Εφημερεύουσες σκέψεις

'Ενας φίλος στο fb, ο Ιάκωβος Μαρτίδης, έχει εφεύρει τον όρο "εφημερεύουσα σκέψη"!!!! Του τον κλέβω υπογραμμίζοντας για μια ακόμη φορά ότι του ανήκει η έμπνευση!
Με τον κορωνοϊό να μας έχει κατακλύσει τη ζωή και τον νου μας οι σκέψεις μας είναι φυσικά απολύτως επηρεασμένες.
1.Το αλεξίπτωτο δεν το υφαίνεις την ώρα που πέφτεις από το αεροπλάνο. Εκείνη τη στιγμή μόλις προλαβαίνεις να το ανοίξεις. (Αυτό το έκλεψα από το βιβλίο  "Ο πόνος, ένα δώρο που κανείς δεν θέλει"-Σήμερα όλο κλέβω!). Ως γνωστόν στην Ελλάδα τα δημόσια νοσοκομεία μας ήταν στην προ ιού εποχή μια πονεμένη ιστορία. Τώρα πρέπει μέσα σε έναν μήνα -ίσως να λέω και πολύ- να αντιμετωπίσουν μια απίστευτη πλημμυρίδα! Επειδή δεν νομίζω πως μαγικώ τω τρόπω σαν την νεράιδα στη Σταχτοπούτα μπορεί να γίνει η μεταμόρφωση του συστήματος, να γίνει δηλαδή η κολοκύθα βασιλική άμαξα με ένα άγγιγμα, το μόνο που μας μένει είναι να μείνουμε στα σπίτια μας και να κάνουμε την προσευχή μας.
2.Η Ελλάδα παρόλο που σπούδασε με δικά της χρήματα χιλιάδες γιατρούς τους ξεπροβόδισε σε όλη την Ευρώπη και την Αμερική. Τα καλύτερα παιδιά μας βοηθούν τους Άγγλους, τους Γερμανούς, τους Αμερικανούς κτλ να γλιτώσουν και από τον ιό και από άλλες μύριες όσες ασθένειες. Δεν νομίζω πως έχουν ξεμείνει πολλοί για να βοηθήσουν εν Ελλάδι  τους γονείς και τους παππούδες τους. Και να θέλει να προσλάβει προσωπικό το Υπουργείο ενόψει της καταιγίδας δεν νομίζω ότι θα βρει ανθρώπους.
3.Δεν έχει νόημα πλέον να μιλάμε για ελλείψεις! Είναι τόσες πολλές. Το ξέρουμε κι εμείς και οι ιθύνοντες. Τρέχουν. Είμαι σίγουρη πως τρέχουν. Αλλά είναι η ώρα που τη λέει πολύ απλοϊκά η παροιμία "Με το αβγό στον κ...". Ωστόσο πρέπει να αναγνωρίσουμε όλοι ότι έστω κι έτσι υπάρχει μια στρατηγική και μια προσπάθεια που θυμίζει οργάνωση. Έστω και τώρα. Γι' αυτό όσοι είμαστε στον καναπέ μας ας αφήσουμε την γκρίνια. Δεν έχει νόημα. Ας κάνουμε υπεύθυνα αυτό που αναλογεί στον καθένα μας!!!!
4.Όλη η Ελλάδα "ακουμπάει" σ' έναν άνθρωπο -που τα μέσα τον ανεβάζουν και καλά κάνουν, ως τον τρίτο ουρανό- τον κ.Τσιόδρα. Προσωπικά τον εμπιστεύομαι επειδή ακουμπάει σ' Εκείνον που κρατάει τα σύμπαντα!!!! Ευτυχώς! Η Ελλάδα έχει στις ημέρες μας πολλή αμαρτία, αλλά και πολλούς αγίους γεροντάδες και με πόνο προσευχόμενους ανθρώπους. Τις δικές τους προσευχές ας ακούσει ο Θεός κι ας παραγνωρίσει την αποστασία μας για την οποία όμως όλοι οφείλουμε μετάνοια. Στον κ.Τσιόδρα, αλλά και σε όλους όσοι επωμίζονται αυτές τις κρίσιμες ώρες την ευθύνη των αποφάσεων προσεύχομαι να δίνει ο Θεός φώτιση και δύναμη!
5.Ο πλανήτης Γη είχε φθάσει στο Αμήν! Πώς λέμε Δι' ευχών των Αγίων Πατέρων ημών...Αμήν! Και τελειώνουν όλα. Όλες οι ακολουθίες και η κηδεία!!! Λοιπόν στο Αμήν. Μπορεί αυτός ο ιός να είναι στην πραγματικότητα η αναζωογόνηση της Γης. Κι αν τελειώσει αυτή η ιστορία θα πρέπει για μια εβδομάδα κάθε δυο μήνες να κλείνουν τα πάντα. Να μένουμε όλοι στα σπίτια μας, να καταναλώνουμε ελάχιστα, να ρυπαίνουμε ελάχιστα, να καταστρέφουμε ελάχιστα. Η τελευταία γενιά τον ρήμαξε τον πλανήτη. Δεν άφησε τίποτα όρθιο. Φαίνεται όμως πως τον τελευταίο λόγο τον έχει Άλλος!
6.Μετά τον ιό - αυτό το απειροελάχιστο όν που τα έβαλε με τον τάχα "παντοδύναμο" άνθρωπο- δεν θα είναι τίποτα το ίδιο. Όλοι θέλουμε να γυρίσουμε στην κανονικότητά μας, δηλαδή στον πρώην "έντιμο"-βολεμένο βίο μας. Δεν νομίζω πως θα επανέλθουμε. Θα έχουν αλλάξει πάρα πολλά πράγματα. Ίσως να έχουμε γίνει σαν τα μυθιστορήματα  επιστημονικής φαντασίας, ίσως κι αυτά να αποδειχθούν ελάχιστα ευφάνταστα! Ίδωμεν!
7.Πάντα ρει, πάντα χωρεί και μόνο Ένα μένει: η αναφορά μας στην πηγή της ζωής, στον Κύριο της ζωής και του θανάτου, στην όντως Ζωή και Ανάσταση! Ακόμα κι αν όλα παρέλθουν όποιος πιστεύει εις Αυτόν, καν αποθάνη ζήσεται! Αυτή την αναφορά, δηλαδή την βιωματική μας πίστη ας κρατήσουμε γερά, ας την βαθύνουμε κι αυτό ας είναι το προσωπικό όφελος του καθενός μας!
Εφημερεύουσες σκέψεις...συγχωρέστε μου την πολυλογία...!

