Κυριακή 31 Δεκεμβρίου 2017

Οσία Μελάνη και τέλος του ενιαυτού

Όχι μέλαινα
ως η κλήσις φανεροί,
αλλ' ολόφωτος, 
λαμπρά και λευκή!


Όταν έρχεται του θανάτου η θλίψη
άλλος πέφτει σε βαρύ μαρασμό
κι άλλος παίρνει θάρρος απίστευτο
κι ατενίζει μ' ελπίδα τον ουρανό.

Δυο παιδιά και τον άντρα της
εστερήθηκε η Οσία Μελάνη
κι ως να ήταν αυτό λιγοστό 
σύντομα εκήδευσε
και τους δύο γονείς.

Το πολύβουο, το πλούσιο αρχοντικό 
μένει τώρα νεκρό και βουβό.
Της αγάπης της οι καρποί και οι ρίζες
ανεχώρησαν όλοι για αιώνιες πατρίδες!

Μα εκείνη 
"τη ελπίδι τη κρείττονι έχαιρε,
και την θλίψιν υπέμενε,
τη προσευχή προσεκαρτέρει"!

Στη θέση των χαμένων παιδιών της
αγαπά και φροντίζει
τα ορφανά και φτωχά
της πρωτεύουσας Ρώμης.

Τους αρρώστους φροντίζει,
και τους ξένους ξενίζει.
Σε φριχτές φυλακές
των απόκληρων τούτης της γης
το μαρτύριο κουφίζει.

Μάνα ήτανε δύο παιδιών 
και γίνεται όλων η ΜΑΝΑ,
μι' ανοιχτή αγκαλιά
μια πηγή της αγάπης ακένωτη.

Και στη δύση του βίου της
σε κελί πενιχρό
στην Ιερουσαλήμ την επίγεια
μετανοούσα η οσία στενάζει
και μικρόν ασθενήσασα
στην Ιερουσαλήμ την ουράνια
ολόφωτεινη, λαμπρή,
πεντακάθαρη 
τον Νυμφίο Χριστό
συναντάει!

Η μνήμη της οσίας μητρός Μελάνης
τον κύκλο του ενιαυτού κατακλείει
και υπόδειγμα άριστο
βιοτής μας αφήνει. (Σ.Κ.)


*Κάπως έτσι, μεταξύ ουράνιας βιοτής των Αγίων μας 
και οδυνηρής πραγματικότητας, 
ανθρώπινου πόνου και ουράνιας παρηγορίας
διανύσαμε το 2023! 
Μακάρι στο 2024 να υπερισχύσει μέσα μας το κομμάτι του ουρανού!!!




«...Αὐτὴ ἣν ἐπὶ τῆς βασιλείας Ὀνωρίου (395 – 423), Ρωμαία πλούσια καὶ ἐκ γένους περιφανοῦς καὶ ἐνδόξου. Συζευχθεῖσα παρὰ τὴν θέλησιν αὐτῆς, ἀπεσύρθη μετὰ τὸν θάνατον τοῦ ἀνδρὸς καὶ τῶν δύο αὐτῆς τέκνων εἰς ἐν προάστιον τῆς Ρώμης, ἐπιμελουμένη τῶν πτωχῶν, ὑποδεχoμένη τοὺς ξένους, ἐπισκεπτομένη τοὺς ἐξόριστους καὶ ἐν φυλακαὶς καὶ θεραπεύουσα τοὺς νοσοῦντας. Μετὰ τὴν ἐκποίησιν τῶν κτημάτων αὐτῆς καὶ διανομὴν τῶν προσόντων εἰς μονὰς καὶ ἐκκλησίας, διὰ τῆς Ἀφρικῆς καὶ Ἀλεξανδρείας κατέληξε εις τὰ Ἱεροσόλυμα καὶ ἐνεκλείσθη εἰς πενιχρὸν κελλίον. Εκεῖ ἔκτισε καὶ μονὴν εἰς ἣν συνήγαγεν ἐνενήκοντα παρθένους, ἐξ ἰδίων διὰ τὴν διατροφὴν αὐτῶν δαπανώσα. Μικρὸν ἀσθενήσασα ἐκ πλευρίτιδας, μετέλαβε τῶν ἀχράντων μυστηρίων ἐκ τῶν χειρῶν τοῦ Ἐπισκόπου Ἐλευθερουπόλεως καὶ ἀνεπαύθη ἐν Κυρίῳ".

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Τοῦ πλούτου σκορπίσασα, τὰς μυριάδας σεμνή, τὸν πλοῦτον τῆς χάριτος, δι’ ἐναρέτου ζωῆς, Ὁσία ἐπλούτησας· σὺ γὰρ δι’ ἐγκρατείας, καὶ ζωῆς ἰσαγγέλου, σκεῦος τοῦ Παρακλήτου, ἐπαξίως ἐδείχθης· διὸ σὲ μακαρίζομεν, Μελάνη θεόληπτε.






Σάββατο 23 Δεκεμβρίου 2017

Λίγες σκέψεις για τα Χριστούγεννα (από ομιλίες πατέρων)



Α) Τα  Χριστούγεννα θα τα δούμε σε άμεση συνάφεια με τη δημιουργία του ανθρώπου και την πτώση του. Ο άνθρωπος πλάσθηκε με άπειρη αγάπη από τον Θεό κατ’ εικόνα Του. Του δόθηκε θεϊκή μαγιά, θεϊκό μπόλι, η πνοή του Θεού. Του δόθηκε και το αυτεξούσιο. Χωρίς το αυτεξούσιο θα ήταν ένα παιχνίδι στα χέρια του Πλάστη Του. Το αυτεξούσιο θα τον οδηγούσε στη θέωση, δηλαδή στο «καθ’ ομοίωσιν» ή στην απώλεια. Το αυτεξούσιο είναι συνώνυμο της ευθύνης και του αγώνα. Ο Θεός βάζει στον άνθρωπο ένα αγώνισμα εγκρατείας και υπακοής. Ο άνθρωπος αποτυγχάνει. Και χάνει την παραδείσια χαρά. Ποια ήταν η παραδείσια χαρά; Ήταν η θέα και η συμμετοχή στη δόξα του Θεού. Η δόξα του Θεού, την οποία υμνούν ακατάπαυστα κι αχόρταγα κι ακούραστα οι άγγελοι, είναι φως και χαρά και γνώση και ζωή ατελεύτητη. Σ’ αυτήν μετείχαν ο Αδάμ και η Εύα.  Συνεχής επικοινωνία και μέθεξη του Θεού, αυτός ήταν ο Παράδεισος. Κι όπου υπάρχει ο Θεός δεν υπάρχει ούτε φθορά, ούτε αμαρτία ούτε θάνατος. Άρα όλα αυτά δεν άγγιζαν τον άνθρωπο.
Με την πτώση ο άνθρωπος απογυμνώνεται, δηλαδή χάνει τη θεϊκή στολή, τη θεϊκή προστασία, τη θεϊκή κάλυψη. Ο χιτώνας του είναι πια το δερμάτινο σαρκίο του που κουβαλάει τα πάθη, τη φθορά, το θάνατο. Είναι γυμνός και ντρέπεται. Είναι ορφανός και φοβάται. Είναι απροστάτευτος, εκτεθειμένος στη μανία της φύσης, στους πόνους μιας σκληρής ζωής, στην ακατάπαυστη βιοπάλη. Μα ο Θεός τον αγαπά, τον αγαπά με μανία, τον καταδιώκει.
Απεργάζεται νέο σχέδιο σωτηρίας. Ο Αδάμ δεν μπόρεσε να γίνει Θεός. Αλλά ο Θεός μπορεί να γίνει άνθρωπος. Και γίνεται. Μπαίνει μέσα στον χρόνο και στον χώρο με σάρκα, με ανθρώπινη υπόσταση, ζει όπως εμείς, χωρίς μόνον αμαρτίας, και μας καλεί να Τον αναγνωρίσουμε, να τον δεχτούμε, να Τον αγαπήσουμε, να Τον ακολουθήσουμε, να γίνουμε ένα μαζί Του για να θεωθούμε.
«Ἰδὼν ὁ Κτίστης ὀλλύμενον τὸν ἄνθρωπον χερσίν ὃν ἐποίησε, κλίνας
 οὐρανοὺς κατέρχεται, τοῦτον δὲ ἐκ Παρθένου θείας Ἁγνῆς, ὅλον οὐσιοῦται,
ἀληθείᾳ σαρκωθείς, ὅτι δεδόξασται».

