Χριστουγεννιάτικες ευχές

Εύχομαι να γίνουν τα φετινά Χριστούγεννα

"αρχή παλιννόστησης του αλήτη νου μας

προς τον Ποιητή και Σωτήρα μας,

που για μας τους ανόητους κι αμετανόητους

δέχθηκε να ντυθεί την πολύπαθη και πολύμοχθη σάρκα μας

και να φανερωθεί ως βρέφος 

τεχθέν και ανακλιθέν σε φάτνη αλόγων".

Χριστούγεννα

                                                 
                                                   

Μη δεν μπορούσε σαν Θεός να γεννηθεί

σ' ένα πανέμορφο παλάτι,

τα Χερουβίμ να Τον υπηρετούν,

ανάστατη γι' Αυτόν να τρέμει όλη η πλάση;

Μη δεν μπορούσε σαν Θεός

τη φοβερή Του δύναμη στα σύμπαντα να δείξει,

κι ο άνθρωπος, το πλάσμα Του,

σιωπηλός κι εκστατικός να πέσει να Τον προσκυνήσει;

Μη δεν μπορούσε σαν Θεός

τις εξουσίες του κόσμου αυτού να αφανίσει,

άρχοντες, βασιλιάδες, στρατηγούς

μ' ένα Του νεύμα διά παντός να καταργήσει;

Στ' αλήθεια -ποιος θα τό 'λεγε! -

στ' αλήθεια δεν μπορούσε!

Η αγάπη Του η άπειρη, η ακατάληπτη

η αγάπη Τον εμπόδιζε, η αγάπη Τον κρατούσε,

η αγάπη Τον ταπείνωσε!

Για μας τους άσημους θνητούς, 

τα χωματένια σκεύη,

σάρκα εντύθη χοϊκή κι ως βρέφος εσπαργανωμένο

στην αγκαλιά της Παναγιάς μας ώφθη.

Αγάπη ανώτερη απ' τη δύναμη, που τον Θεό ταπείνωσες,

έλα και βρες μας, φώλιασε στην άφιλη ψυχή μας.

Αλλοίωσε την ύπαρξη, κατάργησε τα πάθη

και μην αφήσεις ίχνος, σπιθαμή του εγωισμού

να κυβερνά, να διαφεντεύει τη ζωή μας!

Δώρα πτερόεντα (διασκευή από το ομώνυμο διήγημα του Αλ. Παπαδιαμάντη με ...άλλη εξέλιξη))

Ξένος στον κόσμο και τη σάρκα, κρύβοντας τις φτερούγες του, ο θεϊκός Άγγελος κατέβηκε από τα ύψη του ουρανού την παραμονή των Χριστουγέννων. Έφερνε δώρα από τα άνω Βασίλεια για τους κατοίκους της πρωτεύουσας. Ήταν ο καλός άγγελος της πόλης.

Τα δώρα του ήταν ζωή αληθινή και δύναμη ψυχής και θεϊκή γαλήνη και φωτεινό καθάριο βλέμμα. Αυτά τα δώρα ήθελε να χαρίσει σε όλους όσοι θα τα δέχονταν πρόθυμα, σε όλους όσοι θα δέχονταν τον ίδιον με λαχτάρα, σαν να περίμεναν με βεβαιότητα τον ερχομό του. Κι έπρεπε τα δώρα να βρουν αποδέκτη σήμερα.

Με την άυλη ύπαρξή του κινήθηκε γρήγορα πάνω από την πόλη. Διάλεξε ένα πλούσιο αρχοντικό για να κάνει την πρώτη του επίσκεψη. Όλα ήταν τέλεια, η αρχιτεκτονική του σπιτιού θαυμάσια, ο κήπος του «ένα ποίημα», το εσωτερικό του άψογα φροντισμένο. Στραφτοκοπούσε από την πολυτέλεια. Οι ένοικοί του όμως ήταν βλοσυροί, αδιάφοροι, ανέλπιδοι. Ανία και ψεύτικη ζωή, ερμητικό κλείσιμο στον εαυτό τους και θυμό διάβασε στις ψυχές τους. Ο Άγγελος πήρε τα ουράνια δώρα του κι έφυγε βιαστικός κι απορημένος: «Μα, γιατί δεν ήταν ευτυχισμένοι, αφού τα είχαν όλα; Γιατί ήταν θυμωμένοι;».

Οι δυο δοκιμασίες

Ο Θεός, λέει, δοκιμάζει τους ανθρώπους με δυο τρόπους: Ή με δεινά, αρρώστιες, θανάτους, πολέμους, ένδεια, κάθε είδους δυσχέρεια που προκύπτει στη ζωή του καθενός, ή με αφθονία αγαθών, με τον πλούτο και την ευμάρεια. 

Δεν ξέρω ποια δοκιμασία είναι πιο εύκολη, δηλαδή ποια θα την περάσουμε πιο εύκολα.

Συνήθως στη δοκιμασία των δεινών παρά το σοκ που περνά ο άνθρωπος βαθύτερα "οργώνεται" από τον πόνο και μαλακώνει και καρπόν πολύν φέρει σε πολλές περιπτώσεις και βγαίνει από τη δοκιμασία με επιτυχία κι ακούει από τον Κύριο το:"Ευ, δούλε, αγαθέ και πιστέ!". Εξάλλου στην ένδεια φανερώνεται με θαυμαστό τρόπο η αγάπη και ο άπειρος πλούτος του Θεού.