Κοινωνία

Λίγα πράγματα ζητούνται από εμάς τους απλούς πολίτες αυτές τις ημέρες τις γεμάτες ανησυχία και θλίψη: Πρώτον, να μείνουμε στο σπίτι με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τον καθένα -δεν παραγνωρίζω ότι μπορεί αυτό να είναι δυσβάσταχτο για κάποιους ανάλογα με τις περιστάσεις του βίου.
Δεύτερον, να πάρουμε μέτρα προφύλαξης όταν θα αναγκαστούμε για λόγους ανάγκης να βγούμε.
Τρίτον, όσοι μπορούμε να δώσουμε αίμα γιατί έχουν στραγγίσει οι Τράπεζες αίματος σ' όλη την Ελλάδα.
Τέταρτον οι νεότεροι να νοιαστούν έμπρακτα για τους μοναχικούς ηλικιωμένους λαμβάνοντας πάντα τα αναγκαία μέτρα προστασίας αμφιδρόμως.
Θα μείνω στο τρίτο μέτρο, στην ανάγκη αιμοδοσίας. Ο κορωνοϊός στάματησε τις ζωές μας, αλλά όχι και τις άλλες ασθένειες που ούτως ή άλλως ταλαιπωρούσαν και ταλαιπωρούν τους ανθρώπους. Μεσογειακή αναιμία, λευχαιμίες, τραυματισμοί, βαριές εγχειρίσεις -δεν έχω ιατρικές γνώσεις για να απαριθμήσω άλλες ανάγκες- δεν σταμάτησαν να "τρέχουν" και να έχουν ανάγκη της δικής μας αλληλεγγύης και συμπαράστασης η οποία εκφράζεται με την εθελοντική μας αιμοδοσία.
Απευθύνομαι στους πονεμένους Χριστιανούς που στερούνται τη Θεια Κοινωνία και τολμώ να κάνω έναν παραλληλισμό. Μην μου τον χρεώσετε ως βλασφημία. Εν παραβολαίς και κατ' αναλογίαν σκεφτείτε τον: Όταν κοινωνώ δέχομαι το Αίμα του Σωτήρα μου Χριστού, γίνομαι ένα μαζί Του. Όταν εγώ δώσω λίγο αίμα στον αδελφό μου, κοινωνώ μαζί του, με μια εικόνα του Χριστού. "Εφόσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποίησατε". Ας δούμε έτσι την αιμοδοσία, αδελφοί μου. Ως μία κοινωνία με την εικόνα του Χριστού μας. Ας τρέξουμε αυτές τις ημέρες της στέρησης της Θείας Κοινωνίας να κοινωνήσουμε με τον αδελφό μας. Όλοι! Να πλημμυρίσουν οι τράπεζες αίματος. Να μας πουν "Φθάνει!!!!".

