Οι δίκαιοι εις τον αιώνα ζώσι

    Στην κατανυκτική χθεσινή αγρυπνία άκουγα το Συναξάρι του Αγίου Μελετίου, ενός Αγίου που μας είναι σχεδόν άγνωστος:

 

 

         Ο Άγιος Μελέτιος γεννήθηκε περί το 310 μ.Χ. στην Μελιτηνή της Μικράς Αρμενίας.
Πρώτα εκλέχθηκε επίσκοπος Σεβαστείας. Πολύ σύντομα όμως παραιτήθηκε, όταν εκδήλωσαν εναντίον του σφοδρή αντίδραση οι υποστηρικτές του προηγούμενου επισκόπου.
        Αργότερα προτείνεται για την αρχιεπισκοπή της Αντιοχείας σε μια εποχή που η Εκκλησία σπαρασσόταν από τις αιρέσεις.
        Δεν μπορούμε να συλλάβουμε πόση ταραχή είχαν προκαλέσει οι αιρέσεις. Με πόσο πάθος οι αντιμαχόμενες πλευρές πολεμούσαν, πόσες μηχανορραφίες, συκοφαντικές εκστρατείες, αλληλοκαθαιρέσεις επισκόπων συνέβησαν, εμπλοκές αυτοκρατόρων που υποστήριζαν τη μια ή την άλλη παράταξη και δυστυχώς πόσος σκανδαλισμός του ποιμνίου!
     Στην εκλογή του ως αρχιεπισκόπου Αντιοχείας τον υποστήριξαν οι Αρειανοί πιστεύοντας πως είναι δικός τους, αλλά και οι Ορθόδοξοι οι οποίοι έβλεπαν σ΄αυτόν έναν καθαρό και φωτισμένο, δηλαδή χαριτωμένο άνθρωπο, εξαιρετικά πράο, υπομονετικό και αγαθό. Μόνο ο Μέγας Αθανάσιος αντιτάχθηκε στην εκλογή του γιατί τον θεωρούσε αιρετικό. Αποδείχθηκε ωστόσο στύλος ορθοδοξίας.     
     Η αρχιεπισκοπική του θητεία ήταν θυελλώδης. Οι Αρειανοί κυριολεκτικά με λύσσα τον πολέμησαν, όταν κατάλαβαν, ότι δεν είναι δικός τους και τρεις φορές τον εξόρισαν. Ο λαός τον λάτρευε.
     Ο ιερός Χρυσόστομος διηγείται το ακόλουθο επεισόδιο, το οποίο συνέβη κατά την απομάκρυνση του Αγίου από την Αντιόχεια: Ο διοικητής της πόλεως οδηγούσε τον Άγιο έξω από την Αντιόχεια με άμαξα προς την εξορία. Τα πλήθη των ορθοδόξων πληροφορήθηκαν την αναχώρηση του προσφιλούς των επισκόπου και αμέσως έτρεξαν, για να ζητήσουν την ευχή του. Στη θέα όμως του διοικητού τόσο πολύ αγανάκτησαν για την άδικη εξορία του Αγίου, ώστε άρχισαν να λιθοβολούν τον αντιπρόσωπο του αυτοκράτορος. Τότε ο Άγιος Μελέτιος, επειδή δεν μπορούσε να εμποδίσει με λόγια την παραφορά του λαού, έβαλε το σώμα του ασπίδα στον διώκτη του.
    Όντας εξόριστος στα Γήτασα της Αρμενίας που συνόρευαν με την Καππαδοκία ήρθε σε επικοινωνία με τον Μέγα Βασίλειο ο οποίος τον ενίσχυσε στην ορθή πίστη και στην υπομονή.
    Διαρκής του έγνοια και προσευχή η προσήλωση των Χριστιανών της Αντιοχείας στο Σύμβολο της Νικαίας. 
    Ορίστηκε προεδρεύων της Β΄Οικουμενικής Συνόδου κατά τη διάρκεια της οποίας άφησε τα βάσανα αυτού του κόσμου κι ανεχώρησε για την ουρανοπολιτεία. Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος τον διαδέχθηκε στην προεδρία της Συνόδου.

    Μ΄εντυπωσιάζει στον Άγιο Μελέτιο, η απόλυτη "εγκατάλειψή του" στο θέλημα του Θεού. Δεν προσκολλάται στο θρόνο. Οικειοθελώς παραιτείται, αποδέχεται τις εξορίες, ταπεινώνεται, συγχωρεί, ακολουθεί τα "ίχνη" του Σωτήρα του.

    Με τρομάζει η εποχή που ζει. Είναι ο "Χρυσός αιώνας"της Εκκλησίας. Έτσι τον έχουμε γνωρίσει στα εγχειρίδια της Εκκλησιαστικής Ιστορίας. Τον κοσμούν οι μορφές των Πατέρων. Τον αμαυρώνουν ωστόσο αιρετικοί και επίορκοι επίσκοποι που φθάνουν σε εγκληματικές ακρότητες.

    Πάντα υπάρχει στον κόσμο σε μεγάλη έκταση και με εντυπωσιακό θόρυβο η κακία και η εμπάθεια. Το κακό φαίνεται πως βασιλεύει. Ωστόσο σε κάθε εποχή διακρίνονται οι ελεκτοί του Θεού, τα αγιασμένα σκεύη της εκλογής Του. Είναι φώτα που τρυπούν τη σκοτεινιά του κόσμου. Είναι η δροσιά κι η παρηγοριά μες στην κάψα της αμαρτίας. Και μένουν εις τον αιώνα. Και μνημονεύονται αδιάκοπα από την στρατευόμενη Εκκλησία και χαίρουν στη Θριαμβεύουσα και περιμένουν και μας, να περάσουμε το δικό μας "μαρτύριο" και να τους συναντήσουμε.