Και πάλι προς Ανατολάς (3)

 Δευτέρα 18 Αυγούστου 2025

Gunayndin στην Άγκυρα λοιπόν! Παίρνουμε το πρωινό μας στο ξενοδοχείο, φορτώνουμε τα μπαγκάζια μας και ξεκινάμε την περιήγησή μας στην πόλη, στην οποία θα αφιερώσουμε λίγες ώρες πριν από  ταξίδι μας προς Προκόπι.

Κύρια επίσκεψή μας αυτή στο Μουσείο Ανατολικών Πολιτισμών. (Anadolu Medeniyetleri Muzesi).

 Βρίσκεται στις παρυφές του κάστρου της Άγκυρας και στεγάζεται σε αναπαλαιωμένα οθωμανικά κτίρια (ιστορικό καραβάν σεράι και κλειστή αγορά). Έχει πάρει ευρωπαϊκά βραβεία και διακρίσεις. Περιέχει μια εκτενή συλλογή αντικειμένων από διάφορους πολιτισμούς, με ιδιαίτερη έμφαση σε πολιτισμούς της Ανατολίας και μάλιστα αυτούς που σήμερα έχουν εκλείψει, όπως των Χετταίων, των Ασσυρίων, των Σουμερίων. Ιδρύθηκε το 1921 με εντολή του Κεμάλ Ατατούρκ και θεωρείται ένα από τα καλύτερα μουσεία της χώρας. Περιδιαβαίνουμε στους χώρους του και μελετάμε τα εκθέματά του.

Εντυπωσιακός ο Δικέφαλος αετός

Ασσυριακοί λέοντες

Ειδώλια από πηλό

Αναπαράσταση εργασιών στην εποχή του σιδήρου

Ο Χετιτικός Ήλιος, το σύμβολο των Χεταίων

Πήλινο αγγείο από τη Χατούσα

Ισχυρές λόγχες και λεπίδες από οψιδιανό

Εντυπωσιακή βραχογραφία

Πολύ ωραίος και ο περιβάλλων χώρος. Φωτογραφιζόμαστε, τινές,  ως αγάλματα! 

Αναχωρούμε. Βλέπουμε από κάτω το κάστρο. Ιδρύθηκε τον 8ο αιώνα π.Χ. από τους Φρύγες και ξαναχτίστηκε το 278 π.Χ. από τους Γαλάτες. Δέχτηκε πολλές ανακαινίσεις μέσα στους αιώνες. 

Περνάμε από το ιστορικό κέντρο της Άγκυρας με τα παλιά οικοδομήματα. Μερικά είναι όντως ενδιαφέροντα. Δυστυχώς δεν τα φωτογραφίσαμε. Όσοι την είχαμε επισκεφθεί παλαιότερα βλέπουμε μεγάλη πρόοδο. Αφήνουμε την πρωτεύουσα της Τουρκίας. Τρέχουμε σε φανταστικό αυτοκινητόδρομο που ενώνει την Άγκυρα με τα Άδανα. Τεράστιο έργο. Γύρω μας πια είναι στεπώδεις εκτάσεις με καλλιέργειες κυρίως σιτηρών και λίγα αμπέλια και κολοκυθοχώραφα. Μαλακά υψώματα και έρημος τόπος. Δεν συναντάμε χωριά γιατί ο νέος αυτός δρόμος τα έχει παρακάμψει. Αριστερά μας τεχνητή λίμνη πάνω στον Άλυ ποταμό που έχει λίγο πιο κάτω τις πηγές του και χύνεται στη Μαύρη Θάλασσα αφού διασχίσει τη μισή Τουρκία. Δεξιά μας η δεύτερη σε μέγεθος λίμνη της Τουρκίας η Αλμυρή λίμνη (Tuzgol) μετά την Βαν. Έχει πολύ μεγάλη περιεκτικότητα σε αλάτι 32,4 Καθώς εναι αρκετά ρηχή, το καλοκαίρι με την έντονη εξάτμιση η λίμνη ξεραίνεται και μένει παχύ στρώμα αλατιού. Ανάλογα με την πρόσπτωση των ηλιακών ακτίνων παίρνει χρώμα μωβ, ροζέ κτλ..

Όταν φτάνουμε εμείς είναι μεσημέρι κι έχει κατάλευκο χρώμα. Κάνουμε παραλίμνια στάση για τα αναγκαία. Κάνουμε και βόλτα πάνω στη λίμνη. Δοκιμάζουμε και μια κρέμα με αλάτι πολύ καλή για τα χέρια. (Στην αρχαιότητα ονομαζόταν λίμνη Τάττα και αναφέρεται έτσι από τον Ξενοφώντα στο ιστορικό σύγγραμμά του Κύρου Ανάβασις, αλλά και από τον Στράβωνα).

Πίσω πάλι στο λεωφορείο, το οποίο έχει πλύνει ο Μιχαήλ ο οδηγός μας, εξωτερικά. Συνεχίζουμε νότια μέχρι το Άκσαράι, την αρχαία Αρχελαΐδα. Εκεί αφήνουμε τον Ε90 και παίρνουμε ανατολικά τον D300 προς το Nefsehir (Νεάπολη). Ίδια εικόνα, σταροχώραφα και προσπάθεια για λίγα κηπευτικά. Νότια βλέπουμε τον Αργαίο (Erciyes), το όρος-ηφαίστειο των 4.000 μέτρων που μαζί με τα γειτονικά  Χασάνντάγ και Μελεντίζ έφτιαξαν το ηφαιστειογενές οροπέδιο της Καππαδοκικής γης με όλα τα ενδιαφέροντα και πρωτόγνωρα στοιχεία του. 

