Adolescence -Υπάρχει και ο άλλος τρόπος!

 Είδα την mini σειρά Adolescence. Διάβασα κάμποσα σχόλια, άλλα αρνητικά, άλλα θετικά. Διάβασα και σχολιασμούς από ψυχολόγους και κοινωνιολόγους.

Πρώτη εντύπωση: γροθιά στο στομάχι που σε αφήνει άφωνο και ημιλιπόθυμο!!! Ένα δεκατριάχρονο παιδί φτάνει να σκοτώσει με κουζινομάχαιρο μια συμμαθήτριά του! Θυμός, απίστευτος θυμός! Όλα ξεκινούν από το ηλεκτρονικό bulling. Το σχολείο του παιδιού ένα ανεξέλεγκτο πεδίο εκμαυλισμού! Οι δάσκαλοι ανίκανοι να επιδράσουν στα παιδιά και να τα παιδαγωγήσουν. Οι παιδικές ψυχές απόλυτα εκτεθειμένες στην σεξουαλικότητα, η οποία μένει εντελώς ανεξέλεγκτη, μένει μόνο στο ένστικτο, δεν χαλιναγωγείται, δεν τίθεται καν θέμα αυτοκυριαρχίας και σωφροσύνης. (Αυτά είναι ξεπερασμένα άλλωστε!!). Εκτεθειμένα επίσης ως θηράματα στην ασύλληπτη δύναμη του διαδικτύου. Τα likes και τα σχόλια και τα emoji σε φωτογραφίες και αναρτήσεις, αυτά καθορίζουν την ύπαρξή τους, αυτά χτίζουν τη προσωπικότητά τους, αυτά τα περιθωριοποιούν, αυτά καταστρέφουν την αυτοεκτίμησή τους, αυτά οπλίζουν το χέρι τους!

Οι γονείς είναι απλοί, καθημερινοί άνθρωποι. Νοιάζονται για τα παιδιά τους. Δεν είναι περιθωριακοί ή εξαρτημένοι ή ιδιαίτερα φτωχοί ή άξεστοι ή κακοποιητικοί. Η οικογένειά τους φαίνεται απόλυτα φυσιολογική μέχρι τη στιγμή που ξεσπάει αυτός ο τυφώνας! Αναλογίζονται εκ των υστέρων τι έφταιξε. Καταλήγουν με πολύ πόνο και πολλά δάκρυα στο ότι έπρεπε να είχαν προσπαθήσει περισσότερο.

Ποιο θα ήταν αυτό το περισσότερο; Αυτό είναι το ζητούμενο! Αυτό είναι το ζητούμενο και στην ελληνική κοινωνία που βλέπει τη βία μεταξύ των ανηλίκων να γιγαντώνεται και τρομάζει!

Οι ψυχολόγοι -καλά κάνουν- ψάχνουν να βρουν τις αιτίες στην ανατροφή των ίδιων των γονέων και στον ποιοτικό χρόνο που αυτοί περνούν με τα παιδιά τους, αλλά συνήθως η βοήθειά τους ζητείται όταν ήδη έχουν παγιωθεί άσχημες καταστάσεις. Οι αστυνομικοί τρέχουν να σβήσουν τις "φωτιές", αφού έχουν ανάψει, έχει δηλαδή πέσει το ξύλο. Οι δικαστές  είναι μπροστά στο δίλημμα: να τιμωρήσουν τα νεαρά παιδιά στέλνοντάς τους σε ιδρύματα που ...δεν υπάρχουν ή όπου τα παιδιά δεν θα βρουν τη φροντίδα και την επίβλεψη και την παιδαγωγία για να διορθωθούν ή να τα αφήσουν ελεύθερα και να κάνουν τι; τα ίδια και χειρότερα; Οι γονείς που νοιάζονται για τα παιδιά τους νιώθουν αδύναμοι και απροστάτευτοι, φαντασιώνονται παντού κινδύνους, παλεύουν με την προσκόλληση των παιδιών στα "μέσα" και με άγριες συμπεριφορές των παιδιών τους πολύ δύσκολα διαχειρίσιμες. Το σχολείο φοβάμαι πως έχει σηκώσει ψηλά τα χέρια. 

