Απόστολος Παύλος και φιλαργυρία

 Απόστολος Παύλος του Αντρέι Ρουμπλιώφ

Ημέρα της εορτής του Αποστόλου Παύλου σήμερα και θα ήταν ωφέλιμο να μείνουμε σε κάποιο από τα γραφόμενά του: (Τιμ. Α΄, στ΄ 6-10)
"Ἔστι δέ πορισμός  μέγας ἡ εὐσέβεια μετά αὐταρκείας. Οὐδέν γάρ εἰσηνέγκαμεν εἰς τόν κόσμον, δῆλον ὅτι οὐδέ ἐξενεγκεῖν τι δυνάμεθα. Ἔχοντες διατροφάς καί σκεπάσματα τούτοις ἀρκεσθησόμεθα. Οἱ δέ βουλόμενοι πλουτεῖν ἐμπίπτουσιν εἰς πειρασμόν καί παγίδα καί ἐπιθυμίας πολλάς καί ἀνοήτους καί βλαβεράς, αἵτινες βυθίζουσι τούς ἀνθρώπους εἰς ὄλεθρον καί ἀπώλειαν. Ῥίζα γάρ πάντων τῶν κακῶν ἐστίν ἡ φιλαργυρία, ἧς τινες ὀρεγόμενοι ἀπεπλανήθησαν ἀπό τῆς πίστεως καί ἑαυτούς περιέπειραν ὀδύναις πολλαῖς".
Και σε νεοελληνική απόδοση:
Η ευσέβεια είναι η αληθινή πηγή κέρδους, όταν παράλληλα έχει κανείς αυτάρκεια, δηλαδή αρκείται στα υλικά πράγματα που έχει. Δεν εφέραμε τίποτε εις τον κόσμον αυτόν και είναι φανερό ότι δεν μπορούμε ούτε να πάρουμε τίποτα μαζί μας. Ώστε, αν έχουμε τροφές και σκεπάσματα  ας είμαστε ευχαριστημένοι μ'αυτά. Εκείνοι όμως που θέλουν να πλουτίσουν, πέφτουν σε μεγάλο πειρασμό και παγίδα και εγκλωβίζονται σε πολλές επιθυμίες ανόητες και βλαβερές, οι οποίες βυθίζουν τους ανθρώπους στον όλεθρο και την καταστροφή. Γιατί ρίζα όλων των κακών είναι η φιλαργυρία. Εξαιτίας αυτού του πάθους και την πίστη τους έχασαν πολλοί και "κάρφωσαν" στους εαυτούς τους βάσανα πολλά.

Διαχρονικό πάθος η φιλαργυρία με τις ίδιες πάντοτε συνέπειες γι'αυτούς που υποκύπτουν σ'αυτό.
Θα είχαμε γλιτώσει από την κρίση και τα δεινά της, αν μελετούσαμε λίγο πιο προχεκτικά την Καινή Διαθήκη κι αν ακούγαμε και εφαρμόζαμε στη ζωή μας τα σοφά της λόγια. Ας το πράξουμε από δω και πέρα, για να προλάβουμε άλλα δεινά στα οποία ως άσοφοι και πλανημένοι κινδυνεύουμε να παγιδευτούμε...

Αν ξαναμεγάλωνα τα παιδιά μου...

Το βρήκα κάπου χωρίς υπογραφή και το μεταφέρω γιατί συμφωνώ απολύτως.
Εκ των υστέρων συνειδητοποιώ πώς δεν πρόσφερα στα παιδιά μου τον χρόνο, την προσοχή, την υποστήριξη, την κατανόηση που χρειαζόντουσαν.
Η δουλειά (εργασία) και οι ατελείωτες δουλειές του σπιτιού "έκλεψαν" από τα παιδιά μου πολύτιμο χρόνο και δυνάμεις μου.
Δυστυχώς τα χρόνια που είχα τα παιδιά μου μικρά και δεκτικά δεν ξαναγυρίζουν...
Μακάρι κάποιοι γονείς να παραδειγματιστούν από τα δικά μου λάθη.

Αν είχα την ευκαιρία να μεγαλώσω το παιδί μου από την αρχή…





Θα φρόντιζα να χτίσω πρώτα την αυτοεκτίμησή του και μετά θα φρόντιζα για το σπίτι.