Χτύπησε πάλι σήμερα η καμπάνα!

"Χτύπησε πάλι σήμερα η καμπάνα!!!!

Λυπητερή φωνή...μου θύμισε τη Μεγαλοβδομάδα!

Φωνή της εκκλησιάς της σφραγισμένης...

Κραυγή της μάνας που της στερήσαν τα παιδιά,

της αγκαλιάς που την αφήσαν άδεια...!!!"

Σήμερα το πρωί άκουσα την καμπάνα του Αγίου Αθανασίου. Πόνεσε η ψυχή μου και πλημμύρισαν δάκρυα τα μάτια μου κι ακόμα κλαίω. Πολύ σκληρό! και πολύ ανόητο!

Αναλογίζομαι: Τα νοσοκομεία είναι χώροι απόλυτου κινδύνου μετάδοσης αυτου του περίφημου ιού. Κι όμως μένουν ανοιχτά με πολλά υποτίθεται μέτρα προφύλαξης γιατί είναι ανάγκη, ανάγκη θεραπείας του σώματος.

Οι ναοί μας που είναι τα ιατρεία της ψυχής μας δεν μπορούσαν να παραμείνουν ανοιχτοί με πολλές προφυλάξεις;  Δεν θα μπορούσε να τελούνται οι ακολουθίες και οι πιστοί να φορούν τις μάσκες τους; Ή έστω ο ιερέας με δυο-τρία πρόσωπα, τον ψάλτη, τον νεωκόρο, δυο τρεις πιστούς μέσα στους άπλετους ναούς να τελεί τα διατεταγμένα; Στα σούπερ μάρκετ -που δεν σταματήσαμε να πηγαίνουμε- αναλογεί ένας στα δέκα μέτρα. Σ' έναν ναό 300 μέτρων αναλογούν τριάντα πιστοί. Απαγορεύτηκαν οι συναθροίσεις μέχρι δέκα ατόμων. Ας ήταν δέκα μεσα σε κάθε εκκλησιά. Όχι!!! Να μην τελείται καμιά ακολουθία!!! Να κλείσουν οι ναοί!!!! Γιατί τόσο μένος; Δεν ξέρω. Δεν μου αρέσουν καθόλου οι συνωμοσιολογίες, ποτέ δεν τις ασπάσθηκα, ποτέ δεν τις μετέφερα. Αλλά εδώ υπάρχει μια εξαιρετική επιμονή, μια καθαρά εχθρική στάση.

Πάω λίγο παρακάτω: Αν υποθέσουμε πως έχουμε τρομακτική εξάπλωση του ιού και πολλούς βαριά ασθενείς. Αν ο θάνατος είναι κοντά, δεν πρέπει να προετοιμαστούμε με εξομολόγηση, με τη θεία κοινωνία; Να προσπαθώ να γλιτώσω από τον θάνατο του σώματος είναι λογικό, αλλά και μάταιο. Θα γλιτώσω από τον ιό σήμερα, κάποτε όμως αργά ή γρήγορα αυτό το σώμα ως φθαρτό θα καταλήξει. Την αθάνατη ψυχή μου, αυτή που θα περιμένει την ανάσταση του σώματός  μου για να ζήσει αιώνια πλέον, αυτή δεν τη λογαριάζω, δεν αγωνιώ γι' αυτήν; Οι ηλικιωμένοι μας, τους οποίους προφυλάσσουμε, δεν πρέπει να ετοιμάζονται ούτως ή άλλως για την έξοδο από αυτόν τον βίο; Τους αποκλείσαμε στα σπίτια, πολλάκις μόνους με την αγωνία τους, αβοήθητους από πλευράς πνευματικής. Οι άρχοντές μας που παίρνουν αποφάσεις αυτές τις κρίσιμες ώρες έχουν διαγράψει εντελώς από τη σκέψη τους, από το βίωμά τους, από την έγνοια τους την ψυχή του ανθρώπου;

Τηρώ με ευλάβεια όλους τους περιορισμούς της πολιτείας σεβόμενη την κοινωνική μου ευθύνη, αλλά η πολιτεία μου στερεί την ανάγκη μου να φροντίσω την ψυχή μου, ενώ είναι ένθερμη η προσπάθειά της να με βοηθήσει να φροντίσω το σώμα μου. 

