Κυριακή 23 Αυγούστου 2020

Τη 24η του αυτού μηνός μνήμη του Αγίου πατρός ημών Κοσμά του Αιτωλού και Φιλοθεΐτου, του Ιερομάρτυρος, Εθνομάρτυρος και Ισαποστόλου


«Κοσμᾶν καὶ θανόντα ζῆν λέγω·
Οἱ γὰρ δίκαιοι ζῶσι καὶ τεθνηκότες· 
καὶ Κοσμᾶν ἐπαινῶν ἀρετὴν ἐπαινέσομαι». 

Τα σύγχρονα χρόνια της κρίσης δεν είναι τα χειρότερα για την πατρίδα μας. Ο 18ος αιώνας επεφύλασσε για τους υπόδουλους Έλληνες μεγάλη φτώχια, πικρή σκλαβιά και απίστευτη απαιδευσιά. Μαζικές εξωμόσεις και άθλια καθημερινότητα κρατούσαν τους ραγιάδες ανέλπιδους, αμόρφωτους, κυριολεκτικά στο σκοτάδι. Σαν φως στο σκοτάδι εμφανίστηκε εκείνα τα χρόνια ο ιερομάρτυς και εθναπόστολος Κοσμάς ο Αιτωλός (1714-1779). Ταπεινός καλόγερος με φτωχική εξωτερική εμφάνιση, αλλά φλογερή ψυχή αφού μαθήτευσε στον ιεροδιάκονο Ανανία τον Δερβισάνο και στην Αθωνιάδα Σχολή και αφού ασκήτεψε στην ιερά Μονή Φιλοθέου, πήρε ευλογία από τον Πατριάρχη και ξεκίνησε περιοδείες -τέσσερις συνολικά- στον ελλαδικό χώρο για να σπείρει τον σπόρο της πνευματικής λευτεριάς αλλά και της εθνικής. Μιλώντας την απλὴ γλώσσα του λαου, που χειριζόταν θαυμάσια, συμβούλευε την αγάπη, την ομόνοια, την αφιλοκέρδεια, την παύση της κερδοσκοπίας των εμπόρων και των πλουσίων και προ πάντων στηλίτευε τους εξισλαμισμούς. Μοίραζε ελεημοσύνες, ίδρυε εκκλησίες και σχολεία καὶ κυρίως φρόντιζε τὸν κόσμο πούβλεπε πεσμένο θρησκευτικά και ηθικά. «Τούς ἀγρίους ἡμέρευε, τοὺς λῃστὰς κατεπράϋνε, τοὺς ἀνελεήμονας ἔδειχνε ἐλεήμονας, τοὺς ἀνευλαβεῖς εὐλαβεῖς, τοὺς ἀμαθεῖς ἐμαθήτευε»Εβραίοι συκοφάντησαν τὸν Πατρο-Κοσμά στον Κουρτ-Πασά και ζήτησαν τον θάνατό του. Με δόλο πλησίασαν τον Άγιο οι απεσταλμένοι του Χότζα δήμιοι και του έκαναν γνωστή τη διαταγὴ που είχαν. Ο Πατροκοσμάς δέχθηκε με χαρά  την θανατικὴ απόφαση, γονυκλινὴς προσευχήθηκε στον Θεό, ευλόγησε σταυροειδώς τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα και οδηγήθηκε στην αγχόνη. Οι δήμιοί του εγύμνωσαν το ιερό λείψανο και το πέταξαν στον ποταμό. Το ανέσυρε ο παπα-Μάρκος που το είδε να πλέει όρθιο στο νερό σαν να ήταν ζωντανό. Το έφερε στην εκκλησία κι αφού απέδωσαν τις πρέπουσες τιμές το έθαψαν κοντά στον ναό στο χωριό Καλλικόντασι στη σημερινή Βόρεια Ήπειρο (στην Αλβανία).