Β) Η συγκατάβαση του Θεού δεν είναι μετάβασις εκ του ουρανού στη γη. «Όλος ην εν τοις κάτω και των άνω ουδόλως απήν ο απερίγραπτος Λόγος.
Συγκατάβασις γαρ θεϊκή, ου μετάβασις δε τοπική γέγονε».
Ο Χριστός χωρίς να απεκδυθεί τη θεότητά του, την κρύβει μέσα στην ανθρώπινη σάρκα την οποία αναλαμβάνει. Αυτό στη θεολογική γλώσσα λέγεται «κένωσις». Η κένωση του Θεού Λόγου γίνεται από την άπειρη αγάπη Του και το σεβασμό προς το πλάσμα Του. Αν ερχόταν στη γη με φανερή τη θεότητά του, κανένας άνθρωπος δεν θα μπορούσε να σταθεί μπροστά Του, πολύ περισσότερο να αντισταθεί. Θα καταργούνταν το αυτεξούσιο του ανθρώπου, διότι μπροστά στη δόξα του Θεού ο άνθρωπος θα έσβηνε, θα κατέρρεε, δεν θα μπορούσε να επιλέξει ελεύθερα, δεν θα κινούνταν αυτοπροαίρετα προς τον Θεόν. Αλλά ο Θεός αυτό ζητεί από τον άνθρωπο, την ελεύθερη αγάπη του: «Όστις θέλει…». Παρόλο που γνωρίζει ότι το πλάσμα Του, ο άνθρωπος, μόνο κοντά Του θα είναι ευτυχισμένο και ζωντανό και αιώνιο, δεν το αναγκάζει να Τον αγαπήσει, δεν παραβιάζει την ελεύθερη βούληση και επιλογή του. Κρύβει λοιπόν τη θεότητά Του και μπαίνει στον χώρο και τον χρόνο των ανθρώπων τόσο αθόρυβα και ταπεινά, όσο δεν πάει άλλο, θα λέγαμε απλοϊκά. Για τη Γέννησή Του καταστρώνει σχέδιο ανατρεπτικό. Διαλέγει τον πιο άσημο λαό, τον Ιουδαϊκό, που τον προετοιμάζει όμως επί πολλούς αιώνες με τους Πατριάρχες, τους Προφήτες, τη θαυμαστή Έξοδο από τη δουλεία των Αιγυπτίων, τη Βαβυλώνεια αιχμαλωσία κτλ.. Διαλέγει ως γενέτειρα την πιο άσημη πόλη, τη Βηθλεέμ, η οποία προκύπτει εκ της απογραφής που διέταξε ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας. Για τους Ιουδαίους η πληθυσμιακή απογραφή απαγορευόταν ρητά στο Δευτερονόμιο, γιατί ο Θεός δεν ήθελε να καμφθεί το φρόνημα του λαού του λόγω της ολιγαριθμίας του, αλλά να έχει την πεποίθηση στον Κύριό του. «Τω Κυρίω μου, πέποιθα». Αλλά με την διαταγή της απογραφής, η οποία προέρχεται κατά παραχώρηση Θεού από τον ειδωλολάτρη Καίσαρα, ο Ιησούς θα γεννηθεί σε μια ξένη πόλη, όπου δεν θα υπάρχει «τόπος εν τω καταλύματι». Αν γεννιόταν στη Ναζαρέτ όπου ζούσε ο Ιωσήφ, θα υπήρχε γι’ Αυτόν ένα φιλόξενο σπίτι, μια συγγενική φροντίδα. Μέσα στο σχέδιο του Θεού ο Υιός και Λόγος Του γεννάται κυριολεκτικά στο πουθενά, σ’ ένα βρώμικο σπήλαιο, και μπαίνει νεογέννητος στο παχνί των ζώων για να βρει λίγη ζεστασιά κι είναι τυλιγμένος σε λίγα κουρέλια –αυτό θα πει σπάργανα.
«Τὴν ἀπαρχὴν τῶν Ἐθνῶν, ὁ οὐρανὸς σοι προσεκόμισε, τῷ κειμένῳ νηπίῳ ἐν φάτνῃ, δι᾿ ἀστέρος τοὺς Μάγους καλέσας· οὓς καὶ κατέπληττεν,
 οὐ σκῆπτρα καὶ θρόνοι, ἀλλ' ἐσχάτη πτωχεία· τὶ γάρ εὐτελέστερον σπηλαίου;
τὶ δὲ ταπεινότερον σπαργάνων; ἐν οἷς διέλαμψεν ὁ τῆς Θεότητός σου πλοῦτος. Κύριε δόξα σοι».
Από τους πιο φτωχούς γίνεται ο φτωχότερος κι από τους τελευταίους αυτής της γης  ο τελευταίος, για να αναλάβει, για να σηκώσει πάνω του όλη την αθλιότητα και τη φτώχεια, αλλά και την αμαρτία της ανθρωπότητας. Η τέλεια κένωση και μάλιστα μυστικά, λάθρα. Ο ουρανός έκανε πανηγύρι, αλλά ελάχιστοι άνθρωποι, λίγοι αγραυλούντες ποιμένες, πληροφορήθηκαν το γεγονός. Ήρθε ο Κύριος κρυφά και τόσο ταπεινά, με σεβασμό στην εικόνα Του, για να μην την τρομάξει. Ήρθε για να σώσει, όχι για να απωλέσει. Ήρθε για να προσλάβει την εικόνα του ανθρώπου και να την θεώσει αφού αυτή η εικόνα του δεν κατάφερε να προσλάβει την εικόνα του Θεού.
«Φέρεις Πατρικήν ὁμοίωσιν Υἱέ μου, καὶ πῶς τοῦ δούλου τὸ ὁμοίωμα
πτωχεύσας ἀνέλαβες; πῶς ἐν φάτνῃ ἀνακλίνω σε ἀλόγως τὸν ῥυόμενον
ἅπαντας ἀλογίας; ὑμνολογῶ σου τὸ εὔσπλαγχνον.

Γ) Η επιλογή της Παρθένου Μαρίας είναι θα λέγαμε η μεγάλη έγνοια του Θεού.
Ο πανάγιος Θεός, ο μη γνους αμαρτίαν, δεν μπορεί να σκηνώσει παρά μόνο σε πεντακάθαρο δοχείο, σε πάναγνη, σε παναγία Μητέρα. Ο Θεός σαρκώνεται μόνο τότε, όταν έρχεται στον κόσμο, όταν υπάρχει αυτό το πολύτιμο, το πεντακάθαρο, δοχείο, η Παναγία μας. Η απόλυτη καθαρότητά της, η απόλυτη ταπείνωσή της, η  απόλυτη αφιέρωσή της στον Θεό Τον συγκινούν, Τον προσκαλούν.
Η Παναγία μας είχε τρεις μεγάλες αρετές στον υπέρτατο βαθμό για τις οποίες ο Θεός την αγάπησε υπερβολικά και αναπαύθηκε σ’ αυτήν το Πνεύμα Του και την επεσκίασε. Είχε την απόλυτη αγνότητα. Ποτέ δεν αγάπησε κάτι άλλο. Δεν μοιράστηκε η καρδιά της. Ολόκληρη βυθίστηκε στο Θεό. Οι Άγιοι έχουν ξεπεράσει το στάδιο της επιλογής. Είναι ολοκληρωτικά δοσμένοι στον Θεό. Η Παναγία μας παιδιόθεν, τέλεια και αποκλειστικά αγάπησε τον Θεό και Του δόθηκε. Το σώμα και το νου και την καρδιά της δεν τα άγγιξε καμιά κοσμική αγάπη. Παρέμειναν πάναγνα. Η προσευχή της συνεχής και βαθιά κατέβηκε στην καρδία της κι εκεί ενώθηκε με τον Θεό και με όλη την ανθρωπότητα. Μέσα στα Άγια των Αγίων προσευχήθηκε για όλη την ανθρωπότητα. Η μεσιτεία της για μας δεν αρχίζει μετά την Χριστού Γέννηση, αλλά προϋπάρχει. Ο νους της είναι βυθισμένος στον Θεό. Είναι ένα γνήσιο πρόσωπο, μια γνήσια υπόσταση της οποίας το κάλλος ο Θεός υπεραγαπά. «Ο Θεός ηράσθη του κάλλους σου, Παρθένε!»
Δεύτερον είχε την ταπείνωση. Λέγει η παράδοσις από την οποία αντλούμε όλες τις γνώσεις μας για την Παναγία πως όταν διάβασε στους Προφήτες και ιδίως στον Ησαΐα «Ιδού η Παρθένος εν γαστρί έξει και τέξεται Υιόν και καλέσουσι το όνομα αυτού Εμμανουήλ, όστις ποιμανεί τον λαόν αυτού», τόσο συγκλονίστηκε και συναρπάσθηκε από την υπόσχεση του ερχομού του Μεσσία ώστε παρακαλούσε στην προσευχή της να γίνει η θεραπαινίς εκείνης της μητέρας που θα αξιωνόταν να τον κυοφορήσει. Ήθελε να γίνει δούλη της μητέρας του Θεού. Φυσικά ούτε διανοήθηκε πως θα μπορούσε ο Θεός να σκηνώσει στη δική της μήτρα. Αλλά όποιον ταπεινώνει εαυτόν, τον υπερυψώνει ο Θεός. Η Παρθένος είχε κάνει την προσωπική της κένωση. Είχε αδειάσει τον εαυτό της από τον εαυτό της και από κάθε γήινο. Βρίσκει λοιπόν ο Θεός χώρο άπλετο και πεντακάθαρο όπου μπορεί να σκηνώσει, όπου μπορεί να ενανθρωπίσει.
Η τρίτη αρετή της Παρθένου είναι η υπακοή. «Γένοιτό μοι κατά το ρήμα Σου».
Η υπακοή είναι η φυσική συνέπεια της ταπείνωσης. Η αναντίρρητη υπακοή σε μια αγγελία, σε μια πρόσκληση που ξεπερνά κάθε λογική και ενέχει και πολλούς κινδύνους για μια άγαμη κόρη που καλείται να κυοφορήσει, δεν είναι απλή υπόθεση. Αν δεν είχε προηγηθεί η βαθιά προσευχή, η μυστική ένωση με τον Θεό, αν δεν υπήρχε η απλότητα της ταπείνωσης δεν θα μπορούσε να υπάρξει εκείνο το απροϋπόθετο «ναι» της Παναγίας μας στον Αρχάγγελο Γαβριήλ κατά τον Ευαγγελισμό.

Δ) Η Παναγία ήταν Παρθένος προ τόκου, κατά τον τόκον και μετά τον τόκον.
«Πώς έσται μοι τούτο επεί άνδρα ου γινώσκω;» Προ της συλλήψεως δεν υπάρχει συνάφεια. «Πνεύμα Άγιον επελεύσεται επί σε και δύναμις Υψίστου επισκιάσει σε». Η σύλληψη γίνεται εκ Πνεύματος Αγίου. Ουχί εκ θελήματος ανδρός, αλλ’ εκ θελήματος Θεού.
Κατά τον τόκον δεν συμβαίνει παραβίασις της παρθενίας. Ο τικτόμενος Θεός δεν πληγώνει την πάναγνη Μητέρα Του. Πώς θα μπορούσε αυτός που ό,τι αγγίζει το αγιάζει και το θεραπεύει να περάσει από την Παρθένο και να την τραυματίσει, να της αφήσει πληγή; Αυτό θα ήταν απαράδεκτο. Πέρασε χωρίς να διαφθείρει την παρθενία της. Ο Θεός διέρχεται διά της θύρας και η θύρα παραμένει κεκλεισμένη. Δεν είναι παράξενο. Το είδαμε να συμβαίνει και μετά την Ανάσταση όταν ο Χριστός των θυρών κεκλεισμένων μπαίνει στο υπερώο όπου ήσαν συνηγμένοι και παρουσιάζεται στους μαθητές Του.
Η Παναγία παραμένει Παρθένος και μετά τόκον. Έχουμε άπειρα παραδείγματα ανθρώπων απλών που κράτησαν την παρθενία τους επειδή γεύθηκαν τον θεϊκό έρωτα, επειδή τους άγγιξε η χάρις του Θεού. Πώς δεν θα έμενε παρθένος και άφθορος αυτή που όχι απλά την άγγιξε η Θεία Χάρις, αλλά έφερε στα σπλάχνα της επί εννέα μήνες όλον τον Θεόν, τον βάσταξε στις αγκάλες της, τον εθήλασε! Πώς μπορούσε μετά από αυτό το ασύλληπτο βίωμα η Παναγία να μπει σε μια ανθρώπινη ζωή με σαρκική συνάφεια!

