίζουμε. Αξιώθηκε μάλιστα και της υψίστης εμπειρίας της θέας του ακτίστου Φωτός,την οποία εξ αγάπης  προς εμάς τους ελαχίστους αδελφούς και τέκνα του κινούμενος περιγράφει λεπτομερώς στο πατερικής όντως αξίας βιβλίο του "Οψόμεθα τον Θεόν καθώς εστί".
Η προσφορά του, η αγάπη του και όλη η εν γένει προσωπική ζωή και παρουσία του, αλλά και η παρουσία της υπ’ αυτού ανατραφείσης και διαποιμανθείσης Ιεράς Μονής του Τιμίου Προδρόμου στο Έσσεξ της Αγγλίας, αποτέλεσαν και αποτελούν φάρο και πνεύμονα Ορθοδόξου ζωής και μαρτυρία χριστιανικής ασκήσεως και αληθούς εμπειρίας Θεού στις ημέρες μας, όαση πνευματική, στην οποία δροσίζονται πολλοί κουρασμένοι από την δίψα της ερήμου του υλιστικού φρονήματος και της αθεΐας.
Η προφητική του μορφή και ο θεοκίνητος λόγος της αγαπώσης ταπεινής καρδίας του συγκλόνισαν, ανέστησαν και ενέπνευσαν πολλές ψυχές που από τα πέρατα της γης βρήκαν κοντά του το γνήσιο έμπρακτο παράδειγμα του καλού και άγιου ποιμένα, ικανότατου ιατρού, συμπαθέστατου και φιλόστοργου πατέρα.
Η κοίμησή του ήταν ανάλογη με την πνευματική του αξία και στάθμη. Πλήρης ημερών -97 ετών- και Χάριτος αξιώθηκε αγίου τέλους προγνωρίσας τον καιρό της τελευτής του. Κατά την εξόδιο ακολουθία του, η οποία ήταν μεστή Χάριτος και ευλογίας Θεού και κατά την οποία συνέρρευσε πλήθος κλήρου και λαού ευσεβών Ορθοδόξων από πολλές τοπικές Εκκλησίες, ήταν διάχυτη η αίσθηση ότι η επί γης Εκκλησία του Χριστού προπέμπει ένα όντως χαριτωμένο μέλος της προς τον Νυμφίο Χριστό, προς την Ουράνια Βασιλεία, ευχαριστώντας τον φιλάνθρωπο Κύριο, ο οποίος χαρίτωσε τόσο πολύ τον δούλο Του. 
Πηγή: Περιοδικόν «Ο Όσιος Γρηγόριος», περίοδος β΄, Τεύχος 18ο, σελ. 5-8, Έκδοσις Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους, Άγιον Όρος 1993.
Από την Πεμπτουσία

Τρίτη 7 Ιουλίου 2015

Αυτά τα λίγα...

