Απογοήτευση κι ελπίδα

 Η γενιά μας έζησε μια διπλή ιδεολογική απογοήτευση. Πρώτα, στη δεκαετία του ’90, ήρθε η κατάρρευση του κομμουνιστικού ονείρου. Το όνειρο στο οποίο πολλοί πίστεψαν με απόλυτη αφοσίωση, αλλά και εκατομμύρια ανθρώπων το πλήρωσαν με τη ζωή τους (με εκτοπίσεις, εγκλεισμούς σε φυλακές, μαρτύριο συνειδήσεως, δολοφονίες κτλ), διαλύθηκε αφήνοντας πίσω λαούς φτωχότατους και διαλυμένες χώρες. Τώρα μας προδίδει και ο καπιταλισμός με στρατιές ανέργων και υπερχρεωμένων απελπισμένων πολιτών, αλλά και ξεπουλημένων χωρών.

Πού λοιπόν θα αναζητήσουμε δύναμη, ελπίδα, χαρά, πληρότητα, δικαίωση; Ποια σχήματα και ποια συστήματα θα καλύψουν τις ανάγκες και τις αναζητήσεις μας όχι εφήμερα, αλλά σταθερά και με πιστότητα; Μια πολύ ζεστή, παρηγορητική απάντηση μας δίνει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος στον λόγο του "Περί αγάπης".

“Ώστε τίποτα δεν είναι ανώτερο από την αγάπη και την ομόνοια, αγαπητοί. Γιατί με την αγάπη ο ένας γίνονται πολλοί. Αν δύο ή δέκα έχουν αγάπη και ομόνοια μεταξύ τους τότε ο ένας δεν είναι πια ένας, αλλά ο καθένας γίνεται δεκαπλάσιος και θα βρεις στους δέκα τον έναν και τους δέκα στον έναν κι, αν έχουν εχθρό, εκείνος που θα θελήσει να βλάψει τον έναν θα βρει απέναντί του δέκα και θα νικηθεί. Κι αν ο ένας δυστυχήσει, δεν θα τον λυγίσει η δυστυχία, γιατί την σηκώνουν μαζί δέκα. Καθένας απ’ αυτούς έχει είκοσι χέρια, είκοσι μάτια και άλλα τόσα πόδια και δέκα ψυχές. Κι αν γίνουν εκατό ή χίλιες οι αγαπημένες ψυχές, μέχρι πού θα φτάσει η δύναμή τους και πόσο θαυμαστά θα γίνουν τα κατορθώματά τους; 

Γιατί λοιπόν δεν αποκτάμε τη δύναμη της αγάπης έτσι ώστε να κρατάμε τους εαυτούς μας σε ασφάλεια; Μέχρι πότε θα την  περιορίζουμε σε ένα και δύο ανθρώπους; 

Ακόμη κι αν είναι φτωχός εκείνος που έχει φίλους, εν τούτοις είναι πλουσιότερος από τους πλουσίους. Και δεν είναι δυνατόν να πάθει τίποτε κακό εκείνος που φυλάσσεται από τόσους φύλακες, γιατί ούτε οι σωματοφύλακες του βασιλιά δεν είναι τόσο προσεχτικοί, όσο αυτοί οι φίλοι. Εκείνοι, οι σωματοφύλακες, δείχνουν προσοχή από φόβο και ανάγκη, ενώ ετούτοι από συμπάθεια και αγάπη. Έρχονται στιγμές που ο βασιλιάς φοβάται τους σωματοφύλακές του, μήπως ενεργούν για λογαριασμό κάποιων που επιβουλεύονται το θρόνο του, ενώ όποιος βασίζεται σε ανθρώπους που τον αγαπούν, δεν έχει τίποτα να φοβηθεί. Σαν τείχος αρραγές, οχυρωμένο αρμονικά με μεγάλους λίθους, απόρθητο στις εφόδους των εχθρών, είναι η παράταξη εκείνων που αγαπούν ο ένας τον άλλον και είναι θωρακισμένοι με την ομόνοια. Σαν τις χορδές της λύρας που συμβάλλουν σε μια αρμονία και παράγουν γλυκύτατο μέλος, έτσι κι εκείνοι που είναι ενωμένοι σε ομοψυχία αποδίδουν τον ευχάριστο ήχο της αγάπης. Μυριάδες θησαυροί δεν αξίζουν όσο ένας γνήσιος, αγαπημένος συνοδοιπόρος. 

Κι αν η αγάπη των ανθρώπων είναι τόσο δυνατή κι αν η σκέψη των αγαπημένων προσώπων μας τα φέρνει δίπλα μας και μας ενισχύει, αν έχουμε στο νου μας Εκείνον που είναι η Αγάπη, Εκείνον που μας αξίωσε να αγαπάμε αληθινά, τότε ποια λύπη θα μας τσακίσει, ποιο πράγμα θα είναι τόσο φοβερό και επικίνδυνο, ώστε να μας λυγίσει και να μας εξουθενώσει; Αν όταν μας αγαπούν ισχυροί άνθρωποι, αισθανόμαστε ασφαλείς και ισχυροί, πόσο μάλλον πρέπει να αισθανόμαστε ασφαλείς και ισχυροί αφού μας αγαπάει ο Παντοδύναμος Θεός; Η τελεία αγάπη έξω βάλλει τον φόβο, τον κάθε είδους φόβο».

Μόνο λοιπόν αν μάθουμε, αν μπορέσουμε αληθινά να αγαπήσουμε, θα ξεφύγουμε από την απελπισία της οικονομικής μονοδιάστασης την οποία καθημερινά βιώνουμε και η οποία φαίνεται πως μας έχει λυγίσει. Θα υψωθούμε σε άλλο επίπεδο. Θα ανακαλύψουμε αγαθά που δεν εκδαπανώνται και χαρά που δεν είναι πρόσκαιρη κι εφήμερη, αλλά διαρκής, βαθιά, «ήν ουδείς αίρει αφ’ ημών». Πιστεύω πως δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην αναζητά αυτή την ελπίδα, αυτή τη χαρά, αυτή την πληρότητα.