Δόξα και μεγαλείο!

Είναι το μεγαλειωδέστερο και ενδοξότερο τέλος που μπορεί να ευχηθεί κανείς: Να τον καλέσει ο Θεός κοντά Του την ώρα της Ανάστασής Του! 
Ενώ ψαλλόταν το "Δεύτε λάβετε φως" στους επίγειους ναούς αποκαλυπτόταν το απρόσιτο Φως σε κάποιον δούλο του Θεού που περνούσε στην αιωνιότητα! 
Πόσο ευλογημένος πρέπει να ήταν ο άνθρωπος που γινόταν εκείνη τη στιγμή δεκτός από τον ουράνιο Πατέρα! 
Και σίγουρα ήταν, ο Στέργιος Σάκκος, ο πολύ γνωστός και αγαπητός ιεροκήρυκας, ο οποίος δεν ζούσε για τον εαυτό του, αλλά μόνο για να σπέρνει ασταμάτητα το λόγο του Θεού. 
Ένας σύγχρονός μας απόστολος του Χριστού, που άφησε τα "δίχτυα" της κοσμικότητας και αφιερώθηκε ψυχή τε και σώματι στη διακονία του Ευαγγελίου, στην αλιεία των ψυχών. 
Τεράστιο το έργο του, το επιστημονικό, το εκλαϊκευμένο συγγραφικό, το κατηχητικό, το φιλανθρωπικό, η προσφορά του στη νεολαία. 
Θα γραφούν πολλά από ανθρώπους που τον έζησαν και τον εγνώρισαν πολύ καλά.
Με συγκίνησε πολύ αυτό που ειπώθηκε σε έναν επικήδειο: Όταν ερωτήθηκε προς το τέλος της ζωής του ο αείμνηστος Στέργιος πώς μπορεί να αγαπά και αυτούς που τον πλήγωσαν, απάντησε "είμαι οφειλέτης όλων, δεν μου χρωστά κανείς!". 
Έτσι έζησε, έτσι πολιτεύθηκε, έτσι κέρδισε την αιωνιότητα!
Θα είναι αιωνία η μνήμη του!