Προσπερνάμε χωρίς στάση το Nefsehir. Είναι η Νεάπολη που προήλθε από την αναγκαστική μετοικεσία κατοίκων των γύρω χωριών. Πρόσφυγες από εδώ εγκαταστάθηκαν στη Θεσσαλονίκη κι έφτιαξαν τον Δήμο Νεάπολης. Εδώ ήταν ιερέας ο Άγιος Γεώργιος ο Νεαπολίτης, ένας ευλαβέστατος αγιασμένος γέροντας. Έφυγε από τη Νεάπολη για ένα γειτονικό χωριό για να κοινωνήσει κάποιον ασθενή. Στο δρόμο τού επιτέθηκαν Τούρκοι βοσκοί τον λήστεψαν και τον κατακρεούργησαν. Το σώμα του και η αποτμημένη κεφαλή του βρέθηκαν λίγες μέρες αργότερα από τους Χριστιανούς που τον αναζητούσαν. Το ιερό του λείψανο μεταφέρθηκε στον Άγιο Ευστάθιο Περισσού και τμήμα του βρίσκεται αποθησαυρισμένο στον Άγιο Γεώργιο Νεαπόλεως Θεσσαλονίκης. (Η μνήμη του τιμάται στις 3 Νοεμβρίου). 

Προορισμός μας το Derinkuyu, η Μαλακοπή (μάλα + κόπος) και μάλιστα η υπόγεια πόλη της. Το Derinkuyu θα ήταν ένα άγνωστο φτωχό χωριουδάκι αν δεν ήταν η πύλη της τεράστιας υπόγειας πόλης από την οποία παίρνει ζωή και λίγη οικονομική άνθιση. Πριν καλά-καλά κατεβούμε από το λεωφορείο μάς περιμένουν γυναίκες, ολοφάνερα ταλαίπωρες και φτωχές, με πάνινες κουκλίτσες φτιαγμένες από τις ίδιες, μαντήλια, κομπολογάκια. Περνάμε μπροστά από μικρά μαγαζάκια όπου φτιάχνονται οι Gozlemeδες από γυναίκες καθισμένες στο πάτωμα. Ακούγεται και μουσική από σάζι. Επίσκεψη στις τουαλέτες και είσοδος στην υπόγεια πόλη πριν μας προλάβει το επόμενο γκρουπ. Πολύ εντυπωσιακή όλη κατασκευή. Όχι μόνο αυτή αλλά και οι άλλες υπόγειες πόλεις που υπάρχουν στην περιοχή χρησίμευαν ως καταφύγια σε περιπτώσεις εχθρικών επιδρομών από αρχαιοτάτων χρόνων. Πολλά σπίτια είχαν κρυφές εισόδους που κατέληγαν στην υπόγεια πολιτεία. Διέθεταν τα πάντα ώστε να μπορούν να εξυπηρετηθούν οι ανάγκες πολλών χιλιάδων ανθρώπων για αρκετόν καιρό. Η συγκεκριμένη έχει δεκαοχτώ επίπεδα στα οποία βρίσκουμε δωμάτια, κουζίνες, αποθήκες, στάβλους ζώων, ακόμα και ναό και χώρο προσωρινής ταφής. Όλα αυτά με επαρκή εξαερισμό! Γιγάντιες μυλόπετρες λειτουργούσαν ως πόρτες ασφαλείας σε περίπτωση που οι εχθροί έμπαιναν μέσα στην πολιτεία. Ο διάδρομος της εισόδου είναι πολύ στενός. Περπατάμε σκυφτοί. Αλίμονο στους ψηλούς και ευτραφείς! Κάποιοι διανύουμε την μισή μόνο διαδρομή και επιστρέφουμε. Οι περισσότεροι επιμένουν μέχρι τέλους! Μπράβο! Ευτυχώς δεν είχαμε καμιά πτώση!

Μετά την έξοδό μας βρίσκουμε παρηγοριά στου Okai, όπου γευόμαστε τον gozleme. Παίζουν οι μουσικοί. Ο Κωστής τραγουδάει πολύ ωραία. Ρίχνουμε και χορό! Δηλαδή η Ευανθία μας, η χορεύτριά μας!

Επισκεπτόμαστε και τον ναό των Αγίων Θεοδώρων που σώζεται σε καλή κατάσταση. Οι δύο κίονες - παραστάδες της κεντρικής εισόδου είναι περιστρεφόμενοι ώστε να ελέγχεται η στατική κατάσταση του κτιρίου. Και οι δύο περιστρέφονται, σημάδι πως το κτίσμα δεν έχει υποστεί καθίζηση ή μετατόπιση.

Μπροστά στο Ναό των Αγίων Θεοδώρων στη Μαλακοπή. Δεν είμαστε όλοι!

