φως ιλαρόν

Η μέρα φεύγει αργά, βασιλικά...

Κλείσε τα μάτια και θυμήσου

πώς την πέρασες.

Έτρεχες βιαστική

για να προλάβεις όσα έπρεπε...

ή νόμιζες πως έπρεπε.

Κουράστηκες

και τώρα σέρνεις

τα ταλαίπωρα πόδια σου.

Οδήγησέ τα τουλάχιστον

τώρα, το δειλινό,

σε τόπο αναψυχής και ηρεμίας.

Οδήγησέ τα

όπου επισκοπεί το Φως του προσώπου Του,

σ' ένα ταπεινό εκκλησάκι.

Και ψάλε στον εσπερινό

το "Φως ιλαρόν"...

Μοναξιά
Θεωρώ ένα από τα δυσκολότερα σ' αυτή τη ζωή το να καταφέρει κανείς να ανοίξει την ψυχή του, να ξεδιπλώσει τη σκέψη του, να εκφράσει τα συναισθήματά του, να βρει κάποιον κοινωνό του ψυχικού του κόσμου.
Μπορεί να συμβιώνει συνεχώς με πολλούς ανθρώπους, να διάγει επί δεκαετίες έγγαμο βίο, να έχει μεγαλώσει δικά του παιδιά, να παιδαγωγεί επί δεκαετίες και να μορφώνει εκατοντάδες μαθητές, να διοργανώνει ομιλίες, σεμινάρια, εκδηλώσεις, να συγχρωτίζεται συνεχώς με πολλούς, να θεωρείται άριστος δημοσιοσχεσίτης κι όμως να μην έχει βρει ποτέ του κάποιον να τον καταλάβει.
Ίσως και να μη χρειάζεται να γίνει αυτό στη ζωή μας. Ίσως να πρέπει να παραμένουμε ιδιαίτεροι και κρύφιοι μέχρι τη φοβερή ώρα που ο μόνος Καρδιογνώστης φανερώσει όλα τα κρυπτά των καρδιών μας.
Πάντως ανθρωπίνως περιμένει κανείς ότι κάποια στιγμή κάποιος θα τον καταλάβει και θα ερμηνεύσει τις συμπεριφορές του, τις αστοχίες του, τα λάθη, τις επιλογές του. Κάποιος θα δει πίσω από το "φαίνεσθαι", το "γίγνεσθαι" της ύπαρξής του. Και θα του μιλήσει με συμπάθεια, με κατανόηση. Όχι δασκαλίστικα και συμβουλευτικά. Οι ατέλειωτες υποδείξεις και τα "πρέπει" δεν μαλακώνουν την ψυχή. Φρονώ ταπεινά, πως για να προκόψει μια ψυχή χρειάζεται πρώτα ν' ανοίξει, να ξεδιπλωθεί, να πει αυτό που αισθάνεται ακόμα κι αν είναι λίγο άστοχο και λίγο ανορθόδοξο. Αυτό το άστοχο, το διαφορετικό εκφράζει καλύτερα την ξεχωριστή προσωπικότητα του καθενός μας.
Μέχρι να γίνει αυτό συνεχίζουμε να βιώνουμε τη μοναξιά μας και απλά να συνυπάρχουμε, να συντυγχάνουμε με τους γύρω μας.

Ένας λόγος...

Ένας λόγος με πίκρανε...
Σαν μαχαίρι σκληρός,
σαν λεπίδα με κάρφωσε,
πίκρα στάλαξε από την καρδιά μου.

Ένας λόγος με γλύκανε...
Απ' του φίλου τα χείλη
ή κι από ξένου το στόμα
βάλσαμο ράντισε την καρδιά μου.

Ένας λόγος, ο Λόγος,
μ' ανάστησε...
Χόρευε τώρα, γλέντα, ζήσε,
καρδιά μου.

