Νομίζω τον έλεγαν ...Χαμίτ...

Μικρόσωμος, πολύ μελαχροινός, με μάτια κατάμαυρα μα σπινθηροβόλα, ήταν η ελπίδα κι ο καημός της μάνας του, ο αγαπημένος της αδελφής του, το στήριγμα του πατέρα του.
Τα δεκαπέντε χρόνια που έζησε σ' αυτόν τον σκληρό και μάταιο κόσμο μας ήταν γεμάτα στέρηση και πείνα, φόβους κι αγωνία, πολέμους και διώξεις.
Η Ελλάδα ήταν μια ελπίδα, ένα "Πάσχα" προς την ελευθερία. Ήταν... Τώρα είναι ο τόπος του μαρτυρίου του...
Καλή ανάπαυση, Χαμίτ! Τώρα δεν θα σκάζουν βόμβες γύρω σου. Τώρα δεν θα σε κυνηγά καμιά αστυνομία. Τώρα δεν θα πεινά το νεανικό σου κορμί. Τώρα θα σταματήσει η περιφρόνηση κι η εχθρική διάθεση των καθωσπρέπει πολιτών. Τώρα πολλοί φιλάνθρωποι και η ελληνική πολιτεία θα νοιαστούν για την οικογένειά σου. Ίσως έγινες ο σωτήρας τους. Μόνο να μπορέσουν να δουν τα ματάκια της αδελφής σου...
Ας ζητήσουμε όλοι "συγνώμην" από τον "Χαμίτ" και την οικογένειά του, απ' όλους τους "Χαμίτ" που ανηφορίζουν τον πικρό Γολγοθά τους. Γιατί για πολλούς η ζωή δεν έχει ίχνος χαράς, δεν έχει έλεος... Είναι απ' τη στιγμή της γέννησής τους ως τη στερνή τους στιγμή ένας Γολγοθάς... Και μεις, έστω συγκαλυμμένα, έστω ευσχημόνως, συνήθως με την αδιαφορία και την απαξίωσή μας, συγκαταλεγόμαστε στους σταυρωτές τους.