Η δοκιμασία του πλούτου φαίνεται πολύ ευχάριστη, τόσο που ξεχνάμε ότι κρινόμαστε δι' αυτής. Επαναπαυόμαστε και λέμε με λόγια και έργα  "Ψυχή μου, έχεις πολλά αγαθά κείμενα εις έτη πολλά. Αναπαύου, φάγε, πίε, ευφραίνου". Ξεχνάμε ότι είμαστε διαχειριστές του πλούτου και όχι δικαιωματικά κύριοί του. Στρογγυλοκαθόμαστε πάνω στα υλικά αγαθά, μάλλον τα θεοποιούμε. Ξεχνάμε ότι την ίδια ώρα που εμείς υπεραπολαμβάνουμε, κάποιοι στερούνται τα στοιχειώδη. Θεωρούμε αυτονόητα όσα έχουμε κι ούτε σαν σκιά δεν περνά από το νου μας η υποψία ότι κάποια στιγμή μπορεί όλα να χαθούν, να πάνε στα χέρια κάποιου άλλου για να δοκιμαστεί κι αυτός με τη σειρά του. Λίγοι άνθρωποι περνούν με επιτυχία τη δοκιμασία του πλούτου.

Μακάρι και στον πλούτο και στην ένδεια να κρατιόμαστε από το χέρι του Θεού και να ζητούμε το δικό Του φωτισμό.  Να πορευόμαστε χωρίς έπαρση ή απελπισία, χωρίς παράπονο ή αναλγησία, αλλά με την αμεριμνησία και την ειρήνη του ανθρώπου που αισθάνεται  κάθε στιγμή γεμάτος από την αγάπη του Θεού.

Η πλαγιά του κυρ-Βαγγέλη

 

Κάποιοι αφήνουν πίσω τους συντρίμμια, ας πούμε μια ολόκληρη χώρα ρημαγμένη. 

Κάποιοι αφήνουν στη γενιά που μας ακολουθεί χρέη κι αδιέξοδα. 

Ο κυρ-Βαγγέλης αφήνει μια πλαγιά δενδροφυτεμένη και περιποιημένη από τα ίδια του τα χέρια. 

Μια πλαγιά στους πρόποδες του βουνού Σιβρί στο Παλιόκαστρο Θεσσαλονίκης. 

Φύτεψε μόνος του εκατοντάδες δεντράκια και θάμνους. 

Εγκατέστησε σύστημα ποτίσματος με δικά του έξοδα  κι όπου δεν μπόρεσε τα πότιζε ο ίδιος αφιερώνοντας πολλές ώρες μέσα στη ζέστη του καλοκαιριού.

Κάθε απόγευμα θα τον έβρισκες στην όμορφη πλαγιά ν΄αγωνίζεται, μόνος, με τις έγνοιες και τα προβλήματά του, αλλά με μια γλυκύτητα κι αγάπη για τη γη, για τη φύση, για τον τόπο μας. 

Σε μια εποχή που ζούμε τόσο εγωιστικά, που μας νοιάζουν μόνο τα δικά μας, (αυτά για τα οποία έχουμε τίτλους ιδιοκτησίας), ο κυρ-Βαγγέλης είναι ένα υπέροχο παράδειγμα, μια αχτίδα φωτός.

Εύχομαι να ζήσει χρόνια πολλά και να ιδεί τα δεντράκια του να"κρουν" τον ουρανό και τα εγγόνια του γερά και δυνατά να ξαποσταίνουν στον ίσκιο τους.

Σ' ευχαριστούμε, κυρ-Βαγγέλη!

 

Η πλαγιά του κυρ-Βαγγέλη

*Ξέρω είμαι εντελώς ανεπίκαιρη. Έπρεπε να γράφω για τα "κουρεμένα" ομόλογα και το ξεπούλημα της Ελλάδας. Τώρα είναι πολύ αργά για δάκρυα. Πιστεύω όμως πως μέσα στο σκότος και το έρεβος που έχουμε βυθιστεί, έχουμε ανάγκη από μια σπιθίτσα, ένα φωτάκι, μια σχισμή ελπίδας.

Αυτά τα φωτάκια ψάχνω να βρω.

Στη Ραψάνη

Το περασμένο Σάββατο χαρήκαμε άλλη μια υπέροχη εκδρομή με ανεπανάληπτη παρέα και σύμμαχο έναν καταπληκτικό καιρό αυτή τη φορά στην πανέμορφη Ραψάνη, τα Τέμπη και το Μοναστήρι Κομνηνείου Στομίου. 

Μια ακόμη ευκαιρία μας έδωσαν τα Σεμινάρια Γονέων του Σχολείου μας να περάσουμε μια μέρα στη φύση παιδιά και γονείς και εργαζόμενοι στο Σχολείο (Εκαπαιδευτήρια "Ο Απόστολος Παύλος"). Ευλογίες πνευματικές στο Μοναστήρι του Στομίου, προσκύνημα στην Αγία Παρασκευή Τεμπών και θέα του Πηνειού, πορεία σε πανέμορφο δάσος στον Κάτω Όλυμπο, πικ-νικ στο προαύλιο της Αγίας Παρασκευής έξω από τη Ραψάνη, καφές στην πλατεία του χωριού, εσπερινός στην Παναγία, παρέα με τον Άγιο Γεώργιο τον τοπικό Άγιο. Με κέφι, με καλή διάθεση, με ατέλειωτο παιχνίδι για τα παιδιά και όμορφες συζητήσεις για τους μεγάλους. Σίγουρα πρέπει να το επαναλάβουμε με κάποιον άλλον προορισμό.

  

Η όμορφη παρέα μας στον αυλόγυρο της Μονής Κομνηνείου (Αγίου Δημητρίου και Παναγίας) Στομίου Λάρισας

Βασιλικά και αηδημητριάτικα στολίζουν τη βρύση στο προαύλιο του μοναστηριού.

 

Απίστευτο δάσος πάνω από τη Μονή

 

Λουκουμάκι και κασέτες με ομιλίες του μακαριστού π.Αθανασίου ήταν η ευλογία από τον π.Συμεών.

 

Στάμνες, κανάτια, γάστρες και κάθε λογής πήλινα δημιουργήματα περιμένουν αγοραστές στα Τέμπη που όταν ολοκληρωθούν οι σήραγγες θα χαθούν από προσώπου οδηγών και ταξιδιωτών.

  

Ο Πηνειός στα Τέμπη είναι γοητευτικός.

 

Παιχνίδι με τα γατάκια. Τρυφερότητες μεταξύ μικρών πλασμάτων.