Ο Παντοκράτορας στους Αγίους Θεοδώρους

Στο μεταξύ τέσσερις συνταξιδιώτες μας με ταξί έχουν φύγει για το γειτονικό Μιστί. Από εκεί κατάγονται οι γονείς τους. (Παντελής και Αθηνά, Βούλα και Νάνσυ). Βρίσκουν ανοιχτό τον πολύ μεγάλο ναό του χωριού αφιερωμένο στον Άγιο Βασίλειο και Άγιο Βλάσιο. 

Ο παμμέγιστος ναός στο Μιστί!!!

Μόλις επιστρέφουν οι τέσσερις φεύγουμε ολοταχώς για το Προκόπι, την τουριστική πρωτεύουσα της Καππαδοκίας! Αφήνουμε τη Νεάπολη, η οποία έχει τις τρωγλοδυτικές κατοικίες, αλλά και όμορφα καινούργια κτίρια, φαρδείς δρόμους κτλ. Μπαίνουμε σε πολύ ιδιόμορφο τοπίο. Βλέπουμε το Uchisar, λίγο πιο κάτω το Ortahisar! Τρύπιοι βράχοι, κατοικίες τρωγλοδυτών που όμως πλέον έχουν εγκαταλειφθεί για το φόβο των κατακρημνίσεων. Η διάβρωση και αποσάθρωση των πετρωμάτων δεν σταματά και δεν αστειεύεται. Αρχίζουν οι χαρακτηριστικοί κώνοι. Θα τους δούμε αύριο και θα τους περιγράψουμε. Στο μεταξύ έχει γίνει αναλυτική ενημέρωση για τις πτήσεις με τα αερόστατα. Υπάρχουν οι εξής επιλογές: Πτήση με αερόστατο με 175 ευρώ σήμερα, σαφάρι στην κοιλάδα του Goreme 40 ευρώ, απλή παρακολούθηση της πτήσης των αερόστατων με 10 ευρώ. Διαλέγετε και παίρνετε. Ο κ. Τανέρ έχει κλείσει για μας ένα αερόστατο για να υπάρχει. Φτάνουμε στο ξενοδοχείο μας το Dinler, πεντάστερο, γνωστό κι από άλλα ταξίδια μας. Παραλαμβάνουμε κλειδιά και ανεβαίνουμε όλοι στον τέταρτο όροφο. Μας υποδέχεται στον τοίχο απέναντι από τα ασανσέρ σε μεγάλη τοιχογραφία ο Μυστικός Δείπνος από κάποια λαξευτή εκκλησία. τα δωμάτια πολύ ευρύχωρα και καθαρά. Καλό αυτό, γιατί θα μας φιλοξενήσουν τρία βράδια. Κάποιοι δροσίζονται στην εσωτερική πισίνα, ή απολαμβάνουν σάουνα, χαμάμ, turkish bath. Και μετά όλοι μαζί στο βραδινό μπουφέ που είναι πλουσιότατος! Στην είσοδο του ρεστοράν το παρακάτω σχόλιο!!! Έλεγχος συνειδήσεεως!!!

"Πάρε όλα όσα μπορείς να φας, αλλά φάε όλα όσα πάρεις,

Η χθεσινή σπατάλη φαγητού ήταν 43 κιλά, ικανά να ταΐσουν 172 ανθρώπους"

Κάθε μέρα το μήνυμα ανανεώνεται. Το ευχάριστο ήταν ότι κάθε μέρα η σπατάλη λιγόστευε!!!!

Από τα παράθυρά μας φαίνεται το Urgup-Προκόπι πολύ όμορφα φωτισμένο! Έχει μια μαγεία αυτό το μέρος. Πολλοί το επισκέπτονται κι ενθουσιάζονται! 

Ραχάτι!!

Κι ο ύπνος καλοδεχούμενος. Αύριο εγερτήριο στις 4.00π.μ.

Καλό ξημέρωμα!

(Συνεχίζεται)

 

Και πάλι προς Ανατολάς (2)

 Κυριακή 17 Αυγούστου

Εγερτήριο άνετο και επιλογή στο πρωινό. Όποιοι θέλουν το παίρνουν στο ξενοδοχείο και όσοι θέλουν το ζητούν σε πακέτο για να το πάρουν μαζί τους.

Αναχωρούμε στις 8.30 για την ασιατική πλευρά του Βοσπόρου για το προάστιο PasaBacche. Θα λειτουργηθούμε στην ρωμέικη εκκλησία των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, όπως και πέρυσι, την οποία φροντίζει ο μοναδικός Ρωμιός της περιοχής, Αθανάσιος Αγγελίδης, με τη σύζυγό του Μάρθα (πρωτεξάδελφος του αρχηγού μας Κώστα).

 Κατηφορίζουμε προς Besiktas. Περνάμε μπροστά από το γήπεδο της ομώνυμης ομάδας και πίσω από τα περίφημα ανάκτορα του Dolma Bacche. Θα περάσουμε από τη δεύτερη γέφυρα του Βοσπόρου. Οι δρόμοι είναι άδειοι. Δεν έχει καθόλου κίνηση την Κυριακή το πρωί. Απολαμβάνουμε τη θέα της Πόλης καθώς τρέχουμε με άνεση. Μπαίνουμε στη γέφυρα Fatih Sultan Mehmet. Όλοι τεντώνουμε τα μάτια του σώματος και της ψυχής μας για να ρουφήξουμε το υπερθέαμα του Βοσπόρου. "Δεν υπάρχει" αυτή η ομορφιά και δεν χορταίνεται!!! Δεξιά μας στην ευρωπαϊκή ακτή το Rumeli Hisari, το κάστρο που έκτισε ο Πορθητής μέσα σε ένα μήνα για να αποκλείσει κάθε δυνατότητα βοήθειας στην πολιορκούμενη Πόλη από τη Μαύρη Θάλασσα και απέναντι στην ασιατική ακτή το Anadolu Hisar που είχε χτίσει ο πατέρας του.