Την Κυριακή θα υψωθεί ο Σταυρός χωρίς πιστούς... Μια από τις μεγαλύτερες γιορτές μας, αυτή που ανοίγει τις καρδιές μας, που φωτίζει τις ζωές μας, η γιορτή του Ευαγγελισμού θα μας βρει κλεισμένους στα σπίτια μας...Ποιος ξέρει πώς θα ρθει η Μεγαλοβδομάδα και η Ανάσταση!!! Δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι! 

Συγχωρέστε με!

Στέρηση, πόνος!!!

Επέτρεψε ο Θεός να ζήσουμε οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί στην Ελλάδα σε περίοδο Μεγάλης Τεσσαρακοστής αυτήν τη σκληρή δοκιμασία -μαζί με την δοκιμασία της επιδημίας και τον περιορισμό των ιερών ακολουθιών και το σχετικό κλείσιμο των ναών. Ίσως -λέω, ίσως με πολύ δισταγμό- το επέτρεψε ο Θεός για την δική μας (των Χριστιανών) την επιπόλαιη και χλιαρή ζωή. Δεν μας φταίνε οι αντίθεοι! Δεν μας φταίνε τα σχέδια συνωμοσίας! Εμάς βαρέθηκε ο Θεός! Δεν θέλει τη λατρεία μας που μάλλον δεν είναι καρδιακή! Τι να τις κάνει τις "θυσίες" μας όταν δεν του έχουμε δώσει ολοκληρωτικά την καρδιά μας; Μήπως ακόμα κι η συμμετοχή μας στη Θεία Κοινωνία έχει καταντήσει μια συνήθεια, μια επιφανειακή προσαρμογή στο κατεστημένο μας; Μήπως παραμένουμε εντελώς κοσμικοί τοποθετημένοι απλώς σ' ένα περιβάλλον "εκκλησιαστικό"; Ας γίνει η στέρηση αυτή μια αφορμή για αυτοκριτική, για έμπονο βίωμα, για αγωνιώδη εκζήτηση του θείου ελέους, για ξύπνημα της καρδιάς μας. Η ευκολία στη λατρεία ίσως, λέω, ίσως για πολλούς από μας να την έκανε αυτονόητη και ως αυτονόητη να την απαξιώσαμε. Ίσως με την έλλειψή της να εκτιμήσουμε τον θησαυρό της κοινής λατρείας, ίσως επιτέλους να λαχταρήσει η ψυχή μας, να ποθήσει θερμά, να φωνάξει η καρδιά μας, όχι τα χείλη μας: "Σε θέλω πολύ, Κύριε! Λαχταρώ να κοινωνήσω μαζί Σου! Λαχταρώ να είμαι στα δικά σου σκηνώματα! Να ακούω τον Λόγο Σου, να υμνώ την μεγαλοσύνη Σου!" Ίσως η στέρηση μας βοηθήσει περισσότερο από την υπεραφθονία!!!!

Στον Αη-Γιώργη, στη Ραψάνη!

Στις 5 Μαρτίου τιμάται η μνήμη του Νεομάρτυρος Αγίου Γεωργίου του εκ Ραψάνης.

Παρακινημένοι από τον ευλαβή ιερέα π.Ευστάθιο -ο οποίος για επτά χρόνια εφημέρευσε στον ιερό Ναό της Παναγίας στην Ραψάνη- αξιωθήκαμε να παρευρεθούμε στον Εσπερινό της εορτής στο εκκλησάκι το αφιερωμένο στον Άγιο στη Ραψάνη.
Η Τετάρτη 4 Μαρτίου ξημέρωσε βροχερή και αποθαρρυντική, αλλά για όσες και όσους δεν πτοήθηκαν από την μεσημεριανή καταιγίδα επεφύλασσε μια μαρτιάτικη εναλλαγή και μετεξέλιξη σε μια θαυμάσια ανοιξιάτικη ημέρα! 

Η μεγαλόπρεπη θέα του Ολύμπου

(Τόσο κοντινός μας  και πολυϊδωμένος,

αλλά πάντα μυστηριώδης και απροσπέλαστος!!!!)