Έλειψε ο φόβος του Θεού, τελείωσε κι η ανθρωπιά.
Να χτυπούν ηλικωμένους για να κλέψουν λίγα ευρώ δυστυχώς έχουμε ξαναδεί.
Να χτυπούν δύο νεαροί ηλικιωμένο ιερέα που με το ζόρι στέκεται στα πόδια του και να τον εγκαταλείπουν αναίσθητο μέσα σε ασανσέρ για να τον ληστέψουν!
Το είδαμε κι αυτό πριν μια βδομάδα.
Δεν έχει σημασία το όνομα του ασπρομάλλη λευΐτη . Η πράξη είναι αξιοδάκρυτη όχι τόσο για τον πόνο και τον εξευτελισμό του παθόντος, όσο για την αναλγησία των δραστών. Αρκούσε μια λεκτική απειλή. Οι μπουνιές ήταν απολύτως περιττές.
Ήταν όμως η απόδειξη ότι δεν μας έμεινε ανθρωπιά γιατί δεν μας έμεινε φόβος Θεού. Γι' αυτό θρηνούμε.

Χαμόγελο!

Ούτε αγοράζεται, ούτε ζητιέται.
Δεν δανείζεται, δεν κλέβεται
και δεν πουλιέται...
Αξίζει άπειρα κι ας μην κοστίζει.
Φέρνει χαρά στους απογοητευμένους,
λάμπει σαν ήλιος φωτεινός στους λυπημένους.
Κρατάει μια στιγμή,
μα αφήνει ενθύμηση παντοτινή.
Κανείς δεν έχει τόση ανάγκη το χαμόγελο,
όση αυτός που δεν του έμεινε κανένα να χαρίσει!

Σήμερα γιορτάζουν οι "ερωτευμένοι" κι εύχονται να κρατήσει ο έρωτάς τους για πάντα.
Πώς; Μαγικώ τω τρόπω;
Ελάχιστοι από τους νεαρούς ερωτευμένους υποψιάζονται πόσος κόπος και θυσίες και χτύπημα του εγωισμού χρειάζεται για να κρατηθεί ο έρωτας και προπαντός να μετεξελιχθεί σε αγάπη. Γιατί ο έρωτας δεν είναι ο στόχος. Είναι μια φάση. Είναι το πέρασμα που θα μας οδηγήσει - αν τα καταφέρουμε - στην αγάπη.
Και τι σημαίνει αγάπη;
Πολύ ταπεινά φρονώ ότι είναι:
Να νοιάζεσαι για την πνευματική προκοπή του αγαπημένου και τη δική σου.
Να διευρύνεις συνεχώς τα όριά σου.
Να απαρνιέσαι εκούσια αυτό που θα ήθελες, ακόμα κι αν είναι απολύτως θεμιτό και λογικό,
ακόμη κι αν πιστεύεις πως είναι η καλύτερη επιλογή.
Να προσπερνάς συνεχώς "μειώσεις" της προσωπικότητάς σου, χωρίς να κρατάς απωθημένα.
Να διεισδύεις πίσω από το θυμό και τα σκληρά λόγια του αγαπημένου σου και να ανακαλύπτεις την ξεχασμένη τρυφερότητα και γλυκύτητα του ανθρωπίνου προσώπου.
Να υπομένεις με χαρά ό,τι δεν μπορείς να διορθώσεις - κι αυτά θα είναι πάρα πολλά.
Αν υπάρχουν πιο εύκολες συνταγές θα ήθελα να τις μάθω.

Γαλήνη

Μη φοβάσαι την αδικία.
Δέξου την στο Όνομα Αυτού,
που άδικα δέχτηκε
τους κολαφισμούς, τα ραπίσματα,
τας δυσεβείς βλασφημίας, τα εμπτύσματα,
το Σταυρό...
Κι ύστερα γαλήνεψε ξαλαφρωμένος.
Χωρίς δικαιώματα.
Χωρίς διάθεση εκδίκησης.
Χωρίς ταραχή.
Με τη βεβαιότητα ότι κέρδισες
ένα τετραγωνικό χιλιοστό του Παραδείσου...