 

«Ἡ πατρίδα μου ἡ ψεύτικη, ἡ γήϊνη καὶ μάταιη, εἶναι ἀπὸ τοῦ Ἁγίου Ἄρτης καὶ ἀπὸ τὴν ἐπαρχίαν Ἀπόκουρο. Ὁ πατέρας μου, ἡ μητέρα μου, εὐσεβεῖς Ὀρθόδοξοι χριστιανοί. Εἶμαι, λοιπόν, κι᾿ ἐγὼ ἀδελφοί μου, ἄνθρωπος ἁμαρτωλός, χειρότερος ἀπ᾿ ὅλους. Εἶμαι ὅμως δοῦλος τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ Ἐσταυρωμένου, καὶ ὄχι πὼς ἐγὼ εἶμαι ἄξιος νὰ εἶμαι δοῦλος τοῦ Χριστοῦ, ἀλλ᾿ ὁ Χριστὸς ποὺ μὲ καταδέχεται διὰ τὴν εὐσπλαχνίαν Του. Τὸν Χριστό μας, λοιπόν, ἀδελφοί μου πιστεύω, δοξάζω καὶ προσκυνῶ. Τὸν Χριστόν μας παρακαλῶ νὰ μὲ καθαρίση, ἀπὸ κάθε ἁμαρτίαν ψυχικὴν καὶ σωματικήν. Τὸν Χριστὸ παρακαλῶ νὰ μὲ δυναμώσῃ νὰ νικήσω τοὺς τρεῖς ἐχθρούς: τὸν κόσμον, τὴν σάρκα καὶ τὸν πειρασμόν. Τὸν Χριστόν μου παρακαλῶ νὰ μὲ ἀξιώση νὰ χύσω καὶ ἐγὼ τὸ αἷμα μου, διὰ τὴν ἀγάπην Του.

Ἀνίσως, ἀδελφοί μου, ἦτο δυνατὸν ν᾿ ἀνέβω εἰς τὸν οὐρανόν, νὰ φωνάξω μίαν φωνὴν μεγάλη, νὰ κηρύξω σ᾿ ὅλον τὸν κόσμον πὼς μόνον ὁ Χριστός μας εἶναι Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ καὶ Θεὸς ἀληθινὸς καὶ ζωὴ τῶν πάντων, ἤθελα τὸ κάμει. Καὶ ἐπειδὴ δὲν δύναμαι νὰ πράξω ἐκεῖνο τὸ μέγα, κάμω τοῦτο τὸ μικρὸν καὶ περιπατῶ ἀπὸ τόπον εἰς τόπον καὶ διδάσκω τοὺς ἀδελφούς μου κατὰ δύναμιν, ὄχι ὡς διδάσκαλος, ἀλλ᾿ ὡς ἀδελφός. Διδάσκαλος μόνον ὁ Χριστός μας εἶναι.»


1.Καὶ διὰ τοῦτο πρέπει νὰ στερεώνετε σχολεῖα ἑλληνικά, νὰ φωτίζωνται οἱ ἄνθρωποι· διότι διαβάζοντας τὰ ἑλληνικὰ τὰ ηὕρα ὁποὺ λαμπρύνουν καὶ φωτίζουν τὸν νοῦν τοῦ μαθητοῦ ἀνθρώπου. Καθὼς φωτίζει ὁ ἥλιος τὴν γῆν, ὅταν εἶνε ξαστεριά, καὶ βλέπουν τὰ μάτια μακρυά, ἔτσι βλέπει καὶ ὁ νοῦς τὰ μέλλοντα· ἀπεικάζουν ὅλα τὰ καλὰ καὶ τὰ κακά, φυλάγονται ἀπὸ κάθε λογῆς κακὸν καὶ ἁμαρτίαν· διατὶ τὸ σχολεῖον ἀνοίγει τὴν ἐκκλησίαν, μανθάνομεν τί εἶνε Θεός, τί εἶνε ἡ Ἁγία Τριάς, τί εἶνε ὁ ἄγγελος, τί εἶνε ἡ ἀρετή, τί εἶναι οἱ δαίμονες, τί εἶνε ἡ κόλασις. Τὰ πάντα ἀπὸ τὸ σχολεῖον τὰ μανθάνομεν.

