Το βλέμμα σου δεν πρόλαβες να στρέψεις στην πόλη τη φλεγόμενη.
Τη γειτονιά σου, που ως χτες ευώδιαζε απ' τους κατηφέδες,
δεν αποχαιρέτησες.
δεν αποχαιρέτησες.
Ο αγώνας σου να φύγεις, να σωθείς...
να σώσεις και τα δυο μωρά που κρέμονται στις φούστες σου.
Η θάλασσα μπροστά σου σε τρομάζει,
μα μοναχά σ' αυτήν βλέπεις τη λύτρωση.
μα μοναχά σ' αυτήν βλέπεις τη λύτρωση.
Ο αέρας δεν σου φτάνει ν΄ αναπνεύσεις.
Είναι βαρύς απ' τον καπνό και των απελπισμένων τις πικρές ανάσες.
Πεινάς, πονάς, τα σωθικά σου καίγονται κι ούτε το νιώθεις.
Μόνο να φύγεις, να σωθείς ...στο πού; Στο άγνωστο...
Νά 'ξερες ...τι μαρτύριο σε προσμένει...
Είκοσι επτά Σεπτέμβρηδες η νιότη σου μετράει,
αρχοντοπούλα μου Σμυρνιά, μ' όλα σου τα καλά!
Σε μια νυχτιά όλα ξεψύχησαν,
αποκαΐδια που τα πήρε ο άνεμος και του πολέμου η φρίκη...
Σταυρούλα Κουμενίδου
Υποκλίνομαι στη μνήμη των ανθρώπων αυτών, και στην πέννα που προσπαθεί να αναθερμαίνει τη δική μας λησμονιά. Εύγε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑιωνία τους η μνήμη!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜακάρι να μη ζήσουμε τέτοιες στιγμές!
Με τιμά πολύ το "εύγε" εκ μέρους σου, αδελφέ.
Απίθανη πένα Σταυρούλα, έκανες το καλύτερο μνημόσυνο σ΄αυτές τις ψυχές που χάθηκαν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑιωνία η μνήμη τους!
Καλή σου μέρα, Μαίρη-Αγγελική! Σ' ευχαριστώ για το ευμενές σχόλιο.
ΑπάντησηΔιαγραφή