Ούτω γαρ ηγάπησε ο Θεός τον κόσμον...

Ζούσε κάποτε ο Γιόχαν. Δούλευε στα τρένα. Ήταν κλειδούχος σε μια γέφυρα η οποία κάποιες φορές τη μέρα έπρεπε να ανοίγει για να περνούν τα ψηλά ποταμόπλοια κι ύστερα πάλι να κλείνει για να περνούν με ασφάλεια τα τρένα.
Ο Γιόχαν είχε έναν γιο, τον εφτάχρονο Εμάνουελ. Ήταν το μοναδικό δικό του πρόσωπο σ' αυτόν τον κόσμο. Η γυναίκα του είχε πεθάνει πριν από λίγα χρόνια.
Ο Γιόχαν λάτρευε τον Εμάνουελ. Περνούσαν μαζί κάθε στιγμή της ζωής τους. Ο Εμάνουελ έμαθε να ζει στο ρυθμό των τρένων. Τα τρένα ήταν και των δυο η ζωή.
Μια μέρα ο Γιόχαν μπήκε στο μικρό δωμάτιο όπου ήταν το χειριστήριο της γέφυρας. Η γέφυρα ήταν ανοιχτή γιατί μόλις είχε περάσει ένα πλοίο. Πλησίαζε ωστόσο η ώρα που θα περνούσε το μεγάλο επιβατικό τρένο με τους πάνω από πεντακόσιους επιβάτες. Έπρεπε να κατεβάσει τον μοχλό, ώστε να πέσουν τα δυο σκέλη της γέφυρας, να κλείσει, για να περάσει το τρένο που ερχόταν με μεγάλη ταχύτητα. Ο Εμάνουελ έπαιζε έξω κυνηγώντας τη γατούλα του. Ο Γιόχαν κοιτά το ρολόι του. Είναι ακριβώς η ώρα. Πιάνει το μοχλό κι αρχίζει να τον κατεβάζει. Εκείνη τη στιγμή, τη φοβερή στιγμή, βλέπει τον γιο του να σκύβει ακριβώς στο σημείο όπου θα δίπλωνε η γέφυρα. Αν κατεβάσει το μοχλό θα λυώσει το παιδί του. Αν δεν τον κατεβάσει θα σκοτώσει πεντακόσιους ανθρώπους. Περνά αφόρητη οδύνη. Σπαράζει η ψυχή του, διαλύεται... Κατεβάζει το μοχλό... Το τρένο περνά με μεγάλη ταχύτητα. Κάποιοι ελάχιστοι επιβάτες τον χαιρετούν.Είναι άγνωστοι, είναι ξένοιαστοι. Οι πιο πολλοί δεν τον αντιλαμβάνονται. Δεν ξέρουν την ύπαρξή του. Δεν τους ενδιαφέρει. Φυσικά κανείς δεν λέει "ευχαριστώ".
Κι ο Γιόχαν σέρνεται ώς το δίπλωμα της γέφυρας για να βρει το παιδί του ...συντετριμμένο, θυσιασμένο..."


Ούτω γαρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον Υιόν Αυτού τον μονογενή έδωκεν ...
Έτσι μας αγάπησε ο Θεός κι έτσι εμείς τον προσπεράσαμε αδιάφοροι, ξένοι, αγνώμονες...