Οι "τυχαίοι"δρόμοι του Θεού

         Είχα γράψει κι άλλη φορά για την ευλογημένη ψυχούλα, τον Α., (εδώ) που με την εξαιρετική απλότητα της καρδιάς του είναι μια διαρκής ζωντανή μαρτυρία πίστης και ευγνωμοσύνης στη Θεία Πρόνοια.
        Τον συνάντησα προχθές ξανά μετά από αρκετόν καιρό. Είναι δόκιμος μοναχός πλέον σε μια σκήτη του Αγίου Όρους. Η βαριά χρόνια ασθένειά του τον έφερε εσπευσμένα στη Θεσσαλονίκη. Επισκέφθηκε τον γιατρό του, ο οποίος του σύστησε να ζητήσει τη γνώμη ενός συγκεκριμένου νευροχειρουργού στη Θεσσαλονίκη στο "τάδε" νοσοκομείο, γιατί θεωρείται ο κατεξοχήν γνώστης της ασθένειάς του. "Προσπάθησε να τον βρεις, να του δείξεις τις εξετάσεις σου και να κάνεις ό,τι σου πει, εγχείριση, τοποθέτηση βαλβίδας κτλ" ήταν τα λόγια του θεράποντα γιατρού του.
         Ο Α. με τον πατέρα του έφυγαν από το γιατρό τους προβληματισμένοι. Πώς να βρουν το γιατρό; Πώς να κλείσουν το ραντεβού στο νοσοκομείο; Σίγουρα θα απαιτούνταν πολύς χρόνος. Κι ο Α. ως δόκιμος ήθελε το γρηγορότερο δυνατόν να επιστρέψει στο κελί του.
         Μπαίνουν στο αυτοκίνητο του πατέρα για να επιστρέψουν στο σπίτι τους. Παρουσιάζεται μια βλάβη στα παράθυρα. Δεν ανοίγουν.
         "Πάμε να τα δει ο φίλος μου Μ. που έχει συνεργείο" λέει ο πατέρας "Αν μπορεί να τα διορθώσει". Φτάνουν στο συνεργείο, αλλά το βρίσκουν κλειστό. Ο φίλος έλειπε.
         "Λίγο πιο πάνω στον διπλανό δρόμο, είναι ένα άλλο συνεργείο", τους λέει κάποιος γείτονας. "Είναι καλό παιδί και καλός τεχνίτης".
         "Με τέτοια ζέστη δεν μπορούμε να είμαστε με κλειστά παράθυρα, πάμε να δούμε", συμφωνούν ο Α. και ο πατέρας του και πηγαίνουν στο συνεργείο.
        "Το συνεργείο μύριζε λιβάνι", μου διηγείται ο Α. "και ο μηχανικός κάτι μαστόρευε και σιγοέλεγε την ευχούλα. Μόλις με είδε ήρθε κοντά μου κι έβαλε μετάνοια. Μας δέχτηκε με πολλή χαρά, χωρίς φυσικά να μας γνωρίζει, και δεν ήξερε τι να κάνει για να μας εξυπηρετήσει. Διόρθωσε τα παράθυρα και πιάσαμε βέβαια την κουβέντα. Του είπα για το νοσοκομείο και την ανάγκη να βρούμε τον συγκεκριμένο νευροχειρουργό.
         "Η γυναίκα μου είναι νοσηλεύτρια σ' αυτή την Κλινική" μας είπε και σταυροκοπήθηκε. "Τώρα θα την πάρω στο τηλέφωνο".
          Μέσα σε λίγα λεπτά είχε κλειστεί το ραντεβού με πολλή προθυμία εκ μέρους του γιατρού"...!!!
          Ακούω τον Α. να μου διηγείται με απλότητα το γεγονός και άλλα πολλά από την ζωή του ως δόκιμου και αισθάνομαι να μου μεταδίδει αυτή την απόλυτη εμπιστοσύνη στην Πρόνοια του Θεού.
         "Ο Θεός μ΄αγαπάει", μου λέει "και δεν περνάει μέρα να μη μου το δείξει. Η αρρώστια μου δεν θα περάσει. Μου το είπαν οι γιατροί. Μου το είπε κι ο γέροντάς μου. Αλλά κάθε μέρα που μου χαρίζει ο Θεός είναι ένα δώρο, μια ευκαιρία για να μετανοήσω και να γνωρίσω την Αγάπη Του".