Rumeli Hisari και γέφυρα του Fatih Sultan

Anadolu Hisari

Σ΄ όλη τη διαδρομή βλέπουμε περιποιημένα πάρκα και παρτέρια και τα παραθαλάσσια Yalia από την πίσω μεριά. Φθάνουμε στο Pasa Bachce. Το λεωφορείο μας αφήνει στην πλατειούλα του και ανηφορίζουμε προς την ρωμέικη εκκλησία. Το Αγίασμα της Αγίας Κυριακής μια μικρή υπόμνηση του χριστιανικού στοιχείου!

Στην είσοδό του ναού μας περιμένει ο κ.Θανάσης Αγγελίδης. Η συγκίνησή του δεν περιγράφεται. Ο αγαπημένος του ναός θα γεμίσει επιτέλους πιστούς, όπως τον παλιό καλό καιρό που στην Πόλη και στα περίχωρά της άνθιζε το ελληνικό στοιχείο. Η λειτουργία είναι πολύ συγκινητική. Ο ιερέας που εξυπηρετεί αυτόν και άλλους τρεις ναούς, ο π.Ιωάννης, θα μας πει μετά πόσο ιδιαίτερη ήταν και γι' αυτόν η σημερινή Θ. Λειτουργία. Στο αναλόγιο ο Παντελής, ο Σωτήρης, ο Γιώργος (Παπαγεωργίου) και η Βιργινία ψάλλουν με την καρδιά τους. Κυριακάτικος όρθρος και Θ.Λειτουργία αλησμόνητα!

Μετά την απόλυση στο όμορφο προαύλιο του ναού μάς περιμένουν τραπέζια στρωμένα με άσπρα τραπεζομάντηλα. Καθόμαστε όλοι και κερνιόμαστε τα κουλουράκια του κ.Θανάση, γλυκά και αλμυρά, από το Νηχώρι. 

Ο π. Ιωάννης συγκινημένος μας ευχαριστεί για την σημερινή Θεία Λειτουργία.

Λουλούδια και ζωάκια, όλα στη φροντίδα του κ.Θανάση, φτιάχνουν μια παραδεισένια γωνιά, που λίγοι υποψιάζονται ότι υπάρχει σ' αυτήν τη γειτονιά.

Δεν θέλουμε να φύγουμε, αλλά έχουμε μπροστά μας δρόμο μακρύ. Βγαίνουμε μια αναμνηστική φωτογραφία στην είσοδο του ναού, αποχαιρετάμε τους οικοδεσπότες μας και κατηφορίζουμε προς το λεωφορείο. Διασχίζουμε το όμορφο Beykoz. Η κίνηση αισθητά αυξημένη. Οικογένειες χαίρονται τα πάρκα και  ετοιμάζουν το pic-nic τους. Λίγο πιο πάνω στρίβουμε ανατολικά και παίρνουμε τον δρόμο προς Νικομήδεια. Τελικός σημερινός προορισμός μας, η Άγκυρα.

Και η ασιατική πλευρά της Πόλης είναι πολύ προσεγμένη. Λεωφόροι που διασταυρώνονται με ανισόπεδους κόμβους, εντυπωσιακά σχέδια στα πρανή τους, γιγάντια κτίρια που στεγάζουν τράπεζες, ασφαλιστικές, κάθε είδους εταιρίες εγχώριες και ξένες, πανεπιστήμια.