Τακτοποιώντας ένα μπαούλο, βρήκα ένα παλιό ύφασμα με πολύ όμορφο ντεσαίν. Τα χρώματά του, το σχέδιό του μου φάνηκαν συναρπαστικά. Ας το κάνω κάτι, σκέφτηκα, ένα μπλουζάκι... Ωστόσο, όταν πήγα να τοποθετήσω το πατρόν και άρχισα να το καρφιτσώνω, διαπίστωσα πως το ύφασμα ήταν σαθρό, σχιζόταν στα χέρια μου. Μετέφερα πιο πέρα το πατρόν, πάλι τα ίδια. Όπου πήγαινα να καρφιτσώσω, το ύφασμα άνοιγε. Λυπήθηκα πολύ! Ήταν τόσο όμορφο!
Και δεν σας το κρύβω εκείνη τη στιγμή μου θύμισε την πατρίδα μου! Είναι τόσο όμορφη! τόσο λαμπρή, τόσο ξεχωριστή! Κι όμως, όπου πας να την ακουμπήσεις για κάποιο μέτρο, για μια μεταρρύθμιση, για μια ελπιδοφόρα παρέμβαση, ανοίγει, σχίζεται, δεν αντέχει, αποκαλύπτει τη φθορά και τη διαφθορά της!
Ο αγώνας του πρωθυπουργού για μέτρα και ισοδύναμα μου θυμίζει τη δική μου προσπάθεια να βρω γερό ύφασμα. Πάει ν' αγγίξει τους μισθούς και τις συντάξεις! Κάτω τα χέρια, κόκκινη γραμμή! Πάει να βάλει υψηλότερο ΦΠΑ στα νησιά και στον τουρισμό, ξεσηκώνονται με το δίκιο τους οι νησιώτες και οι τουριστικές επιχειρήσεις. Πάει να μειώσει τις αμυντικές δαπάνες, πρόβλημα εθνικής άμυνας! Πάει ν' αυξήσει τη φορολογία στις επιχειρήσεις, υφεσιακό μέτρο, λουκέτα, ανεργία! Και πάει λέγοντας κι όλοι έχουν δίκιο γιατί καμιά τάξη δεν ευημερεί πλέον, πουθενά δεν περισσεύει, όλοι στράγγισαν.
Ωστόσο -καθώς όλοι τις τελευταίες μέρες μπήκαμε σε γενναίο προβληματισμό και κάτι σκεφτόμαστε- θα ήθελα να κάνω δυο-τρεις προτάσεις οικονομίας προς όλους τους πολιτικούς αρχηγούς οι οποίοι ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ κάθισαν στο ίδιο τραπέζι και ένωσαν τις δυνάμεις τους (πρωτοφανές κι ελπιδοφόρο):
1)Να μειωθεί ο αριθμός των βουλευτών σε 200 ή και λιγότερους, όπως και των μητροπολιτών.
Για τους δεύτερους -ανήκω συνειδητά, τιμώ και σέβομαι την εκκλησία- μπορώ με βεβαιότητα να πω ότι μπορούν να μειωθούν χωρίς να χάσει η εκκλησία κύρος ή λειτουργικότητα. Μαζί τους θα μειωθούν και πολλά λειτουργικά έξοδα και πολλοί παρατρεχάμενοι της προσκολλήσεως.
2)Έχουμε τρεις-τέσσερις τέως Προέδρους Δημοκρατίας και άπειρους τέως βουλευτές και υπουργούς οι οποίοι λαμβάνουν από το πάμφτωχο ελληνικό κράτος μια βαρβάτη σύνταξη για την πολιτική τους σταδιοδρομία. Να κληθούν προσωπικά, να φιλοτιμηθούν και να τους ζητηθεί, εφόσον από άλλες πηγές έχουν επαρκή έσοδα για μια αξιοπρεπή διαβίωση, να παραιτηθούν από αυτές τις συντάξεις. Να καταστεί μάλιστα στο πανελλήνιο γνωστό το αποτέλεσμα αυτής της διαβούλευσης.
Θυμίζω εδώ ότι ο Καποδίστριας δεν άγγιξε οβολό δημοσίου χρήματος.
"Εφ´ όσον τα ιδιαίτερα εισοδήματά μου αρκούν διά να ζήσω, αρνούμαι να εγγίσω μέχρι και του οβολού τα δημόσια χρήματα, ενώ ευρισκόμεθα εις το μέσον ερειπίων και ανθρώπων βυθισμένων εις εσχάτην πενίαν".