Ε) Υπάρχει κι ακόμα ένα πρόσωπο, ο νομιζόμενος πατέρας, ο Ιωσήφ, ο προστάτης της Παρθένου. Όπως γνωρίζουμε από την παράδοση ήταν συγγενής της Μαρίας και είχε ήδη δική του οικογένεια και παιδιά από τον γάμο του. Η Γραφή τον ονομάζει δίκαιο. Ο όρος αυτός σημαίνει τον άνθρωπο που ζει και άγεται και φέρεται από το Πνεύμα του Θεού. Ο Ιωσήφ σέβεται τον Θεό και τηρεί τον νόμο και τις εντολές του. Γι’ αυτό και γίνεται συντελεστής στο μυστήριο της αειπαρθενίας της Θεοτόκου. Ο Ιωσήφ είναι ένα μεγαλειώδες πρόσωπο. Προστατεύει μια νεαρή ανύπαντρη κοπέλα και σύμφωνα με τον νόμο μπορεί να την νυμφευθεί. Του αποκαλύπτεται μια ανεξήγητη εγκυμοσύνη. Αν δεν υπήρχε μέσα του η αγάπη στις εντολές του Θεού, αν ενεργούσε ως άνθρωπος γήινος, θα έπρεπε να την παραδειγματίσει, δηλαδή να την εκθέσει δημόσια και να την εγκαταλείψει στην άσπλαχνη, δολοφονική κρίση των συμπατριωτών του. Όμως ο Ιωσήφ έχει αυτή την πνευματική καλλιέργεια των εκλεκτών του Θεού. Δέχεται και αποδέχεται το θεϊκό μήνυμα που τον πληροφορεί για την άσπιλη και θαυμαστή κυοφορία της Μαρίας κι αναλαμβάνει  την προστασία της. Αναλαμβάνει και την προστασία του παιδιού της υπό συνθήκες φτώχειας, διωγμού, προσφυγιάς. Ξεβολεύεται απολύτως και μπαίνει σε μια πρωτοφανή περιπέτεια: δραματική νύχτα της γέννησης, σπήλαιο, διωγμός από τον Ηρώδη, διαφυγή στην Αίγυπτο, επιστροφή στην πατρίδα, συντήρηση και επιμέλεια δύο επιπλέον ανθρώπων. Τα θεϊκά σημάδια και οι αγγελικές προτροπές βρίσκουν στον δίκαιο Ιωσήφ την πρόθυμη ανταπόκριση γιατί έχει μια εκλεκτή καρδιά, μια γλυκύτατη ψυχή. Δεν έχει το απόλυτο και άτεγκτο του ανδρός, δεν κλείνεται στις προκαταλήψεις και τα κοινωνικά ταμπού,  δεν ακολουθεί τα δικά του σχέδια και πλάνα. Έχει κενώσει τον εαυτό του και τον έχει ακουμπήσει στα χέρια του Θεού, ο οποίος τον υπερυψώνει, τον κάνει κηδεμόνα του Υιού Του.
Στ) Ποιο είναι για μας το μήνυμα των Χριστουγέννων; Μας το διαμηνύουν τα τροπάρια της εορτής:    
    «Ξενοτρόπως Χριστὸς εἰς τὰ ἴδια ἔρχεται, ξενώσωμεν ἁμαρτιῶν ἑαυτούς καὶ τοῦτον εἰσδεξώμεθα ταῖς πραέων ψυχαῖς οἰκιζόμενον».
Την αποξένωση από την αμαρτία και την πραότητα της καρδιάς μας. Αυτά ζητάει ο Κύριος. Θέλει να βρει καθαρές καρδιές και ειρηνικές για να σκηνώσει. Η αμαρτία μας κυνηγάει κι εμείς καθημερινά πέφτουμε στα βρόχια της. Ας προσπαθούμε με νήψη, δηλαδή εγρήγορση, με συνεχή αγώνα, με μετάνοια, με την επίκληση του ελέους του Θεού να την πολεμάμε. Αλλά και το άλλο ζητούμενο πρέπει να επιδιώκουμε, την πραότητα της ψυχής, την ειρήνη την εσωτερική που είναι του ταπεινού ανθρώπου η ψυχική κατάσταση. Ο εγωιστής έχει ερίθειαν, έχει οξύτητα θυμού, έχει απαιτήσεις που γεννούν παράπονα και θλίψη. Ο ταπεινός έχει υπομονή, έχει γλυκύτητα, έχει βαθιά εγκατεστημένη την ειρήνη και την πραότητα. Η ένωσή μας με τον νεογέννητο Χριστό αφενός προϋποθέτει, αφετέρου ενισχύει και επιπλέον χαρίζει καθαρότητα και πραότητα. Εμείς καταβάλουμε λίγο ανθρώπινο κόπο προς αυτές τις δυο κατευθύνσεις κι η Χάρις του Θεού μας τα χαρίζει υπερεκπερισσού.

Η κένωση του Θεού είναι για όλους μας το απόλυτο υπόδειγμα βίου. Την εβίωσαν οι προ Χριστού δίκαιοι. Την είδαμε στην Παναγία μας και στον Ιωσήφ. Την διακρίνουμε σε όλους τους Αγίους μας. Είναι για όλους μας ο ζητούμενος τρόπος ζωής.

Πέμπτη 16 Νοεμβρίου 2017

Το φοβερότερο θηρίο!

Αυτές τις ώρες που βλέπω τα φοβερά αποτελέσματα των πλημμυρών στη Δυτική Αττική, φέρνω στο νου μου ένα κεφάλαιο από το πολύ ωραίο αναγνωστικό που κάποτε διδάσκονταν τα παιδιά στη Β΄ Δημοτικού, «Τα ψηλά βουνά» του Ζαχαρία Παπαντωνίου.

Ο χείμαρρος
Την άλλη μέρα ο δασάρχης ήρθε. Πέντε παιδιά έμειναν να φυλάξουν τις καλύβες και τ’ άλλα όλα ξεκίνησαν μαζί του για το μέρος που ήταν το νεροπρίονο.
Για να παν εκεί πέρασαν από μέρη γυμνά και τραχιά.
Σε κάθε βήμα τους γκρεμίζονταν χαλίκια. Ο αέρας ήταν κρύος και βούιζε. Ο ήλιος δεν έκαιγε…
«Τώρα, είπε ο δασάρχης, θα δείτε και το μεγαλύτερο θηρίο που μπορεί να βγει από το βουνό. Νάτο!».
Τα παιδιά στάθηκαν και κοίταξαν με περιέργεια. Είδαν όμως πως τους έδειχνε τον ξεροπόταμο, που κατέβαινε την πλαγιά γεμάτο ξερά χαλίκια και λιθάρια.
«Είναι ο χείμαρρος, τους είπε. Οι λύκοι, οι αρκούδες, τα λιοντάρια δεν είναι τίποτα μπροστά στο χείμαρρο. Φέρνουν πολύ μικρή ζημιά και δεν τα βγάζουν πέρα πάντοτε με τον άνθρωπο. Ο χείμαρρος όμως κυνηγά τον άνθρωπο και τον αφανίζει αυτόν και τη γενιά του. Όταν γεμίσει νερό και κατεβάσει στους κάμπους αυτά τα λιθάρια που βλέπετε, πνίγει ανθρώπους, αμπέλια, ζώα και χωριά ολόκληρα. Οι άνθρωποι χτίζουν τοίχους και σηκώνουν φράγματα για να τον εμποδίσουν, μα είναι οι κόποι τους χαμένοι. Ένα μόνο μπορεί να τα βάλει με τέτοιο θηρίο: Το ΔΕΝΤΡΟ!».

Αυτά μάθαιναν κάποτε τα παιδιά στο σχολείο! Τώρα αυτά τα απλά και όμορφα, θεωρήθηκαν παλιομοδίτικα και δεν διδάσκονται πια! Εμείς οι τόσο προοδευτικοί νεοέλληνες μαζί με τα παλιά αναγνωστικά πετάξαμε στα σκουπίδια και τις βασικές εμπειρίες της ανθρώπινης επιβίωσης που εδώ και αιώνες σεβάστηκαν οι άνθρωποι σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης. (Όπου και όποτε δεν τα σεβάστηκαν, θρήνησαν πάνω σε ερείπια και νεκρούς). Όχι μόνο κάψαμε τα δάση για να κερδίσουμε οικόπεδα, αλλά κλείσαμε κι όλα τα ρέματα με αυθαίρετες ή και νόμιμες κατασκευές. Τώρα θρηνούμε και κοπτόμαστε! Κι όσο οι κάμερες τριγυρίζουν στους πλημμυρισμένους από λάσπες δρόμους με τα βουνά των φερτών σκουπιδιών, μπάζων, αυτοκινήτων κτλ και τους απελπισμένους ανθρώπους, όλοι βαριαναστενάζουμε και τάχα λυπόμαστε. Ως εκεί. Σε λίγο όλα θα ξεχαστούν και θα συνεχίζουμε τον ανοήτως αμέριμνο και «αυθαίρετο» βίο μας μέχρι την επόμενη καταστροφή!!!!

Σάββατο 4 Νοεμβρίου 2017

Καλή αρχή!!!!




Με πολλή χαρά σας παρουσιάζω τα διαμερίσματα που ετοίμασαν τα παιδιά μου, Χρήστος και Μακρίνα, και διαθέτουν προς ενοικίαση μέσα από την πλατφόρμα της Airbnb. Μπορείτε να τα δείτε στα παρακάτω links. Βρίσκονται σε πολύ κεντρικό σημείο της Θεσσαλονίκης, Τσιμισκή και Δαγκλή γωνία , στον 8ο όροφο, με απέραντη θέα στην παραλία της Θεσσαλονίκης, τον Λευκό Πύργο κτλ. και πανεύκολη πρόσβαση στα Πανεπιστήμια, στη ΔΕΘ, στα Μουσεία, στο εμπορικό κέντρο της πόλης μας.
Η ανακαίνιση, ο εξοπλισμός και η διακόσμηση των διαμερισμάτων έγιναν με πολύ κέφι και μεράκι. Πιστεύω πως και η εξυπηρέτηση των φιλοξενουμένων θα είναι άψογη!
Εύχομαι ολόψυχα καλή αρχή και καλή συνέχεια, με τη βοήθεια του Θεού!










 https://www.airbnb.gr/rooms/21547869?location=Θεσσαλονίκη&adults=6&children=0&infants=0&guests=6

/https://www.airbnb.gr/rooms/21547800?location=Θεσσαλονίκη&adults=6&children=0&infants=0&guests=6

Δευτέρα 23 Οκτωβρίου 2017

"Ο Άγιος Ληστής του Γολγοθά"

Μέσα σ' αυτό το χαοτικό σκοτάδι που μας περιβάλλει και μας απειλεί το λιγότερο με κατάθλιψη... κάποιες πηγές φωτός στέλνουν το δικό τους χλωμό ή ισχυρό φως, αντανακλώντας όλες το Φως του Κυρίου μας, την μοναδική αέναο και αυτοτροφοδοτούμενη φωτεινή και ζωηφόρο πηγή.
Χθες πήραμε μια ισχυρή "δόση" φωτεινής ενέργειας στην τιμητική εκδήλωση για τα σαράντα χρόνια της Διακονίας κρατουμένων, του συλλόγου που ίδρυσε ο π. Γερβάσιος Ραπτόπουλος μαζί με τη χριστιανική αδελφότητα "Οσία Ξένη" και τον ονόμασε "Ο Άγιος Ληστής του Γολγοθά".



