Την ευχή σου, πατέρα!

"Στέφανος γερόντων τέκνα και τέκνα τέκνων, καύχημα δε τέκνων οι γονείς αυτών..."

 

   Ο πατέρας μας* εκοιμήθη εν Κυρίω, ανεπαύσατο από των κόπων και των πόνων της πολυμόχθου και πολυπόνου πλέον σαρκός. Η ψυχούλα του ταξιδεύει για τη Χώρα των ζώντων, ανάλαφρη κι ολοφώτεινη. Καλό σου ταξίδι πολυσέβαστε και πολυαγαπημένε πατέρα. Να έχουμε την ευχή σου!
Σ' ευχαριστούμε. Μας χάρισες ζωή αλλά και μας υπέδειξες προχωρώντας εσύ μπροστά με σταθερότητα, υπομονή, απαράμιλλη πραότητα και πολλή αγάπη το δρόμο που οδηγεί στην όντως Ζωή.
  Ευχαριστούμε το Θεό που μας χάρισε αυτόν τον πατέρα.

  Επιτρέψτε μου να "ζωγραφίσω" λίγες εικόνες:
  Η πρώτη εικόνα που μου έρχεται στο νου από τον πατέρα μας είναι εκεί μπροστά στην Αγία Τράπεζα στην Ωραία Πύλη του ταπεινού βυζαντινού ναού των Αγίων Αποστόλων στη Θεσσαλονίκη να τελεί τη Θεία Λειτουργία μ' έναν μοναδικό τρόπο. Η φωνή του δυνατή και καθαρή αλλά και κατανυκτική συγχρόνως μεταφέρει σε μας τους αδαείς και βάζει μέσα στο νου και την καρδιά μας τις ευχές της Θ.Λειτουργίας. Καταλαβαίνει και ζει εκείνος και μας δίνει κι εμάς να καταλάβουμε και να ζήσουμε.  Συγχωρέστε με, δεν έχω ακούσει άλλον ιερέα να διαβάζει κατά τέτοιον συγκλονιστικό τρόπο τις ευχές...Άλλες πάλι φορές τον βλέπω μπροστά στην Ωραία Πύλη να κηρύττει. Λόγος σωστός, άριστα δομημένος. Μαθαίνουμε τα της πίστης μας, κατηχούμαστε συστηματικά και ορθόδοξα. Τον βλέπω και στο αναλόγιο. Είναι η αγάπη του, η βυζαντινή μουσική! Ψάλλει όμορφα, μελωδικά, χωρίς πολλά τσαλίμια. Τον ενδιαφέρει να γίνει κατανοητό από το λαό το κείμενο των ύμνων όχι η επίδειξη της φωνής του. Πάντα τον περιστοιχίζουν νέα παιδιά.  Μαθαίνουν σωστά κοντά του και αγαπούν όπως κι αυτός την ψαλτική.

   Στη δεύτερη εικόνα είναι καθισμένος στο γραφείο του. Και στους τέσσερις τοίχους βιβλιοθήκες με κάθε είδους θεολογικό, λειτουργικό, μουσικό βιβλίο. Είτε διά χειρός -με εξαιρετικά καλλιγραφικά γράμματα, ισομεγέθη, ευανάγνωστα - είτε στη γραφομηχανή, είτε αργότερα στο laptop γράφει, γράφει, γράφει, ώρες ατελείωτες. Θεέ μου, πόσα έγραψε! Και πόσο συστηματικά αρχειοθέτησε και κράτησε όλα τα γεγραμμένα ώσπου να τον αξιώσει ο Θεός να δει πολλά από τα έργα του εκδεδομένα. Πολλές φορές στην εικόνα αυτή μπαίνουμε κι εμείς τα παιδιά του, όταν, μαθητές, καταφεύγουμε στη βοήθειά του στ' Αρχαία ή στα Λατινικά ή στην Ιστορία. (Ά-φθα-στος!!!)

