Ζαχαρίας

 Έφυγε για τη γειτονιά των αγγέλων ο μικρός Ζαχαρίας! Συγκλονιστήκαμε από την περιπέτειά του! Πραγματικά απίστευτο και καθηλωτικό όλο το συμβάν! Πού μπορεί να τρυπώσει ενα μικρό παιδί! Από τη στιγμή που ένα μικρό αρχίζει να περπατάει είναι ένα κινούμενο ερωτηματικό. Πού θα βρεθεί; Με ποιον κίνδυνο θα σφιχταγκαλιαστεί! Δεκατέσσερα μάτια πρέπει να έχει όποιος φυλάει μικρό παιδί, πόδια ταχύτατα, μυαλό που να σκέφτεται συνεχώς και να προλαβαίνει τα ενδεχόμενα ατυχήματα και ακατάπαυστη προσευχή και προσοχή. Ως δασκάλα, μητέρα και γιαγιά πάμπολλες φορές συνειδητοποίησα από τι κινδύνους σώθηκαν μικρά παιδιά που είχα στην επίβλεψή μου και σταυροκοπήθηκα με δέος κι ευγνωμοσύνη! Σίγουρα είμαστε ανεπαρκείς! Σίγουρα υπάρχει άγγελος φύλακας, γιατί εμείς μόνοι μας δεν "φτάνουμε"!...

Θέλω όμως να σχολιάσω κυρίως το γεγονός της νεκρανάστασης για λίγες ώρες του μικρού παιδιού! Το παιδάκι ήταν αβάπτιστο. Αν έφευγε χωρίς να συνέλθει θα ήταν μεγάλο κρίμα. Ο αβάπτιστος άνθρωπος δεν έχει εγκεντριστεί στο δέντρο που λέγεται Χριστός και Εκκλησία. Δεν έχει προοπτική σωτηρίας κατά τη χριστιανική διδασκαλία. Γι' αυτό και λυπούμαστε απέραντα για τα εκτιτρωσκόμενα έμβρυα. Δεν θανατώνονται απλώς ως προς το σώμα. Φεύγουν αβάπτιστα, άρα πνευματικά νεκρά. (Ίσως ο Θεός να έχει άλλο σχέδιο σωτηρίας γι' αυτά, αλλά εμείς, οι τιποτένιοι άνθρωποι, αυτό γνωρίζουμε). Ξαναέρχομαι στον μικρό Ζαχαρία. Του χαρίζεται ζωή -έστω υποτυπώδης- για λίγο, χάρη στις υπεράνθρωπες προσπάθειες των γιατρών που τους αξίζουν συγχαρητήρια για την επιμονή. Η προοπτική βιολογικής επιβίωσης είναι σχεδόν ανύπαρκτη, αλλά γίνεται αεροβάπτισμα κι αυτό είναι το μείζον!!!! Δίχως το Βάπτισμα ο άνθρωπος είναι απλά ένα βιολογικό ον δέσμιο της φθοράς και του θανάτου. Με το Βάπτισμα ο άνθρωπος μετέχει της αθάνατης φύσης του Κυρίου μας, γίνεται μια επώνυμη προσωπικότητα, ένα μέλος της Εκκλησίας των Αγίων, κερδίζει αιωνιότητα. Η βιολογική ζωή μας ακόμη κι αν είναι αιωνόβια έχει ημερομηνία λήξης και μάλιστα συνήθως είναι συλλογή προβλημάτων, αγώνων, αγωνίας, ασθενειών, στεναχώριας και πόνου διανθισμένη και με κάποια ευχάριστα γεγονότα. Το μόνο σίγουρο είναι το τέλος. Για τον μικρό Ζαχαρία το τέλος ήρθε νωρίς και με πολύ δυσάρεστο τρόπο. Του δόθηκε όμως αυτή η ελάχιστη παράταση για να κερδίσει με βεβαιότητα την αιωνιότητα και μάλιστα "εύκολα", χωρίς να εμπλακεί στις δυσκολίες αυτής της ζωής! 