Στο διαδίκτυο μπορεί να βρει κανείς άπειρες πληροφορίες για τα πρόσωπα και τον άθλο που έχουν επιτελέσει. 16.200 αποφυλακίσεις Ελλήνων και ξένων κρατουμένων σε όλο τον κόσμο!!! 5.000.000 ευρώ, χώρια τα εκατομμύρια δραχμών -αν συγκράτησα καλά το νούμερο- προσφορές σε κρατουμένους όχι μόνο για την αποφυλάκισή τους, αλλά και ως στήριγμα για τις οικογένειές τους και τις σπουδές των παιδιών τους. Το κυριότερο, άπειρη αγάπη που έσπασε το πέτρινο περίβλημα των καρδιών κι άγγιξε τις ευαίσθητες χορδές που όλοι οι άνθρωποι έχουν μέσα τους, άσβεστο απομεινάρι της κατ' εικόνα Θεού πλασθείσης ωραιότητος. Ό,τι κι αν έχουν διαπράξει οι κρατούμενοι, όση σκληρότητα κι αν έχουν επιδείξει, δεν παύουν να είναι άνθρωποι δι' ούς Χριστός απέθανεν. Ο π.Γερβάσιος άνοιξε μια τεράστια ολόθερμη αγκαλιά και τους έκλεισε όλους χωρίς να ρωτήσει τι και πώς. Μόνο σφόγγιξε τα δάκρυά τους και τους έδειξε έναν δρόμο σωτήριο και λυτρωτικό, τον δρόμο της μετάνοιας, τον οποίο πολλοί ακολούθησαν και βρήκαν τον Κύριο. Αυτόν που ως κατάκριτος "κακούργος" υπέστη την οδύνη του Σταυρού, αλλά χάρισε σε όλους μας την Ανάσταση και τη Ζωή.
Η υπεύθυνη της αδελφότητας αδελφή Κρυσταλλία Παπαδοπούλου, ακούραστη συνεργάτιδα όλα αυτά τα χρόνια του π.Γερβασίου, παρουσίασε το τεράστιο έργο του συλλόγου,


ενώ ο σεβασμιώτατος Μεσογαίας στον μεστό του λόγο επέμεινε στο "εν φυλακή ήμην και ήλθετε προς με", στην αναγκαιότητα αυτού του έργου και το τεράστιο ανάστημα του πατρός.
Υπεύθυνοι φυλακών και κοινωνικοί λειτουργοί από φυλακές της Ελλάδας και του εξωτερικού με δάκρυα ευγνωμοσύνης μίλησαν για το έργο της Διακονίας των φυλακισμένων.
Ο ίδιος ο π.Γερβάσιος, υπέργηρος και "κατάκοπος" -στο σώμα όχι στην ψυχή- από τα χιλιόμετρα που έχει διανύσει άνοιξε την καρδιά του και μας συνεπήρε σ' αυτό το μαγικό σαραντάχρονο ταξίδι του προς τον πονεμένο άνθρωπο, τον απαξιωμένο φυλακισμένο. Και μας χαιρέτησε όλους, ίσως και προφητικά, δίνοντάς μας ραντεβού..."Καλή αντάμωση στην ουράνια πατρίδα!".
 Ένας άνθρωπος αγκάλιασε όλον τον κόσμο! Οι πολιτικοί κι οι στρατηγοί φέρνουν του κόσμου τα πάνω ...κάτω, ενώ οι άνθρωποι του Θεού φέρνουν του κόσμου τα κάτω, τα εξουθενημένα, ... πάνω, στην δόξα του Θεού!!!!!!


Μια ανοιχτή αγκαλιά, ένας ζωντανός σταυρός, ο π.Γερβάσιος Ραπτόπουλος

*Αξίζει οπωσδήποτε η γνωριμία με τον Σύλλογο και η ενίσχυσή του 
κατά την δύναμη του καθενός μας

**Παρεμπιπτόντως, αρκετά χρόνια πριν, είχα γράψει αυτό... συγκλονισμένη από την μεταστροφή του "θηρίου των Βαλκανίων"-έτσι τον αποκαλούν οι Ρουμάνοι.

Τετάρτη 18 Οκτωβρίου 2017

Μια... αντίθετη γνώμη

 Μεγάλος ο θόρυβος για τα βιβλία των Θρησκευτικών. Έχει ξεσηκωθεί όλος ο "θρησκευτικός" κόσμος και ζητάει την απόσυρσή τους. Ως εκπαιδευτικός (τριάντα έτη στην πρωτοβάθμια, μάλιστα ασχολήθηκα με τη συγγραφή σχολικών βοηθημάτων για το μάθημα των Θρησκευτικών) και ως πιστό μέλος της εκκλησίας θέλω να πάρω θέση.
1. Ως προς το γνωστικό περιεχόμενο τα νέα βιβλία είναι πολύ καλύτερα από τα προηγούμενα. Πολλά στοιχεία από την Παλαιά και Καινή Διαθήκη, από την Εκκλησιαστική ιστορία, τη Δογματική και την Λειτουργική προσφέρονται συνδυαστικά και εύληπτα από τα παιδιά στις θεματικές ενότητες.
2. Βρήκα, ιδίως στους φακέλους του Γυμνασίου και του Λυκείου, εξαιρετικά κείμενα Πατέρων της Εκκλησίας και σύγχρονων αγίων, διανοητών και θεολόγων. Στ' αλήθεια δεν ξέρω αν οι περισσότεροι μαθητές και οι μαθήτριες θα έχουν την ευκαιρία στη ζωή τους να ξαναδιαβάσουν τόσο μεστά και αποκαλυπτικά κείμενα.
3. Η αναφορά στις άλλες θρησκείες θεωρώ πως είναι αρκετά διακριτική. Επίσης είναι αναγκαία σ' έναν κόσμο όπου ο συγχρωτισμός αλλόθρησκων ανθρώπων είναι αναπόφευκτος. Μπορεί να θέλουμε την Ελλάδα μας αμιγώς χριστιανική και μάλιστα ορθόδοξη,όπως ήταν σε μεγάλο βαθμό μέχρι πριν λίγα χρόνια, αλλά δεν μπορούμε να ζούμε με νοσταλγικές αναπολήσεις. Η πραγματικότητα είναι διαφορετική και σ' αυτήν πρέπει να πορευθούμε. 
4. Σίγουρα υπάρχουν σημεία που πρέπει να διορθωθούν. Π.χ. Είναι νομίζω αναγκαία εκτενέστερη αναφορά στο ορθόδοξο δόγμα και ενίσχυση του ομολογιακού χαρακτήρα των βιβλίων. Στη διόρθωση πρέπει να εστιάσουμε όχι στην απόσυρση.
5. Όποιο βιβλίο κι αν έχει στα χέρια του, ο εκπαιδευτικός κάνει τη διαφορά. "'Ο έχω τούτο σοι δίδωμι" και "Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος". Αν ο εκπαιδευτικός έχει βίωμα και γνώση και μεράκι θα εστιάσει στα "ζουμερά" σημεία του μαθήματος. Θα μεταδώσει στους μαθητές του όχι μια γνώση εγκεφαλική, αλλά μια καρδιακή εμπειρία. Κι αυτή θα μιλήσει στις καρδιές των παιδιών.
6. Η ορθόδοξη πίστη δεν φοβάται τη σύγκριση με τα άλλα δόγματα ή με τις άλλες θρησκείες. Όσο ο άπειρος ουρανός φοβάται τη σύγκριση με την ελάχιστη γη, μπορεί να φοβηθεί η πίστη μας τα ανθρώπινα επινοήματα-θρησκείες. Φοβόμαστε όσοι δεν καταλάβαμε πως ο Θεός μιλάει στις καρδιές κι όχι στα μυαλά των ανθρώπων και όσοι θέλουμε να φορέσουμε την πίστη μας σαν "καπέλο" στα παιδιά μας. Έτσι, επειδή εμάς μας αρέσει....
7. Η ορθόδοξη εκκλησία πρέπει να αναλάβει πιο θερμά το κατηχητικό της έργο προς τα παιδιά, τους νέους, τους ωριμότερους, προς όλο το πλήρωμά της. Ο καημός των επισκόπων πρέπει να είναι αυτός και όχι οι πανηγυρικοί εσπερινοί και τα αρχιερατικά συλλείτουργα. Πιο ταπεινά, πιο κοντά στο ποίμνιο. Πιο μεστά κηρύγματα σε γλώσσα απλή, όχι καταγγελτική, αλλά αγαπητική ,με σεβασμό προς όλους. Και το κυριότερο: Χάρη Θεού και αγιότητα, αυτό να βιώνει η εκκλησία, αυτό να εκπέμπει, μ' αυτό να συναρπάζει και να κερδίζει τις καρδιές.
8. Για να μην μιλάμε στον αέρα, παραθέτω τον σύνδεσμο του Υπουργείου Παιδείας. Όποιος θέλει μπορεί να λάβει απευθείας γνώση του θέματος:
Θα ήθελα να διαβάσω τεκμηριωμένα σχόλια. Δεν διεκδικώ το αλάθητο!
 








Δευτέρα 9 Οκτωβρίου 2017

"Ο δε ταπεινών εαυτόν υψωθήσεται..."

Δεν φημιζόταν για κάποιο προσόν από αυτά που ο κόσμος θεωρεί σπουδαία..., πλούτο, πτυχία, δόξα,  ευγλωττία, κοινωνική προβολή κτλ..Το πέρασμά του από αυτή τη ζωή ήταν απλό και  ταπεινό. Το τέλος του ήταν θριαμβευτικό! Ο πόνος, η μαρτυρική αρρώστια, η υπομονή, η ευχαριστιακή στάση (του ιδίου και της οικογενείας του) φανέρωσαν μια λαμπρή, πεντακάθαρη ψυχή που πέταξε ανάλαφρη στον Πλάστη της, όταν ήρθε η ώρα της. Το σώμα έλιωσε πριν ακόμη νεκρωθεί, αλλά η ψυχή εμεγαλύνθη!
"Ότε κατήλθες προς τον θάνατον η Ζωή η αθάνατος, τότε τον Άδην ενέκρωσας τη αστραπή της θεότητος..."! "Χριστός ανέστη εκ νεκρών..."! Όταν κατά τον ενταφιασμό ακούγονται αυτοί οι θριαμβευτικοί αναστάσιμοι ύμνοι, όταν τη φυσική λύπη του αποχωρισμού έχει υπερνικήσει η βεβαιότητα της αιωνιότητας και η ελπίδα της αναστάσεως - ζωής, ναι...τότε ο κοιμηθείς έδωσε τη δική του μαρτυρία ζωής, τη δική του μαρτυρία αναστάσεως. Κατέβη εις " γην εξ ης ελήφθη" "δεδικαιωμένος"... Γύρισε ο Θεός και τον κοίταξε και τον ευλόγησε και τον εμεγάλυνε, γιατί ο ίδιος είχε ταπεινώσει τον εαυτό του...
Καλόν Παράδεισο, Κωνσταντίνε!



