"Βίος ανεόρταστος, μακρά οδός απανδόχευτος" γνωστή η ρήση.
Καθώς η Εκκλησία μας είναι ο καλύτερος καρδιογνώστης, έχει συλλάβει την ανάγκη των ανθρώπων να έχουν κάτι σημαντικό να προσδοκούν, ν' απαντέχουν, να στήνουν γύρω από αυτό προεόρτια και μεθέορτα, να πλέκουν ύμνους, να ετοιμάζουν τα σώματα και τις ψυχές και τα σπίτια τους.
Γέμισε λοιπόν τον κύκλο του ενιαυτού με εορτές που κάθε μια μ΄έναν δικό της τρόπο μας συγκινεί, μιλά στην ψυχή μας, πλουτίζει το πνεύμα μας, φέρνει στη ζωή μας αύρα θεϊκή που μας δροσίζει, μας παρηγορεί, μας στηρίζει, ζωντανεύει γεγονότα από τη ζωή του Θεανθρώπου Χριστού μας, προβάλλει μπροστά μας πρότυπα θεϊκά ή ανθρώπινα -που όμως είχαν του Θεού το Φως και τη Χάρη - κι έτσι βήμα-βήμα πορευόμαστε μέσα στον χρόνο της Εκκλησίας από "πανδοχείο σε πανδοχείο", από γιορτή σε γιορτή, και γίνεται ο βίος μας όχι απλά ανεκτός, αλλά επιθυμητός, παρήγορος, γλυκύς.
Τα Χριστούγεννα κράτησαν έντεκα ημέρες -από τις 20 τα προεόρτια ως τις 31 που έγινε η απόδοση- κι ύστερα την 1η Ιανουαρίου ήρθε η Περιτομή του Χριστού.
"Ο των όλων Κύριος περιτομήν υπομένει και βροτών τα πταίσματα ως αγαθός περιτέμνει ...Συγκαταβαίνων ο Σωτήρ τω γένει των ανθρώπων κατεδέξατο σπαργάνων περιβολήν, ουκ εβδελύξατο σαρκός την περιτομήν ...έδωκεν εαυτόν τύπον και υπογραμμόν πάσι προς σωτηρίαν". Συνέχεια της ταπείνωσης και συγκατάβασης του Θεού μας, της υποταγής του στον χωροχρόνο του ανθρώπου και στον Νόμο...
Και μαζί η μνήμη του Μεγάλου Ιεράρχου Βασιλείου, ενός γίγαντα της Εκκλησίας. Νους φωτισμένος, διάνοια ευφυέστατη, λόγος συναρπαστικός, βίος ασκητικότατος, αγάπη έμπρακτη, πάλη αντιαιρετική, ιεραρχία θυσιαστική, έργο συγγραφικό ασύλληπτο. Το ακρότατο σημείο συνάντησης της ανθρώπινης υπεραξίας και του θεϊκού μεγαλείου.
"Πάντων των αγίων ανεμάξω τας αρετάς, πατήρ ημών Βασίλειε. Μωυσέως το πράον, Ηλιού τον ζήλον, Πέτρου την ομολογίαν, Ιωάννου την θεολογίαν. Ως ο Παύλος εκβοών ουκ επαύσω "τις αθενεί και ουκ ασθενώ; τις σκανδαλίζεται και ουκ εγώ πυρούμαι;" ...Όλος ιερωμένος Θεώ και ολοτρόπως εκ παιδός ανακείμενος, σοφίας της υπερσόφου καταυγασθείς ταις αυγαίς την των όντων γνώσιν διετράνωσας, λαμπρώς εξηγούμενος και σοφώς διηγούμενος ...".
Κι αμέσως μετά τα προεόρτια των Θεοφανείων. Ανοίγουν οι ουρανοί. Η Χάρις "χύνεται" στους ανθρώπους. Αγιάζονται τα ύδατα. Αγιαζόμαστε όλοι, όσοι στραφούμε προς τον Κύριο της δόξης. Ο κεκρυμμένος πολέμιος, ο άρχων του σκότους απόλλυται, ο κόσμος λυτρούται εκ των παγίδων του. Οι δούλοι γινόμαστε υιοί του Θεού.