Θα χρησιμοποιούσα τα δάχτυλά μου για να ζωγραφίζω κι όχι για να μαλώνω.

Θα το διόρθωνα λιγότερο και θα συνδεόμουν μαζί του περισσότερο.

Θα έπαιρνα τα μάτια μου από το ρολόι και θα κοίταζα περισσότερο το παιδί μου στα μάτια.

Θα φρόντιζα να λέω «εγώ ξέρω» λιγότερο και να νοιάζομαι περισσότερο.

Θα έκανα μαζί του πιο πολλές βόλτες και θα πετούσα περισσότερους χαρταετούς.

Θα σταματούσα να προσποιούμαι τη σοβαρή και θα έπαιρνα πιο σοβαρά το παιχνίδι.

Θα έτρεχα μαζί του σε περισσότερους αγρούς και θα κοίταζα πιο πολύ τα αστέρια τη νύχτα.

Θα το αγκάλιαζα περισσότερο και θα αποτραβιόμουν λιγότερο.

Θα μπορούσα να δω μαζί του την ομορφιά της βελανιδιάς με αφορμή ένα μικρό βελανίδι.

Θα ήμουν λιγότερο άκαμπτη και περισσότερο υποστηρικτική.

Θα του μάθαινα λιγότερα για την αγάπη της δύναμης και περισσότερα για τη δύναμη της αγάπης.

Θα του έδειχνα διακριτικά την αγάπη του Θεού και δεν θα έκρυβα τον Θεό από τα μάτια του με την απόλυτη στάση μου.

Αγία Μόνικα

 Άγνωστη σχεδόν, αλλά τόσο γλυκιά και υποδειγματική η Μόνικα...
Με την υπομονή της κέρδισε την μεταστροφή του οξύθυμου, σκληρού και πόρνου συζύγου της. 
Με την πραότητα και μακροθυμία της κέρδισε την αγάπη της πεθεράς της. 
Με την έμπονη ασταμάτητη προσευχή της κέρδισε τον γιο της Αυγουστίνο, ο οποίος αναδείχθηκε Ιερός Πατέρας της Εκκλησίας.

Τα δάκρυα της Μόνικας ετοίμασαν την οδό της σωτηρίας για τους αγαπημένους της.

“Ένα παιδί πού προκαλεί τόσα δάκρυα στη μητέρα του, δεν είναι ποτέ δυνατον να χαθεί. Θα σωθεί ο γιος σου”,  της είχε πει ο επίσκοπος Καρχηδόνος.
Ο ίδιος ο Ιερός Αυγουστίνος γράφει στις «Εξομολογήσεις» του για τη στάση της μητέρας του:
«Η μητέρα μου έχυνε για εμένα περισσότερα δάκρυα απὸ όσα χύνουν οι μητέρες πάνω στα νεκρά τέκνα τους. Με τη θέρμη της πίστης, την οποία της χάριζε η μεγάλη της ευσέβεια, με έβλεπε ηθικά νεκρό. Και Συ, Κύριε, εισάκουσες τη δέησή της και δεν περιφρόνησες τα δάκρυά της, με τα οποία πότιζε το έδαφος, παντού όπου προσευχόταν. Οι πόνοι της να με αναγεννήσει διά του Πνεύματος ήταν σκληρότεροι από αυτούς τους οποίους υπέφερε για να με γεννήσει διά της σαρκός».
Υπέροχο παράδειγμα βιοτής και πολιτείας για όλες τις συζύγους και μητέρες.

Αναλογίζομαι πόσο απέχουμε από τέτοιες συμπεριφορές! 
Πόσο μας έχει επηρεάσει και τις Χριστιανές η έπαρση, η σκληρότητα, η "ανταρσία" των φεμινιστριών! 

Υποκρισία

       Τη γνώρισα στο νοσοκομείο: Μια κοπελίτσα γύρω στα 20-22. Είχε σπάσει το χέρι της πέφτοντας από ένα παγκάκι, ενώ έπιναν με την παρέα της μπύρες. Κι αυτή κι οι υπόλοιποι της παρέας της που την έφεραν στο νοσοκομείο δεν σου γέμιζαν το μάτι. Μάλλον σε προκαλούσαν. Μαλλιά ξυρισμένα στο πλάι και σηκωμένα στο κέντρο του κεφαλιού, ρούχα με συνθήματα death, καρφιά και κρίκοι σ'όλα τα σημεία του προσώπου και λεξιλόγιο που σ'έκανε να θέλεις να κλείσεις τ'αυτιά σου. Ζορίστηκα αρκετά γιατί η κοπελίτσα εγκαταστάθηκε στο διπλανό κρεβάτι. Θα έπρεπε  για λίγες ως πολλές μέρες -δεν ήξερα την έκβαση της δικής μου υπόθεσης- να αποδεχθώ το σκηνικό που περιέγραψα. Ευχαρίστησα εσωτερικά θερμά που το νοσοκομείο απαγόρευε την παραμονή των συνοδών κι έτσι εκτός από κανένα δίωρο κάθε μέρα η κοπέλα θα ήταν μόνη της, τουλάχιστον.
       Λίγο αργότερα ήρθε να την επισκεφθεί η μητέρα της, μια γυναίκα ολοφάνερα ψυχασθενής. Το τι έγινε δεν περιγράφεται: γοερά κλάματα και τσιρίδες απ΄τη μεριά της μάνας:  "Παιδί μου, τι έπαθες!", οργισμένες φωνές από την κόρη: "Τι μου την φέρατε! Πάρτε την από δω!" Κάποια στιγμή το κορίτσι ζαλίστηκε και λιποθύμησε. Όλος ο θάλαμος, μάλλον όλη η κλινική αναστατώθηκε. Με τα πολλά αποκαταστάθηκε η ηρεμία. Έφυγαν οι επισκέπτες. Ησυχάσαμε.
       Τις μέρες που ακολούθησαν προσπαθούσα να πιάσω επαφή με την νεαρή. Πολύ δύσκολα. Όλος ο καημός της ήταν η παρέα της. Ζούσε κυριολεκτικά γι'αυτήν. Κάθε απόγευμα έρχονταν πέντε-έξι αγόρια και ένα δυο κορίτσια -ολίγον τρομακτικά- και την έπαιρναν στο κυλικείο για να καπνίσουν. Ήταν και η στέρηση του τσιγάρου που την οδηγούσε σε απόγνωση τις υπόλοιπες ώρες. Της σήκωσαν πανό στους πρόποδες του παρακείμενου βουνού κι ενθουσιάστηκε. Έκλαιγε από τη χαρά της. Παντού είχε κολλήσει αυτοκόλλητα με συνθήματα για τον ΠΑΟΚ (αρκετά χυδαία). Κρέμασε μες στο θάλαμο του νοσοκομείου μπλουζάκια και λάβαρα του ΠΑΟΚ. Οι νοσηλευτές κι η προϊσταμένη βαρέθηκαν να της κάνουν παρατηρήσεις.
       "Με τι ασχολείσαι;" τη ρώτησα κάποια στιγμή. "Σπούδασες κάτι;" "Με τον ΠΑΟΚ"."Ἑίσαι αθλήτρια;"ρώτησα σχεδόν ενθουσιασμένη. "Πάω στο γήπεδο, όποτε έχω λεφτά". Ήρθε η απάντηση. Λυπήθηκα πολύ. Την σκέφτηκα στη θέση της μικρής μου κόρης που είναι περίπου συνομήλικη κι ανατρίχιασα.
       Λίγες μέρες αργότερα την επισκέφθηκαν ο παππούς κι η γιαγιά της, δυο πολύ φυσιολογικοί συμπαθέστατοι φτωχοί άνθρωποι. Πιάσαμε την κουβέντα με τη γιαγιά και μου είπε την ιστορία της εγγονής της. Πόσος πόνος! "Παντρεύτηκε η κόρη μου στα 16. Ήταν μια κούκλα. Γέννησε το κοριτσάκι της, αυτήν την Ε. Όλα καλά. Στα 19 της η κόρη μου παρουσίασε συμπτώματα ψυχασθένειας. Μπλέξαμε με γιατρούς. απ' το κακό στο χειρότερο. Βαριά ψύχωση. "Ποιον να δω; Ποιον να φροντίσω; Την άρρωστη κόρη μου; Το δίχρονο παιδάκι της; Τα άλλα μου παιδιά; Ο άντρας της την παράτησε κι ούτε γύρισε να ξαναδεί αυτήν ή το παιδί του". Η γυναίκα έκλαιγε στην ανάμνηση της πίκρας που πέρασε. " Έκανα ό,τι μπορούσα. Κάποια στιγμή δεν άντεξα. Με συμβούλεψαν κι έβαλα το παιδί σ' ένα ίδρυμα. Μακάρι και να μην το είχα βάλει. Έμπλεξε με τις χειρότερες παρέες. Ούτε διάβασμα. Ούτε μια τέχνη. Τώρα έφυγε από κει. Δεν συμμαζεύεται πια. Η ζωή της κυλάει χωρίς να κάνει τίποτα. Μόνο η παρέα...Τη συμβουλεύω. Δεν ακούει. Πίνει, καπνίζει, όλη μέρα κι όλη νύχτα έξω...".
      Λυπήθηκα τη γυναίκα. Λυπήθηκα πιο πολύ την Ε. Κατανόησα την προσκόλλησή της στην παρέα. Η παρέα της ήταν η οικογένειά της. Ήταν το στήριγμα, η ζεστασιά, η ασφάλεια που στερήθηκε. Αν συναντούσα κάπου αλλού την Ε. για λίγο, θα ήθελα να απομακρυνθώ. Τώρα που γνωρίζω το όλο "στήσιμο" της ζωής της θέλω να την σφίξω στην αγκαλιά μου. Ποιος ξέρει και το κάθε παιδί της παρέας της τι ιστορία ανάλογη κουβαλάει; Ποιος ξέρει τι απόρριψη, τι τρέλα, τι σκληρότητα έχει βιώσει; Τι "καλούδια" είχε γι' αυτά τα παιδιά η ζωή;
      Έλεγξα αυστηρά τον εαυτό μου. Πόσο περιχαρακωμένη είμαι στην "αξιοπρέπειά" μου!!! Τι έκανα, τι κάνω για κάποιον άλλον εκτός της οικογένειάς μου; Πόσα παιδιά μεγαλώνουν τώρα με τις δυσκολίες της Ε. κι εμείς οι αξιοπρεπείς δεν κουνάμε το δαχτυλάκι μας να βοηθήσουμε; Λίγα χρόνια αργότερα όμως όταν αυτά τα παιδιά θα έχουν γίνει "τρομακτικοί" έφηβοι και νέοι θα τους δείχνουμε με αποτροπιασμό και θα στρέφουμε αλλού τα μάτια μας για να μην μας "μολύνει" η εικόνα τους.
        Υποκρισία, εγωισμός και κατάκριση ... αυτός είναι ο θησαυρός μου...
        Φοβάμαι πως στην άλλη ζωή ..."Κριτές θα με δικάσουν τούτα τα ταλαίπωρα παιδιά..."