Δευτέρα 2 Οκτωβρίου 2017

Μετέωρα: Εκεί που η γη "τεντώνεται" ν' αγγίξει τον ουρανό.... (2ο μέρος)



Κυριακή 24 Σεπτεμβρίου
Εγερτήριο κατά βούλησιν και εκκλησιασμός στον Ιερό ναό των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης. Περπατούμε δίπλα στον ποταμό Ληθαίο για πέντε λεπτά περίπου και στρίβουμε λίγο δεξιά. Αντικρύζουμε ένα κτήριο προφανώς οθωμανικό, το οποίο είναι, όπως διαβάζουμε σε κατατοπιστική επιγραφή, κτήριο λουτρών, το Χαμάμ του Οσμάν Σαχ του 16ου αιώνα. Πρόκειται για δίδυμο Οθωμανικό λουτρό, πιθανότατα κι αυτό χτισμένο σε σχέδια του αρχιτέκτονα Μιμαρ Σινάν.  Μαζί με το τζαμί αποτελούσε μέρος συγκροτήματος κτιρίων, που ίδρυσε ο διοικητής του Σαντζακίου των Τρικάλων Οσμάν Σάχ. Μετά από μετατροπές στην μορφή του κτηρίου, φιλοξενήθηκαν οι φυλακές της πόλης από το 1893 έως το 2006. Πλέον το χαμάμ αναπαλαιώθηκε και είναι επισκέψιμο, ενώ στον πάνω όροφο του κτηρίου στεγάζεται το Μουσείο Τσιτσάνη. Φυσικά δεν προλαβαίνουμε να το επισκεφθούμε.




Στη Θεία Λειτουργία μας κάνει πολλή εντύπωση η τάξη και η ευπρέπεια των εκκλησιαζομένων, ιδιαίτερα κατά την ώρα της Θείας Κοινωνίας.
Μετά την απόλυση μια γρήγορη εξωτερική ματιά στο Κουρσούμ Τζαμί, ή τζαμί του Οσμάν Χαν που βρίσκεται ακριβώς δίπλα στο ναό. Δεν μπορεί να το προσπεράσει κανείς αν αναλογιστεί την αξία και τη φήμη του αρχιτέκτονά του, του Μιμάρ Σινά, του μεγαλύτερου Οθωμανού αρχιτέκτονα, ο οποίος πάρα πολύ επηρεάστηκε από την Αγία Σοφία. Ονομάστηκε έτσι από τον τρούλο του που ήταν ντυμένος με μολύβι. Σήμερα φιλοξενεί ήπιες καλλιτεχνικές εκδηλώσεις.


Επιστροφή στο ξενοδοχείο μας και πρωινό. Πρέπει να πούμε πως το πρωινό ήταν ΑΡΙΣΤΟ, πλουσιότατο και νοστιμότατο! Ετοιμάζουμε τις αποσκευές μας, φορτώνουμε και ακριβώς στις 11.15,όπως ήταν προγραμματισμένο, αναχωρούμε για τα Μετέωρα. Καθ΄οδόν διαβάζουμε λίγες πληροφορίες για τα Τρίκαλα, την ιστορία, τα αξιοθέατα, τους σπουδαίους ανθρώπους που γέννησαν κτλ.
Ήδη μπροστά μας προβάλλουν οι βράχοι των Μετεώρων.






Έχουμε ήδη ακούσει για τα Μετέωρα στη χθεσινή μας διαδρομή από Λάρισα προς Τρίκαλα. Ανάμεσα στα Χάσια βορειοανατολικά και τα Αντιχάσια (που ανήκουν στην Πίνδο) δυτικά, εδώ που τελειώνει η Θεσσαλική πεδιάδα, υψώνονται γιγάντιοι βράχοι που δημιουργούν ένα θέαμα μοναδικό ίσως στον κόσμο. Εδώ και χίλια περίπου χρόνια άρχισαν να ασχολούνται οι ιστορικοί και οι γεωλόγοι με τη δημιουργία αυτών των βράχων, διατυπώνοντας διάφορες θεωρίες. Η επικρατέστερη θεωρία είναι του Γερμανού γεωλόγου Philipson ο οποίος ήρθε στην Ελλάδα στα τέλη του 19ου αιώνα. Σύμφωνα με την θεωρία του ένας μεγάλος ποταμός είχε τις εκβολές του στην περιοχή αυτή, που για εκατομμύρια χρόνια καλυπτόταν από ένα στενό και βαθύ θαλάσσιο τμήμα. Τα νερά του ποταμού εναποθέτουν στις εκβολές φερτές ύλες και πέτρες και γενικότερα διάφορα υλικά που μεταφέρονταν με τα νερά του από βορειότερα τμήματα της αρχέγονης κεντρικής Ευρώπης. Από τη συσσώρευση των υλικών αυτών σχηματίστηκαν δελτογενείς κώνοι. Πριν από 25-30 εκατομμύρια χρόνια μετά από γεωλογικές μεταβολές που συνέβησαν κατά τη διάρκεια των αιώνων, ανυψώθηκε το κεντρικό τμήμα της σημερινής Ελλάδος και βυθίστηκε η περιοχή της Θεσσαλίας, η οποία αποτέλεσε μία λίμνη. Αργότερα δημιουργήθηκε το άνοιγμα των Τεμπών, με αποτέλεσμα τα νερά να χυθούν στο σημερινό Αιγαίο και να αποκαλυφθεί η θεσσαλική πεδιάδα. Στη διάρκεια των αλπικών πτυχώσεων, αποκόπηκαν οι συμπαγείς όγκοι των «βράχων» από την οροσειρά της Πίνδου που δημιουργήθηκε και με την πάροδο των αιώνων σχηματίσθηκε ανάμεσά τους η κοιλάδα του Πηνειού ποταμού. Με τη συνεχή διάβρωση από τους ανέμους και τις βροχές, καθώς και από άλλες γεωλογικές μεταβολές, οι βράχοι αυτοί στο πέρασμα εκατομμυρίων ετών πήραν την σημερινή τους μορφή.





Στις κοιλότητες των βράχων, στις σχισμές τους και στις κορυφές τους έβρισκαν προστασία οι άνθρωποι της περιοχής από τις επιδρομές διαφόρων κατακτητών και νομάδων. Στους βράχους αυτούς βρήκαν καταφύγιο και αρκετοί τολμηροί ερημίτες και αναχωρητές οι οποίοι αναζητούσαν ψυχική ηρεμία, εσωτερική γαλήνη και με την προσευχή επιδίωκαν την ένωση με τον Θεό.
Στην αρχή οι ασκητές ήταν απομονωμένοι και προσεύχονταν σε μικρά παρεκκλήσια, τα λεγόμενα «προσευχάδια», όχι μόνον για τη δική τους σωτηρία αλλά και για την σωτηρία όλων των ανθρώπων. Η ζωή τους ήταν λιτότατη και η εργασία τους απίστευτα επίπονη.
Το πότε κατοικήθηκαν οι βράχοι δεν είναι γνωστό, σύμφωνα όμως με τις γραφές που υπάρχουν, παρουσιάζεται ο μοναχισμός όταν πλέον είχε οργανωθεί. Σύμφωνα με τους βυζαντινολόγους, οι πρώτοι ασκητές πρέπει να είχαν καταφύγει στους βράχους προς το τέλος τις πρώτης χιλιετίας. Ως πρώτος ασκητής αναφέρεται ο Βαρνάβας περί τα 950-970 μ.Χ., ο οποίος ίδρυσε τη Σκήτη του Αγίου Πνεύματος και ακολούθησε η ίδρυση της Σκήτης της Μεταμορφώσεως από τον Κρητικό μοναχό Ανδρόνικο στις αρχές του 1000 μ.Χ. Κατόπιν ιδρύεται η Σκήτη των Σταγών ή Δούπιανη περί τα 1150-1160 μ.Χ.
Εκτός από τις προαναφερθείσες σκήτες υπήρχαν και άλλες σε διάφορες κοιλότητες γύρω από τον βράχο της Δούπιανης, του Αγίου Πνεύματος και του βράχου της «Σουρλωτής». Στις αρχές του 12ου αιώνα είχε πια συγκροτηθεί στον χώρο των Μετεώρων μικρή ασκητική πολιτεία με κέντρο λατρείας τον ναό της Θεοτόκου που αποτελούσε το «Κυριακό» ή «Πρωτάτο» και ο οποίος σώζεται μέχρι σήμερα και βρίσκεται νότια του βράχου της Δούπιανης. Στον μικρό αυτό ναΐσκο συνέρρεαν από τα ασκητήριά τους για να τελέσουν την κοινή λατρεία προς τον Θεό, να συζητήσουν για τα διάφορα προβλήματα που τους απασχολούσαν και να ζητήσουν την βοήθεια των άλλων ασκητών, για να φέρουν σε πέρας δύσκολες εργασίες.
Μετά από διακόσια περίπου χρόνια, στα μέσα περίπου του 14ου αιώνα (1340-1350 μ.Χ.), ιδρύεται η Ι. Μονή Μεταμορφώσεως του Σωτήρος από τον όσιο Αθανάσιο, ο οποίος έδωσε στον μεγάλο βράχο «Πλατύ Λίθο» το όνομα Μετέωρο και από τότε όλοι οι βράχοι φέρουν αυτό το όνομα.
Στην συνέχεια έχουμε την δημιουργία πολλών ιερών μονών σε διάστημα 2 αιώνων (14ο – 15ο), περίοδο μεγάλης ακμής του μοναχισμού στα Μετέωρα. Ο αριθμός τους τότε φτάνει τα 24.
 Οι πρώτοι ασκητές αναρριχήθηκαν στους βράχους χρησιμοποιώντας σκαλωσιές που τις στήριζαν σε δοκάρια σφηνωμένα σε τρύπες μέσα στον βράχο. Αργότερα χρησιμοποίησαν τις ανεμόσκαλες και το δίχτυ, μέχρι που στις αρχές του εικοστού αιώνα λαξεύτηκαν οι πρώτες σκάλες.
Με το πέρασμα των χρόνων και κάτω από διάφορες δυσκολίες των καιρών, όπως κατακτήσεις  και λεηλασίες, επιδρομές ληστών κτλ. οδηγήθηκαν πολλές από τις ακμάζουσες Ι. μονές στην εγκατάλειψη και καταστροφή (περίοδος παρακμής μετά τον 17ο αιώνα). Σήμερα συνεχίζουν χωρίς διακοπή την παράδοση της ορθοδοξίας για πάνω από 600 χρόνια οι Ιερές Μονές Μεγάλου Μετεώρου (ή Μεταμορφώσεως του Σωτήρος), Βαρλαάμ, Αγίου Στεφάνου, Αγίας Τριάδος, Αγίου Νικολάου Αναπαυσά, και η Μονή Ρουσάνου.

Δεξιά μας η Θεόπετρα, τεράστιος επιμήκης βράχος που φιλοξενεί σπηλιές με πολλά ευρήματα νεολιθικής εποχής.