Η μεγαλειώδης θέα του χιονισμένου και μισοχαμένου στα σύννεφα Ολύμπου, τα φρεσκοανθισμένα δετράκια και χαμόκλαδα σαν ελπιδοφόρες πινελιές, η διστακτική αλλά εύληπτη αίσθηση του ερχομού της άνοιξης πλημμύρισαν την ψυχή μας ομορφιά και γαλήνη.
Ο Άγιος μας ήθελε κοντά του! Ο π.Ευστάθιος μας διηγείται καθ'οδόν τον βίο και κάποια θαύματα που συνδέονται με τον Άγιο Γεώργιο.
Ήταν εικοσάχρονο παλικάρι, ολόθερμος κήρυκας του ευαγγελίου, στήριγμα των υπόδουλων συμπατριωτών του. Μάζευε τα παιδιά του χωριού και σαν τον Άγιο Δημήτριο τα κατηχούσε στη χριστιανική πίστη. Κοντά στ' άλλα παιδιά κι ένα τουρκόπουλο συναρπάσθηκε από τα μαθήματα του Γεωργίου, αλλοιώθηκε η καρδούλα του, θέλησε κι αυτό να γίνει Χριστιανός. Αυτό προκάλεσε την οργή των Τούρκων. Με τη βαριά κατηγορία του εκχριστιανισμού μουσουλμανόπαιδος παραδόθηκε στον Βελή Πασά στον Τύρναβο. Τα μαρτύριά του φριχτά. Τον έκλεισαν σε πυρακτωμένο λουτρό, γυμνό από το κεφάλι μέχρι τα πόδια. Τον τρύπησαν με σιδερένια νύχια. Του κάρφωσαν τα πόδια σε πέταλα. Τον διαπόμπευσαν σε όλο τον Τύρναβο. Τον κάρφωσαν σε τετράγωνο στύλο ίσο στο ύψος με τον Μάρτυρα και αφού τον περιτύλιξαν με σχοινιά βουτηγμένα στην πίσσα, στη νάφθα (ακάθαρτο πετρέλαιο) και σε άλλα ελαιώδη και οινοπνευματώδη υγρά, τον παρέδωσαν στη φωτιά. Όμως με τη Χάρη του Θεού, προς ενίσχυση του Αγίου, ο Μάρτυρας δεν έπαθε τίποτα.
Στις ιστορήσεις των εικόνων του παρουσιάζονται συμπληρωματικά και άλλες σκηνές βασανισμών. Στραγγαλισμοί, εξαρθρώσεις, κτυπήματα με το σπαθί, τοποθέτηση πυρακτωμένου σιδερένιου στεφανιού πάνω στο γυμνό σώμα του Νεομάρτυρος. 

Η πίστη του ακλόνητη!!! Το τέλος ήρθε με αποκεφαλισμό! Το σώμα του πετάχτηκε έξω από στρατώνες δίπλα στον ποταμό Τιταρήσιο. Επί τρία βράδια ουρανομήκης στήλη φωτός δόξαζε το άταφο κορμί του και κατεδείκνυε την αγιότητα του μάρτυρος. Οι Τούρκοι τρομοκρατημένοι ζήτησαν από τους συγγενείς του να παραλάβουν το σώμα του και να το κηδέψουν. Οι ευσεβείς γονείς του Χατζηλάσκαρης και Σμαράγδα μετέφεραν το αγαπημένο και πολυβασανισμένο σώμα στη Ραψάνη όπου και το εκήδευσαν και το ενταφίασαν. Στην ανακομιδή τα οστά του παραδόθηκαν για φύλαξη στο Ιεροδιδασκαλείο της Ραψάνης όπου και είχε διδάξει για τρία χρόνια ο νεαρός φλογερός μάρτυρας Γεώργιος. Στα ερείπια του Ιεροδιδασκαλείου χτίστηκε το 1878 η οικία Καραβασίλη στην οποία και παρέμειναν τα ιερά λείψανα φυλασσόμενα και ευλαβικά τιμώμενα από την οικογένεια.

Η οικία Καραβασίλη

Οι Ραψανιώτες ευλαβούνται βαθύτατα τον Άγιό τους στον οποίο αφιέρωσαν έναν μικρό ναό και πολλά θαύματά του μνημονεύονται.