Πολύς ο πόνος για τους γονείς και τους παππούδες του μικρού! Η εικόνα του, να ασφυκτιά μέσα στο νερό, που πάντοτε θα την φέρνουν στο νου τους θα είναι ένα φοβερό μαρτύριο! Θα ήταν όμως αβάσταχτος ο πόνος και τεράστια η ευθύνη τους, αν το παιδάκι έφευγε και αβάπτιστο! Εύχομαι ολόψυχα να δώσει ο Θεός παρηγοριά και λήθη! Μόνο Εκείνος μπορεί να γράψει ζωντανά μέσα τους και μέσα σε όλους μας το"ίνα μη λυπείσθε καθώς και οι λοιποί οι μή έχοντες ελπίδα". Ο πόνος του παιδιού δεν ξέρω αν μπορεί ποτέ να φύγει. Όταν όμως συνταιριάζεται με την ελπίδα της Ανάστασης και της Αιωνιότητας, μαλακώνει και γλυκαίνει και γίνεται ένα πολύτιμο εφόδιο της ψυχής μας. Ένα στοιχείο που βοηθάει όσο τίποτε άλλο στην πνευματική καλλιέργεια και πορεία  μας. 

Ο Θεός ας έχει αναπαυμένο τον νεοφώτιστο δούλο Του Ζαχαρία!

Όλοι ας Τον δοξάσουμε για το ανεκτίμητο δώρο Του στον μικρούλη!

*Η Βάπτιση είναι Μυστήριο. Δυστυχώς την έχουμε καταντήσει ένα κοσμικό γεγονός! Δεν ξέρω πόσοι συνειδητοποιούμε την σημασία της στη ζωή του παιδιού μας και την αναγκαιότητα να γίνεται όσο το δυνατόν νωρίτερα στη ζωή του. 

Σωκράτης και ελληνική πραγματικότητα

 Μου έρχεται στο νου αυτές τις ημέρες ο Σωκράτης και θα σας εξηγήσω γιατί. 

Λίγο-πολύ γνωστή η ιστορία του. Καταδικάστηκε για ασέβεια εναντίον των θεών και διαφθορά των νέων. Η μήνυση εναντίον του ήταν προϊόν λαϊκισμού και φθόνου. Η δίκη του στην Ηλιαία ήταν μια παρωδία και η καταδικαστική απόφαση ένα χυδαίο ατόπημα. Ενώ περίμενε την εκτέλεση της ποινής του που ήταν η θανάτωση με το κώνειο, οι μαθητές του  του προτείνουν να αποδράσει, του εξασφαλίζουν τόπο διαμονής κτλ. Ωστόσο ο Σωκράτης παρόλο που έχει επίγνωση της αδικίας που έχει υποστεί, διακηρύσσει πως εφόσον επωφελήθηκε από την αθηναϊκή πολιτεία και τους νόμους της για εβδομήντα χρόνια-όσα ήταν τα χρόνια της ζωής του- θα ήταν πολύ συμφεροντολόγος, αν τώρα που έδρασαν εις βάρος του, θα τους παραβίαζε. Δέχεται αδιαμαρτύρητα την θανατική του ποινή για να μην προσβάλει τους Νόμους της Πολιτείας του, τους οποίους μάλιστα προσωποποιεί και τους φαντάζεται σε διάλογο μαζί του, σ' εκείνο το εξαιρετικό έργο του Πλάτωνα τον "Κρίτωνα". Σ΄αυτό το βιβλίο διαβάζουμε εκείνα τα υπέροχα λόγια:  "...από τη μητέρα και από τον πατέρα κι απ᾽ όλους τους άλλους προγόνους το πιο πολύτιμο, το πιο σεβαστό, το πιο ιερό, το ανώτερο αγαθό είναι η Πατρίδα,  σύμφωνα με την κρίση των θεών και των γνωστικών ανθρώπων. Δεν έχεις ακόμη καταλάβει πως έχουμε χρέος να σεβόμαστε και να υποτασσόμαστε και να καλοπιάνουμε, όταν οργίζεται, περισσότερο την Πατρίδα παρά τον πατέρα, και αν τυχόν δεν βρίσκουμε σωστές τις εντολές της ή να προσπαθούμε να την πείθουμε ή να εκτελούμε όσα προστάζει; Ξεχνάς ακόμη πως πρέπει να υποφέρουμε χωρίς διαμαρτυρίες αν μας υποχρεώνει να πάθουμε κάτι, είτε προστάζει να μας δέρνουν, είτε να μας ρίχνουν δεμένους στη φυλακή, είτε να μας στέλνουν στον πόλεμο για να πληγωθούμε ή και να σκοτωθούμε; Δεν έχεις λοιπόν καταλάβει ότι οφείλουμε όλα αυτά να τα κάνουμε, και το δίκαιο έτσι είναι, και όχι να αποφεύγουμε τη στράτευση ούτε να οπισθοχωρούμε από δειλία την ώρα της μάχης ούτε να λιποτακτούμε, αλλά και στον πόλεμο και στο δικαστήριο και παντού έχουμε χρέος να εκτελούμε όσα προστάζει η Πολιτεία και η Πατρίδα, ή, αν έχουμε άλλη γνώμη, να την πείθουμε ποιό είναι πραγματικά το δίκαιο;" 