Στην Καλαμπάκα αφήνουμε τέσσερις συνταξιδιώτες μας οι οποίοι θα μεταβούν στη Μονή Ρουσάνου στην οποία εγκαταβιοί  στενή συγγενής τους. Εμείς θα βρεθούμε εκεί στο τέλος της περιήγησής μας και θα ανταμώσουμε ξανά.
Πρώτος προορισμός μας η Μονή Αγίου Στεφάνου. Είναι η ευκολότερα προσβάσιμη Μονή, (ένα μικρό γεφυράκι συνδέει την είσοδο της Μονής με το δρόμο), γι' αυτό και την επισκέπτεται άπειρος κόσμος. Πολλά πούλμαν, πολύ περισσότερα Ι.Χ. δημιουργούν ένα μικρο κομφούζιο. Δίνουμε ραντεβού στην είσοδο-έξοδο και εισερχόμαστε. Η Μονή είναι ιδιαίτερα φροντισμένη. Το Καθολικό της πρόσφατα αγιογραφημένο εξαιρετικά (!!!) από τον Τσοτσώνη. Δεν επιτρέπεται βέβαια η φωτογράφιση. 


Από εξωτερικό τοίχο της Μονής "Τείχος εί των παρθένων, Θεοτόκε Παρθένε"!


Η Μονή του Αγίου Στεφάνου από το σημείο που μας άφησε το λεωφορείο


Όμορφο εκκλησάκι στον περίβολο της Μονής


Η θέα της Καλαμπάκας από τον εξώστη της Μονής του Αγίου Στεφάνου



Εσωτερική αυλή

Κινέζοι, Γιαπωνέζοι, Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι, άπειρο πλήθος κινείται στους χώρους της Μονής, φωτογραφίζονται, θαυμάζουν. Μένουμε κι εμείς για λίγο, απολαμβάνουμε τη θέα, θαυμάζουμε τα έργα των ανθρώπων που έγιναν με πολύ κόπο και πολλή επίσης προσευχή και θεϊκή ευλογία και αναχωρούμε στην ώρα μας για την Μονή του Αγίου Νικολάου Αναπαυσά.

*Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να κάνουμε για το Μουσείο-Σκευοφυλάκιο που στεγάζεται στην παλαιά Τράπεζα της Μονής όπου φυλάσσονται πάρα πολλά χειρόγραφα, άμφια, σκεύη κτλ.

Η Μονή του Αγίου Νικολάου

Είναι πολύ κοντά η Μονή. Μας αφήνει το λεωφορείο στη ρίζα του βράχου που το φιλοξενεί. Κι αρχίζει ο ανήφορος -τρεις αδυνατούν να ανεβούν και περιμένουν στο parking των λεωφορείων! Αρκετά κουραστική η ανάβαση, αλλά ο προορισμός δικαιώνει τον κόπο! 

Αφενός η εκπληκτική θέα που προκαλεί δέος, αφετέρου η μοναδικότητα του Καθολικού που είναι αγιογραφημένο από τον περίφημο Θεοφάνη Κρήτα (Στρελίτζα) αφήνουν τον επισκέπτη άφωνο. Η αγιογράφηση του καθολικού της μονής του Αγίου Νικολάου του Αναπαυσά αποτελεί το παλαιότερο επώνυμο έργο του μεγάλου αυτού καλλιτέχνη και αρχηγέτη της Κρητικής Σχολής. Οι τοιχογραφίες του καθολικού έχουν όλα τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της ανεπανάληπτης τέχνης του: ευγένεια, ζωντάνια, χρώματα φωτεινά. Ξεχωρίζουν οι παραστάσεις της "Άκρας Ταπεινώσεως του Κυρίου", της "Δεομένης Παναγίας", του "Ιωνά που βγαίνει από το στόμα του κήτους", της "Λειτουργίας των Αγγέλων" και της "Δευτέρας Παρουσίας". Φαίνεται ότι πρώτη φορά ο Θεοφάνης επεχείρησε και έφτιαξε τόσο μεγάλο έργο. Και το έφτιαξε με εξαιρετική επιτυχία!
Το Μοναστήρι δεν έχει χώρο να απλωθεί, γι' αυτό υψώνεται σε ορόφους!!!
Η κατάβαση είναι κι αυτή κοπιαστική για τα γόνατα και τις γάμπες, αλλά πιο ξεκούραστη για την καρδιά. Επιταχύνει το βήμα μας η πείνα  και η προσδοκία του γεύματος!
Ανεβαίνουμε στο λεωφορείο και κατηφορίζουμε προς το Καστράκι. Είναι περίπου 2 το μεσημέρι. Ώρα για φαγητό. Κοντοστεκόμαστε στα πρώτα ταβερνάκια, αλλά είναι όλα γεμάτα. Είναι δύσκολο και για το λεωφορείο να βρει έναν καλό χώρο στάθμευσης. Πιο κάτω ωστόσο βρίσκουμε τον "Παράδεισο", μεγάλο και μάλλον άδειο εστιατόριο που μπορεί να μας εξυπηρετήσει. Όμορφος ο χώρος και τα φαγητά καλά, χωρίς να έχουμε κάνει κάποια προσυνεννόηση. Έχουμε και αρκετό χρόνο για ξεκούραση.
Στις 4.15 αναχωρούμε για την τελευταία Μονή, την Ιερά Μονή Αγίας Βαρβάρας - Ρουσάνου. Μας περιμένουν γιατί έχουμε εδώ γνωστή φίλη μοναχή, συγχωριανή. Θα μείνουμε και για τον Εσπερινό που για χάρη μας θα τον κάνουν λίγο νωρίτερα. Το λεωφορείο αφήνει τους περισσότερους σ' ένα σημείο του δρόμου ψηλότερα από το Μοναστήρι ώστε να έχουν κατάβαση.


 Κάποιοι λίγοι -επτά τον αριθμό που μας πρόδωσαν τα ποδαράκια μας!!!- θα τύχουμε εξαιρετικής μεταχείρισης. Πηγαίνουμε στην κάτω μεριά του βράχου όπου μας παραλαμβάνει μια μοναχή μ' ένα βανάκι και μας ανεβάζει από πολύ απότομη ανηφόρα στην είσοδο της Μονής. Κατά μεγάλη εξαίρεση και ακόμη μεγαλύτερη εξυπηρέτησή μας, ανεβαίνουμε με το ασανσέρ στον τελευταίο όροφο της μονής όπου βρίσκεται το Καθολικό και ο χώρος υποδοχής των επισκεπτών.Μας περιμένει καφές και κουλουράκι και κέρασμα σοκολατένιο και νεράκι δροσερό!!! Η μοναχή Κ. πολύ-πολύ χαρούμενη μας υποδέχεται, έχει πολλούς γνωστούς στο γκρουπ - και τους στενότερους συγγενείς της. Την ευχαριστούμε θερμά!!!
Ο Εσπερινός στο πολύ κατανυκτικό εκκλησάκι είναι το καλύτερο επισφράγισμα της διήμερης προσκυνηματικής μας εκδρομής.
Κι αυτό το μοναστήρι "ζορισμένο" πάνω σε βράχο λίγων τετραγωνικών μέτρων υψώνεται σε πολλούς ορόφους. Τα πάντα είναι εξαιρετικά τακτοποιημένα. Κάθε τετραγωνικό εκατοστό αξιοποιείται!
Αποχαιρετούμε την πολύ όμορφη αδελφότητα της Αγίας Βαρβάρας και κατηφορίζουμε όλοι προς τη ρίζα του βράχου. Μια τελευταία ματιά στο Μοναστήρι μας γεμίζει δέος!


Επιβιβαζόμαστε για μια ακόμη φορά στο λεωφορείο και κατηφορίζουμε προς την Καλαμπάκα αποχαιρετώντας αυτόν τον συναρπαστικό και μεγαλειώδη, αλλά κυρίως ευλογημένο απ' τον Θεό τόπο! Όσες φορές και να βρεθεί κανείς στα Μετέωρα, θα νιώσει συγκλονισμένος! Δεν είναι τόπος που συνηθίζεται. Είναι τόπος ιερός που σε καλεί να ξεφύγεις από την συνήθη και ίσως χωρίς νόημα ζωή σου και ν' αναζητήσεις  τον Θεό που είναι ολοφάνερος εδώ και το θεϊκό στοιχείο που υπάρχει μέσα σου!!!!


 Τα δυο μικρά μοναστήρια, Ρουσάνου, αριστερά, και Αγίου Νικολάου, δεξιά στο βάθος.

Η επιστροφή μας είναι σχετικά σιωπηλή. Το προσκύνημα μας έχει επηρεάσει όλους. Κάποια στιγμή ψάλλουμε την Παράκληση στην Παναγία.
Στην απαραίτητη στάση που κάνουμε στα διόδια πριν από τα Τέμπη μια πολύ ευχάριστη συνάντηση -η οποία προέκυψε από συνεννοήσεις του διημέρου. Μας περιμένει μια παρέα από την Χριστιανική Ένωση Γονέων της Λάρισας. Επί κεφαλής ο πολύ γνωστός και αγαπητός σε πολλούς -μάλλον τους περισσότερους- από το γκρουπ κ.Κώστας Αθανασόπουλος, αγέραστος κατά γενικήν ομολογία.


Αισίως διανύουμε και το τελευταίο κομμάτι της διαδρομής. Ο συνταξιδιώτης μας π.Λουκάς κάνει το πατροπαράδοτο "κλείσιμο" με πολύ καίρια αναφορά στην ευθύνη που έχουμε όλοι μας ως συνειδητοί Χριστιανοί να δουλέψουμε εσωτερικά στην "καρδία" μας. Ας θυμηθούμε τα λόγια του: 

