Μεγάλη Πέμπτη βράδυ

Μεγάλη Πέμπτη βράδυ τελείται ο Όρθρος της Μεγάλης Παρασκευής.
Η ακολουθία των Παθών εκτενής αλλά συναρπαστική.
Ευαγγελικά αναγνώσματα και εξαιρετικοί ύμνοι εναλάσσονται με προϊούσα ένταση τραγικότητας.
Βρίσκουμε τον Χριστό με τους μαθητές Του στον Κήπο της Γεσθημανή.
Ακούμε την θεολογικότατη προσευχή του Ιησού όπως μας την διασώζει ο ευαγγελιστής Ιωάννης, παρακολουθούμε την προδοσία, πηγαίνουμε μαζί του στον Καϊάφα, στον Άννα, στο Πρετόριο.
Τον βλέπουμε να φορά την πορφύρα και το αγκάθινο στεφάνι, να κρατά το "σκήπτρο", να δέχεται τους εμπτυσμούς, τα ραπίσματα, τα κολαφίσματα, τα περιφρονητικά γέλια, να φραγγελώνεται, να ανακρίνεται από τον Πιλάτο.
Ακούμε τα ουρλιαχτά του όχλου "Σταύρωσον, σταύρωσον αυτόν".
Τον ακολουθούμε ως το Γολγοθά.
Ο Χριστός σταυρώνεται και πεθαίνει πάνω στο σταυρό, προσφέροντας λύτρωση, ζωή και αθανασία στο γένος των ανθρώπων. Το θείο δράμα κορυφώνεται, σείεται η γη, σκοτεινιάζει το σύμπαν, τα μνήματα ανοίγουν κι αναπέμπονται οι νεκροί, ο Άδης συγκλονίζεται.

  

Ακολουθούν η Αποκαθήλωση και ο Ενταφιασμός του Χριστού. Ο τάφος φρουρείται αυστηρά από στρατιωτικό απόσπασμα.

Σ΄όλη αυτή την ιστορία το πιο τραγικό πρόσωπο είναι η Παναγία Μητέρα του Χριστού μας, η οποία παρακολουθεί με οδύνη την μαρτυρική πορεία του παιδιού της.

 

Στο Κοντάκιο ο Ρωμανός ο Μελωδός ζωντανεύει τον πόνο της:

"Τον ίδιον άρνα η αμνάς θεωρούσα προς σφαγήν ελκόμενον,

ηκολούθει Μαρία τρυχομένη μεθ' ετέρων γυναικών

ταύτα βοώσα: πού πορεύη, τέκνον;

Τίνος χάριν τον ταχύν δρόμον τελείς;

Μη έτερος γάμος πάλιν εστίν εν Κανά,

κακεί νυν σπεύδεις,

ίνα εξ ύδατος αυτοίς οίνον ποιήσεις;

Συνέλθω σοι, τέκνον, ή μείνω σε μάλλον;

Δος μοι λόγον, Λόγε,

μη σιγών παρέλθης με,

ο αγνήν τηρήσας με.

Συ γαρ υπάρχεις, ο Υιός και Θεός μου".

(Όπως η αμνάδα, η προβατίνα, βλέπει το αρνάκι της 

να οδηγείται στη σφαγή,

έτσι Σε ακολουθούσε η Μαρία 

ξεσχισμένη από τη λύπη μαζί με άλλες γυναίκες

και σου απηύθυνε με πόνο αυτά τα λόγια:

Για ποιον τρέχεις πάλι;

Μήπως γίνεται κι άλλος γάμος στην Κανά

και σπεύδεις εκεί για να κάμεις το νερό κρασί;

Να 'ρθω μαζί σου, παιδί μου, ή να σε περιμένω;

Πες μου έναν λόγο, Λόγε,

μη με προσπερνάς σιωπηλός,

Εσύ που όταν γεννήθηκες με κράτησες αγνή.

Εσύ είσαι ο Υιός και Θεός μου).

Και στα απόστιχα ο Λέων Δεσπότης:

"Επί ξύλου βλέπουσα κρεμάμενον, Χριστέ,

σε τον πάντων Κτίστην και Θεόν,

η σε ασπόρως τεκούσα εβόα πικρώς:

Υιέ μου, πού το κάλλος έδυ της μορφής σου;

Ου φέρω καθοράν σε αδίκως σταυρούμενον.

Σπεύσον ουν ανάστηθι, όπως ίδω καγώ

σού την εκ νεκρών τριήμερον εξανάστασιν".

(Καθώς σε βλέπει κρεμασμένο πάνω στο ξύλο, Χριστέ,

εσένα τον κτίστη των πάντων και Θεό,

αυτή που με άσπορη γονή σε εγέννησε εβόα πικρά:

Γιε μου, πού έδυσε το κάλλος της μορφής σου;

Δεν αντέχω να σε βλέπω άδικα πάνω στο σταυρό.

Βιάσου ν'αναστηθείς, για να δω κι εγώ την τριήμερη

απ' τους νεκρούς εξανάστασή σου).

Πόνος θανάτου κι ελπίδα αναστάσεως,
αχαριστία του Ισραήλ και θυσιαστική προσφορά του Κυρίου και Θεού μας,
ατιμωτικός σταυρός που γίνεται όργανο σωτηρίας,
ανθρώπινη εμπάθεια και θεϊκή συγκατάβαση και φιλανθρωπία!
Μέγα Σου το έλεος, ακατάληπτε Κύριε, δόξα Σοι!

"Εξηγόρασας ημάς εκ της κατάρας του νόμου τω τιμίω σου αίματι,
τω σταυρώ προσηλωθείς και τη λόγχη κεντηθείς την αθανασίαν επήγασας ανθρώποις.
Σωτήρ ημών δόξα σοι".

 http://youtu.be/g0r6pu8Xw94