Και ήπιε το κώνειο! Και έμεινε αθάνατος στην ιστορία!!!!

Αυτός ήταν ο Σωκράτης!

Εμείς σήμερα: Ψήφισε η εκλεγμένη με δημοκρατικές διαδικασίες Βουλή των Ελλήνων ακολουθώντας την προβλεπόμενη διαδικασία έναν νόμο για τα Πανεπιστημία (για την εφαρμογή επιτέλους και στην Ελλάδα όλων των αυτονόητων συνθηκών που ισχύουν σε όλο τον κόσμο). Την άλλη κιόλας μέρα η Αντιπολίτευση δηλώνει ότι θα καταργήσει αυτόν το νόμο στην πράξη, δηλαδή με πορείες, καταλήψεις και συγκρούσεις! και δεν το δηλώνει απλώς, αλλά το πραγματοποιεί!

Αυτός είναι ο σεβασμός μας στη Δημοκρατία! Αυτή είναι η σημερινή ελληνική πραγματικότητα!

* Κι επειδή η αρχαία ελληνική γλώσσα είναι απαράμιλλη και για να θυμηθούμε τα μαθητικά μας χρόνια:

"Μητρός τε καὶ πατρὸς καὶ τῶν ἄλλων προγόνων ἁπάντων τιμιώτερόν ἐστιν πατρὶς καὶ σεμνότερον καὶ ἁγιώτερον  καὶ ἐν μείζονι μοίρᾳ καὶ παρὰ θεοῖς καὶ παρ᾽ ἀνθρώποις τοῖς νοῦν ἔχουσι, καὶ σέβεσθαι δεῖ καὶ μᾶλλον ὑπείκειν καὶ θωπεύειν πατρίδα χαλεπαίνουσαν ἢ πατέρα, καὶ ἢ πείθειν ἢ ποιεῖν ἃ ἂν κελεύῃ, καὶ πάσχειν ἐάν τι προστάττῃ παθεῖν ἡσυχίαν ἄγοντα, ἐάντε τύπτεσθαι ἐάντε δεῖσθαι, ἐάντε εἰς πόλεμον ἄγῃ τρωθησόμενον ἢ ἀποθανούμενον, ποιητέον ταῦτα, καὶ τὸ δίκαιον οὕτως ἔχει, καὶ οὐχὶ ὑπεικτέον οὐδὲ ἀναχωρητέον οὐδὲ λειπτέον τὴν τάξιν, ἀλλὰ καὶ ἐν πολέμῳ καὶ ἐν δικαστηρίῳ καὶ πανταχοῦ ποιητέον ἃ ἂν κελεύῃ ἡ πόλις καὶ ἡ πατρίς, ἢ πείθειν αὐτὴν ᾗ τὸ δίκαιον πέφυκε· βιάζεσθαι δὲ οὐχ ὅσιον οὔτε μητέρα οὔτε πατέρα, πολὺ δὲ τούτων ἔτι ἧττον τὴν πατρίδα;» (Πλάτωνος Κρίτων)

Μὴ ἀποστρέψῃς τὸ πρόσωπόν σου ἀπὸ τοῦ παιδός σου, ὅτι θλίβομαι...