"...Λοιπόν σε λίγο τελειώνει η διήμερη αυτή εκδρομή κατά τη διάρκεια της οποίας είχαμε την ευκαιρία πολλά να δούμε και για πολλά να ακούσουμε. Μονή αγ. Βησσαρίωνος, Πόρτα Παναγιά, Πέτρινο Γεφύρι, Μονή αγ. Στεφάνου, αγ. Νικολάου Αναπαυσά, Μονή Ρουσάνου...Μοναστήρια, εκκλησιές, θαυματουργές εικόνες, φυσικές ομορφιές και τόσα άλλα. Εκείνο όμως που, όπως νομίζω, περισσότερο εντυπωσιάζει τον επισκέπτη της περιοχής αυτής είναι τα Μετέωρα. Ο όγκος, το ύψος, τα μοναστήρια τους. Γη αγία, θεόκτιστος και θεοφρούρητος ιερός τόπος όπου εγκαταβίωσε, κοπίασε, αγίασε χορεία οσίων, ασκητών και μαρτύρων της Μετεωρίτικης Θηβαΐδος.
Τα άγια Μετέωρα πέρα από το γεωλογικό τους ενδιαφέρον, την ιστορία, τους καλλιτεχνικούς θησαυρούς που εμπεριέχουν την πνευματική προσφορά σε όσους ασκήτεψαν ή ασκητεύουν τώρα σε αυτά, νομίζουμε πως αποτελούν και για όλους μας ένα σύμβολο, έναν σταθερό οδοδείκτη, μια διαρκή προτροπή. Καθώς ξεπετάγονται από τα χαμηλά πεδινά κατακόρυφα προς τα πάνω φέροντας στις ράχες ή τις κορυφές τους τα μοναστήρια παρασύρουν και τη δική μας σκέψη και τις δικές μας καρδιές, θυμίζοντάς μας το του Αποστόλου· «τὰ ἄνω ζητεῖτε»… «τὰ ἄνω φρονεῖτε, μὴ τὰ ἐπὶ τῆς γῆς», ή τα λόγια τα οποία υποψιθύριζε ο άγιος Γρηγόριος Παλαμάς πριν την κοίμησή του· «τα επουράνια, τα επουράνια».
Αλλά ενώ τα Μετέωρα ως σημείο και σύμβολο τείνουν φυγοκέντρως προς τα άνω, τον μετεωρολογικό και αστρονομικό ουρανό, η συμβολιζόμενη πραγματικότητα έχει διαφορετική κατεύθυνση. Είναι προς τα κάτω ή μάλλον προς τα έσω. «Σπούδασον εισελθεῖν εἰς τὸ ταμεῖον τὸ ἔνδοθὲν σου, κατά τον άγ. Ισαάκ τον Σύρο, καὶ ὅψει τὸ ταμεῖον τὸ οὐράνιον». Το κέντρο της υπάρξεως, της προσωπικότητάς μας, η καρδία, γίνεται ουρανός όταν καθαριστεί από τα πάθη και γίνει ναός του Αγίου Πνεύματος. «ὁ οὐρανὸς ἔσωθὲν σου, εἰ καθαρὸς ἔσῃ».
Ανάγκη λοιπόν καθάρσεως και μάλιστα εις βάθος. Η αποχή αμαρτωλών και η επιτέλεση κάποιων καλών πράξεων καλή είναι αλλά δεν αρκεί. Χρειάζεται η κάθαρση στα βαθύτερα επίπεδα της υπάρξεως. Στο επίπεδο των λογισμών και ακόμη βαθύτερα στο επίπεδο της καρδίας, των εν τω βάθει και πολλές φορές ανεπιγνώστων επιθυμιών. Χρειάζεται ριζική θεραπεία και κατά τον Μ. Βασίλειο «ρίζα τῶν διὰ τοῦ σώματος ἐνεργειῶν, τὸ ἐν καρδία βούλευμα» και κατά τον Κύριο «ἐκ … τῆς καρδίας ἐξέρχονται διαλογισμοὶ πονηροί, φόνοι, μοιχεῖαι, πορνεῖαι, κλοπαί, ψευδομαρτυρίαι, βασφημίαι». Γι' αυτό και κατά τον άγ. Μακάριο τον Αιγύπτιο το σπουδαιότερο όπλο του πνευματικού αθλητού και αγωνιστού είναι το να μπει στην πνευματική του καρδιά, εκεί να ξεσηκώσει πόλεμο προς τον διάβολο και με αυταπάρνηση να αντιταχθεί στις φίλαυτες επιθυμίες του και τους λογισμούς του. Εάν, επισημαίνει ο άγιος περιοριζόμενος στο παράδειγμα της πορνείας, μόνο κατά το φαινόμενο φυλάγεις το σώμα σου, εσωτερικά δε μοιχεύεις, μοίχευσες και πόρνευσες με τους λογισμούς σου και τίποτε δεν ωφελήθηκες έχοντας το σώμα μόνο παρθένο. Και ο αγώνας αυτός γίνεται με τη νήψη και την αδιάλειπτη μέσα στην καρδιά προσευχή.
Όμως το σπουδαιότατο αυτό θέμα που αποτελεί το πανεπιστήμιο της πνευματικής ζωής, μια πραγματική πολυτέλεια, προωρισμένη όμως όχι για λίγους αλλά για όλους μας, εφ’ όσον όλοι είμαστε καλεσμένοι στο να γίνουμε κοινωνοί θείας φύσεως, δεν αποτελεί θέμα του σύντομου επιλόγου της εκδρομής αυτής, γι' αυτό και δεν επεκτεινόμαστε σε αυτό αλλά κλείνουμε με την ευχή, το διήμερο αυτό όχι μόνο να ήταν μια ευχάριστη ανάπαυλα της κουραστικής καθημερινότητας αλλά και να παραμένει στην καρδιά μας ως μια βιωματική, ισχυρή και διαρκής υπενθύμιση και προτροπή του αποστολικού λογίου που ήδη προαναφέραμε· «τὰ ἄνω ζητεῖτε»… «τὰ ἄνω φρονεῖτε, μὴ τὰ ἐπὶ τῆς γῆς». Ευελπιστούμε στην πραγμάτωσή της.

Με εσωτερική χαρά, γαλήνη και πληρότητα, φθάνουμε στη Θεσσαλονίκη με την ελπίδα και την προσδοκία μιας ακόμη όμορφης και ωφέλιμης εκδρομής!

*Θα ήταν παράλειψη να μην ευχαριστήσουμε θερμά τον εξαίρετο οδηγό μας, Μιχάλη. Ήταν άψογος από κάθε άποψη!!!

Μετέωρα: Εκεί που η γη "τεντώνεται" ν'αγγίξει τον ουρανό!!!


Από χρόνια είχαμε κατά νουν μια επίσκεψη-προσκύνημα στον αγιασμένο τόπο των Μετεώρων. Πριν από λίγες μέρες αυτή η επιθυμία έγινε πραγματικότητα. To Σάββατο 23 Σεπτεμβρίου και την Κυριακή 24 πραγματοποιήσαμε διήμερη εκδρομή στην ευρύτερη περιοχή των Τρικάλων.
Αναχωρήσαμε από τη Θεσσαλονίκη πριν από τις 8 π.μ.. Ψάλλουμε τον Όρθρο της σημερινής εορτής -Σύλληψις του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου- και διά της ΠΑΘΕ  γρήγορα κι ευχάριστα με μια σύντομη στάση έξω από τη Λάρισα φθάνουμε στην Πύλη Τρικάλων, στο Μοναστήρι του Αγίου Βησσαρίωνα (Μονή Δουσίκου). 

*Σύντροφός μας για όλο το διήμερο ένας υπέροχος καιρός! (Ούτε κρυώσαμε, ούτε ιδρώσαμε!!!). Εντυπωσιακά τα τούνελ στον Παντελεήμονα και στα Τέμπη, αλλά ...ό,τι κερδίζουμε σε χρόνο και ευκολία το χάνουμε από ομορφιά. Όλες οι όμορφες περιοχές χάνονται για τους ταξιδιώτες....

Πολύ ιστορικό το Μοναστήρι ιδρυμένο από τον Άγιο Βησσαρίωνα τον προστάτη των Τρικάλων, επίσκοπο Λαρίσης.



Ήταν μια άγια αλλά και από πολλές άλλες απόψεις εξαιρετική φυσιογνωμία. Εκλεγμένος από τον Θεό εκ κοιλίας μητρός αφιερώθηκε ολόψυχα στη μοναχική ζωή από τα 10 του χρόνια. Νεότατος χειροτονήθηκε ιερέας και επίσκοπος Λαρίσης και τοποτηρητής της Μητροπόλεως Τρίκκης και Σταγών. Αγνός και φιλάνθρωπος εις το έπακρον συκοφαντήθηκε αλλά υπέμεινε αγόγγυστα και "εκαθαρίσθη ως χρυσός εν τω χωνευτηρίω". Για την περιοχή του ήταν κάτι σαν υπουργός κοινωνικών έργων. Ο ίδιος σχεδίαζε και επέβλεπε την κατασκευή γεφυριών για την περαίωση των οποίων έκαμε εράνους για να συγκεντρώσει χρήματα φθάνοντας μέχρι τη Ρουμανία, την Ουγγαρία τη σημερινή Τσεχία κτλ. (Και στα μέρη αυτά είναι πολύ αγαπημένος και λατρεμένος Άγιος, μας λέει ο π.Βησσαρίων). Λίγο αργότερα θα επισκεφθούμε ένα από τα έργα του, το γεφύρι της Πύλης.
Η Μονή είναι άβατη για τις γυναίκες, σύμφωνα με ρητή και πολύ αυστηρή εντολή του Αγίου που συμπεριλαμβάνεται στη διαθήκη του, έτσι εισέρχονται μόνο οι άντρες. Εμείς, οι γυναίκες, μένουμε στον εξωτερικό χώρο όπου υπάρχει κι ένας όμορφος μικρός ναός και περιμένουμε να τελειώσει η ξενάγηση των ανδρών. Βγαίνουν εκστασιασμένοι από την ξενάγηση του πατρός Βησσαρίωνα, του δεύτερου μετά τον Ηγούμενο στη Μονή, και την αρχιτεκτονική και αγιογράφηση του Καθολικού της Μονής. Πρόκειται για κάτι αληθινά μεγαλειώδες και τέλειο. Ένα πανύψηλος αιθέριος και ολόφωτος ναός που τον έχτισε ο ανηψιός του Αγίου Βησσαρίωνα ο Νεόφυτος, επίσκοπος κι αυτός Λαρίσης που επίσης τιμάται ως Άγιος. Οι τοιχογραφίες πεντακάθαρες, ασύλληπτου κάλλους και ακρίβειας φτιαγμένες με την τεχνοτροπία του fresco από τον αγιογράφο Τζώρτζη ολοκληρώθηκαν το 1557 και διατηρούνται σε άριστη κατάσταση.Το ξυλόγλυπτο τέμπλο εκτείνεται σε μεγάλο ύψος και φιλοτεχνήθηκε το 1767 από επιδέξιους ξυλογλύπτες, που είχαν την καταγωγή τους από το Λινοτόπι της Β. Ηπείρου.








Αριστουργηματικές οι αγιογραφίες του Τζώρτζη!!!!

Ο π.Βησσαρίων βγάζει την λειψανοθήκη με την τίμια κάρα του Αγίου για να προσκυνήσουμε κι εμείς αι εκτός Μονής "παραμείνασαι". 


Η κάρα διατηρείται σε άριστη κατάσταση, η ραφή των οστών του κρανίου σχηματίζει σταυρό και ευωδιάζει, τρία σημάδια της ξεχωριστής αγιότητάς του. Παίρνουμε και ευλογία, (δύο φωτογραφίες του εξωτερικού της Μονής και του εσωτερικού του Καθολικού) κι ένα νοστιμότατο λουκούμι με μούστο και αναχωρούμε, αφού απολαύσουμε την θέα του θεσσαλικού κάμπου από το υψόμετρο των 650 μέτρων στο οποίο βρίσκεται η Μονή.



Η είσοδος της Μονής

Εξωτερική άποψη της Μονής από το κιόσκι


Το εξωτερικό της Μονής Δουσίκου- Αγίου Βησσαρίωνος. Δίπλα στο πρώτο ξύλινο μπαλκονάκι διακρίνεται η εγκατάσταση της τροχαλίας που ανέβαζε το δίχτυ. Ο δρόμος που τώρα φθάνει μέχρι την είσοδο της Μονής διανοίχθηκε μόλις πριν λίγες δεκαετίες. Πολλά τμήματα των εξωτερικών τοίχων έχουν -ανακατασκευασμένα βέβαια- την αρχή τους στην αρχική ανέγερση το 1527 περίπου. Υπήρχαν ελάχιστα ανοίγματα για τον φόβο των ληστρικών και εχθρικών επιδρομών. Σήμερα βέβαια έχουν ανοιχθεί περισσότερα.