Ο μικρός ναός του Αγίου Γεωργίου

Φθάσαμε στην Ραψάνη λίγο νωρίτερα από την ώρα του Εσπερινού και είχαμε το χρόνο να περπατήσουμε ως την όμορφη πλατεία της με τα ψηλά πλατάνια - γυμνά ακόμη αλλά επιβλητικά-να πιούμε τον καφέ μας. 

Η πλατεία της Ραψάνης

έρημη και γυμνή, πολλά υποσχόμενη στους... καλοκαιρινούς επισκέπτες!

Το χωριό που κάποτε έσφυζε από ζωή, κεφαλοχώρι ένδοξο και ιστορικό, μας υποδέχθηκε σχεδόν έρημο. Απολαμβάνουμε τη θέα της χιονισμένης Όσσας απέναντι και των μισοκρυμμένων Αμπελακίων, του Προφήτη Ηλία και των Αγίων Θεοδώρων. Τα όμορφα σπίτια, τα παλιά πέτρινα, αλλά και τα καλοχτισμένα σύγχρονα ήταν κλειστά. Σ' ελάχιστα διακρινόταν ζωή και κίνηση. Μια γρήγορη βόλτα στον επάνω μαχαλά, στην Πλατεία της Ιτιάς που τώρα έγινε Εθνικής Αντίστασης κάτω απ' τον Άγιο Αθανάσιο και γρήγορο κατηφόρισμα στον Άγιο Γεώργιο.

Ο επάνω μαχαλάς. Ψηλά διακρίνεται ο Ναός του Αγίου Αθανασίου

Αρκετός κόσμος ήδη συγκεντρωμένος στο ναό περιμένει την άφιξη του Μητροπολίτου Λαρίσης Ιερωνύμου. Αρχίζει στο μεταξύ ο πανηγυρικός Εσπερινός. Ο Μητροπολίτης έρχεται, χοροστατεί και κηρύττει. Η αναφορά του στην ιεραποστολή και μάλιστα στον π.Κοσμά Γρηγοριάτη και την μανούλα της ιεραποστολής  Θεανώ που μόλις χθες εξεδήμησε είναι συγκινητική.
Ηρεμία και κατάνυξη πλημμυρίζουν την ψυχή μας. Θαρρείς, ο Άγιος σήκωσε από την ψυχή μας το βάρος των τελευταίων ημερών, ήρε την κατήφεια και την στενοχώρια μας. Μετά το πέρας του Εσπερινού εν πομπή τα λείψανα του Αγίου μεταφέρονται στο ναό της Παναγίας όπου φυλάσσονται όλο το έτος. Προσκυνούμε την  παλιά πρώτη εικόνα του Αγίου στην οποία απεικονίζονται τα φριχτά του μαρτύρια 

Η πρώτη εικόνα του Αγίου Γεωργίου

Απεικονίζονται τα φριχτά του μαρτύρια.

και τελούμε Τρισάγιο για την μητέρα Θεανώ και την Ελένη, μητέρα της αρχηγού μας κ.Κονδυλίας. Ο Θεός ας τις αναπαύσει κοντά Του.
Η ώρα έχει προχωρήσει πολύ αλλά δεν θέλουμε να φύγουμε. "Καλόν εστίν ημάς ώδε είναι!!". Η γλυκύτητα του Αγίου μας κρατάει κοντά του. Αναχωρούμε δυστυχώς για την επιστροφή. Περπατούμε στα έρημα δρομάκια του χωριού. Περνάμε από την εγκαταλειμμένη πλέον οικία Καραβασίλη όπου  διασώθηκαν τα λείψανα του Αγίου από την εκταφή του, γύρω στο 1822 ως την ημέρα που παραδόθηκαν στον Μητροπολίτη Λαρίσης και αποθησαυρίσθηκαν ως ιερό και πολύτιμο απόκτημα στον Ναό της Παναγίας. 

Το ιερό λείψανο

(Τα λείψανα που βρίσκονταν στην Παναγία κάηκαν και διασώθηκαν λίγα τμήματα  ευκολοθρυμμάτιστα, αλλά κατά θεία πρόνοια το κρανίο φυλασσόταν στον Άγιο Αθανάσιο που δεν κάηκε κι έτσι διασώθηκε σε πολύ καλή κατάσταση)

Η επιστροφή μας χωρίς απρόοπτα με αναφορά και πάλι στον Άγιο, με ύμνους και ωδές πνευματικές και μια γλυκιά εσωτερική πληρότητα και ευχαριστία για το προσκύνημά μας.
Άγιε Γεώργιε, πρέσβευε υπέρ ημών!