2.Μᾶς ἐχάρισεν ὁ πανάγαθος Θεὸς τὰ ὀμμάτιά μας νὰ τηράζωμεν εἰς τὸν οὐρανόν, νὰ βλέπωμεν τὰ ἄστρα, τὸν ἥλιον, τὸ φεγγάρι, τὰ πάντα, νὰ δοξάζωμεν τὸν Θεὸν καὶ νὰ λέγωμεν: Θεέ μου, ἐὰν αὐτὸς ὁ ἥλιος εἶνε τόσον λαμπρός, ὁποὺ εἶνε κτίσμα, ἀμὴ ἐσύ, ὁποὺ ἔκαμες τὸν ἥλιον, πόσον εἶσαι λαμπρότερος! Ἄχ, Θεέ μου, ἀξίωσέ με νὰ σὲ ἀπολαύσω. Αὐτὸ εἶνε τὸ χρέος μας, ἀδελφοί μου. 

3.Μᾶς ἐχάρισεν ὁ Θεὸς τὰ ποδάρια μας. Ἔχομεν χρέος νὰ πηγαίνωμεν εἰς τὴν ἐκκλησίαν, νὰ στεκώμεθα μὲ εὐλάβειαν καὶ νὰ περιπατῶμεν εἰς τὸν καλὸν δρόμον. 

4.Μᾶς ἐχάρισεν ὁ Θεὸς πλοῦτον. Ἔχομεν χρέος νὰ τρώγωμεν καὶ νὰ πίνωμεν τὸ ἀρκετόν μας, τὰ ρουχαλάκια μας τὰ ἀρκετά, καὶ τὰ ἐπίλοιπα νὰ τὰ ἐξοδιάζωμεν εἰς τοὺς πτωχοὺς διὰ τὴν ψυχήν μας. Καὶ δὲν μᾶς ἔδωκεν ὁ Θεὸς τὸν πλοῦτον διὰ νὰ πολυτρώγωμεν καὶ νὰ κάμωμεν πολύτιμα φορέματα καὶ παλάτια ὑψηλά, νὰ χορεύουν τὰ ποντίκια αὔριον, καὶ οἱ πτωχοὶ νὰ ἀποθάνουν ἀπὸ τὴν πεῖναν. 

5.Νὰ κάμης μίαν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, τῆς Παναγίας, τοῦ Προδρόμου, νὰ ἔχῃς καὶ τὸν ἅγιον τοῦ παιδιοῦ σου. Καὶ ὅταν τὸ παιδίον σηκώνεται ἀπὸ τὸν ὕπνον καὶ σοῦ γυρεύη ψωμί, νὰ τὸ βάλης ἐμπρὸς εἰς τὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ τοῦ εἰπῆς: Ἐγώ, παιδί μου, δὲν ἔχω ψωμί· ὁ Χριστὸς ἔχει. Σήκω νὰ κάμης τὸν σταυρόν σου, νὰ παρακαλέσωμεν τὸν ἅγιόν σου νὰ παρακαλέση τὸν Χριστὸν νὰ σοῦ τὸ δώσῃ. Καὶ ἔτσι τὸ παιδίον παρακινεῖται διὰ τὴν ἀγάπην τοῦ ψωμιοῦ καί, εὐθὺς ὁποὺ ξυπνᾶ, τὸν ἅγιόν του βλέπει. Βλέποντας τότε ὁ διάβολος τὸ παιδίον πὼς ἔχει τὴν ἐλπίδα του εἰς τὸν Χριστὸν καὶ εἰς τὸν ἅγιόν του κατακαίεται καὶ φεύγει. Καὶ ἔτσι νὰ συνηθίζετε τὰ παιδιά σας, νὰ τὰ παιδεύετε ἀπὸ μικρά, διὰ νὰ συνηθίζουν εἰς τὸν καλὸν δρόμον.