 

Αυτή η καταπληκτική πλατεία της Ραψάνης με τα γιγάντια πλατάνια, 

το ωραίο πλακόστρωτο, τα καφενεία ένα γύρο και την απίστευτη θέα.

 

Από την πλατεία της Ραψάνης βλέπουμε την τελευταία κορφούλα του Ολύμπου 

πάνω από τα Τέμπη και στο βάθος τον Κίσσαβο. 

 

Πόσο ψηλό μπορεί να είναι ένα δέντρο!

 

Το εσωτερικό του Ναού της Παναγίας όπου παρακολουθήσαμε τον Εσπερινό 

στον οποίο έψαλαν δικοί μας ψαλτάδες.

 

Ο νεομάρτυς Άγιος Γεώργιος, το κλέος της Ραψάνης, μαρτύρησε σε ηλικία 20 ετών. 

Τα λείψανά του ως πολύτιμος θησαυρός φυλάσσονται στον Ιερό Ναό της Παναγίας.

 

"Ξεδιψάστε, παιδιά, με το πεντακάθαρο γάργαρο νερό του Ολύμπου."

 

Κάποιες Ραψανιώτισσες επιμένουν στην ανθοκομία.

Σ' αυτήν την όμορφη αυλή κάναμε το πικ-νικ μας.

 

Όση ώρα ήμασταν στο εξωκλήσι της Αγίας Παρασκευής δεν σταμάτησε η καμπάνα. 

Όλα τα πιτσιρίκια βρήκαν την ευκαιρία να κωδωνοκρούσουν. Ήταν κάτι πρωτόγνωρο για τα μικρά.

΄Οσοι δεν ήρθαν μαζί μας ...Ε Χ Α Σ Α Ν ! ! !

"Κύριε, ως θέλεις και ότε θέλεις, μόνον χωρίς αισχύνης και παραπτωμάτων"

Με συγκλόνισε το άθλιο τέλος του Καντάφι, όχι τόσο γιατί ως άνθρωπο τον λυπήθηκα, αλλά γιατί επιβεβαιώθηκε για μια ακόμη φορά ότι το χέρι του Θεού πέφτει φοβερό πάνω στους υβριστές και τους άδικους. Και απορώ, πώς δεν παραδειγματίζονται οι ασκούντες παράνομα και απάνθρωπα την εξουσία από το φριχτό τέλος τόσων προηγηθέντων τυράννων; Τόσο λοιπόν μωραίνονται και μένουν κολλημένοι στο "θρόνο" τους, παρόλο που τον βλέπουν να καταρρέει, οδηγούν τη χώρα τους σε αιματοκύλισμα, προκαλούν το θάνατο ή τον ακρωτηριασμό ή τον βαρύτατο τραυματισμό χιλιάδων αθώων υπηκόων τους, καταστρέφουν την οικονομία τους, αφήνουν μαύρο και φριχτό το όνομά τους στην ιστορία ... Άραγε τι προσδοκούν; Σε τι ελπίζουν;
Μάλλον επιτρέπει ο Κύριος να μωρανθούν για να καταεξευτελιστούν και να οδηγηθούν από τις ίδιες τους ενέργειες στην απώλεια.
Πόσο ευλογημένη είναι η ζωή του απλού ανθρώπου που αντί να ακουμπάει στον πλούτο και την εξουσία, ακουμπάει στην αγάπη και την πρόνοια του Θεού!
Μου άρεσε πολύ - και την κρατώ μέσα μου ως σύνθημα- μια ευχή από τη Θεία Λειτουργία του Αγίου Ιακώβου του Αδελφοθέου που χθες ετιμάτο η μνήμη του "Κύριε, ως θέλεις και ότε θέλεις, μόνον χωρίς αισχύνης και παραπτωμάτων".

Κι όμως προκαλέσαμε...

Έτσι ήμασταν μέχρι να 'ρθει η κρίση.

Κι ούτε που το υποψιαζόμασταν.

Τουλάχιστον ας περάσει σαν υποψία από το μυαλό μας. 

Θα είναι μεγάλο το όφελος.

   Χώρες με τα μεγαλύτερα αποτυπώματα

•9,5 εκτάρια (5 πλανήτες): Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα (Ντουμπάι), Κουβέιτ, Κατάρ, Μπαχρέιν, Η.Π.Α.

•7,5 εκτάρια (4 πλανήτες): Αυστραλία, Καναδάς

•6 εκτάρια (3 πλανήτες): Ελλάδα, Ισπανία

  Χώρες με τα μικρότερα αποτυπώματα

•0,5 εκτάρια (1/4 του πλανήτη): Μαλάουι, Αφγανιστάν, Μπαγκλαντές, Σομαλία

 

Είναι προφανές ότι, επειδή η Γη μας είναι ένας πλανήτης, 

για να μπορούν οι πλούσιες χώρες να έχουν τόσο μεγάλα οικολογικά

αποτυπώματα, θα πρέπει οι φτωχές χώρες να έχουν πολύ μικρά.

Την στιγμή που ο κάθε Έλληνας καθημερινά καταναλώνει και μολύνει για 3

ανθρώπους,1δις άνθρωποι πηγαίνουν στο κρεβάτι τους πεινασμένοι.

 

Ουσιαστικά, κλέβουμε το μερίδιο κατανάλωσης και ρύπανσης των φτωχών χωρών.

 
Κάνω κι εγώ την αυτοκριτική μου υπο το φως των προβολέων της

κρίσης. Δεν συγκρίνω τον εαυτό μου με τους εν Ελλάδι κλέφτες,

παχυλόμισθους ή τους φοροφυγάδες. Τον συγκρίνω με τους

Σομαλούς και τους Αφγανούς που έχουν οικολογικό αποτύπωμα

0,25 για να έχω εγώ 2,5, ο μέσος Ευρωπαίος 2,8-3 και ο

Αμερικανός 5. (Αυτό σημαίνει ό,τι αν όλοι ζούσαν σαν εμένα πάνω

στη Γη θα χρειαζόντουσαν 2,5 πλανήτες σαν τη Γη, αν ζούσαν σαν

τον μέσο Αμερικανό θα χρειαζόντουσαν 5 πλανήτες κι αν ζούσαν

σαν τον Σομαλό θα έφθανε το ένα τέταρτο της Γης).

Ομολογώ πως δεν βρίσκω πολλά ελαφρυντικά.

Απογοήτευση κι ελπίδα

 Η γενιά μας έζησε μια διπλή ιδεολογική απογοήτευση. Πρώτα, στη δεκαετία του ’90, ήρθε η κατάρρευση του κομμουνιστικού ονείρου. Το όνειρο στο οποίο πολλοί πίστεψαν με απόλυτη αφοσίωση, αλλά και εκατομμύρια ανθρώπων το πλήρωσαν με τη ζωή τους (με εκτοπίσεις, εγκλεισμούς σε φυλακές, μαρτύριο συνειδήσεως, δολοφονίες κτλ), διαλύθηκε αφήνοντας πίσω λαούς φτωχότατους και διαλυμένες χώρες. Τώρα μας προδίδει και ο καπιταλισμός με στρατιές ανέργων και υπερχρεωμένων απελπισμένων πολιτών, αλλά και ξεπουλημένων χωρών.

Πού λοιπόν θα αναζητήσουμε δύναμη, ελπίδα, χαρά, πληρότητα, δικαίωση; Ποια σχήματα και ποια συστήματα θα καλύψουν τις ανάγκες και τις αναζητήσεις μας όχι εφήμερα, αλλά σταθερά και με πιστότητα; Μια πολύ ζεστή, παρηγορητική απάντηση μας δίνει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος στον λόγο του "Περί αγάπης".

“Ώστε τίποτα δεν είναι ανώτερο από την αγάπη και την ομόνοια, αγαπητοί. Γιατί με την αγάπη ο ένας γίνονται πολλοί. Αν δύο ή δέκα έχουν αγάπη και ομόνοια μεταξύ τους τότε ο ένας δεν είναι πια ένας, αλλά ο καθένας γίνεται δεκαπλάσιος και θα βρεις στους δέκα τον έναν και τους δέκα στον έναν κι, αν έχουν εχθρό, εκείνος που θα θελήσει να βλάψει τον έναν θα βρει απέναντί του δέκα και θα νικηθεί. Κι αν ο ένας δυστυχήσει, δεν θα τον λυγίσει η δυστυχία, γιατί την σηκώνουν μαζί δέκα. Καθένας απ’ αυτούς έχει είκοσι χέρια, είκοσι μάτια και άλλα τόσα πόδια και δέκα ψυχές. Κι αν γίνουν εκατό ή χίλιες οι αγαπημένες ψυχές, μέχρι πού θα φτάσει η δύναμή τους και πόσο θαυμαστά θα γίνουν τα κατορθώματά τους; 

Γιατί λοιπόν δεν αποκτάμε τη δύναμη της αγάπης έτσι ώστε να κρατάμε τους εαυτούς μας σε ασφάλεια; Μέχρι πότε θα την  περιορίζουμε σε ένα και δύο ανθρώπους; 

Ακόμη κι αν είναι φτωχός εκείνος που έχει φίλους, εν τούτοις είναι πλουσιότερος από τους πλουσίους. Και δεν είναι δυνατόν να πάθει τίποτε κακό εκείνος που φυλάσσεται από τόσους φύλακες, γιατί ούτε οι σωματοφύλακες του βασιλιά δεν είναι τόσο προσεχτικοί, όσο αυτοί οι φίλοι. Εκείνοι, οι σωματοφύλακες, δείχνουν προσοχή από φόβο και ανάγκη, ενώ ετούτοι από συμπάθεια και αγάπη. Έρχονται στιγμές που ο βασιλιάς φοβάται τους σωματοφύλακές του, μήπως ενεργούν για λογαριασμό κάποιων που επιβουλεύονται το θρόνο του, ενώ όποιος βασίζεται σε ανθρώπους που τον αγαπούν, δεν έχει τίποτα να φοβηθεί. Σαν τείχος αρραγές, οχυρωμένο αρμονικά με μεγάλους λίθους, απόρθητο στις εφόδους των εχθρών, είναι η παράταξη εκείνων που αγαπούν ο ένας τον άλλον και είναι θωρακισμένοι με την ομόνοια. Σαν τις χορδές της λύρας που συμβάλλουν σε μια αρμονία και παράγουν γλυκύτατο μέλος, έτσι κι εκείνοι που είναι ενωμένοι σε ομοψυχία αποδίδουν τον ευχάριστο ήχο της αγάπης. Μυριάδες θησαυροί δεν αξίζουν όσο ένας γνήσιος, αγαπημένος συνοδοιπόρος. 

Κι αν η αγάπη των ανθρώπων είναι τόσο δυνατή κι αν η σκέψη των αγαπημένων προσώπων μας τα φέρνει δίπλα μας και μας ενισχύει, αν έχουμε στο νου μας Εκείνον που είναι η Αγάπη, Εκείνον που μας αξίωσε να αγαπάμε αληθινά, τότε ποια λύπη θα μας τσακίσει, ποιο πράγμα θα είναι τόσο φοβερό και επικίνδυνο, ώστε να μας λυγίσει και να μας εξουθενώσει; Αν όταν μας αγαπούν ισχυροί άνθρωποι, αισθανόμαστε ασφαλείς και ισχυροί, πόσο μάλλον πρέπει να αισθανόμαστε ασφαλείς και ισχυροί αφού μας αγαπάει ο Παντοδύναμος Θεός; Η τελεία αγάπη έξω βάλλει τον φόβο, τον κάθε είδους φόβο».