Μια εικόνα από τα υπέροχα πρανή των λεωφόρων

 Η κατοίκηση είναι αδιάκοπη μέχρι να βγούμε στον βαθύ κόλπο της Νικομήδειας, τον οποίο βλέπουμε δεξιά μας.... Θυμόμαστε τον φοβερό σεισμό του 1999 με τους δεκάδες χιλιάδες νεκρούς και την αρχή της διπλωματίας των σεισμών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας.  Η γέφυρα OsmanGazi που ένωσε τις δύο πλευρές του κόλπου διευκόλυνε απίστευτα την συγκοινωνία. Περνάμε τη λίμνη Sapanca. Καθώς πλησιάζουμε τον Σαγγάριο ποταμό, ο συνταξιδιώτης μας Γεώργιος Κουκούτσης κάνει μια πολύ κατατοπιστική εισήγηση για την ελληνική παρουσία στη Μικρά Ασία από τα πρώτα χρόνια της αποίκησής της μέχρι τον ελληνοτουρκικό πόλεμο του '22, την κατάρρευση του μετώπου EskiSehir-AfyonKarahisar, την καταστροφή που ακολούθησε και την ανταλλαγή των πληθυσμών που έβαλε την ταφόπλακα στο ρωμέικο στοιχείο της Μ.Ασίας. Ακούμε και την αφήγηση της ανταλλάξιμης κ.Καλλισθένης για τον ξεριζωμό τους από την πατρίδα και το μαρτυρικό ταξίδι από το Φερτέκι της Νίγδης ως την Τούμπα της Θεσσαλονίκης. Θυμόμαστε και την ιστορία του Κροίσου μια που διασχίζουμε την Φρυγία. Βρισκόμαστε πια στα υψώματα της Bolu. Είναι κατάφυτα με έλατα κι οξιές. Απέραντα δάση. Είμαστε ήδη σε υψόμετρο πάνω από 1000 μέτρα. Τρέχουμε σε πολύ σύγχρονο αυτοκινητόδρομο. Κάνουμε τις αναγκαίες στάσεις για τουαλέτα, ξεμούδιασμα και ανεφοδιασμό. Σε κάποιο σημείο, λόγω έργων, υπάρχει φρακάρισμα. Η μόνη ταλαιπωρία στο μακρότατο ταξίδι μας των τετρακοσίων πενήντα περίπου χιλιομέτρων. Μετά την Bolu η βλάστηση αραιώνει. Τρέχουμε σε οροπέδιο με σταροχώραφα και κατηφορίζουμε νότια προς την Άγκυρα. Εδώ ήταν η Γαλατία, γι΄αυτό ακούμε ένα απόσπασμα από την προς Γαλάτας επιστολή του Αποστόλου Παύλου. Η Άγκυρα είναι η πρωτεύουσα του τουρκικού κράτους από το 1923, όταν ο Κεμάλ έκρινε πως έπρεπε να απομακρυνθεί από την Κωνσταντινούπολη που ήταν η φωλιά των παλαιοοθωμανών και της αυλής του Σουλτάνου οι οποίοι τον πολεμούσαν. Την προέκρινε γιατί βρίσκεται στο κέντρο της μικρασιατικής χερσονήσου και θα μπορούσε από εδώ να ελέγχει καλύτερα τις εσχατιές του κράτους του. Η Άγκυρα έχει ταυτιστεί με τον Κεμάλ. Το υψόμετρό της είναι 900μ., το κλίμα της ηπειρωτικό, καμιά σχέση με την ομορφιά της Πόλης!

Βλέπουμε από μακριά τα πολυόροφα κτίρια της πρωτεύουσας που έχει φτάσει τα 5.000.000 κατοίκους. Θα μας εκπλήξει -όσους την είχαμε επισκεφθεί παλαιότερα- η τεράστια ανάπτυξή της. Εξαπλώνεται με άνεση και πρόβλεψη για φαρδιές λεωφόρους, πάρκα κτλ.. 

Μέχρι το ξενοδοχείο μας κάνουμε έναν γύρο της Πόλης. Μας εντυπωσιάζουν τα πάρκα της. Βλέπουμε από μακριά το ύψωμα με το Μαυσωλείο του Κεμάλ. Αρνούμαστε να επισκεφθούμε το ταφικό μνημείο του σφαγέα των Ελλήνων.

 Θα δούμε ωστόσο από κοντά  το "Παλάτι του Σουλτάνου Ερντογάν". Το μέγεθος και η πολυτέλειά του ξεπερνούν ό,τι έχουμε ως τώρα δει σε ανάκτορα. Και μόνο η εξωτερική του όψη είναι αρκετή να μας αφήσει έκπληκτους.

Για να χτιστεί το λευκό σαράι, έπρεπε να ξεπεραστεί ένας σκόπελος από την εποχή του Κεμάλ Ατατούρκ. Ο ιδρυτής της τουρκικής δημοκρατίας, είχε φτιάξει σε αυτή την έκταση ένα άλσος που μέχρι το 2014, ήταν μνημείο πρώτου βαθμού προστασίας στην Τουρκία. Ο Ερντογάν αγνόησε τις δικαστικές αποφάσεις και τα έργα ξεκίνησαν. Σύμφωνα με την κυβέρνηση Ερντογάν, το έργο στοίχισε 536 εκατομμύρια ευρώ. Ο επικεφαλής του επιμελητηρίου αρχιτεκτόνων στην Άγκυρα όμως, ανέφερε ότι το τελικό κόστος άγγιζε τελικά τα 3 δισεκατομμύρια. Μόνο για τα μεταξωτά χαλιά έχουν δαπανηθεί πάνω από 8 εκατομμύρια ευρώ, ενώ το κάθε ποτήρι κοστίζει 265 ευρώ. Από εκεί και πέρα το Λευκό Παλάτι έχει σάουνες, πισίνες και λίμνες, ειδικό εργαστήριο για ανίχνευση χημικών απειλών, μόνωση ενάντια σε κατασκοπευτικούς κοριούς, καταφύγιο επιβίωσης σε περίπτωση πυρηνικού πολέμου και φυσικά κήπους με σπάνια λουλούδια. Ο κάθε χώρος είναι επιβλητικός. Οι τραπεζαρίες με τα πανάκριβα σερβίτσια και θέα στους κήπους, τα σαλόνια με τα χρυσά έπιπλα, τα γραφεία και οι χώροι συσκέψεων που βλέπουν την έκταση με τις τεχνητές λίμνες και τα σιντριβάνια. Οι υπάλληλοι του Μεγάρου έχουν τα δικά τους διαμερίσματα και ζουν μέσα στο χώρο του Παλατιού. Έχουν σχολεία για τα παιδιά τους. Υπάρχει επίσης εντός του χώρου πολύ μεγάλο τζαμί. Είναι 30 φορές μεγαλύτερο από τον Λευκό Οίκο, 4 από το παλάτι του Μπάκιγχαμ και 12 από το Κρεμλίνο, παραμένει από τα μέσα της περασμένης δεκαετίας το μεγαλύτερο παλάτι που χτίστηκε στον κόσμο τα τελευταία 100 χρόνια. Ακόμη και η περίφραξή του είναι φαραωνική! Η ματαιοδοξία σε όλο της το μεγαλείο!!! Αλλά με κοσμική ματιά, η μαρτυρία της απόλυτης ισχύος του Ερντογάν και της Τουρκίας.  Άραγε πώς να αισθάνεται ένας Έλληνας Πρωθυπουργός αν πρέπει να υποδεχτεί τον Ερντογάν στου Μαξίμου; (ρητορικό το ερώτημα)