6.Καὶ ἂν θέλης νὰ ζήση τὸ παιδίον, ἐγὼ νὰ σὲ εἴπω πῶς νὰ κάμης· νὰ κάμης τοῦ παιδιοῦ σου ἕνα φόρεμα καὶ ἄλλο ἕνα ἐκείνου τοῦ πτωχοῦ παιδιοῦ· καὶ διὰ τὸ χατίρι ἐκείνου τοῦ πτωχοῦ παιδιοῦ χαρίζει ὁ Θεὸς τὴν ζωὴν τοῦ παιδιοῦ σου. Καὶ νὰ ἀγαπᾶς τὰ πτωχὰ τὰ παιδιὰ καλύτερα ἀπὸ τὰ ἐδικά σου· εἰ δὲ καὶ νὰ ζητᾶς πῶς νὰ δίνης τοῦ παιδιοῦ σου νὰ τρώγη καὶ νὰ πίνη καλά, νὰ ἔχῃ εὔμορφα φορέματα, καὶ δι᾿ ἐκεῖνο τὸ πτωχὸ νὰ μὴ σὲ μέλη, αὔριο βλέπεις τὸ παιδί σου ἀποθαμένο καὶ καίγεται ἡ καρδιά σου. Καὶ ἐνῶ τὸ πτωχό, τὸ ξυπόλητο, τὸ γυμνό, τὸ πεινασμένο, τὸ καταφρονεμένο τὸ βλέπεις θρεμμένο καὶ εἶνε ὡσὰν γουρουνόπουλο, καὶ τὸ ἐδικό σου γίνεται ὡσὰν χτικιασμένο.

7.Καὶ ἐκείνην τὴν ἡμέραν, ὁποὺ εἶνε ὁ ἅγιος τοῦ παιδιοῦ σου, ἂν θέλης νὰ κάμης κούρμπανο  νὰ ἑορτάσῃς τὸν ἅγιον, πῶς πρέπει νὰ κάμης, ἐγὼ σὲ λέγω. Γίνεται τὸ κούρμπανο θεϊκόν, γίνεται καὶ διαβολικόν. Θεϊκὸν κούρμπανον εἶνε· τώρα θέλεις νὰ δώσῃς τρία γρόσια νὰ πάρης ἕνα πρόβατο· δόσε τὸ ἕνα γρόσι τοῦ παπᾶ σου νὰ σοῦ διαβάση τόσες Λειτουργίες, τὸ ἄλλο γρόσι πάρε κερί, λιβάνι καὶ λάδι καὶ σύρ᾿ τα εἰς τὴν ἐκκλησίαν νὰ τὰ κάψουν ἐμπρὸς εἰς τὸν ἅγιον καὶ τὸ ἄλλο γρόσι μοίρασέ το μὲ τὸ χέρι σου κρυφὰ ἐλεημοσύνην, νὰ μὴ σὲ ξεύρη κανένας. Αὐτὸ εἶνε τὸ θεϊκὸ κούρμπανο. Καὶ νὰ διαβάσῃς τὸ συναξάρι τοῦ ἁγίου  νὰ ἀκούη τὸ παιδί σου. Καὶ νὰ τοῦ εἰπῆς: Ἀκούεις, παιδί μου, τί ἔκαμνεν ὁ ἅγιός σου; Ἔτσι νὰ κάμης καὶ σύ. Ἀκούοντας τὸ παιδίον τέτοια θαύματα ζηλεύει καὶ λέγει; Ἄχ, πότε νὰ γίνω καὶ ἐγὼ ὡσὰν τὸν ἅγιόν μου! Διαβολικὸν κούρμπανο εἶνε νὰ πάρης ἕνα πρόβατο, νὰ τὸ μαγειρέψης καὶ νὰ κράξης τοὺς φίλους σου, τοὺς συγγενεῖς σου, νὰ τρώγετε, νὰ πίνετε, νὰ μεθᾶτε, νὰ ξερνᾶτε ὡσὰν τοὺς σκύλους. Αὐτὸ εἶνε τὸ διαβολικὸν κούρμπανο.

Άγιε του Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών!