Μαύρη Τρίτη

---

Κλείστε την ΕΡΤ, για να έχετε το προνόμιο ότι είστε ο Έλλην πρωθυπουργός που έκοψε τη μνήμη των Ελλήνων"

Μια πραγματικά συγκλονιστική επιστολή απέστειλε ο πρώην διευθυντής της ΕΡΑ στον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά. 

Δείτε αναλυτικά:

«Υπέρ της ΕΡΤ
Ανοιχτή Επιστολή στον Πρωθυπουργό της Ελλάδος κύριο Αντώνη Σαμαρά.

Κύριε Πρωθυπουργέ,

Να κλείσετε την ΕΡΤ.
Να παραδώσετε 2900 εργαζόμενους στην κρεματόρια της Τρόικας.
Να κόψετε το δικαίωμα των Ελλήνων στην έγκυρη ενημέρωση, την ποιοτική ψυχαγωγία και την επιμόρφωση. Να κόψετε το νήμα που συνδέει τους Έλληνες με το παρελθόν τους και τις τάσεις της εποχής τους. Να παραδώσετε τους ακροατές και τους τηλεθεατές στην τουρκική γλώσσα και προπαγάνδα, στα πρωινάδικα, μεσημεριανάδικα, σκυλάδικα και κάθε μορφής -άδικα. Να τους κόψετε το ψωμί, την ιστορία και το όνειρο, το λόγο, το έργο και το νόημα.

Να κλείσετε την ΕΡΤ.
Αφού την απαξίωσαν όλοι οι πολύχρωμοι παπαγάλοι του συστήματος.
Αφού την παρέδωσαν βορρά στα μικροπολιτικά παιχνίδια των κομμάτων.
Αφού την συκοφάντησαν οι πληρωμένοι κονδυλοφόροι της εξουσίας.

Κύριε Πρωθυπουργέ, να κλείσετε την ΕΡΤ.
Και να πάρετε την ευθύνη. Γιατί εσείς έχετε την ευθύνη.
Ούτε ο καημένος ο Βενιζέλος που κατοικεί στο χρόνο που του παραχωρεί το MegaChannel και νομίζει ότι έχει κόμμα και ελπίζει. Ούτε ο καημένος ο Κουβέλης που προσπαθεί να πάρει ό,τι μπορεί από τη συμμετοχή του στην εξουσία. Ο ταλαίπωρος ο Κουβέλης που έχει για αρχάγγελο τη Ρεπούση που μας βλέπει σαν μπαμπουίνους και παρακολουθεί τη συμπεριφορά μας, χωρίς να γνωρίζει η δυστυχισμένη ότι εμείς παρακολουθούμε τη συμπεριφορά της και λέμε στα παιδιά μας τι να αποφύγουν.
Δεν έχουν αυτοί την ευθύνη κύριε.
Την έχετε εσείς.

Κλείστε την ΕΡΤ.
Σας βλέπουν ο Σπυρομήλιος, ο Μυριβήλης, ο Χατζιδάκις, ο Χορν. Όλοι εκείνοι οι λαμπεροί Έλληνες που προφανώς εσείς ξέρετε καλύτερα από μένα τον ελάχιστο.

Κλείστε την ΕΡΤ.
Αλλά ποτέ μην ξαναχρησιμοποιήσετε στις δημόσιες εμφανίσεις σας τα λόγια του Οδυσσέα Ελύτη - πρώην Γενικού Διευθυντή της Ελληνικής Ραδιοφωνίας. Μολονότι επικαλείστε τη γνωριμία σας μαζί του και βάζετε σε περίοπτη θέση τη φωτογραφία σας μαζί του, δεν τον γνωρίζατε.

Να κλείσετε την ΕΡΤ.
Και να αποποιηθείτε της πνευματικής κληρονομιάς μιας μεγάλης και λαμπερής γυναίκας που με μεγάλωσε, της Πηνελόπης Δέλτα.

Να κλείσετε την ΕΡΤ, κύριε.
Να έχετε το προνόμιο ότι είστε ο Έλλην Πρωθυπουργός που έκοψε τη μνήμη των Ελλήνων και την προοπτική τους στο μέλλον. Να έχετε την τιμή ότι παραδώσατε τους θεατές και τους ακροατές στη λήθη και στις επιλογές των εμπόρων.

Να ανατινάξετε την ΕΡΤ, κύριε.
Ό,τι δεν κατάφεραν οι Γερμανοί με τον πρώτο πομπό της Ραδιοφωνίας στα Λιόσια να το κάνετε εσείς.

Να κλείσετε την ΕΡΤ.
Σας θυμάμαι που τοποθετούσατε ένα μαρμάρινο κεφάλι στο Μουσείο της Ακροπόλεως κατά τη διάρκεια των εγκαινίων. Και σας απαθανάτιζαν οι κάμερες. Την ώρα που θα κόβετε το κεφάλι της Ελληνικής Ραδιοφωνίας και Τηλεόρασης να φωνάξετε και πάλι τις κάμερες. Να μείνει στην ιστορία ο αποκεφαλισμός της πρόσφατης ιστορίας του τόπου και της μόνης πηγής πολιτισμού στα ΜΜΕ.

Να κλείσετε την ΕΡΤ, κύριε.
Γιατί δεν υπάρχει κανείς να σας φέρει αντίρρηση. Σήμερα έπρεπε όλοι οι λογοτέχνες, οι συνθέτες, οι ζωγράφοι, οι μουσικοί, όλοι οι καλλιτέχνες, να είναι στην ΕΡΤ. Και να φωνάζουν. Να κλειστούν μέσα και να την κάνουν «Κούγκι». Για να αντισταθούν και να πάει η ζωή μπροστά.