Μόνο λοιπόν αν μάθουμε, αν μπορέσουμε αληθινά να αγαπήσουμε, θα ξεφύγουμε από την απελπισία της οικονομικής μονοδιάστασης την οποία καθημερινά βιώνουμε και η οποία φαίνεται πως μας έχει λυγίσει. Θα υψωθούμε σε άλλο επίπεδο. Θα ανακαλύψουμε αγαθά που δεν εκδαπανώνται και χαρά που δεν είναι πρόσκαιρη κι εφήμερη, αλλά διαρκής, βαθιά, «ήν ουδείς αίρει αφ’ ημών». Πιστεύω πως δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην αναζητά αυτή την ελπίδα, αυτή τη χαρά, αυτή την πληρότητα.

Στα όπλα...

Στον πόλεμο οι στρατοί αντιπαρατάσσονται με οπλισμό. Συνήθως δεν αρκεί ο ηρωισμός και η φυσική ρώμη των παλικαριών, αν και αυτά έχουν θεμελιώδη αξία. Τις μάχες και την έκβαση του πολέμου θα την κρίνουν τα όπλα. Όταν ανακαλύφθηκε η μπαρούτη και τα πυροβόλα όπλα, όλα τα προηγούμενα, ξίφη, τόξα-βέλη, ακόντια, αχρηστεύθηκαν. Κι όταν ανακαλύφθηκαν τα πυρηνικά όπλα, όχι απλά αχρηστεύθηκαν τα συμβατικά, αλλά αποσβολώθηκε έντρομη η ανθρωπότητα.
Λοιπόν ποιος θα ξεκινούσε πόλεμο δίχως ισχυρά όπλα;
Ήδη μπήκαμε στη δίνη ενός φοβερού πολέμου. Είναι πρωτοφανής, σκληρότατος κι απίστευτα απροσδόκητος. Ο αντίπαλος δεν φανερώνει το πρόσωπό του. Είναι απροσδιόριστος, άγνωστος, κρυμμένος πίσω από εταιρίες και λέσχες και οίκους και τραπεζικούς κολοσσούς. Μας πολεμά με τα πιο εξελιγμένα όπλα που δεν τα συλλαμβάνουν ραντάρ και δορυφόροι, που διαπερνούν τοίχους, τείχη, θάλασσες κι ωκεανούς που δεν απαιτούν εργοστάσια και ακριβές πρώτες ύλες για την κατασκευή τους.  
Πρώτα μας έπληξε με την απληστία-φιλαργυρία και την ανηθικότητα, ύστερα μας αποκοίμισε με την κενοδοξία και την υπερηφάνεια. Τώρα μας χτυπά με την οργή, την κοσμική λύπη και  την ακηδία και ολοφάνερα μας οδηγεί στον όλεθρο δεμένους  με την απόλυτη απελπισία και απογοήτευση.
Αν μας έμεινε λίγη ακόμη αγωνιστικότητα και εγρήγορση, αν δεν νεκρωθήκαμε εντελώς, ας ακούσουμε τον Άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό. Μας υποδεικνύει οπλοστάσιο κραταιότατο. δοκιμασμένο, ακατανίκητο. Υπάρχει εξειδικευμένο αντίπαλο όπλο για καθένα από τα όπλα που αναφέρθηκαν.
Την απληστία την πολεμά η εγκράτεια.
Τη φιλαργυρία η συμπάθεια προς τους πτωχούς.
Την ανηθικότητα ο θείος πόθος και η επιθυμία των μελλόντων αγαθών.
Την κενοδοξία η συνεχής προσευχή με συντριβή καρδιάς και η εργασία των αρετών.
Την υπερηφάνεια θα την χτυπήσουμε αν σταματήσουμε να κρίνουμε τους άλλους κι αν θεωρήσουμε τους εαυτούς μας κατώτερους από όλους.
Την οργή αν αγαπήσουμε τους άλλους
Την κοσμική λύπη αν βάλουμε μέσα μας την πνευματική χαρά.
Την ακηδία αν αποκτήσουμε υπομονή κι ευχαριστιακό φρόνημα.
Την απελπισία και απογοήτευση αν στηρίξουμε με πίστη τη ζωή μας στην Αγάπη και την Πρόνοια του Θεού.
Σίγουρα όλοι θα ευχόμασταν να μην αρχίσει ένας πόλεμος. Από την ώρα όμως που θ' αρχίσει πρέπει να βρούμε τρόπο να τον κερδίσουμε!

Ελληνική παιδεία

Με τις ολόθερμες ευχές μου για "Καλή χρονιά" σε μαθητές και εκαιδευτικούς μεταφέρω το παρακάτω άρθρο από το πολύ ενδιαφέρον Blog 24grammata.

Καλή Σχολική Χρονιά!

σε όλα τα Ελληνόπουλα και σε όλους όσοι μετέχουν της ελληνική παιδείας.

Για τα προβλήματα και τις ελλείψεις στο έμψυχο και άψυχο υλικό των ελληνικών σχολείων, δυστυχώς, θα τα λέμε όλη τη χρονιά. Σήμερα, ας χαιρετήσουμε τους Δασκάλους και τους μαθητές που μεταλαμπαδεύουν και δέχονται τα Ελληνικά Γράμματα απανταχού της γης. Ένα τέτοιο
σχολείο είναι και το  Ελληνικό Δημοτικό σχολείο «Ελλάς – Μακεδονία» στην Ακτή Ελεφαντοστού. Το “Ελλάς – Μακεδονία” αναζητά όχι μόνο την ηθική αλλά και την υλική υποστήριξη των εκπαιδευτικών και των μαθητών της “μητέρας – Ελλάδας” (μην τους εγκαταλείψουμε και εμείς τώρα που το υπουργείο, επιτέλους, βρήκε την ευκαιρία να κρυφτεί πίσω από τις δικαιολογίες της οικονομικής κρίσης). Αγάπη για την πατρίδα είναι να διαδίδεις τα μηνύματα του ελληνισμού-ανθρωπισμού στα πέρατα της οικουμένης. Τα περί χρωμάτων, φυλής, καθαρότητας και αιμάτων αφήστε τα για τους αργόσχολους, που περιστρέφονται, ισοβίως, στον κύκλο του μηδενός.
Λίγα λόγια για το σχολείο “Ελλάς -Μακεδονία”
Το σχολείο “Ελλάς-Μακεδονία” βρίσκεται στην περιοχή Guiglo, της Ακτής Ελεφαντοστού. Στεγάζει 300 μαθητές, ορφανά παιδιά οι γονείς των οποίων πέθαναν από HIV/AIDS και συστάθηκε με χρηματοδότηση της οργάνωσης «Ελληνική Δράση Αφρικής», πρόεδρος της οποίας είναι η κ. Μέρω Κεσεσίογλου, πρόξενος της Ακτής Ελεφαντοστού στην Ελλάδα www.actionafrica.gr.
Το σχολείο αυτό είναι το δεύτερο ελληνικό σχολείο που ιδρύει η κ. Κεσεσίογλου. Το πρώτο ήταν πριν από 11 χρόνια στην πόλη Toukouzou της Ακτής Ελεφαντοστού, όπου φοιτούν 600 παιδιά μαθαίνοντας ελληνικά.
Από το 1980 μέχρι σήμερα η ίδια έχει ιδρύσει συνολικά εννιά νοσοκομεία, ένα ορφανοτροφείο και δύο σχολεία, όλα με την επωνυμία «Ελλάς» και με την ελληνική σημαία να κυματίζει σε αυτά. Εξόπλισε 30 Κέντρα Υγείας και υλοποίησε 70 προγράμματα ανάπτυξης όπου ιδρύθηκαν 70 συνεταιρισμοί με 3.000 γυναίκες, οι οποίες πέτυχαν να αυξήσουν το μηνιαίο τους εισόδημα.
 
Το έργο της Ελληνικής Δράσης Αφρικής
Το έργο της Ελληνικής Δράσης Αφρικής είναι πολύπλευρο και δεν στέκεται μονάχα σε μια άποψη των προβλημάτων των ανθρώπων της Αφρικής. Αντίθετα αγκαλιάζει κάθε πλευρά της ζωής τους, με έμφαση στην παροχή της γνώσης και της υλικής υποδομής ώστε να σταθούν πλέον στα δικά τους πόδια. Παράλληλα με εκδηλώσεις και άλλα μέσα, αλλά κυρίως με την χωρίς αντάλλαγμα παροχή της αγάπης μας προς τους λαούς της Αφρικής, δημιουργεί ένα αδιάρρηκτο δεσμό μεταξύ της Ελλάδας και των χωρών της Αφρικής.Τα αγροτικά προγράμματα στοχεύουν στην κατάρτιση των γυναικών της Αφρικής στην καλλιέργεια και τη μεταποίηση προϊόντων της γης. Εκατοντάδες αφρικανές έχουν εκπαιδευθεί στην Ελλάδα και αφού μετέφεραν τη γνώση τους και σε άλλες στην πατρίδα τους, μαζί με την οργάνωσή μας δημιούργησαν αγροτικούς συνεταιρισμούς. Έτσι σήμερα στους δεκάδες αυτούς συνεταιρισμούς οι αγρότισσες με τα δικά τους χέρια πλέον έχουν ένα βασικό εισόδημα. Για τους άνδρες ιδρύει εγκαταστάσεις ιχθυοκαλλιεργειών για να αντιμετωπίσει το καυτό πρόβλημα της ανεργίας.Η οργάνωσή μας ακόμα με τις δικές σας προσφορές και τη βοήθεια του κράτους δημιουργεί μονάδες υγείας. Έχει υπό την επίβλεψή της τρία νοσοκομεία, ενώ έχει δημιουργήσει και τη δικιά της νοσοκομειακή μονάδα “Ελλάς” στην οποία εδώ και 15 χρόνια κυματίζει η ελληνική σημαία. Η Ελληνική Δράση Αφρικής εργάζεται και για την επιμόρφωση των παιδιών της Αφρικής. Κατασκευάζει και επιχορηγεί σχολικές μονάδες και τις εξοπλίζει με σχολικό υλικό. Οργανώνει αθλητικά προγράμματα. Υιοθετεί τοπικά ορφανοτροφεία. Ακόμη, βοηθά στη μηχανοργάνωση του Πανεπιστημίου του Αμπιτζάν και ιδρύει βιβλιοθήκες.
Φέρνει πιο κοντά τους λαούς της Αφρικής με την Ελλάδα προωθώντας ενεργά την διάδοση της Ελληνικής παράδοσης στην Αφρική. Οργανώνει ετήσιες Ελληνικές εβδομάδες και ιδρύει ελληνικές βιβλιοθήκες. Γίνεται δίαυλος για κρατικές και επιχειρηματικές συνεργασίες προς τις χώρες της Αφρικής.

*Ευτυχώς Ελλάδα δεν είναι μόνο η ελληνική επικράτεια. 

Η Ελλάδα ζει σ' όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης ως ελληνική παιδεία και μέσα σε υπέροχους ανθρώπους που την αγαπούν και την πιστεύουν.

Αυτούς να τιμήσουμε και να μιμηθούμε με κάθε θυσία προσωπική. Αυτή θα είναι και η άμυνά μας στον αμείλικτο πόλεμο τον οποίον έχουν κηρύξει οι "βάρβαροι" δυστυχώς κυβερνήτες μας.

Δράση για το κάτι άλλο

Ή... όταν οι νέοι κάνουν τους μεγαλύτερους να ντρέπονται....

Νέα παιδιά, 22-24 ετών έχουν συστήσει σωματείο, μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, για να φροντίσουν εθελοντικά ανθρώπους με ειδικές ανάγκες.

Με προσωπική εργασία και έξοδα ετοίμασαν έναν καταπληκτικό ξενώνα, όπου αναπτύσσουν προγράμματα "Ψυχαγωγίας και γνώσης", "Εικαστικής έκφρασης", "Υπολογιστών", "Μουσικής", "Αrt therapy" κτλ., πραγματοποιούν εκθέσεις και bazar χειροτεχνημάτων.