Τι κάνουμε; Πριν από πολλά χρόνια είχα ρωτήσει έναν νεαρό πατέρα τριών αγοριών πώς πάνε τα παιδιά στο σχολείο; "Στα γράμματα καλά πηγαίνουν. Κι αν δεν τα μάθουν όλα δεν πειράζει. Την ψυχούλα τους ποιος θα αγγίξει; Ποιος θα μιλήσει στην καρδιά τους;" Φέρνω πάντα στο νου μου την αγωνία εκείνου του πατέρα. Και νομίζω πως έβαλε το χέρι του στον τύπο των ήλων. Τα παιδιά έχουν ψυχούλα που κάποιος πρέπει να την αγγίξει και να την φροντίσει και να την οδηγήσει με λεπτότητα κι αγάπη στην ωριμότητα. Σήμερα τα παιδιά ανατρέφονται σαν να έχουν μόνο σώμα και μυαλό. Η ψυχή δεν υπάρχει!!!! Την έχουμε κλείσει σ' ένα μπουντρούμι. Την αγνοούμε!!!

Όμως πώς να το κάνουμε; Υπάρχει! και ή θα τραφεί με τροφή καθαρή και υγιεινή και θα ωριμάσει όμορφα ή θα τραφεί με σκουπίδια και θα γίνει τρομακτική! Γνωστή η ινδιάνικη παροιμία: "Έχουμε δυο λύκους μέσα μας, έναν καλό κι έναν κακό. Ποιος θα μεγαλώσει και θα κυριαρχήσει μέσα μας; Αυτός που θα ταΐσουμε περισσότερο!" 

Μαζί με την ψυχή κλείσαμε στα μπουντρούμια και πολύ σπουδαίους παιδαγωγούς, διαχρονικούς και καταξιωμένους που μας προέτρεπαν να νοιαστούμε για την ψυχή.  "Επιμελείσθε δε ψυχής πράγματος αθανάτου". Όλα παρέρχονται σαν όνειρο και μαραίνονται σαν άνθος κι εκείνο που μένει είναι η αθάνατη ψυχή μας. Ας κάνουμε κάτι και γι' αυτήν. Και τι ζητάει η ψυχή μας; Ζητάει να βρει ανάπαυση, γαλήνη, τροφή, ελπίδα. Πού τα ζητάει; Στον Πλάστη της και Θεό της, στον Δημιουργό και Δοτήρα πάντων των αγαθών. Η παιδική ψυχούλα πρέπει να σκεπαστεί με τη Χάρη του Θεού, να προστατευτεί με  την προσευχή των γονιών της, να τραφεί με την Θεία Κοινωνία, να ακούσει το λόγο του Θεού που είναι σωτήριος και καθαρτικός. Κανένας γονιός δεν είναι τέλειος ούτε μπορεί να φερθεί άψογα. Μπορεί όμως να προσευχηθεί με θέρμη για το παιδί του. Μπορεί να το οδηγήσει στην εκκλησία. Μπορεί να του διαβάσει βιβλία ωφέλιμα, π.χ. βίους αγίων. Μπορεί να το οδηγήσει σε παιδικές συντροφιές καθαρές, όπως είναι τα κατηχητικά σχολεία.

Αφού είδα τη σειρά Adolescence (την Παρασκευή 21/3) και ψυχοπλακώθηκα, πήγα όπως είχα προγραμματίσει στους Χαιρετισμούς στην Αχειροποίητο όπου έψαλαν τετρακόσια παιδιά από δημοτικά και γυμνάσια της Θεσσαλονίκης και όχι μόνο. Λυτρώθηκα! Ένιωσα ακράδαντα πως αυτό είναι το αντίδοτο στον πόνο που πριν λίγες ώρες είχα νιώσει. Κι ύστερα είδα και τη σειρά Άγιος Παΐσιος. Όλη η θλίψη έφυγε από την καρδιά μου. Πλημμύρισε γαλήνη! 

Υπάρχει και ο άλλος τρόπος! Και μας προσφέρεται δωρεάν και υπεράφθονα! 

"Ελευθερία" και πνευματικοί νόμοι

 Η πρώτη αρχή δικαίου και δικαιωμάτων είναι ότι η ελευθερία μου σταματάει εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου. Το δικαίωμά μου σταματάει εκεί που αρχίζει το δικαίωμα του άλλου. Με βάση αυτή την αρχή μπορεί μια κοινωνία ανθρώπων να στηθεί και να λειτουργήσει χωρίς συγκρούσεις. Αυτή την αρχή στην Ελλάδα -δεν ξέρω τι γίνεται στις άλλες χώρες, αλλού μπορεί να είναι και χειρότερα- δεν την σεβόμαστε γι' αυτό και γινόμαστε πάλιν και πολλάκις "μύλος" και θρήνος!