H τροχαλία για το δίχτυ

Αναχωρούμε για την Πόρτα Παναγιά. Περνάμε από το χωριό Πύλη το οποίο είναι κεφαλοχώρι με τράπεζες, καταστήματα κτλ. Το διαρρέει ο Πορταϊκός ποταμός. Λίγο πιο έξω είναι ένα μικρό χωριουδάκι η Πόρτα Παναγιά που οι βυζαντινοί το ονόμαζαν Μεγάλαι Πύλαι. Εδώ βρίσκεται ο ναός της Παναγίας, άλλοτε καθολικό της Μονής της Ακατααμαχήτου Θεοτόκου που ιδρύθηκε από τον σεβαστοκράτορα Ιωάννη Άγγελο Κομνηνό το 1283. Από τότε χρονολογείται και ο ναός το μόνο σωζόμενο κτίσμα της μονής. Από το 1843 ο ναός ανήκει στη Μονή του Αγίου Βησσαρίωνα, αλλά λειτουργεί και ως ενοριακός ναός για το μικρό χωριουδάκι. Πρόκειται για τρίκλιτη βασιλική σταυρεπίστεγη με πρόσθετο εξωνάρθηκα με δίλοβα ή τρίλοβα παράθυρα και ιδιαίτερο διάκοσμο στην τοιχοποιΐα. Εσωτερικά ο ναός δεν είναι και πολύ φροντισμένος. Φαίνονται τα κατάλοιπα της φωτιάς του 1855 που κατέστρεψε μεγάλο μέρος του διακόσμου.Εντύπωση προκαλούν τα δυο ολόσωμα ψηφιδωτά του Χριστού και της Βρεφοκρατούσας Παναγίας τοποθετημένα αντίστροφα στους πεσσούς του τέμπλου.
Όταν φθάνουμε τελείται μία βάπτιση. Μένουμε στην αυλή και περιμένουμε να τελειώσει για να μπορέσουμε να μπούμε μέσα. Μάλλον ο ναός είναι περιζήτητος για την τέλεση μυστηρίων. Είναι πολύ γραφικός.



Η βόρεια πλευρά του ναού της Παναγίας στην Πύλη, που επονομάζεται Πόρτα-Παναγιά.

Το εσωτερικό του ναού, μάλλον γυμνό


Τα δύο ψηφιδωτά στους πεσσούς του τέμπλου τοποθετημένα αντίστροφα από ό,τι συνήθως.


Ο περίτεχνος τρούλος πάνω από τον εξωνάρθηκα του ναού.

Περιμένουμε να τελειώσει η βάπτιση για να μπούμε στην Πόρτα Παναγιά 
και ακούμε την ξενάγηση.

Γύρω στη μία και μισή αναχωρούμε από την Παναγία και επισκεπτόμαστε το περίφημο γεφύρι της Πύλης, έργο του Αγίου Βησσαρίωνα. Κατασκευάστηκε το 1514 και είναι το δεύτερο σε μέγεθος μονότοξο γεφύρι της Θεσσαλίας με ημικυκλικό τόξο και υλικά κατασκευής τον ασβεστόλιθο και τον ψαμμίτη. Το άνοιγμα του τόξου είναι 29 μέτρα περίπου, το μέγιστο ύψος φθάνει στα 13 μέτρα, το συνολικό μήκος τα 65,67 μέτρα και το πλάτος καταστρώματος τα 2,10 μέτρα. Το γεφύρι έχει αναστηλωθεί το 1968 και το 1983 αλλά και πιο πρόσφατα το 2005 και το 2006 έγιναν εργασίες ανάδειξης.
Το τοπίο είναι πολύ όμορφο. Αυτή την εποχή, πριν αρχίσουν οι βροχές, η κοίτη του Πορταϊκού είναι στεγνή. Ένα γρήγορο ανέβασμα από τους πιο πολλούς, φωτογραφίες και σύντομη αναχώρηση για τη Δρακότρυπα.

Το περίφημο γεφύρι της Πύλης


Η τοποθεσία πανέμορφη!

Παίρνουμε το δρόμο προς Μουζάκι και Καρδίτσα και σε σαράντα λεπτά περίπου φτάνουμε στο εστιατόριο Κεραμαριό στην περιοχή της Δρακότρυπας. Έχουμε κάνει κράτηση και έχουμε συνεννοηθεί για το μενού. Η ταβέρνα είναι μια πολύ φροντισμένη εγκατάσταση, ένα πραγματικό μουσείο φυσικής ιστορίας με πάρα πολλά είδη του ζωικού βασιλείου βαλσαμωμένα και κορμούς δένδρων που ξεφυτρώνουν στην είσοδο και στη μέση του μαγαζιού. Πολύ μεράκι! Τρώμε θαυμάσια κατά τα συμφωνηθέντα. Κάνουμε και τη βόλτα μας στον γύρω χώρο με τα ενοικιαζόμενα σπιτάκια και τα δεκάδες ήμερα ελαφάκια. Φωτογραφίες, κουβεντούλα, καφεδάκι ως τις τέσσερις και μισή περίπου. Κάποιοι θα επιθυμούσαν κι ένα κρεβατάκι για λίγη μεσημβρινή ξεκούραση, αλλά στωικά υπομένουν τη συνέχεια της προσκυνηματικής περιήγησής μας.


Η εντελώς πρωτότυπη είσοδος στην ταβέρνα
Ο κορμός είναι ξερός αλλά το αναρριχώμενο τον "ζωντανεύει".


Στη μέση της ταβέρνας ο κορμός ενός τεράστιου νεκρωμένου πλέον πλάτανου 
με τα ανοιχτά κλαδιά του που αγκαλιάζουν, θαρρείς, και στηρίζουν τη στέγη.


Πανέμορφα μικρά σπιτάκια-ξενώνες φιλοξενούν επισκέπτες 
οι οποίοι μπορούν να κάνουν αγροτουρισμό.


Πλήθος από ελάφια, ήμερα σαν σκυλάκια, κυκλοφορούν στο χώρο.

Ανεβαίνουμε βόρεια, περνάμε έξω από τα Τρίκαλα και παίρνουμε το δρόμο προς την Καλαμπάκα. Στο ύψος περίπου της Θεόπετρας στρίβουμε δυτικά κι ανεβαίνουμε στον Κόζιακα. Σε υψόμετρο 540μ. σε πολύ όμορφο δάσος και με θέα στον όμορφο κάμπο των Τρικάλων βρίσκουμε τη Μονή της Παναγίας Βυτουμά. 




Είναι η ώρα του εσπερινού, αλλά δεν θα μείνουμε να τον παρακολουθήσουμε για να μην αργήσουμε πολύ. Μια μοναχή μας ξεναγεί.Σύμφωνα με προφορικές παραδόσεις, μία εικόνα της Παναγίας, που βρισκόταν στην Καλαμπάκα, κάποτε έφυγε από τη θέση της. Όλοι τότε ανησύχησαν και ξανοίχθηκαν για την ανεύρεση της. Δοκίμασαν μεγάλη έκπληξη όταν τη βρήκαν στο χώρο, πού είναι σήμερα το Μοναστήρι. Γεμάτοι χαρά την πήραν και την επανατοποθέτησαν στη θέση της. Το φαινόμενο αυτό λέγεται ότι επαναλήφθηκε τρεις φορές. Αυτό παρακίνησε τους παράγοντες και τους χριστιανούς να κτίσουν στην τοποθεσία αυτή Μοναστήρι στο όνομα της Παναγίας. Η αρχή του μοναστηριού χρονολογείται στον 12 αιώνα. Οι τοιχογραφίες του καθολικού είναι εξαιρετικές. Εδώ λειτουργούσε φημισμένη σχολή χειροτεχνίας όπου πολλές κοπέλες της περιοχής έμαθαν την υφαντική, το κέντημα κτλ και απέκτησαν δυνατότητα εργασίας και βιοπορισμού. Κερνιόμαστε καφέ και λουκουμάκι. Δροσιζόμαστε στις δίδυμες βρύσες με νερό από τον Κόζιακα και αποχαιρετούμε τη Μονή. Στο δρόμο προς τα Τρίκαλα ψάλλουμε τον αναστάσιμο Εσπερινό. Αύριο είναι της Παναγίας της Μυρτιδιώτισσας, της Αγίας Θέκλας και του Αγίου Σιλουανού. 


Όμορφα λουλούδια, όμορφοι άνθρωποι!!!!


Ο τάφος του Μητροπολίτου Τρίκκης και Σταγών Διονυσίου, μιας εξαιρετικής μορφής!



Δίδυμες κρήνες μας κερνούν πολύ δροσερό και εύγευστο νερό!


Ένα χαριτωμένο εκκλησάκι στην είσοδο της Μονής


Η θέα του κάμπου από τον εξώστη της Μονής Παναγίας Βυτουμά

Φθάνουμε στα Τρίκαλα γύρω στις 7μ.μ.. Πρώτη άριστη εντύπωση: τα αυτοκίνητα σταματούν στις διαβάσεις για να περάσουν οι πεζοί χωρίς εξαίρεση!!! Τακτοποιούμαστε στο Ληθαίον, στο κέντρο της πόλης. Δίπλα του κυλάει ο ομώνυμος ποταμός. Η κοίτη του δημιουργεί ένα όμορφο δροσερό πάρκο που διασχίζει την πόλη. Τα δωμάτιά μας άνετα και καθαρά. Οι πιο πολλοί βγαίνουμε για μια βόλτα στα Τρίκαλα. Σφύζουν από ζωή. Θαρρείς πως όλοι είναι έξω στις πλατείες και στους πεζόδρομους. Τιμούμε τα παγωτά Δωδώνης και ό,τι άλλο ο καθείς επιθυμεί και περπατούμε προς το Βαρούσι, την παλιά συνοικία της πόλης με τα διατηρητέα παλιά παραδοσιακά σπιτάκια της και το βυζαντινό κάστρο με το μεγάλο ρολόι-σύμβολο πια της πόλης. Σε μια από τις πολλές γέφυρες του ποταμού μας καλωσορίζει το άγαλμα του Ασκληπιού, ο οποίος κατά τον Στράβωνα γεννήθηκε στην Τρίκκη: ‘’Έτερος δ'  εστί Ληθαίος ποταμός ο περί Τρίκκην, εφ’ ώ ο Ασκληπιός γεννηθήναι λέγεται’’ (Στράβων XIV 647). Γύρω του οι νεαροί κάνουν skate.



Βαρούσι, στο βάθος το ρολόι φωτισμένο


Το κάστρο και το ρολόι φωτισμένα, λιγοστός εδώ ο κόσμος στο μπαράκι.
Είναι πιο εύκολες οι πεδινές πλατείες από τις ανηφοριές!

Επιστροφή στο ξενοδοχείο για ξεκούραση. Ες αύριον τα σπουδαιότερα... (Συνεχίζεται)