Τρίτη 11 Αυγούστου 2020

Τρέχοντα δεινά

"Πολλά τα δεινά, κούδέν ανθρώπου δεινότερον πέλει". Ο Σοφοκλής βέβαια χρησιμοποιεί τη λέξη δεινόν, ως αυτό που προκαλεί δέος, δηλαδή θαυμασμό. Στις μέρες μας η λέξη δεινόν έχει την έννοια του δυστυχήματος. Μ' αυτή την έννοια λοιπόν μας εκύκλωσαν πολλά δεινά, φυσικά και ανθρωπογενή κι έτσι δικαιολογείται και ο χαρακτηρισμός του ανθρώπου ως φοβερού δυστυχήματος ή προξένου δυστυχήματος.

Πρώτο δεινό, ο κορωνοϊός και η συμπεριφορά μας! Είτε είναι ένα φυσικό κακό, είτε είναι στημένο, είτε τα πράγματα είναι όντως δύσκολα είτε κάποιοι θέλουν να τα εκμεταλλευτούν, είτε ό,τι άλλο βάλει ο νους μας -αυτό η ιστορία μόνο θα το δείξει, "σοφότατον χρόνος, ανευρίσκει γαρ πάντα"-, τα τρία πράγματα που μας ζητούνται σήμερα είναι πολύ απλά και εφαρμόσιμα: απόσταση, πλύσιμο-απολύμανση χεριών και μάσκες σε κλειστούς χώρους και όπου αλλού δεν είναι δυνατόν να κρατηθούν οι αποστάσεις. Και στους ναούς. Κι έρχεται η μικρόνοια και η μικροψυχία μας, ημών των Χριστιανών, να στήσουν σκηνικό πολέμου, διωγμών, βλασφημίας, αιρέσεως και να προκαλέσουν διχασμό μέσα στην Εκκλησία. Εκτοξεύονται ύβρεις εναντίον των αρχιερέων που δέχονται την υπουργική απόφαση. Άλλοι ναοί δέχονται τους πιστούς μόνο με μάσκες, άλλοι ιερείς αδιαφορούν, άλλοι κατακρίνουν το μέτρο. Όσοι πιστοί δεν φορούν μάσκα θεωρούν τους φορούντας άπιστους ή βλάσφημους, οι δε φορούντες τους μη φορούντες αδιάφορους, απρόσεχτους, προξένους πιθανής διασποράς του ιού κτλ. Λίγη απλότητα και καλός λογισμός δεν θα έβλαπτε! Μου ζητείται από την πολιτεία, η οποία έχει την ευθύνη των αποφάσεων σχετικά με την δημόσια υγεία, να υποστώ μια θυσία, να βάλω μια μάσκα όχι καρναβαλιού, αλλά προστασίας δικής μου και του διπλανού μου. Με εμποδίζει αυτή η μάσκα να προσευχηθώ; Μήπως δεν βλέπει ο Θεός το πρόσωπό μου και μπερδεύεται; Μήπως η καρδιακή μου σχέση με τον Θεό επηρεάζεται από την μάσκα; Απλά, ταπεινά, με διάθεση υπακοής ας κάνουμε αυτό που μας ζητείται κι ας αφήσουμε πάσαν την ζωήν μας και τις αμφιβολίες μας και τους φόβους μας στα χέρια του Θεού  «Πάσα ψυχή εξουσίαις υπερεχούσαις υποτασσέσθω. Ου γαρ έστιν εξουσία ει μη υπό Θεού· αι δε ούσαι εξουσίαι υπό του Θεού τεταγμέναι εισίν» (Προς Ρωμαίους) . Δεν μας ζητείται ομολογία πίστεως αυτή τη στιγμή, μόνο υπακοή στην πολιτεία! Ας κρατήσουμε πίστη και  θάρρος ομολογίας για την ώρα του αληθινού διωγμού..