Με αφορμή την πρόσφατη βίαιη αποκαθήλωση των έργων "κακοτεχνίας" από την Εθνική Πινακοθήκη έγιναν πολλές συζητήσεις για την ελευθερία της τέχνης και για λογοκρισία και για αυτοδικία κτλ. Δεν θ' ακούσει κανένας τη δική μου γνώμη, αλλά θα ήθελα να καταθέσω την ταπεινή μου άποψη. Όπως η ελευθερία μου γενικά σταματάει εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου έτσι και η ελευθερία της τέχνης δεν μπορεί να είναι χωρίς όρια. Εν ονόματι της τέχνης προσβάλλουμε όχι απλά σύμβολα, αλλά πρόσωπα που για τους Χριστιανούς είναι ιερά κι αγαπημένα πιο πολύ κι από τη μάνα ή τ' αδέλφια μας; Αν πρόσβαλαν τη μάνα ενός δημοσιογράφου, από αυτούς που κόπτονται για την ελευθερία της τέχνης, δεν θα διαμαρτυρόταν όχι απλά εντόνως, αλλά και με όλη τη δύναμη του δημόσιου λόγου στον οποίον έχει άπλετη πρόσβαση και με μηνύσεις και με ό,τι άλλο μπορούσε; Όσο αλλόκοτο κι αν είναι το μυαλό και η έκφραση ενός καλλιτέχνη, ΟΧΙ, δεν του επιτρέπουμε να περνάει τα όρια της πίστης μας. Και άντε, αυτός ο Α ή ο Β το κάνει. Η Εθνική Πινακοθήκη γιατί στεγάζει αυτά τα έργα; Γιατί τα παρουσιάζει σε μαθητές που σίγουρα με την ανωριμότητα της ηλικίας τους θα χλευάσουν, θα χαζογελάσουν, θα αστειευτούν εν "ου παικτοίς"; Τι σκότος είναι αυτό που έχει απλωθεί πάνω από την Ελλάδα μας; Την Παναγιά μας, τον Χριστό μας, τον Αη-Γιώργη μας πετάξαμε βορά στη χλεύη και την ανωμαλία; Αν τα ιερά και τα όσιά μας τα ποδοπατήσαμε τόσο αισχρά, δεν μας έμεινε τίποτα πια... Πού είναι τώρα οι λαλίστατοι "ηθικοί" και Χριστιανοί υπουργοί και βουλευτές να ψελλίσουν έναν λόγο διαμαρτυρίας;

Ωστόσο το πράγμα δεν τελειώνει εδώ. Δεν έγινε κάτι άσχημο και τελείωσε! Υπάρχουν και λειτουργούν οι πνευματικοί νόμοι είτε το θέλουμε είτε όχι, είτε τους αναγνωρίζουμε είτε όχι. Όπως τους φυσικούς νόμους δεν μπορούμε να τους αγνοούμε είτε μας βολεύουν είτε όχι, έτσι και τους πνευματικούς είτε τους αναγνωρίζουμε (οι πιο πολλοί τους αγνοούν ή τους περιφρονούν), είτε όχι δεν μπορούμε να τους καταργήσουμε αγνοώντας τους. «Πᾶσα παράβασις καί παρακοή ἔλαβεν ἔνδικον μισθαποδοσίαν, πῶς ἡμεῖς ἐκφευξόμεθα τηλικαύτης ἀμελήσαντες σωτηρίας;». Θα έρθουν δεινά για κάθε παρακοή του νόμου του Θεού. Δεν θα είναι τιμωρία, θα είναι παιδαγωγία και φυσική συνέπεια. Λέμε στο μικρό παιδί "Μην πιάνεις το μάτι της κουζίνας γιατί καίει!" Αυτό το πιάνει και καίγεται. Είναι τιμωρία; Είναι φυσική συνέπεια και μάθημα για να μην τον ξανακάνει! 

