14 Σεπτεμβρίου, εορτή Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού: ημέρα μνήμης της καταστροφής του Μικρασιατικού Ελληνισμού
Έχουμε ζήσει πολλές εθνικές καταστροφές.
Και σήμερα βιώνουμε μία από αυτές με τις πρωτοφανείς πλημμύρες.
Αλλά η καταστροφή του '22 ήταν η μελανότερη σελίδα της ιστορίας μας,
ίσως ζοφερότερη κι από την Άλωση της Πόλης...
Δεν επιτρέπεται να λησμονούμε.
"Μέρα φριχτή ξημέρωσε, να μή ΄χε ξημερώσει...
Μέρα που πόνεσε πολύ και ζοφερή τυπώθη
στου έθνους μας τη μνήμη, την καρδιά,
τα σπλάχνα.
Η Σμύρνη, μάνα, καίγεται!
Οι άνθρωποι, το βιος, οι μέρες της χαράς,
όλος ο πλούτος κι ο πολιτισμός
που αιώνες τώρα χτίστηκε
στη γη της Ιωνίας,
γίνανε στάχτη και καπνός, κλάμα κι αποκαΐδια.
Η Σμύρνη, μάνα, καίγεται!
Κι ο πόνος είναι αβάσταχτος,
κι είναι ο καημός μας ποταμός,
είναι δυσβάσταχτος λυγμός
που πνίγει την ψυχή μας!
Η Σμύρνη, μάνα, καίγεται!
Την κάψανε οι Τούρκοι,
γιατί ήτανε ρωμαίικη,
γιατί ήταν των γκιαούρηδων Ismir!
Μα μες στου Έθνους μας
την ιερή την κόγχη,
της μνήμης την κρυφή
καίει ακοίμητο κερί, λαμπάδα φωτεινή.
Μυροδοχείο περίτεχνο φυλάγει
το ακριβό της άρωμα,
το μύρο το ανεκτίμητο!
Η Σμύρνη, μάνα, κάηκε,
μα μένει ζωντανή
στα τρίσβαθα της καθεμιάς ελληνικής ψυχής!
Μαζί της μένει ζωντανή
στο κέντρο της καρδιάς μας
κι όλη η γη η ιερή,
η γη της Μικρασίας.
(Σ.Κ)