"Σήμερον των υδάτων αγιάζεται η φύσις και ρήγνυται ο Ιορδάνης ...
Ίδε ο λυτρούμενος τον κόσμον παραγέγονεν εκ φθοράς. Ίδε ρύεται ημάς εκ θλίψεως. Ιδού ο αμαρτημάτων άφεσιν χαριζόμενος επί γης εκ Παρθένου αγνής ελήλυθε δι'έλεον και αντί δούλων υιούς Θεού εργάζεται. Αντί δε σκότους φωτίζει το ανθρώπινον διά του ύδατος του θείου βαπτισμού αυτού...
Σώσαι βουλόμενος τον πλανηθέντα άνθρωπον, ουκ απηξίωσας δούλου μορφήν ενδύσασθαι. Έπρεπε γαρ σοι τω Δεσπότι και Θεώ αναδέξασθαι τα ημών υπέρ ημών. Συ γαρ βαπτισθείς, Λυτρωτά, της αφέσεως ηξίωσας ημάς...".
Και οι γιορτές και τα πανδοχεία συνεχίζονται ... κι οι κουρασμένοι στρατοκόποι του βίου βρίσκουν τόπον εν τω καταλύματι, βρίσκουν ένα πιάτο ζεστό φαγητό, ποτήριον ύδατος ή οίνου, βρίσκουν ασφάλεια από του καιρού την αγριάδα και των ληστών την κακοβουλία ... και συνεχίζουν το ταξίδι τους ωσότου φτάσουν στη μακαρία ανάπαυση, στο ποθητό τέρμα που θα ΄χει κάτι απ'όλων των πανδοχείων τη ζεστασιά και τη φροντίδα, αλλά θα είναι απίστευτα μεγαλειωδέστερο, φωτεινότερο, ασφαλέστερο και ατελεύτητο...
"Καλό μας ταξίδι λοιπόν και στη νέα χρονιά!"
Καθώς η Εκκλησία μας είναι ο καλύτερος καρδιογνώστης, έχει συλλάβει την ανάγκη των ανθρώπων να έχουν κάτι σημαντικό να προσδοκούν, ν' απαντέχουν, να στήνουν γύρω από αυτό προεόρτια και μεθέορτα, να πλέκουν ύμνους, να ετοιμάζουν τα σώματα και τις ψυχές και τα σπίτια τους.
Γέμισε λοιπόν τον κύκλο του ενιαυτού με εορτές που κάθε μια μ΄έναν δικό της τρόπο μας συγκινεί, μιλά στην ψυχή μας, πλουτίζει το πνεύμα μας, φέρνει στη ζωή μας αύρα θεϊκή που μας δροσίζει, μας παρηγορεί, μας στηρίζει, ζωντανεύει γεγονότα από τη ζωή του Θεανθρώπου Χριστού μας, προβάλλει μπροστά μας πρότυπα θεϊκά ή ανθρώπινα -που όμως είχαν του Θεού το Φως και τη Χάρη - κι έτσι βήμα-βήμα πορευόμαστε μέσα στον χρόνο της Εκκλησίας από "πανδοχείο σε πανδοχείο", από γιορτή σε γιορτή, και γίνεται ο βίος μας όχι απλά ανεκτός, αλλά επιθυμητός, παρήγορος, γλυκύς.
Τα Χριστούγεννα κράτησαν έντεκα ημέρες -από τις 20 τα προεόρτια ως τις 31 που έγινε η απόδοση- κι ύστερα την 1η Ιανουαρίου ήρθε η Περιτομή του Χριστού.
"Ο των όλων Κύριος περιτομήν υπομένει και βροτών τα πταίσματα ως αγαθός περιτέμνει ...Συγκαταβαίνων ο Σωτήρ τω γένει των ανθρώπων κατεδέξατο σπαργάνων περιβολήν, ουκ εβδελύξατο σαρκός την περιτομήν ...έδωκεν εαυτόν τύπον και υπογραμμόν πάσι προς σωτηρίαν". Συνέχεια της ταπείνωσης και συγκατάβασης του Θεού μας, της υποταγής του στον χωροχρόνο του ανθρώπου και στον Νόμο...