Τα απογεύματα των συμμετεχόντων στο πρόγραμμα, αλλά και των εθελοντών που το πραγματοποιούν έχουν πάρει ξεχωριστή, μοναδική αξία και διάσταση.

Σε μας μένει να χειροκροτήσουμε θερμά τα παιδιά που πήραν αυτή την εξαιρετική πρωτοβουλία και προχώρησαν στην υλοποίησή της, παρά τις τεράστιες δυσκολίες, αλλά και να τα ενισχύσουμε οικονομικά και ηθικά.

Μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ! και ΕΥΓΕ!

www.drasigiatokatiallo.gr

Θεσσαλονίκη, Ξενοφώντος 31, πίσω από το Ιπποκράτειο, ΤΚ54639

τηλ. 6976579364

Ώρα πνευματικής μάχης

Κοινωνική εξέγερση και σην Αγγλία! Νομίζω πως θα γενικευτεί η αντίδραση των πολιτών σ' όλα τα μήκη και πλάτη της καπιταλιστικής υφηλίου. Το σύστημα έδειξε "τα δόντια του" και τους καταχθόνιους σχεδιασμούς του, την ανθρωποφαγία του στο βωμό του κέρδους. Και οι πολιτικοί είναι ανίσχυροι. Το χρησιμοποίησαν όσο τους έπαιρνε για να καλοφάνε, αλλά τώρα τους ξεπέρασε και τους πετά στην άκρη. Ο Μαμμωνάς είναι πολύ-πολύ ισχυρός και ανελέητος. Έχει χτίσει ένα τέλειο -τουλάχιστον έτσι φαίνεται - σύστημα που τον υπηρετεί τυφλά. Φαίνεται να μην έχει ανθρώπινο πρόσωπο, ούτε αισθήματα, ούτε συμπόνια και κατανόηση για κανέναν.
Δεν θα νικηθεί με ανθρώπινες δυνάμεις.Η μάχη δεν θα δοθεί εναντίον κάποιων προσώπων η έστω κάποιων πολιτικών συστημάτων. Είναι πνευματική μάχη και θέλει πνευματικά όπλα και ηγέτη πνευματικό
Μόνη μας ελπίδα ο δι' ημάς Ενανθρωπήσας Θεός.
Σ' Αυτόν ας καταφύγουμε, αλλά όχι συμβατικά, όχι για να εξασφαλίσουμε τη βολεμένη ζωή μας και να αυτοδικαιωθούμε.Ας τα χάσουμε όλα. Ας έχουμε μόνο Αυτόν με την απόλυτη πίστη ότι είμαστε δικά Του αγαπημένα πλάσματα, από Αυτόν παίρνουμε φως και αξία και νόημα ζωής και μόνο αν ζήσουμε κατά το Άγιο Θέλημά Του, αν αδειάσουμε τη ζωή μας από τις άπληστες επιθυμίες και διεκδικήσεις μας και τη γεμίσουμε με λαχτάρα για Εκείνον, θα βρούμε αξιόπιστες προσωπικές και κοινωνικές ισορροπίες και σχέσεις και ελπίδα ζωής..

Πόλη: λιγότερο γνωστά μνημεία

Η Αγία Ειρήνη, ναός αφιερωμένος στην Ειρήνη του Θεού, πίσω ακριβώς από την Αγία Σοφία, ένα κτίριο αληθινό κόσμημα, με άριστη ακουστική που χρησιμοποιείται ως χώρος συναυλιών και λοιπών καλλιτεχνικών εκδηλώσεων, δυστυχώς μη επισκέψιμο.

Κι εκεί που περπατάς, στο ιστορικό κέντρο της Πόλης, βλέπεις ένα άνοιγμα και μια όμορφη αυλή με περιστύλιο. Ποιος ξέρει από πότε είναι αυτοί οι τοίχοι; ποιος ξέρει από πού έχουν μεταφερθεί αυτοί οι κίονες; Σε ποιον αιώνα βρίσκομαι;

Ψηφιδωτό από το δάπεδο του Μεγάλου Παλατίου των Βυζαντινών. Βρέθηκαν πολλά και εκτίθενται στον χώρο όπου αποκαλύφθηκαν. Εικονίζουν σκηνές καθημερινού βίου, κυνηγιού, εικόνες από το ζωικό βασίλειο και είναι εξαιρετικής τέχνης.

Ναός Σεργίου και Βάκχου, ή αλλιώς Μικρή Αγια-Σοφιά.  

Πριν λίγα χρόνια ο χώρος και το μνημείο ήταν σε άθλια χάλια. Φέτος μας περίμενε αυτή η ευχάριστη έκπληξη. Περιποιημένο πεντακάθαρο εξωτερικό και άριστα συντηρημένο εσωτερικό. 

Η "Κωνσταντινούπολη-πρωτεύουσα της Ευρώπης 2010" ήταν μια εξαιρετική ευκαιρία "ζωής" για πολλά-πολλά μνημεία. 

Αξίζει έπαινος σε όλους τους φορείς που δραστηριοποιήθηκαν προς τη σωστή κατεύθυνση.

Όταν αντίκρυσα αυτόν τον πανέμορφο βυζαντινό ναό τόσο περιποιημένο εξωτερικά, δεν μπόρεσα να μην κάνω μια σύγκριση που με πονάει. Στη Θεσσαλονίκη, τη Συμβασιλεύουσα, υπάρχουν βυζαντινοί ναοί εξαιρετικοί. Ανάμεσά τους ο ναός των Αγίων Αποστόλων (14ου αιώνα), δίπλα στα δυτικά τείχη της πόλης. Ο περιβάλλων χώρος είναι -ας τον χαρακτηρίσω επιεικώς- απαράδεκτος.  Ήταν και η Θεσσαλονίκη πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης... Γιατί δεν ευτρεπίστηκε ο χώρος γύρω από ένα τόσο αξιόλογο μνημείο;

Για του λόγου το αληθές...