Στα πολύ πρόσφατα θα αναφερθώ με δυο-τρία παραδείγματα που ολοφάνερα μπορεί να δει, όποιος έχει μάτια, την ενέργεια των πνευματικών νόμων. Θα αναφερθώ ονομαστικά με πόνο όχι με διάθεση κατάκρισης.  Το 2020 κυκλοφόρησαν αφίσες για να αναδειχθεί η αξία ως προσώπου του αγέννητου παιδιού. Αναρτήθηκαν και στις στάσεις του Μετρό των Αθηνών. Ξεσηκώθηκαν οι δικαιωματιστές (κανένας δικαιωματιστής δεν υπερασπίζεται τα αγέννητα!!!) και αμέσως ο υπουργός μεταφορών και υποδομών Κώστας Καραμανλής έδωσε εντολή να κατεβούν οι αφίσες. Πιστεύω ακράδαντα πως το ότι επί των ημερών της υπουργίας του συνέβη το τρομακτικό δυστύχημα στα Τέμπη που θα τον συνοδεύει σε όλη του τη ζωή -μακάρι όχι και στην άλλη- ήταν η συνέπεια αυτής της προσβολής στη δημιουργία, στη ζωή, στα δώρα του Θεού που είναι οι νέες υπάρξεις.   

 Ο πρωθυπουργός έφερε στην Ελλάδα ως μη όφειλε τον "δικαιωματικό" νόμο για τον γάμο των ομόφυλων. Αγνόησε την φυσική τάξη (τη θεϊκή τάξη), περιφρόνησε τις συστάσεις της Εκκλησίας και την βούληση πολύ μεγάλου αριθμού υποστηρικτών του και έσπευσε να υιοθετήσει την Woke ατζέντα. Τώρα προσπαθεί να περισώσει ό,τι περισώζεται, να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα, αντιμέτωπος με την οργή ενός ολόκληρου λαού (όχι για το θέμα που εξέθεσα, αλλ΄ εξαιτίας αυτού, "εν άλλοις πταίομεν και εν άλλοις παιδευόμεθα"). 

Την περασμένη χρονιά θρηνήσαμε 650 νεκρούς σε τροχαία και χιλιάδες τραυματίες -ούτε πόλεμο να είχαμε!!!!. Μήπως είμαστε συνολικά ως λαός τόσο σκοτασμένοι, τόσο αντίθετοι στον θεϊκό νόμο, που ενεργούμε αφρόνως!!! Ταχύτητα, μέθη, απροσεξία, κινητό στα χέρια των οδηγών, μια αδιόρθωτη οδηγική συμπεριφορά, μια ξέφρενη κυριολεκτικά πορεία! Φυσική συνέπεια ο θάνατος και η διά βίου αναπηρία. Έρχεται η φριχτή συνέπεια, όχι ως τιμωρία, αλλά ως παιδαγωγία. 

Η νεολαία μας εκμαυλίζεται ραγδαία. Σκληρή βία, πορνεία και σεξ από την εφηβεία, κάπνισμα, αλκοόλ, εξαρτήσεις κάθε είδους, λεξιλόγιο που ντρέπεσαι να το ακούς. Και η κοινωνία περιμένει τη θεραπεία από την αστυνομία, από την κυβέρνηση, από τους ψυχολόγους! Όχι καλοί μου!!! Η θεραπεία είναι η στροφή προς τον νόμο του Θεού! Η μετάνοια, δηλαδή η αλλαγή της πορείας μας, το φρενάρισμα στον κατήφορό μας! Αληθινή ελευθερία μας χαρίζει μόνο η εν Χριστώ ζωή! Αλλά εμείς οι έξυπνοι, οι παντογνώστες τον Χριστό τον έχουμε εξορίσει από τη ζωή μας, από τα σχολεία μας, από την κουλτούρα μας. Ποιος θα μαλακώσει τη σκληρότητά μας, ποιος θα αναπαύσει την ψυχή μας, ποιος θα γίνει οδηγός μας, αν όχι ο Χριστός, ο σωτήρας μας, η ζωή και η ανάστασή μας!

Εν ονόματι των δικαιωμάτων και της ελευθερίας διαλυόμαστε, πεθαίνουμε φυσικά αλλά και κυρίως πνευματικά!  Η "άγαν ελευθερία έοικε μάλλον δουλεία".

Προτιμούμε λοιπόν την ασύδοτη ελευθερία που οδηγεί στον θάνατο!! Ή τον σεβασμό των φυσικών και πνευματικών νόμων και την συνοδοιπορία μας με τον Νικητή του θανάτου;