Και μαζί η μνήμη του Μεγάλου Ιεράρχου Βασιλείου, ενός γίγαντα της Εκκλησίας. Νους φωτισμένος, διάνοια ευφυέστατη, λόγος συναρπαστικός, βίος ασκητικότατος, αγάπη έμπρακτη, πάλη αντιαιρετική, ιεραρχία θυσιαστική, έργο συγγραφικό ασύλληπτο. Το ακρότατο σημείο συνάντησης της ανθρώπινης υπεραξίας και του θεϊκού μεγαλείου.
"Πάντων των αγίων ανεμάξω τας αρετάς, πατήρ ημών Βασίλειε. Μωυσέως το πράον, Ηλιού τον ζήλον, Πέτρου την ομολογίαν, Ιωάννου την θεολογίαν. Ως ο Παύλος εκβοών ουκ επαύσω "τις αθενεί και ουκ ασθενώ; τις σκανδαλίζεται και ουκ εγώ πυρούμαι;" ...Όλος ιερωμένος Θεώ και ολοτρόπως εκ παιδός ανακείμενος, σοφίας της υπερσόφου καταυγασθείς ταις αυγαίς την των όντων γνώσιν διετράνωσας, λαμπρώς εξηγούμενος και σοφώς διηγούμενος ...".
Κι αμέσως μετά τα προεόρτια των Θεοφανείων. Ανοίγουν οι ουρανοί. Η Χάρις "χύνεται" στους ανθρώπους. Αγιάζονται τα ύδατα. Αγιαζόμαστε όλοι, όσοι στραφούμε προς τον Κύριο της δόξης. Ο κεκρυμμένος πολέμιος, ο άρχων του σκότους απόλλυται, ο κόσμος λυτρούται εκ των παγίδων του. Οι δούλοι γινόμαστε υιοί του Θεού.
"Σήμερον των υδάτων αγιάζεται η φύσις και ρήγνυται ο Ιορδάνης ...
Ίδε ο λυτρούμενος τον κόσμον παραγέγονεν εκ φθοράς. Ίδε ρύεται ημάς εκ θλίψεως. Ιδού ο αμαρτημάτων άφεσιν χαριζόμενος επί γης εκ Παρθένου αγνής ελήλυθε δι'έλεον και αντί δούλων υιούς Θεού εργάζεται. Αντί δε σκότους φωτίζει το ανθρώπινον διά του ύδατος του θείου βαπτισμού αυτού...
Σώσαι βουλόμενος τον πλανηθέντα άνθρωπον, ουκ απηξίωσας δούλου μορφήν ενδύσασθαι. Έπρεπε γαρ σοι τω Δεσπότι και Θεώ αναδέξασθαι τα ημών υπέρ ημών. Συ γαρ βαπτισθείς, Λυτρωτά, της αφέσεως ηξίωσας ημάς...".
Και οι γιορτές και τα πανδοχεία συνεχίζονται ... κι οι κουρασμένοι στρατοκόποι του βίου βρίσκουν τόπον εν τω καταλύματι, βρίσκουν ένα πιάτο ζεστό φαγητό, ποτήριον ύδατος ή οίνου, βρίσκουν ασφάλεια από του καιρού την αγριάδα και των ληστών την κακοβουλία ... και συνεχίζουν το ταξίδι τους ωσότου φτάσουν στη μακαρία ανάπαυση, στο ποθητό τέρμα που θα ΄χει κάτι απ'όλων των πανδοχείων τη ζεστασιά και τη φροντίδα, αλλά θα είναι απίστευτα μεγαλειωδέστερο, φωτεινότερο, ασφαλέστερο και ατελεύτητο...
"Καλό μας ταξίδι λοιπόν και στη νέα χρονιά!"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου