Υπέρβαση

    "Κάτι που θυμάμαι έντονα από τα παιδικά μου χρόνια είναι το πόσο λάτρευε η μαμά μου να μαγειρεύει για μένα και τον μπαμπά μου.

    Ωστόσο κάποιο βράδυ η μητέρα μου γύρισε στο σπίτι μετά από μια πολύ κουραστική μέρα στη δουλειά. Την ώρα του δείπνου τοποθέτησε μπροστά στον μπαμπά μου ένα πιάτο στο οποίο υπήρχε μέσα μια φέτα ψωμί με μαρμελάδα και ένα εξαιρετικά καμένο τοστ.

    Εγώ περίμενα πως ο μπαμπάς μου θα της έκανε παρατήρηση για το καμένο τοστ. Εκείνος όμως το πήρε στα χέρια του και τρώγοντάς το με ρώτησε πώς ήταν η μέρα μου στο σχολείο.
    Δεν θυμάμαι τι του απάντησα εκείνο το βράδυ, αλλά θυμάμαι ότι άκουσα τη μαμά μου να ζητά συγγνώμη από τον μπαμπά μου για το καμένο τοστ. Αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ όμως ήταν η απάντηση του:
    «Αγάπη μου, μου αρέσουν πολύ τα τοστ όταν είναι καμένα».
Αργότερα εκείνο το βράδυ, πήγα να φιλήσω το μπαμπά μου για καληνύχτα και τον ρώτησα αν πράγματι του άρεσε τόσο πολύ το καμένο τοστ. Με τύλιξε στην αγκαλιά του και μου είπε:
    «Η μαμά σου πέρασε μια πολύ δύσκολη μέρα στη δουλειά σήμερα και ήταν πολύ κουρασμένη. Και εκτός αυτού, ένα καμένο τοστ ποτέ δεν έβλαψε κανέναν. Τα σκληρά λόγια όμως πίκραναν πολλούς».

    Ξέρετε, η ζωή είναι γεμάτη από ατελή πράγματα και ατελείς ανθρώπους. 

    Δεν είμαι ο καλύτερος σε τίποτα και ξεχνώ τα γενέθλια και τις επετείους ακριβώς όπως κάνουν όλοι οι άλλοι. Αλλά έχω μάθει, κυρίως από τη στάση του πατέρα μου απέναντι στη μητέρα μου και σε μένα  όλα αυτά τα χρόνια, να αποδέχομαι τα λάθη των άλλων και να γιορτάζω την διαφορετικότητα τους".
    Είναι ένα από τα πιο σημαντικά κλειδιά για τη δημιουργία μιας υγιούς, αναπτυσσόμενης και μεγάλης διάρκειας σχέσης. Η ζωή είναι πολύ σύντομη για να ξυπνάμε μετανιωμένοι για τα πικρά σχόλια που κάναμε. Αγαπήστε τους ανθρώπους που σας αντιμετωπίζουν σωστά και δείξτε ευσπλαχνία σ' αυτούς που δεν το κάνουν. Ζήστε με αγάπη τη ζωή σας τώρα. Έχει ημερομηνία λήξης.»

       Μου έστειλαν αυτή την πολύ συμπαθητική ιστοριούλα με το μήνυμα ευσπλαχνίας, κατανόησης, αποδοχής του άλλου. Πολύ μας συγκινούν κάτι τέτοια μηνύματα. Συνήθως ωστόσο τα διαβάζουμε μονόδρομα! Ευχόμαστε δηλαδή να είχαμε δίπλα μας κάποιον -και μάλιστα τον ή την σύντροφό μας- με μια τέτοια στάση ευχαριστιακής αποδοχής ημών! 

       Θα πάω ωστόσο το θέμα λίγο πιο πέρα. Πρώτον: Αυτό που περιμένουμε από τους άλλους, οφείλουμε να το κάνουμε πράξη πρώτοι εμείς. Αυτός είναι ο Χρυσός Κανόνας συμπεριφοράς του Ευαγγελίου. "Πάντα ουν όσα αν θέλητε ίνα ποιώσιν υμίν οι άνθρωποι, ούτω και υμείς ποιείτε αυτοίς". (Ματθ. ζ΄ 12). Μάλιστα οφείλουμε να το κάνουμε χωρίς να περιμένουμε ανταπόκριση και ανεξάρτητα από το αν κάποια στιγμή θα την έχουμε. "Καλώς ποιείτε τοις μισούσιν υμάς" (Ματθ. ε΄ 44).

        Δεύτερον: Η ευγενική και ευσπλαχνική στάση των άλλων απέναντί μας μάς αναπαύει, μας τιμά, μας κάνει να αισθανόμαστε όμορφα, μας δικαιώνει. Στον πνευματικό αγώνα όμως ίσως να μη μας βοηθάει. Εδώ χρειάζεται τσάκισμα του εγώ. Δηλαδή υπέρβαση. Δηλαδή να σου μιλήσουν σκληρά, άδικα, πικρά, εξουθενωτικά και να το δεχθείς απλά, ταπεινά, χωρίς πικρία και κρατούμενα και διάθεση αντεκδίκησης. Δύσκολο, ε; Δυσκολότατο! Πιο εύκολα κουβαλάμε ένα βαρύτατο φορτίο παρά έναν βαρύ λόγο! Όμως αυτός είναι ο αγώνας, "στα δύσκολα!".
        *Μπορείτε να δείτε τι μας λέει ο π.Παΐσιος σχετικά στην Ταπείνωση