 Σε μια μέρα, τη σημερινή, Κυριακή της Τυρινής, εκτυλίσσεται όλο το δράμα αλλά και η απολυτρωτική πορεία του ανθρώπου.    

      Το πρωί θυμόμαστε την έξωση του Αδάμ από τον παράδεισο. Τον βλέπουμε καθισμένο απέναντι από τον κλειστό πλέον Παράδεισο, να θρηνεί συνειδητοποιώντας την αποστέρηση της δόξας, τη γύμνωση, τη φτώχεια, την καταδίκη του. Εγκαταλείπει την τρυφή και εξορίζεται σε μιαν άγρια και αφιλόξενη γη. Το φοβερότερο όλων..., στερείται τη θέα του Προσώπου του Κυρίου και Θεού και Πλάστη του! 

      Ωστόσο υπάρχει και μια μικρή ελπίδα, μια σχισμή φωτός: Ζητά το έλεος του οικτίρμονος και ελεήμονος Θεού!

     "Ἐκάθισεν Ἀδάμ, ἀπέναντι τοῦ Παραδείσου, 

καὶ τὴν ἰδίαν γύμνωσιν θρηνῶν ὠδύρετο. 

Οἴμοι, τὸν ἀπάτῃ πονηρᾷ πεισθέντα καὶ κλαπέντα, 

καὶ δόξης μακρυνθέντα! 

οἴμοι, τὸν ἁπλότητι γυμνόν, νῦν δὲ ἠπορημένον!

Ἀλλ' ὦ Παράδεισε, οὐκέτι σου τῆς τρυφῆς ἀπολαύσω, 

 οὐκέτι ὄψομαι τὸν Κύριον καὶ Θεόν μου καὶ Πλάστην· 

εἰς γῆν γάρ ἀπελεύσομαι, ἐξ ἧς καὶ προσελήφθην. 

Ἐλεῆμον Οἰκτίρμον, βοῶ σοι· Ἐλέησόν με τὸν παραπεσόντα". 

     Το απόγευμα στον πρώτο Κατανυκτικό Εσπερινό που ονομάζεται και Εσπερινός της Συγχώρησης, αυτή η αμυδρή ελπίδα γίνεται ένας δρόμος σίγουρος και ανοιχτός και φωτεινός. Ανοίγει μπροστά μας η ευκαιρία της χάριτος, η δωρεά της Ανάστασης. Μέσα από την μετάνοια, της οποίας ο καιρός επέστη, θα αφήσουμε μακριά τα έργα του σκότους, θα ντυθούμε τα όπλα του φωτός κι αφού διαπλεύσουμε το πέλαγος της νηστείας, δηλαδή του πνευματικού αγώνα, θα φτάσουμε στην απέναντι φωτεινή ακτή, όπου μας περιμένει ο Αναστημένος Κύριος και Σωτήρας των ψυχών μας.

     "Ἔλαμψεν ἡ χάρις σου Κύριε, 

ἔλαμψεν ὁ φωτισμὸς τῶν ψυχῶν ἡμῶν· 

ἰδοὺ καιρὸς εὐπρόσδεκτος· ἰδοὺ καιρὸς μετανοίας, 

ἀποθώμεθα τὰ ἔργα τοῦ σκότους, 

καὶ ἐνδυσώμεθα τὰ ὅπλα τοῦ φωτός, 

ὅπως διαπλεύσαντες τὸ τῆς Νηστείας μέγα πέλαγος, 

εἰς τὴν τριήμερον Ἀνάστασιν καταντήσωμεν, 

τοῦ Κυρίου καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, 

τοῦ σώζοντος τὰς ψυχὰς ἡμῶν". 

     Όλα τα δεινά που επεσώρευσε στον Αδάμ και σ' όλο το ανθρώπινο γένος η παρακοή τελειώνουν με την μετάνοια.  Ο κόσμος γύρω μας θα συνεχίσει να είναι θλιβερός, αλλά η ψυχή που θα ενωθεί με τον Χριστό με την γέφυρα της μετάνοιας θα λούζεται από το φως του Χριστού, θα ζει την Ανάστασή Του, θα γεύεται πάλι τη δόξα του Παραδείσου.