Το ξενοδοχείο μας New Park hotel στο κέντρο της πόλης απέναντι από το Πάρκο της Ανεξαρτησίας. Πολύ καλό. Τακτοποιούμαστε και κατεβαίνουμε στο Restaurant για το βραδινό μας. Κάποιοι βολτάρουν μέχρι την κοντινή Πλατεία με τα πολυκαταστήματα και τις αλυσίδες fastfood κτλ.. Η ξεκούραση για τους περισσότερους είναι επείγουσα ανάγκη. Καλό ξημέρωμα!

(Συνεχίζεται)

Και πάλι προς Ανατολάς (1)

Σάββατο 16 Αυγούστου 

Πώς μας τραβάει η Ανατολή!!! Μας αξιώνει και φέτος ο Θεός να ξεκινήσουμε το ταξίδι μας προς Ανατολάς. Προορισμός μας η Καππαδοκία! Φυσικά για να φτάσουμε εκεί οδικώς θα περάσουμε από την Πόλη της καρδιάς μας.

Πολύ πρωινό εγερτήριο και συγκέντρωση του γκρουπ μας μπροστά στον  Σιδηροδρομικό Σταθμό. Είμαστε πολύ αυστηροί στην τήρηση του χρόνου. Έχουμε πει πως στις 6π.μ. αναχωρούμε. Είμαστε όλοι έτοιμοι και φορτωμένοι στις 6 παρά πέντε και αναχωρούμε!!!

Η ομάδα μας πολύ ανανεωμένη. Νέα πρόσωπα, νεαρότερες ηλικίες. Κάποιοι ήρθαν από την Αθήνα -ευχαριστούμε θερμά για τον επιπλέον κόπο τους. Κάποιοι από τη Βέροια. Όλοι φρέσκοι κι ενθουσιασμένοι με την προοπτική του ταξιδιού. Πρακτορείο μας το Liotsis Travel (συνεπέστατο, εξαιρετικό!!), οδηγός, ο φίλος πλέον, συμπαθέστατος και πανάξιος Μιχαήλ (ο "αρχάγγελος"), αρχηγός μας φυσικά ο Κώστας Κουμενίδης.

Ξεκινάμε με την πρωινή μας προσευχή και το καλωσόρισμα του αρχηγού, ο οποίος μας συστήνει και μια επιπλέον "συνεπιβάτιδα" που θα μας προστατεύει μάλιστα σ΄όλη τη διάρκεια του ταξιδιού μας: την Οσία Ξένη, της οποίος μικρό τεμάχιο λειψάνου μάς προσφέρεται σε προσκύνηση. Ακούμε τον αγιασμένο βίο της και  ψάλλουμε το απολυτίκιό της. 

Οι περισσότεροι συνεχίζουν τον λειψό τους ύπνο... . Πρώτη μας στάση στου Χρυσανθίδη στη διασταύρωση της Μουσθένης, από όπου παραλαμβάνουμε έξι ακόμη φίλους. Τώρα είμαστε όλοι, σαράντα εννιά νοματαίοι!

Τρέχουμε ολοταχώς προς τα σύνορα, περνάμε τις στροφές της Καβάλας. Ο ήλιος έχει ανατείλει κι αστραφτοκοπάει στη θάλασσα. Δεξιά μας ο θασίτικος όγκος! Περνάμε έξω από Ξάνθη, Κομοτηνή, Αλεξανδρούπολη και μπαίνουμε κιόλας στην τελική ευθεία για τους Κήπους. Ακούμε θρακιώτικα τραγούδια, βλέπουμε τα απέραντα "καμμένα" που πήραν λίγο-λίγο να πρασινίζουν κι ετοιμάζουμε διαβατήρια και ταυτότητες.

Το πέρασμα από τα σύνορα μάλλον εύκολο και γρήγορο. Γι' αυτό άλλωστε ξεκινήσαμε τόσο νωρίς. Τα πρώτα ψώνια γίνονται στα duty free τα δικά μας -θα ακολουθήσουν και στα duty free των γειτόνων. Περνάμε την γέφυρα που μας χωρίζει και μας ενώνει συγχρόνως με την Τουρκία. Η γαλανόλευκή δίπλα-δίπλα με την ερυθρά ημισέληνο. Αποχαιρετούμε το ελληνικό έδαφος. Οι εγκαταστάσεις στον τουρκικό συνοριακό σταθμό ομολογούμε πως είναι υπερσύγχρονες, πολύ ευρύχωρες και πεντακάθαρες. Αρχίζει η σύγκριση με τα δικά μας χάλια!!!! Κι εδώ εξυπηρετούμαστε ως εξής: Μπαίνουμε σε μια σειρά. Κρατάμε καθένας το διαβατήριο ή την ταυτότητά του, την επιδεικνύουμε στον τελωνειακό ο οποίος μας φωτογραφίζει και κρατάει τα στοιχεία μας. Σύντομα ξεμπερδεύουμε και επιβιβαζόμαστε στο λεωφορείο για να συνεχίσουμε. Μοσχοβολάμε! Όλοι δοκιμάσαμε κολόνιες και αρώματα!!!