Κι ο Πλαστήρας κοιμόταν σ' ένα ράντζο κι αρνήθηκε να βάλει τηλέφωνο για να μην έχει κάτι περισσότερο από τους φτωχούς Έλληνες.
3)Επίσης όλοι οι μισθοί των εν ενεργεία μητροπολιτών, υπουργών, βουλευτών, διοικητών οργανισμών, γενικών γραμματέων και όλων των βολεμένων που ξεφεύγουν προς τα πάνω να κουρευτούν σημαντικά.
Δεν ξέρω πού ακριβώς θα μπει ο πήχης προς τα πάνω, αλλά όταν η πατρίδα πεθαίνει δεν μπορεί κάποιοι ακόμη να βολεύονται. Πάει, της το ήπιαμε όλο το αίμα. Τώρα πίνουμε φαρμάκι!!!!
3)Όλες οι συντάξεις και οι μισθοί άνω των 800 ευρώ να μειωθούν κλιμακωτά. Οι κόκκινες γραμμές που έβαζε μέχρι τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ ας κρατηθούν μόνο για τις πολύ χαμηλές συντάξεις και μισθούς. Δεν έχω καμιά αντίρρηση να μειωθεί η σύνταξή μου, αν αυτή η μείωση μου εξασφαλίσει την καταβολή της στο μέλλον και την καταβολή των συντάξεων των συμπολιτών μου.
4)Ανάσα στους μικρούς του ιδιωτικού τομέα! Στράγγισαν οι άνθρωποι. Ο ύπνος τους έχει γίνει ένας εφιάλτης χρεών, δανειστών, προστίμων, αβεβαιότητας, απόλυσης, ανεργίας, αναδουλειάς. Τώρα που έκλεισαν κι οι τράπεζες εξοντώθηκε και ό,τι είχε ξεμείνει ακόμη ζωντανό. Εδώ να μπουν κόκκινες γραμμές!!! Όχι φόροι στο 26-29% και προκαταβολή φόρου στο 100%.
5)Να βρεθεί ένας τρόπος επαναπατρισμού και επανακατάθεσης των διαφυγόντων κεφαλαίων στις τράπεζες. Σκέφτομαι πως αν ελέγχονταν οι αγορές αγαθών..., αν ας πούμε για κάθε αγορά άνω των 100 ευρώ ζητούνταν τραπεζικός λογαριασμός και ΑΦΜ και γινόταν έλεγχος καταθέσεων και κίνησης κεφαλαίων και μπλοκάροταν η συγκεκριμένη αγορά εφόσον οι καταθέσεις του αγοραστή είχαν προσφάτως "κάνει φτερά για το εξωτερικό ή για το στρώμα του"... Κάτι τέτοια μέτρα δεν θα είχαν άραγε αποτέλεσμα; Κι ας ακούγονται λίγο ανελεύθερα. Όταν διακυβεύεται η επιβίωσή μας και το μέλλον των παιδιών μας, ας στερηθούμε και λίγη αυτοδιάθεση κι ελευθερία.
6)Στις ιδιωτικές κλινικές και τα ιατρικά κέντρα γίνεται όργιο φοροδιαφυγής. Οι κλινικές πληρώνονται βέβαια για τα νοσήλια και κόβουν αποδείξεις κατά κανόνα. Με τους γιατρούς και ιδιαίτερα τους χειρουργούς δεν υπάρχει αρχή και τέλος. Τα χρήματα από χέρι σε χέρι, ούτε απόδειξη, ούτε τίποτα. Ή καμιά μικροαπόδειξη, - πχ για βαρύ ορθοπδικό χειρουργείο που συνήθως η αμοιβή του γιατρού είναι πάνω από 2.000 ευρώ, κόβεται απόδειξη 100, 200 ευρώ - έτσι για τα μάτια της εφορίας. Φυσικά στη φοροδιαφυγή συμμετέχουν και οι ασθενείς οι οποίοι γλιτώνουν έτσι ένα σημαντικό ποσό. Δεν νομίζω πως είναι δύσκολο να γίνει φορολογικός έλεγχος σ' αυτούς τους χώρους.
Αυτά τα λίγα, εφικτά ή ανέφικτα δεν ξέρω, με πολλή λύπη και αγάπη...


Πέμπτη 2 Ιουλίου 2015

Το περίσσευμα που σάπισε!

Είναι λίγο-πολύ γνωστή η ιστορία επιβίωσης του εβραϊκού λαού στην έρημο, όπως περιγράφεται στο βιβλίο Έξοδος της Παλαιάς Διαθήκης. Σαράντα χρόνια τρέφονταν με το "μάννα", ένα λευκό νόστιμο ψωμί που σαν το χιόνι έπεφτε εξ ουρανού κάθε μέρα στα πόδια τους. Ο Θεός είχε δώσει ρητές εντολές για το μάζεμα του μάννα. Παραθέτω τα σχετικά χωρία σε μετάφραση:

(Εξ. 16,13-20) "'Οταν ήλθε η εσπέρα, έπεσαν πλήθος ορτύκια στην περιοχήν, τόσα πολλά ώστε σκέπασαν την κατασκήνωση των Εβραίων. Το δε πρωί, καθώς έπαυε η πρωινή δροσιά γύρω από την κατασκήνωση,
 φάνηκε ξαφνικά απλωμένο  στην έρημο κάτι λεπτό, όπως είναι οι σπόροι από το κεχρί, και λευκό όπως ο πάγος επάνω στην γη. Όταν το είδαν οι Ισραηλίτες, ρωτούσαν ο ένας τον άλλον· “Τι είναι τούτο;” Διότι δεν γνώριζαν τι πράγματι ήταν εκείνο. Ο Μωϋσής όμως τους είπε· “Αυτός είναι ο άρτος, τον οποίο ο Κύριος σας έδωσε να φάτε.
Αυτή δε είναι η εντολή, που σας έδωσε ο Κύριος· Συλλέξτε από αυτό ο καθένας τόσο, όσο είναι αρκετό για τα μέλη της οικογένειάς σας. Ένα γομόρ θα συλλέγετε για το κάθε μέλος της οικογένειάς σας, για τον κάθε ομόσκηνό σας”. Έτσι έκαμαν οι Ισραηλίτες και μάζεψαν άλλος πολύ και άλλος λίγο. Όταν όμως μέτρησαν το συλλεγέν ποσόν με το δοχείο, που χωρούσε ένα γομόρ, είδαν ότι όποιος είχε συλλέξει πολύ δεν ξεπέρασε το ένα γομόρ, και όποιος μάζεψεν λίγο δεν είχε λιγότερο από ένα γομόρ. Ο καθένας δηλαδή είχε στη διάθεσή του ένα γομόρ για το κάθε άτομο της οικογένειας. Είπε δε προς αυτούς ο Μωϋσής· “Κανείς δεν θα αφήσει περίσσευμα από αυτό για την επόμενη ημέρα”. Μερικοί όμως δεν υπάκουσαν στον Μωυσή και άφησαν περίσσευμα για το άλλο πρωί. Αυτό όμως έβγαλε σκουλήκια και βρώμισε. Πικράθηκε ο Μωϋσής από την παρακοή τους αυτή...."

Φέρνω στο νου μου αυτό το περιστατικό από την εβραϊκή ιστορία και κάνω έναν παραλληλισμό. Δεν ξέρω πόσο επιτυχημένος είναι. Προσωπικά ελέγχομαι δι' αυτού:
 Η γενιά μας -ας μην το ξεχνάμε είναι η ηρωική γενιά του Πολυτεχνείου με τα οράματα και τα ιδανικά της δημοκρατίας, της ισότητας, της ελευθερίας και όλων αυτών των μεγαλοστομιών- μάζεψε πολύ "μάννα", εκατοντάδες γομόρ, όσα περισσότερα μπορούσε ο καθένας. 
"Νοικοκύρηδες άνθρωποι", μαζεύαμε για τα παιδιά μας, για να έχουμε γεμάτες τις αποθήκες μας, για τα γεράματά μας, για να μη μας λείψει τίποτα. Αυτό το περίσσιο μάνα τώρα έβγαλε σκουλήκια και βρόμισε. Το περίσσευμα που θέλαμε να εξασφαλίσουμε για μας και τα παιδιά μας έγινε ένα βρομερό κατακάθι πνευματικής και υλικής φτώχειας, ανεργίας, αδιέξοδων, απελπισίας. Αυτό αφήνει η γενιά μας στην επόμενη. Αυτός είναι ο καρπός της απληστίας μας. 
Προσωπικά και για λογαριασμό όλης της γενιάς μου αισθάνομαι την ανάγκη να ζητήσω συγνώμη πρώτα από τον Θεό κι ύστερα από τα παιδιά μου.