     Έχουμε  ζωντανές αποδείξεις γι' αυτό τα εκατομμύρια των Αγίων μας.

     Μόνο να είμαστε πρόσωπο προς πρόσωπο με τον Κύριό μας. Μόνο να να μας βλέπει και να μας ακούει... μόνο να προσβλέπουμε προς Αυτόν και να Τον υπακούμε, γιατί μακριά Του υπάρχει θλίψη:

    "Μὴ ἀποστρέψῃς τὸ πρόσωπόν σου ἀπὸ τοῦ παιδός σου, ὅτι θλίβομαι, 

ταχὺ ἐπάκουσόν μου, πρόσχες τῇ ψυχῇ μου, καὶ λύτρωσαι αὐτήν". 

     Καλή Σαρακοστή!

Αντρείες γυναίκες, γυναίκες του '21

 Και βλέπω πέρα τα παιδιά και τες αντρογυναίκες

                        Γύρου στη φλόγα π' άναψαν, και θλιβερά τη θρέψαν

                            Μ' αγαπημένα πράματα και με σεμνά κρεβάτια,

                           Ακίνητες, αστέναχτες, δίχως να ρίξουν δάκρυ·

Ημέρα της γυναίκας σήμερα!Θα ακουστούν πολλά, κυρίως για την ισότητα των γυναικών, ίσως για τη σεξουαλική κακοποίηση που τόσο μας απασχόλησε πρόσφατα, για τα προβλήματα της σύγχρονης γυναίκας στην εύρεση εργασίας, στη μητρότητα και πολλά άλλα που πολύ εύλογα μας απασχολούν και ζητούν λύσεις και γενναίες αποφάσεις.

Είναι όμως ιδιαίτερη και σημαδιακή η φετινή χρονιά. Γιορτάζουμε τα 200 χρόνια της Εθνεγερσίας μας κι αυτή η επέτειος μας φέρνει στο νου εικόνες ενός κόσμου ξεπερασμένου ίσως, που όμως έχει πάρα πολλά να μας διδάξει.

Κάνω έναν συνδυασμό αυτών των δύο επετείων. Φέρνω μπροστά μου εκείνες τις γυναίκες του ’21.

Αναλογίζομαι πρώτ’ απ’ όλα την αντρειοσύνη εκείνων των γυναικών. Ανδρείες γυναίκες!, λίγο οξύμωρος ο λόγος. Ανδρείες ψυχές σε σώματα γυναικεία. Εκείνες οι γυναίκες μέσα σε συνθήκες άτακτου πολέμου με πολλές δηώσεις, λεηλασίες, πυρπολήσεις, αιχμαλωσίες, καταστροφές κάθε είδους, χωρίς τους άντρες τους που ήταν στα κλέφτικα λημέρια και στα πεδία των συγκρούσεων, είχαν στις πλάτες τους όλον τον αγώνα της επιβίωσης των ίδιων και των παιδιών τους και των ηλικιωμένων που είχαν στη φροντίδα τους. Οι ταλαιπώριες και τα βάσανά τους, το καθημερινό καρτέρι του θανάτου, η απόλυτη έλλειψη συμπαράστασης από ένα μη κράτος, ήταν το σκηνικό της ζωής τους. Κι απ’ αυτό το σκηνικό βγήκαν υπέροχες μορφές με μια εσωτερική πρωτόγνωρη ελευθερία και λεβεντιά, ένα φρόνημα αρχοντικό κι απροσκύνητο που ανέδειξε τις γυναίκες του Ζαλόγγου και της Αραπίτσας, τη Μόσχω την Τζαβέλλα, τη Δέσπω Μπότσαρη, τη Λένιω Μπότση, τη «ναύαρχο» Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα και την «αντιστράτηγο Μαντώ Μαυρογένους», την ακατάβλητη Δόμνα Βιζβίζη και τις χιλιάδες ανώνυμες γυναίκες. Στην σκληράδα εκείνων των χρόνων οι γυναίκες μας , οι Ελληνίδες μας, στάθηκαν ατσαλένιοι πύργοι. Κι αν άντεχαν οι άντρες στα πεδία των μαχών και των συγκρούσεων, κι αν λημέριαζαν σε απάτητα βουνά και κρησφύγετα, ήταν γιατί είχαν ακουμπήσει τα  «μετόπισθεν» στα στιβαρά μπράτσα των γυναικών τους, στις ατρόμητες καρδιές των γυναικών τους!

Αυτή η αντρειοσύνη όμως πατούσε πάνω σε προαπαιτούμενα θεμέλια. Είχε ριζώσει πάνω στο αξιακό σύστημα εκείνων των γενεών που σήμερα μας φαίνεται ξένο κι ακατανόητο.

Η αγάπη στην πατρίδα πάνω απ΄όλες τις αγάπες. Λένε ότι στο Σούλι, αν κιότευε ένας άντρας, η γυναίκα του τον εγκατέλιπε ή τον προέτρεπε να κάνει ένα ανδραγάθημα με κίνδυνο της ζωής του για να ξεπλύνει την ντροπή. Σπαρτιάτικο φρόνημα! «Ή ταν ή επί τας»!

Πρώτα η ψυχή, πρώτα το είναι και ύστερα το φαίνεσθαι. Για όλους τους ανθρώπους και για τις γυναίκες φυσικά ίσχυε αυτή η ιεράρχηση. Παρά την εξαιρετική καλαισθησία και αξιοσύνη των Ελληνίδων που έμεινε αποτυπωμένη στις υπέροχες παραδοσιακές στολές, στα υφαντά και σε όλα τα εργόχειρα της εποχής, δεν ήταν αυτή, η εξωτερική ομορφιά, αυτοσκοπός  και κύριο ζητούμενο. Η νέα γυναίκα τρεφόταν και στη συνέχεια ανέτρεφε κι αυτή τα παιδιά της με εσωτερικές, πνευματικές αξίες, τον σεβασμό για τους μεγαλύτερους, με την καθαρότητα και τιμιότητα, με την διάθεση προσφοράς και θυσίας μέσα στην οικογένεια, με φρόνημα γενναίο αλλά όχι αλαζονικό και υπεροπτικό, με φιλότιμο, με αγάπη στην παράδοση.

Και κάτι ακόμη που το λέω τελευταίο αλλά είναι πρώτο! Μες στην καρδιά τους φώλιαζε η πίστη στον Θεό κι η επλίδα πως ό,τι και να γίνει, όσα δεινά κι αν τις βρουν, κοντά τους είναι η Παναγιά, στην αγκαλιά της τις κρατάει. Πρώτο μέλημα της αξημέρωτης έγερσής τους, το άναμμα του καντηλιού. Ο εκκλησιασμός της Κυριακής και οι γιορτές της εκκλησίας μας, τα παρηγορητικά πανδοχεία στον δύσβατο δρόμο της τραχιάς ζωής τους. Πίσω από τις κάθε λογής δυσκολίες το φιλάνθρωπο σχέδιο του Θεού.

Δεν τα φαντάζομαι όλα ωραία και ιδανικά για εκείνες τις γυναίκες. Χαίρομαι πολύ που η σημερινή γυναίκα στη χώρα μας  έχει ευκαιρίες μόρφωσης και εργασίας, έχει λόγο ισότιμο και δικαιώματα, που ζει σε μια κοινωνία ανοιχτή και φιλοπρόοδη. Θα ήθελα όμως να εμπλουτιστεί με όσα θαύμασα στις γυναίκες του ’21. Μάλλον να σκύψει λίγο στις ρίζες της και στη διαδρομή της και να ξαναθυμηθεί και να ξαναποτιστεί από νάματα κι αξίες που κράτησαν ζωντανή τη φυλή μας χιλιετίες.

Ημέρα της γυναίκας σήμερα! Ας μην μείνουμε στης ξενόφερτης «γιορτής» τις παροτρύνσεις και τα συνθήματα. Ας της δώσουμε νόημα βαθύτερο, ουσιαστικότερο. Ας γίνει αφορμή προβληματισμού για μας τις σύγχρονες Ελληνίδες και αναθεώρησης του αξιακού μας συστήματος.