Ανατολική Θράκη, Ευρωπαϊκή Τουρκία. Περνάμε τα Ύψαλα! Ο δρόμος εξαιρετικός, η κίνηση για την ώρα άνετη. Έξω από την Κεσάνη, από όπου ο δρόμος φεύγει προς Καλλίπολη και μικρασιατικά παράλια, αναφερόμαστε στη Μάχη της Καλλίπολης το 1915 -και την συντριβή των αποβατικών δυνάμεων,  Άγγλων, Αυστραλών και Νεοζηλανδών κυρίως- αλλά και στην καινούρια γέφυρα που ενώνει την Ευρώπη με την Ασία πάνω από τα Δαρδανέλια. Είναι η μεγαλύτερη κρεμαστή γέφυρα του κόσμου με άνοιγμα ανάμεσα στους πυλώνες της 2023 μέτρων και συνολικό μήκος 4023 μ.. Ονομάζεται "1915" και είναι η γέφυρα-σύμβολο της τουρκικής ισχύος. (Συγχωρέστε με, δεν μπορώ να μην αναφερθώ με θαυμασμό στην εικόνα της σύγχρονης Τουρκίας κυρίως όσον αφορά στα δημόσια έργα (δρόμους, γέφυρες, τούνελ κτλ) και την οικιστική ανάπτυξη, στην περιποίηση των πάρκων τους και στην καθαριότητα, εκ πρώτης όψεως τουλάχιστον. 

Κάθε δέκα περίπου χιλιόμετρα υπάρχουν νησίδες που επιτρέπουν την κυκλική κίνηση και την αναστροφή και στροφή προς αριστερά χωρίς να χρειάζονται σηματοδότες. Όσοι υπάρχουν προκαλούν μεγάλο μποτιλιάρισμα. Τα αυτοκίνητα είναι πλέον πάρα πολλά. Είναι Σάββατο απόγευμα, ο κόσμος βγαίνει από την Πόλη προς τα παραθαλάσσια θέρετρα της Προποντίδας την οποία βλέπουμε στα δεξιά μας. Προποντίδα, η θάλασσα πριν από τον Πόντο, τον Εύξεινο Πόντο, ή αλλιώς θάλασσα του Μαρμαρά. Τα σπίτια τους σε ομάδες πανομοιότυπα, όχι ιδιαίτερα όμορφα. Τα χωράφια ή σταροχώραφα θερισμένα με ένα κατάξανθο υπόλειμμα άχυρων, ή ηλιόσποροι γινωμένοι. 

Κάνουμε στάση έξω από την Ραιδεστό, το Tekirdag. Φημίζεται για τα κεφτεδάκια της. Τα δοκιμάζουμε οι περισσότεροι με λίγη σαλάτα. Ωραία, απλώς ωραία! Μετά την μικρή ανάπαυλα πίσω πάλι στο λεωφορείο για το τελευταίο τμήμα της διαδρομής μας. Είναι περίπου δύο η ώρα. Η κίνηση γίνεται ολοένα και πιο σφιχτή. Έξω από την Σηλυβρία παραλαμβάνουμε τον ξεναγό μας, τον πολύ αγαπητό από πέρυσι, κ.Τανέρ. Τον υποδεχόμαστε με χειροκροτήματα. (https://www.facebook.com/taner.kocaahmet). Αναλαμβάνει πλέον εκείνος! 

Τρέχουμε ολοταχώς στον Ε80. Περνάμε το Buyukcekmece, την τεράστια λιμνοθάλασσα. Σ΄ αυτό το σημείο και προς Βορράν μέχρι τον Εύξεινο Πόντο τα φαραωνικά σχέδια του Ερντογάν τοποθετούν την κατασκευή του δεύτερου Βόσπορου!!! Αν γίνει αυτή η διώρυγα θα μειωθεί η κίνηση στα στενά του Βοσπόρου και κυρίως θα προσπορισθεί το τουρκικό κράτος τεράστια ποσά από την διέλευση των πάσης φύσεως πλεούμενων, τα οποία στερείται τώρα λόγω της Συνθήκης του Μοντρέ (1936) που έχει κατοχυρώσει την ελεύθερη ναυσιπλοΐα των μη στρατιωτικών πλοίων στο πέρασμα του Βοσπόρου.

Αρχίζουν τα τεράστια συκροτήματα κατοικιών. Είκοσι, τριάντα, σαράντα όροφοι! Έχουν κάποια ενδιαφέρουσα αρχιτεκτονική. Η γενική εντύπωση: κουτάκια, κουτάκια, κουτάκια! Καλύπτουν ωστόσο την τεράστια ζήτηση κατοικίας στην Πόλη και τα περίχωρά της. Sheraton πιο κάτω το Hilton  και το μεγαλύτερο mall, το Istanbul. Αρχίζει η "ζωγραφική" στα πρανή των λεωφόρων. Ωραιότατα, παρτέρια με ευφάνταστα σχέδια, πολύ περιποιημένα, πεντακάθαρα προκαλούν τον θαυμασμό μας.

