Νωρίς κρυώνουν τα βουνά
κι η καταχνιά τα πνίγει.
Τα πνίγει και του Βούλγαρου
η ύπουλη θηλιά.
Μα εφέτος ήρθε χρυσαετός!
Ήρθε να διαγουμίσει
την καταχνιά, την παγωνιά και τη φοβέρα!
Μαζί του κουβαλάει ελπίδας φως
κι είν' όμορφος και νέος και δυνατός!
Στα ονείρατά του ελεύθερη
κι ελληνική βλέπει τούτη τη γη
πού ηταν των Μακεδόνων κλέος!
Οι σκλαβωμένοι αναθαρρήσανε,
πήραν τα όπλα, βγήκαν στα βουνά!
Το παλικάρι, ο χρυσαετός,
μίλησε στην ψυχή τους,
έδωσε ελπίδα και φτερά,
ζωντάνεψε της λευτεριάς το όνειρο,
βάλσαμο στάλαξε στον πόνο της σκλαβιάς τους!
Κι ήρθε το βόλι που σε βρήκε στην κοιλιά!
Ήρθε το βόλι που σε γκρέμισε
υψηλοπέταχτε αετέ!
Και λαβωμένος έγειρες
με του παιδιού σου, της γυναίκας σου
και της πατρίδας σου το τελευταίο αντίο!
Μα ο θάνατός σου έγινε ζωή,
απ' τη δική σου δύση ανέτειλε το φως
για τη γλυκιά Μακεδονία!
Σ' ευγνωμονούμε, Παύλε!
Αιώνια θα μνημονεύεται
της νιότης σου η θυσία!!!