Άγιος Θεμιστοκλής, ο βοσκός της αγάπης και του θάρρους

         

" Άκακος σαν τα προβατάκια που φύλαγε ως καλός βοσκός

κι απόλυτα αφοσιωμένος στον Χριστό που αγαπούσε,

αξιώθηκε να μαρτυρήσει γι' Αυτόν 

διασώζοντας κάποιον άλλον Χριστιανό, τον Διοσκορίδη, 

που κρυβόταν κάπου εκεί κοντά, στα βουνά της Λυκίας" .

   Είμαστε στα μέσα του 3ου αιώνα μ.Χ.. Είναι σε εξέλιξη διωγμός του Δεκίου σ' όλη την έκταση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Διωγμός σκληρότατος που οδήγησε στο μαρτύριο χιλιάδες Χριστιανούς και πολύ περισσότερους στα όρη, στις σπηλιές και τις ερημιές για να αποφύγουν το μαρτύριο. Σεβόμενοι τη ζωή τους οι Χριστιανοί έπαιρναν τις στοιχειώδεις προφυλάξεις για να σωθούν, αλλά αν ο Θεός το επέτρεπε και αποκαλύπτονταν στους διώκτες τους, τότε με τη Χάρη του Θεού μαρτυρούσαν για την πίστη τους.
   Ο Διοσκορίδης λοιπόν, Χριστιανός ων, κατέφυγε σε κάποια ερημική σπηλιά για να σωθεί στην περιοχή των Μύρων της Λυκίας. Ο Θεμιστοκλής τον εγνώριζε, όπως εγνώριζε και το καταφύγιό του. Κάποια μέρα που αμέριμνος έβοσκε τα προβατάκια του, είδε ν' ανηφορίζουν στο βουνό στρατιώτες του Δεκίου που έψαχναν για Χριστιανούς, μάλιστα για τον Διοσκορίδη.  Όταν ρωτήθηκε ο Θεμιστοκλής ήξερε πως δεν έπρεπε να πει ψέματα, αλλά δεν μπορούσε και να καταδώσει τον αδελφό του στην πίστη. Απάντησε λοιπόν στους στρατιώτες πως δεν γνωρίζει μεν πού κρύβεται ο Διοσκορίδης, αλλά θα μπορούσαν να συλλάβουν τον ίδιο στη θέση του, μιας και ήταν Χριστιανός. Ομολόγησε την πίστη του, χωρίς να προκληθεί, για να σβήσει τη μανία των διωκτών και για να δείξει στον αγαπημένο του Κύριο πως το ψέμα που είπε ήταν αγάπης και διακρίσεως καρπός.
   Οι στρατιώτες ξεσπούν επάνω του την αντίθεη μανία τους. Τον χτυπούν αλύπητα, τον αλυσοδένουν και τον οδηγούν στο Ρωμαίο διοικητή της περιοχής, τον Ασκληπιό. Του ζητά να θυσιάσει στα είδωλα και του υπόσχεται να του χαρίσει τη ζωή αν μαρτυρήσει πού κρύβεται ο Διοσκορίδης. Ο Θεμιστοκλής με τη χάρη του Θεού μένει σταθερός. Κι αρχίζουν τα μαρτύρια. Πρώτα του τεντώνουν τα άκρα και τον μαστιγώνουν στην κοιλιά ώσπου να ξεσκιστούν οι σάρκες και να φανούν τα εσωτερικά του όργανα κι ύστερα τον κρεμούν ανάποδα για να του ξεσχίσουν και την πλάτη. Ο Θεμιστοκλής κρεμασμένος στο ξύλο φωνάζει στους δημίους του πως διά του ξύλου του Σταυρού ο Κύριός Του έσωσε τον κόσμο κι αυτό του δίνει χαρά και περισσή δύναμη κι υπομονή. Τέλος τον σέρνουν έξω από την πόλη αφού καταταλαιπωρούν ακόμη το ξεσχισμένο σώμα του γδέρνοντάς το πάνω σε θάμνους κι αγκάθια.
   Ο Άγιος παραδίδει την αγιασμένη του ψυχή στον Κύριο στις 21 Δεκεμβρίου του 250. Το τίμιο σώμα του παραλαμβάνουν νύχτα οι Χριστιανοί της πόλης και το θάπτουν. Δίπλα στο μνήμα του "φυτεύουν" τη γκλίτσα του κι αυτή ριζώνει και βλασταίνει. Γίνεται μεγάλη αμυγδαλιά και κάνει καρπούς που είναι ιαματικοί για όσους με πίστη στο Θεό τους τρώγουν.
   Ας έχουμε την ευχή του, το θάρρος του και  την αδελφική του αγάπη, που τον οδήγησε "ίνα θη την ψυχήν αυτού υπέρ του φίλου"  και "τις αγάπη εστίν μείζων αυτής;" .