Δεύτερο δεινό: η τουρκική προκλητικότητα. Μας έτυχε πολύ δύστροπος γείτονας. (Μάλλον πολλοί δύστροποι γείτονες, αλλά τώρα μας απασχολεί κυρίως ο Τούρκος) Ο άνθρωπος που ως μονάρχης κυβερνά την Τουρκία χρησιμοποιώντας μια απαράμιλλη επιρροή στις μάζες του λαού του, αφενός έχει ο ίδιος αγγίξει τα όρια της ύβρεως, αφετέρου οδηγεί τη χώρα του κι εμάς με μαθηματική ακρίβεια σε πολύ δυσάρεστες περιπέτειες. Ευτυχώς στη δική μας χώρα φαίνεται να υπάρχει νηφάλια ηγεσία. Φυσικά η νηφαλιότητα δεν πρέπει να γίνει υποχωρητικότητα και παραίτηση. Αλλά ας μην προκριθεί εύκολα η σύγκρουση. Ακούγονται και σε μας ασυλλόγιστες φωνές υπέρ μιας "σθεναρής"=συγκρουσιακής στάσης. Με τρομάζουν. Με τρομάζει η πιθανότητα πολέμου! Ναι , είναι πολύ ωραία να διαβάζουμε στην ιστορία τα πολεμικά κατορθώματα, τους ηρωισμούς των παλικαριών! Πόσα δάκρυα και πόσος πόνος όμως δεν αναφέρονται σε κανένα βιβλίο ιστορίας! Κι ένα παλικάρι μας να χαθεί σε μια έστω σύντομη σύρραξη, θα πονέσουν γονείς, αγαπημένη, γυναίκα, αδέλφια, παιδιά! Πριν από λίγο καιρό είχα επισκεφθεί τα στρατιωτικά κοιμητήρια στο Ζέιτενλικ. Σταυροί, σταυροί, άπειροι σταυροί, ταφόπλακες βαριές που σκέπασαν ασήκωτο ανθρώπινο πόνο και δυστυχία! Δεν τον θέλω τον πόλεμο! Δεν θέλω τους ηρωισμούς! Γιατί η ανθρωπότητα οδηγείται κατά διαστήματα σε πολέμους; Ποια ανάγκη ή ποια τρέλα σπρώχνει τους λαούς στην καταστροφή; Φύλαξέ μας, Παναγία μου, απ' τον τρελό, τον αλαζόνα, τον άπληστο γείτονά μας! Από κάθε τρελό, αλαζόνα,άπληστο!

Τρίτο δεινό: η μανία της φύσης. Αυτό που έγινε στην Εύβοια είναι πραγματικά μια βιβλική καταστροφή. Έτσι θα ήταν ο κατακλυσμός που αναφέρεται στη Βίβλο επί εκατό φορές σε διάρκεια. Οι φυσικές δυνάμεις, τα φυσικά φαινόμενα μπορεί να είναι τόσο ισχυρά, απρόβλεπτα και ανεξέλεγκτα που μπορούν να μας εξαφανίσουν. Μια γιαγιά πόντια  μας έλεγε σε τέτοιες περιστάσεις: "Θα μας χάσει ο Θεός!". Ο άνθρωπος αποδεικνύεται ελάχιστος, ανήμπορος, ένα τιποτένιο άθυρμα. Αλλά, έχει βάλει κι αυτός το χεράκι του στην καταστροφή του! Βλέπω την γεωμορφολογία της πατρίδας μας. Βουνά ατέλειωτα και λίγη γης στους πρόποδες των βουνών όπου φυσικά χτίζονται οι πόλεις  και τα χωριά μας και καλλιεργούμε τα χωράφια μας. Αν τα βουνά είναι δασωμένα συγκρατούνται τα νερά της βροχής και της πιο δυνατής βροχής. Ακόμα και τα πουρνάρια κάνουν καλή δουλειά. Αν τα βουνά είναι γυμνά όλη η ποσότητα των υδάτων θα φτιάξει χειμάρρους και θα κυλήσει προς τους πρόποδες, δηλαδή στους οικισμούς μας. Τα νερά είχαν από αιώνες φτιάξει το δρόμο τους, τα ρέματα, τις κοίτες των ποταμών. Έλα όμως που πολλά ρέματα περνούν κοντά ή και μέσα από τους οικισμούς μας. Έλα που η απληστία και η απρονοησία των ανθρώπων κλέβει λίγο-λίγο από την κοίτη των ρεμάτων ή τα γεμίζει με σκουπίδια και μπάζα ή τα κάνει δρόμους ή χτίζει μέσα σ' αυτά ασύδοτα και παράνομα. Έλα που η απληστία, η αδιαφορία, η απρονοησία μας έκαψε και κάθε χρόνο φροντίζει να καίει χιλιάδες στρέμματα δάσους. Κι έρχεται η φοβερή βροχή και γίνονται αυτά που βέπουμε και τρέμουμε. Δασωμένες πλαγιές και καθαρά ρέματα. Αυτό είναι το δίπτυχο της σωτηρίας μας. Κάθε περιφέρεια, κάθε δήμος, κάθε χωριό και με εθελοντική δουλειά πρέπει να φροντίσει αυτό το δίπτυχο. Αλλιώς κάθε λίγο θα θρηνούμε ανθρώπινες ζωές, ερείπια, χαμένες περιουσίες και θα τα βάζουμε με το ανεπαρκές κράτος. Σήμερα πρέπει να γίνει αυτό. Σήμερα, αφού δεν προλάβαμε το χθες!