Στη Νίκαια και στην Προύσα

 Νίκαια,

η πόλη των Οικουμενικών Συνόδων (Α΄και Ζ΄), 

το σημερινό Isnik, το διάσημο για τα cini, τα φαγεντιανά ζωγραφισμένα πλακίδια. 

Πολύ εντυπωσιακά τα βυζαντινά της τείχη από τα οποία σώζεται μεγάλο μέρος και η εικονιζόμενη Πύλη της Κωνσταντινούπολης.

Ο ναός της Αγίας Σοφίας (της του Θεού Σοφίας) 

στον οποίον υπογράφηκε ο τόμος αποφάσεων 

της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου (κατά της Εικονομαχίας). 

Πριν από δέκα χρόνια ήταν κυριολεκτικά ερειπωμένος. 

Σήμερα είναι πλήρως αναστηλωμένος και συντηρημένος 

και περιβάλλεται από πολύ όμορφο πάρκο.

 Άποψη της Προύσας από το τελεφερίκ που ανεβαίνει στον Όλυμπο. Η θέα της πόλης και του πράσινου είναι συναρπαστική. Πρώτα οι οξιές και οι δρυς κι υστερα τα έλατα πυκνά, 

καταπράσινα, ολοζώντανα.

 

 

Μια βόλτα στο ελατόδασος του Ολύμπου 

είναι ψυχοθεραπευτική και φανερώνει 

και αρκετά αξιοπερίεργα της φύσης 

όπως αυτό το "πολύδυμο" έλατο.

 

 Τα πιο παλιά λουτρά της Προύσας, 

τα λουτρά της αυτοκράτειρας Θεοδώρας, 

συζύγου του Ιουστινιανού, η οποία ερχόταν στην Προύσα 

με συνοδεία 4.500 θεραπαινίδων, ευνούχων κτλ.,

που και σήμερα λειτουργούν ως χαμάμ.

Πανσέληνος στον ουρανό της Προύσας. 

Το φωτισμένο κτίριο είναι το Μουσείο του Καραγκιόζη 

ακριβώς απέναντι από το Μαυσωλείο του 

και την "ελιά του Σημίτη" στο πανέμορφο Cekirge.

Βήματα στα πάτρια Προποντίδας και Κωνσταντινουπόλεως

Κάτι μας τραβάει κάθε τόσο προς την Ανατολή.
Βρεθήκαμε πριν λίγες μέρες με γκρουπ φίλων και γνωστών στα νότια παράλια της Προποντίδας, στην Προύσα και φυσικά στην Πόλη που, ακόμα και χωρίς βασιλείς, είναι η Βασιλεύουσα της καρδιάς μας.
Δεν θα αποφύγω τον πειρασμό να αναρτήσω μερικές φωτογραφίες.
Αρχίζω από την Τρίγλια της Προποντίδας.

 

Το ελληνικό σχολείο της Τρίγλιας, ένα εντυπωσιακό κτίριο.

Το μέγεθος και η αίγλη του, παρά την εγκατάλειψη των ενενήντα χρόνων, μαρτυρούν τον πλούτο της πόλης και την αγάπη των κατοίκων της στην παιδεία και στα παιδιά τους.

Κοιτάμε εντυπωσιασμένοι το σχολείο, ενώ πάνω από τα κεφάλια μας είναι ένα επίσης πανέμορφο ελληνικό σπίτι, ευτυχώς καλοδιατηρημένο. 

 Όπου δεις γούστο και  μεράκι, 

ξέρεις ότι πέρασε ελληνικό χεράκι...

 Χαρακτηριστική αρχιτεκτονική 

με σαχνισί σε κάθε όροφο.

 Ο ναός του Αγίου Στεφάνου που σήμερα είναι το τζαμί της Τρίγλιας.

 Μερική άποψη της Τρίγλιας και 

του ναού του Αγίου Στεφάνου από ψηλά.

Ευτυχώς ο ναός έχει καθαρισθεί 

και συντηρηθεί πολύ καλά η τοιχοποιία του.

 Το καθολικό της Μονής Παντοβασίλισσας, ερειπωμένο.

Μπήκαμε χάρη στην αποφασιστικότητα του Τούρκου ιδιοκτήτη του χώρου, ο οποίος είχε δώσει τα κλειδιά του ναού σε κάποιο παλικάρι που εκείνη την ώρα απουσίαζε από το χωριό. 

Χωρίς να διστάσει έσπασε με σκεπάρνι την κλειδαριά 

και μας πέρασε μέσα στο Ναό λέγοντας: 

"Ήρθατε τόσοι άνθρωποι από την άλλη άκρη και 

θα φύγετε άπρακτοι; Ντροπή!" 

Τον ευχαριστούμε ιδιαίτερα.

 Όμορφες φατσούλες χαριτωμένων παιδιών. 

Μοιάζουν τόσο πολύ με τα δικά μας! 

Επιμειξίες αιώνων μας έχουν φέρει φυλετικά τόσο κοντά. 

Μας χωρίζουν η θρησκεία και η γλώσσα και 

τα πολιτικά παιχνίδια των ισχυρών.

Ας καλλιεργήσουμε αυτά που μας συνδέουν 

κι ας δώσουμε στα παιδιά μας 

μέλλον ελπιδοφόρο με συνεργασία και 

καλές σχέσεις των δύο λαών.

 Η βρύση του χωριού κοσμείται από μια επιτύμβια 

αρχαιοελληνική πλάκα.

Στα μικρασιατικά χώματα βρίσκεις ζωντανό 

τον ελληνικό, τον ελληνιστικό, 

το ρωμαϊκό, τον βυζαντινό, τον οθωμανικό 

και το ρωμέικο πολιτισμό. 

Μπλέκονται, αλληλοτροφοδοτούνται, διαδέχονται, 

αλληλοεπηρεάζονται, αντιγράφονται, 

συντίθενται και προχωρούν...

"Φως ιλαρόν...", ομορφιά και γαλήνη 

στα δαντελωτά ακρογιάλια της Προποντίδας

*Θα συνεχίσουμε με φωτογραφίες άλλων όμορφων κι αγαπημένων τόπων.