    Άλλες εικόνες:
    Επιστρέφει από την αγορά φορτωμένος ψώνια για την εννεαμελή οικογένεια (γονείς και έξι παιδιά κι ο παππούς μας).  Ξεφορτώνει και ...πάλι πίσω στην αγορά και πάλι και πάλι, αρκετές φορές μέσα σ' ένα πρωινό για να καλύψει όλες τις ανάγκες μας, αγόγγυστα, αδιαμαρτύρητα.
    Κι ύστερα τον βλέπω και μέσα στην κουζίνα να βοηθά στην προετοιμασία του φαγητού, να ψιλοκόβει το λάχανο ή το μαϊντανό -ό,τι χρειάζεται υπομονή είναι δική του δουλειά-, ή να χτυπά στο ξύλινο γουδί την ταραμοσαλάτα.
    "Εάν πεινάσω, ου μη σοι είπω" μου λέει μια μέρα, παππούλης πια με προβλήματα υγείας, όταν τον ρώτησα αν θέλει κάτι να του μαγειρέψω. Πάντα ταπεινός, "αι χείρες αύται υπηρέτησαν ταις χρείαις μου". Τα καταφέρνει περίφημα στην παρασκευή και φαγητών και γλυκών. Το τελευταίο του γλύκισμα είναι μια νηστίσιμη κρέμα . "Δοκίμασέ την, μου λέει την τελευταία Τετάρτη της επίγειας ζωής του, χτύπησα την κρέμα ζαχαροπλαστικής με νερό κι έβαλα για βάση παξιμάδια ραντισμένα με λίγο σιρόπι" . Νοστιμότατη!

   Τώρα είναι βιλιοδέτης! Έχει μπροστά του ένα ειδικό τελάρο και δένει βιβλία. Τεύχη περιοδικών γίνονται στα χέρια του ωραιότατοι τόμοι. Φτιάχνει και τα εξώφυλλα καλλιτεχνικότατα. Επιδιορθώνει βιβλία με απίστευτη υπομονή. Πριν δυο εβδομάδες του φέρνω από τον ναό μας δυο Εγκόλπια Αναγνώστου μισοδιαλυμένα και τα κάνει καινούργια. Σις σχισμένες ή κακοποιημένες σελίδες κολλάει με πολλή τέχνη και προσοχή χαρτί και συμπληρώνει γράφοντας με το χέρι του με γραμματάκια ίσου μεγέθους με αυτά του τυπογραφείου τα κείμενα που λείπουν. Τα περιεργάζομαι εντυπωσιασμένη. Μόλις πριν από δέκα ημέρες έχει ολοκληρώσει το δέσιμο σε  έξι τόμους  μιας σειράς περιοδικών. Είναι το τελευταίο του βιβλιοδετικό έργο. Εξαιρετικό!

   Είναι καλοκαίρι! Βρισκόμαστε στη βεράντα του εξοχικού σπιτιού μας στο Παλαιόκαστρο. Ο πατέρας μας, που είναι και παππούς δεκατεσσάρων εγγονών, είναι καθισμένος σε μια πολυθρόνα. "Πες μας, παππού, μια ιστορία", λέει ένα εγγονάκι. Κι ο παππούς λέει γλυκά κι όμορφα ιστορίες από την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη και τον ακούμε όλοι σαγηνευμένοι, εγγόνια και παιδιά. Κι ύστερα ψάλλουμε όλοι μαζί κι είμαστε γαληνεμένοι κι ευφρόσυνοι...

   Αχ! παππού, αχ! πατέρα! Πόσα έδωσες στα παιδιά και στα εγγόνια σου, αλλά και στα πνευματικά σου παιδιά και στους ενορίτες σου και σ΄όλη την Εκκλησία!

   Κι οι τελευταίες εικόνες:
   Ένας γλυκύτατος γέροντας, σκυφτός..., τα πόδια δυσκολεύονται αφάνταστα να κάνουν ακόμα κι ελάχιστα βήματα. Όμως πρέπει να πάει για αιμοκάθαρση κάθε δυο ημέρες.  Δεν διαμαρτύρεται, δεν παραπονείται. Πηγαίνει χαρούμενος. Ούτε ένας αναστεναγμός, παρά την ολοφάνερη ταλαιπωρία.
   Με τον ίδιο κόπο πηγαίνει και στο ναό κάθε Κυριακή, κάθε γιορτή, ως την Κυριακή την Ε΄των Νηστειών.
   Σ' αυτόν τον ίδιο ναό των Αγίων Αποστόλων, όπου μικρό παιδί πρωτοανέβηκε στο ψαλτήρι για να διαβάσει το Μεγάλο Απόδειπνο. Σ'αυτόν το ναό όπου υπηρέτησε ως εφημέριος επί σαράντα περίπου έτη, όπου λειτούργησε, όπου κήρυξε, όπου εξομολόγησε ...όπου βρίσκεται και τώρα κεκοιμημένος... γαλήνιος, γλυκύτατος.
 Έχει πια τη γλύκα του ουρανού...

"Τον αγώνα τον καλόν ηγώνισμαι, τον δρόμον τετέλεκα, την πίστιν τετήρηκα..."
  Κύριε, δέξου τον, έρχεται να κάνει μαζί Σου τη φετινή Μεγάλη Εβδομάδα, το φετινό Πάσχα!!!

*ο ιερέας Κωνσταντίνος Παπαγιάννης