Είσαι λίγο στραβός! Εγώ θα σε... διορθώσω!

       Ο μικρός Γρηγόρης τακτοποιούσε τις εικόνες στο άλμπουμ του. Έκανε συλλογή από φωτογραφίες ποδοσφαιριστών. Αγαπημένο αγορίστικο θέμα. Κολλούσε, ξεκολλούσε, τακτοποιούσε κι ύστερα καμάρωνε τις σελίδες που γέμιζαν. Στα χέρια του έπεσε μια φωτογραφία αγαπημένου ποδοσφαιριστή που όμως ήταν λίγο τσακισμένη. Προσπάθησε να την ισιώσει με τα δαχτυλάκια του, αλλά την έσκισε. Νευρίασε, θύμωσε κι άρχισε να την τσαλακώνει. Στο τέλος την πέταξε κάτω κι άρχισε να την ποδοπατάει για να ξεθυμάνει. Κι ύστερα έβαλε τα κλάματα. Κατάφερε μετά από καιρό να γεμίσει όλο το άλμπουμ, εκτός από τη θέση εκείνης της φωτογραφίας. Δεν την ξανάτυχε ποτέ του. Αγωνίστηκε να τη βρει. Ρώτησε όλους τους φίλους και συμμαθητές του. Δεν μπόρεσε.

       Ο Γρηγόρης έγινε νεαρό παλικάρι. Σπουδάζει. Είναι όμορφο παιδί, αλλά και συνετό, μετρημένο. Ζυγίζει τις καταστάσεις και φιλοσοφεί. Σήμερα σκαλίζει το γραφείο του. Σ' ένα συρτάρι έχει τις παιδικές του αναμνήσεις. Ενθύμια από το σχολείο, από κατασκηνώσεις, από εκδρομές, από φίλους, φωτογραφίες. Έχει κρατήσει και τα άλμπουμ των παιδικών συλλογών. Τα ξεφυλλίζει και θυμάται λεπτομέρειες. Φτάνει στην κενή θέση εκείνης της σχισμένης φωτογραφίας κι αναθυμάται όλο το σκηνικό. Ήταν λίγο τσακισμένη κι ο ίδιος την κουρέλιασε κι έμεινε η θέση της κενή. Εκείνη η λίγο τσακισμένη φωτογραφία ήταν τελικά αναντικατάστατη. Έκλεισε το άλμπουμ κι απόμεινε να σκέφτεται.
       Το ίδιο βράδυ βγήκε με τη φίλη του, την Έφη. Ήταν μια πολύ συμπαθητική κοπέλα με πολλά χαρίσματα. Είχε κάτι ωστόσο που τον ενοχλούσε. Ήταν πολύ αυθόρμητη. Δεν ζύγιζε τα πράγματα όπως αυτός. Προσπαθούσε να τη διορθώσει εδώ και καιρό. Την αγαπούσε. Δεν ήθελε να την χάσει. Αλλά πάντα σκάλωνε σ' αυτό το "ελάττωμά" της. Κι εκείνη αδιόρθωτη, πάντα αυθόρμητη, μια ζωντάνια ατιθάσευτη, κάτι σαν χείμαρρος . Τελευταία αυτή η πλευρά της φίλης του του είχε γίνει εμμονική ιδέα. Κάθε φορά που συναντιόντουσαν ο Γρηγόρης ήταν σφιγμένος και πάντα εντόπιζε και υπογράμμιζε μέσα του αυτόν τον αυθρμητισμό της. Είχε αφήσει όλα της τα καλά κι ασχολιόταν μ' αυτό που τον ενοχλούσε.

      Απόψε ωστόσο έχει στο νου του την εμπειρία του άλμπουμ που τον έχει συνεπάρει. Κι όπως πίνουν τον καφέ τους κάνει έναν συσχετισμό, έναν παραλληλισμό που τον διαλύει. "Συμπεριφέρεται με τη φίλη του, όπως τότε με εκείνη τη φωτογραφία". Είναι λίγο "τσακισμένη", ή μάλλον αυτού του φαίνεται λίγο τσακισμένη κι αυτός προσπαθεί να την ισώσει, να τη διορθώσει. Αναλογίζεται την κατάντια της φωτογραφίας και το αναντικατάστατο κενό. Κινδυνεύει να στραπατσάρει μια υπέροχη κοπέλα ή να την παρατήσει ως άχρηστη, ως ανάξια της αγάπης του. Κι ύστερα να θρηνεί για ένα κενό, το οποίο ο ίδιος θα έχει δημιουργήσει.
     Την αγκαλιάζει τρυφερά και της ζητά συγνώμην. Κι εκείνη γελά και παίζει μαζί του, ξένοιαστη, αγνοώντας τις σκέψεις και τους συνειρμούς του...

      Η παραπάνω ιστορία, λίγο αληθινή, λίγο φτιαχτή, εξηγεί πολλές δυσκολίες στις ανθρώπινες σχέσεις. Στην προσπάθειά μας να διορθώσουμε στους άλλους - παιδιά, συζύγους, φίλους - κάτι που μας ενοχλεί, αλλοιώνουμε την μοναδική ομορφιά που έχει ο κάθε άνθρωπος με τα καλά του και με τα στραβά του. Αυτός ο άλλος πιεζόμενος θα ενεργεί πιθανόν ακόμα πιο αλλοπρόσαλλα και εκνευριστικά και θα μας κάνει να θυμώνουμε και να τα βάζουμε μαζί του ακόμα πιο έντονα , με ακόμη μεγαλύτερο θυμό. Και θα του φορτώνουμε ευθύνη για το δικό μας θυμό, για τη δική μας απογοήτευση. Για όλα φταίει ο άλλος, ο στραβός ο άλλος.
      Κι όμως δεν θα ήταν πιο απλό και ενώπιον Θεού ευχαριστιακό και ταπεινό, να πούμε "Έτσι είναι ο αδελφός μου, έτσι θα τον αγαπήσω, έτσι θα τον δεχτώ. Έτσι αυτός με συμπληρώνει, με ολοκληρώνει. Ακριβώς επειδή είναι διαφορετικός, ακριβώς επειδή είναι λίγο "τσακισμένος";

Το ηθικό πλεονέκτημα ή "αρχή άνδρα δείκνυσι"!

Το περίφημο ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς  ακυρώνεται καθημερινά και τις ημέρες αυτές, νομίζω πως παντελώς καταρρίπτεται με την αποκάλυψη πως επίδομα ενοικίου χιλίων ευρώ μηνιαίως εισέπραττε πάμπλουτη υπουργός, νομίμως μεν, ανηθικότατα δε!!!!. Μάλιστα η σχετική διάταξη που της έδινε αυτή την δυνατότητα ψηφίσθηκε επί αριστερής διακυβέρνησης της χώρας μας ως μια παράγραφος ανεπαίσθητη... στο ίδιο πολυνομοσχέδιο που ξεπούλησε όλη τη δημόσια περιουσία, που φόρτωσε στους Έλληνες άπειρα χαράτσια για δυο-τρεις γενιές, που έκοψε επιδόματα σε ανάπηρους κτλ..
Ωστόσο δεν θέλω να το δω πολιτικά το θέμα. Θέλω να το δω φιλοσοφικά, οντολογικά. Καμιά παράταξη και κανένας άνθρωπος δεν έχει a priori ηθικό πλεονέκτημα. Μάλιστα η λεγόμενη ηθική μας είναι πολύ συχνά ένα "φόρεμα" που αλλάζει εύκολα και προσαρμόζεται στις περιστάσεις και τις δυνατότητες του καθενός. Μια μεγάλη δοκιμασία του ήθους και της εντιμότητας είναι η εξουσία. Γι' αυτό ο σοφός Βίας ο Πριηνεύς είχε διατυπώσει το ρητό. "Αρχή άνδρα δείκνυσι". Η εξουσία φανερώνει το ποιόν του ανθρώπου. Όποιος δεν έχει πρόσβαση στην εξουσία δεν μπορεί και να την καταχρασθεί. Μπορεί εκ του ασφαλούς να παριστάνει τον ηθικό και τον τιμητή. Είναι όμως σε βάθος τίμιος, ηθικός, ενάρετος, έντιμος ή απλά εκ της θέσεώς του ανίσχυρος;
Στην ιστορία έχουμε άπειρα παραδείγματα ανήθικων αρχόντων κάθε αποχρώσεως.
Κι έχουμε και ελάχιστα παραδείγματα κρυστάλλινου ήθους.
Δεν μπορώ εδώ να μη θυμηθώ τον Καποδίστρια, ο οποίος δεν δέχθηκε ούτε οβολόν εκ του δημοσίου χρήματος. (Αλλά δεν τον αντέξαμε... στα τρία χρόνια τον δολοφονήσαμε!)

«…Ελπίζω ότι όσοι εξ´ υμών συμμετάσχουν εις την Κυβέρνησιν θέλουν γνωρίσει μεθ´ εμού ότι εις τας παρούσας περιπτώσεις, όσοι ευρίσκονται εις δημόσια υπουργήματα δεν είναι δυνατόν να λαμβάνουν μισθούς αναλόγως με τον βαθμό του υψηλού υπουργήματός των και με τας εκδουλεύσεις των, αλλ´ ότι οι μισθοί ούτοι πρέπει να αναλογούν ακριβώς με τα χρηματικά μέσα, τα οποία έχει η Κυβέρνησις εις την εξουσίαν της…»

«…εφ´ όσον τα ιδιαίτερα εισοδήματά μου αρκούν διά να ζήσω, αρνούμαι να εγγίσω μέχρι και του οβολού τα δημόσια χρήματα, ενώ ευρισκόμεθα εις το μέσον ερειπίων και ανθρώπων βυθισμένων εις εσχάτην πενίαν».

 Ωστόσο υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που έχουν ηθικό πλεονέκτημα!!! Φάσκω και αντιφάσκω; Όχι!
Ηθικό πλεονέκτημα έχουν οι άνθρωποι του Θεού. Οι άνθρωποι που έχουν το φόβο του Θεού! Οι Άγιοι! Αυτοί έχουν μόνιμη και διακαή έγνοια και προσπάθεια να εφαρμόζουν το θέλημα του Θεού είτε ελέγχονται από τους νόμους είτε όχι, είτε εξουσιάζουν είτε εξουσιάζονται, είτε τα έργα τους είναι φανερά, είτε είναι απλοί λογισμοί και αφανείς σκέψεις. Οι άνθρωποι του Θεού παίρνουν από τον Θεό χάρη και φωτισμό και αγιότητα. Γίνονται ένα κομμάτι του Θεού, έκφραση, πραγμάτωση  της παναγαθότητάς Του. Δεν μπορούν να είναι ανήθικοι!!!! Γι' αυτό...:

Φοβάμαι τον φτωχό, γιατί η στέρηση τον κάνει παραβάτη...

Φοβάμαι και τον πλούσιο, γιατί αρρώστια φοβερή τον τρώει,η απληστία...

Φοβάμαι τον διάσημο, γιατί στης ύβρεως την παγίδα πέφτει...

Φοβάμαι και τον άσημο, γιατί τη χυδαιότητα πίσω από την ανωνυμία κρύβει...

Φοβάμαι το σοφό, που μοναχά στη γνώση και τη λογική στηρίζει τη ζωή του...

Φοβάμαι τον αγράμματο, γιατί ως ο τυφλός εις βόθυνον πεσείται...

Έναν μονάχα δεν φοβάμαι:

Αυτόν που μέσα στην ψυχή του "έχτισε" το φόβο του Θεού...