Για κάθε ειρηνική στιγμή της πατρίδας μας, για κάθε βράδυ που πέφτουμε να ξαπλώσουμε στο κρεβάτι μας, για κάθε πρωί που ξυπνάμε όρθιοι και στεγνοί στο σπίτι μας, για κάθε αναπνοή που μπορούμε ελεύθερα, χωρίς αναπνευστήρα να παίρνουμε,  και για χιλιάδες άλλα που ίσως τα θεωρούμε αυτονόητα, ας λέμε εκ βαθέων "Δόξα τω Θεώ"!!

Νεκροί και καταστροφές από έντονες βροχοπτώσεις στην Εύβοια ...Αυτή η γερόντισσα σώθηκε γιατί κρατήθηκε επί ώρες πάνω στον τοίχο με τους τσιμεντόλιθους δεχόμενη κατακλυσμιαία βροχή! Δεν ξέρω πού την βρήκε τόση δύναμη! Τι περιπέτεια την περίμενε στη δύση του βίου της!

*Δεν αναφέρθηκα στο Λίβανο. Εκεί η πραγματικότητα ξεπέρασε την πιο διεστραμμένη φαντασία! Κι εκεί το κακό είναι ανθρωπογενές. Εγκληματική αδιαφορία μεγατόνων! Ακόμα κι αν οι υπέυθυνοι βρεθούν, δικαστούν, καταδικαστούν σε τι θα ελαφρώσει  ο εφιάλτης των κατοίκων της Βηρυτού;

Πέμπτη 6 Αυγούστου 2020

Μεταμόρφωση ή αποκάλυψη


Πώς να ιδούν το φως τα κλειστά μάτια;
Πώς να δουν τον Θεό τα ανθρώπινα μάτια;

Το Φως, το άπλετο Φως, το φωταγωγούν πάσαν κτίσιν.
Φως ο Πατήρ, Φως ο Υιός, Φως και το Πνεύμα το Άγιον!


Το άστεκτον της θεϊκής φωτοχυσίας,
το ανυπόφορο, το αβάσταχτο θεϊκό Φως
έγινε για λίγο ορατό!
Άνοιξαν για λίγο τα ανθρώπινα μάτια!
Επέτρεψε το Φως ν' ανοίξουν!
Μπήκαν μέσα στο Φως οι τρεις
και είδαν...
Είδαν και έπεσαν χαμαί!
"Ου μη ίδωσιν το πρόσωπόν μου και ζήσονται...!"

Αλλά και γλυκάθηκαν και αναπαύθηκαν.
"Καλόν εστίν ημάς ώδε είναι!"
Εδώ να μείνουμε! 
Εδώ είναι όμορφα!
Είναι ζεστά, 
Είναι φωτεινά, 
Είναι ειρηνικά!
Εδώ στο Φως να μείνουμε!
Εδώ να μείνουμε για πάντα!
Ο γλυκασμός, η ανάπαυση!

Προηγήθηκε όμως η ανηφόρα.
Η ανηφόρα εις το όρος το υψηλόν!

Άξιζε όμως τον κόπο!
Αν άξιζε, λέει!!!