Μπαίνουμε στην Πόλη στη λεωφόρο Menderes, φτάνουμε μέχρι το Laleli και στρίβουμε ανατολικά για να βγούμε στον Κεράτιο. Περνάμε από το Υδραγωγείο του Ουάλεντος. Δεξιά μας η αγορά των μουσικών οργάνων και αριστερά μας στο ύψωμα η Μονή του Παντοκράτορος Χριστού, τώρα Τέμενος Zeirek. Εξαιρετική η προσφορά του στα βυζαντινά χρόνια. Φιλοξενούσε μεγάλη βιβλιοθήκη, αλλά και ευαγή ιδρύματα. Έχουν περιποιηθεί πολύ τον αύλειο χώρο και το μνημείο.

Περνάμε τον Κεράτιο από την γέφυρα Ataturk και βγαίνουμε στο Πέραν με τα όμορφα κτίρια του δέκατου ένατου και εικοστού αιώνα μιας Πόλης που φιλοξενούσε πολλές χιλιάδες πλούσιων Ελλήνων. 

Ανηφορίζουμε προς την Πλατεία Ταξίμ. Εδώ κοντά είναι το ξενοδοχείο μας, το Green Park, που θα μας φιλοξενήσει απόψε και την τελευταία μέρα που θα γυρίζουμε. Παραλαμβάνουμε κλειδιά. Είναι περίπου πέντε και μισή. Πολύ καλά φθάσαμε! Δόξα τω Θεώ! Ξεκουραζόμαστε λίγο και ετοιμαζόμαστε  για μια πολύ όμορφη βραδινή έκπληξη: κρουαζιέρα στο Βόσπορο!!! Ραντεβού στο Lobby του ξενοδοχείου στις 7.15.

Μας παραλαμβάνει το λεωφορείο για την κρουαζιέρα στο Βόσπορο. Ξεκινάμε από το Eminonu με δικό μας καραβάκι. Βλέπουμε το σούρουπο στην Πόλη. Ο ήλιος δύει πίσω από την Αγια-Σοφιά...! Μπροστά μας το Πέραν με τον Πύργο του Γαλατά να δεσπόζει. Περνάμε κάτω από την πρώτη γέφυρα του Κεράτιου και βγαίνουμε στον Βόσπορο. 

Στο  Καράκιοι, ένα μεγάλο κρουαζιερόπλοιο. Βλέπουμε το Ντολμά Μπαξέ τα τελευταία παλάτια των Σουλτάνων που χρεοκόπησαν τα οθωμανικά ταμεία - είναι πολύ εντυπωσιακά ωστόσο. 

Το ανάκτορο Ciragan που λειτουργεί ως πολυτελές και πανάκριβο ξενοδοχείο. Το Πανεπιστήμιο της Galatasaray. Περνάμε κάτω από την φωτισμένη πρώτη κρεμαστή γέφυρα που έχει αφιερωθεί στους νεκρούς του πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου. Ο Τανέρ μας ξεναγεί. Σε λίγο παίρνει το μικρόφωνο ο Παντελής και στη συνέχεια η Βιργινία.

 Τραγουδούν πολίτικα τραγούδια. Ο ξεναγός μας αφιερώνει το ελληνοτουρκικό "Από ξένον τόπο - Uskudar". Όμορφο βράδυ, φωτισμένος ο Βόσπορος. Πλεούμενα με τουρίστες πηγαινοέρχονται, πυροτεχνήματα, μουσικές. Μέγα Ρεύμα (Arnautkoy), Bebek, Rumeli Xisari, φθάνουμε στη δεύτερη γέφυρα και στρίβουμε για την επιστροφή. 

Η ασιατική πλευρά με τα Yalia της, τα παραθαλάσσια αρχοντόσπιτα! Όπου και να στρέψεις τη ματιά ομορφιά, συναρπαγή. Τώρα φάνηκαν οι μιναρέδες από τα τζαμιά της Επτάλοφης να τρυπούν τον σκοτεινό ουρανό. Τελειώνει η ονειρεμένη βόλτα μας. Αποβιβαζόμαστε στο Eminonu και επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο μας. 

Ο ύπνος αργεί ακόμα, γιατί αν είσαι δίπλα στο Taksim και στην Istiklal θέλεις να περπατήσεις μέσα στο ανθρώπινο ποτάμι να χαζέψεις τα μαγαζιά με τους μπακλαβάδες  και τα μουαλεμπιά και τα doner και τα iskender, να δεις το τραμ που ανεβοκατεβαίνει χτυπώντας το κουδουνάκι του, να περπατήσεις αν αντέχεις ως τον Πύργο του Γαλατά, να ακούσεις όλες τις γλώσσες της γης, να δεις  κτίρια ελληνικά, ανάμεσά τους το ελληνικό Προξενείο, τον παμμέγιστο  Ναό της Αγίας Τριάδας, το Ζωγράφειο Λύκειο σ' ένα στενό, να ζήσεις για λίγο με όλες σου τις αισθήσεις την Ανατολή!!!

(Συνεχίζεται)