Κλείστε την, κύριε. Κανείς δεν θα αντιδράσει. Θα διοχετεύσετε και την είδηση ότι ο καταναλωτής γλιτώνει 50 ευρώ το χρόνο και όλοι θα είναι ευτυχισμένοι. Την καταστροφή κανείς δεν θα την ιστορήσει.

Κύριε, Η ΕΡΤ δεν σας ανήκει. Όσους διορισμούς και να κάνετε εσείς και οι συνεταίροι σας. Ανήκει στον ελληνικό λαό. Είναι περιουσία του. Και την λεηλατείτε. Ο ίσκιος όλων σας είναι πολύ μικρότερος από το έγκλημα που κάνετε. Ακρωτηριάζετε την Ελλάδα.

Αντώνης Ανδρικάκης- πρώην Γενικός Διευθυντής Ελληνικής Ραδιοφωνίας (Ε.Ρ.Α)»

Δυστυχώς ζήσαμε και αυτή την αθλιότητα...

Δίστομο

                 Εδώ ΄ναι το πικρό το χώμα του Διστόμου.

              Ω, εσύ διαβάτη, όπου πατήσεις να προσέχεις-

          εδώ πονά η σιωπή, πονάει κι η πέτρα κάθε δρόμου

         κι απ’ τη θυσία κι απ’ τη σκληρότητα του ανθρώπου.

               Εδώ μια στήλη απλή, μαρμάρινη, όλη κι όλη

                   με ονόματα σεμνά κι η Δόξα τα ανεβαίνει

                  λυγμό-λυγμό, σκαλί-σκαλί, μεγίστη σκάλα.

                                          ( Γιάννης Ρίτσος )

 
Ο επικεφαλής του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού στην Ελλάδα Σουηδός Στούρε Λινέρ στο βιβλίο του «Η Οδύσσειά μου» γράφει για το Δίστομο:

«Παντρευτήκαμε με την Κλειώ στις 14 Ιουνίου 1944. Ο υπεύθυνος της ελληνικής επιτροπής ‘Εμιλ Σάνστρομ παρέθεσε γαμήλιο γεύμα προς τιμήν μας. Αργά το βράδυ με απομάκρυνε από τα γέλια και τις φωνές προς μια γωνιά όπου θα μπορούσαμε να μιλήσουμε οι δυο μας. Μου διάβασε ένα τηλεγράφημα το οποίο έλεγε πως οι Γερμανοί έσφαζαν για τρεις ημέρες τον πληθυσμό του Διστόμου στην περιοχή των Δελφών και στη συνέχεια πυρπόλησαν το χωριό. Πιθανοί επιζώντες είχαν ανάγκη άμεσης βοήθειας. Το Δίστομο ήταν μέσα στα όρια της περιοχής, την οποία εκείνη την εποχή ήμουν αρμόδιος να τροφοδοτώ με τρόφιμα και φάρμακα. Έδωσα με τη σειρά μου το τηλεγράφημα στη γυναίκα μου Κλειώ να το διαβάσει. Εκείνη έγνεψε καταφατικά κι έτσι αποχωρήσαμε διακριτικά από τη χαρούμενη γιορτή.
Περίπου μια ώρα αργότερα ήμασταν καθ’ οδόν μέσα στη νύχτα. Απαιτήθηκε ανυπόφορα μεγάλο χρονικό διάστημα έως ότου διασχίσουμε τους χαλασμένους δρόμους και τα πολλά μπλόκα για να φτάσουμε χαράματα πια στον κεντρικό δρόμο που οδηγούσε στο Δίστομο.
Από τις άκρες του δρόμου ανασηκώνονταν γύπες από χαμηλό ύψος αργά και απρόθυμα, όταν μας άκουγαν να πλησιάζουμε.
Σε κάθε δέντρο κατά μήκος του δρόμου και για εκατοντάδες μέτρα κρεμόντουσαν ανθρώπινα σώματα σταθεροποιημένα με ξιφολόγχες, κάποια εκ των οποίων ήταν ακόμα ζωντανά. Ήταν οι κάτοικοι του χωριού που τιμωρήθηκαν μ’ αυτό τον τρόπο γιατί θεωρήθηκαν ύποπτοι για παροχή βοήθειας στους αντάρτες της περιοχής οι οποίοι επιτέθηκαν σε δύναμη των Ες-Ες. Η μυρωδιά ήταν ανυπόφορη. Μέσα στο χωριό σιγόκαιγε ακόμα φωτιά στα αποκαΐδια των σπιτιών. Στο χώμα κείτονταν διασκορπισμένοι εκατοντάδες άνθρωποι κάθε ηλικίας, από υπερήλικοι έως νεογέννητα. Σε πολλές γυναίκες είχαν σχίσει τη μήτρα με τη ξιφολόγχη και αφαιρέσει τα στήθη. Άλλες κείτονταν στραγγαλισμένες, με τα εντόσθια τυλιγμένα γύρω από το λαιμό.
Φαινόταν σαν να μην είχε επιζήσει κανείς. Μα, να! Ένας παππούς στην άκρη του χωριού! Από θαύμα είχε καταφέρει να γλιτώσει από τη σφαγή. Ήταν σοκαρισμένος από τον τρόμο, με άδειο βλέμμα, τα λόγια του πλέον ακατανόητα…
Κατεβήκαμε στη μέση της συμφοράς και φωνάζαμε στα ελληνικά: «Ερυθρός Σταυρός! Ερυθρός Σταυρός! Ήρθαμε να βοηθήσουμε!»
Από μακριά μας πλησίασε διστακτικά μια γυναίκα. Μας αφηγήθηκε πως ένας μικρός αριθμός χωριανών πρόλαβε να διαφύγει προτού ξεκινήσει η επίθεση. Μαζί μ’ εκείνην αρχίσαμε να ψάχνουμε. Αφού ξεκινήσαμε οι τρεις μας, διαπιστώσαμε ότι η γυναίκα είχε πυροβοληθεί στο χέρι. Τη χειρουργήσαμε αμέσως με χειρουργό την Κλειώ.
Ήταν το ταξίδι του μέλιτός μας!!!
..................................................................................................
Λίγον καιρό αργότερα η επαφή μας με το Δίστομο θα αποκτούσε έναν αξιοσημείωτο επίλογο:
 Όταν τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την Ελλάδα, δεν πήγαν και τόσο καλά τα πράγματα γι’ αυτούς. Μια γερμανική ομάδα περικυκλώθηκε από αντάρτες ακριβώς στην περιοχή του Διστόμου.
Σκέφθηκα ότι αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί από τους Έλληνες ως ευκαιρία για αιματηρή εκδίκηση. Πόσο μάλλον που η περιοχή εδώ και καιρό είχε αποκοπεί από κάθε παροχή βοήθειας και τροφίμων.
Ετοίμασα λοιπόν φορτηγά με τα αναγκαία τρόφιμα. Έστειλα στο Δίστομο μήνυμα για την άφιξή μας κι έτσι βρεθήκαμε στο δρόμο για εκεί για άλλη μια φορά, η Κλειώ κι εγώ.
Όταν φτάσαμε στα όρια του χωριού, μας συνάντησε μια επιτροπή με τον παπά στη μέση. Έναν παλαιών αρχών πατριάρχη με μακριά, κυματιστή, λευκή γενειάδα. Δίπλα του στεκόταν ο αρχηγός των ανταρτών με πλήρη εξάρτηση. Ο παπάς πήρε το λόγο και μας ευχαρίστησε εκ μέρους όλων που ήρθαμε με τρόφιμα. Μετά πρόσθεσε:
«Εδώ είμαστε όλοι πεινασμένοι, τόσο εμείς οι ίδιοι, όσο κι οι Γερμανοί αιχμάλωτοι. Τώρα, αν εμείς λιμοκτονούμε, είμαστε τουλάχιστον στον τόπο μας. Οι Γερμανοί δεν έχουν χάσει μόνο τον πόλεμο, είναι επιπλέον και μακριά από την πατρίδα τους. Δώστε τους το φαγητό που έχετε μαζί σας. Έχουν μακρύ δρόμο μπροστά τους!».
Σ’ αυτή του τη φράση γύρισε η Κλειώ το βλέμμα της και με κοίταξε. Υποψιαζόμουν τι ήθελε να μου πει μ΄ αυτό το βλέμμα, αλλά δεν έβλεπα πλέον καθαρά. Απλά στεκόμουν κι έκλαιγα…»