Οι λέξεις φταίνε!

      Στις προηγούμενες εκλογές ακούγαμε  σε κατά κόρον χρήση από τους διάφορους ομιλητές τη λέξη "διακύβευμα": αυτό το πράγμα που διακυβεύεται, που πιθανόν να τεθεί σε κίνδυνο αν παρθούν λανθασμένες αποφάσεις ή έλθουν άσχημες εξελίξεις.

     Πράγματι αυτό που ακολούθησε ήταν λανθασμένες αποφάσεις και άσχημες εξελίξεις. Επομένως το διακύβευμα (αλλιώς,  παίξαμε στα ζάρια) κατέληξε συνώνυμο της πανωλεθρίας.

    Στη ρητορική ενόψει των επικείμενων εκλογών παίζει πολύ η λέξη "αφήγημα". Αφηγούμαι μια ιστορία, γεγονότα που έχουν μια αλληλουχία. Αφήγημα είναι το περιεχόμενο της αφήγησης, δηλαδή αυτή η ιστορία.

    Πράγματι αυτό που έχουν να κάνουν τα κόμματα είναι να μας αφηγηθούν και να ερμηνεύσουν με τον δικό του τρόπο το καθένα την πανωλεθρία που έχει υποστεί η χώρα και να μοιράσουν τις ευθύνες -εννοείται των άλλων, όχι ο καθένας τις δικές του- γι' αυτήν κατά πώς τις μετρά ο καθένας.

    Στις επόμενες εκλογές -αν υπάρχει πλέον χώρα και ξαναγίνουν εκλογές- αναρωτιέμαι ποια λέξη θα επιλεγεί: ίσως η λέξη κηδεία: ονομάζεται το σύνολο εκείνο των φροντίδων και τελετών που γίνονται μετά το θάνατο κάποιου από την οικογένεια και την κοινότητά του. Ετυμολογικά η λέξη προέρχεται από το ρήμα «κήδομαι» που σημαίνει στη νεοελληνική φροντίζω, επιμελούμαι. 

   Ίσως να μαλώνουν τότε τα κόμματα και οι πολιτικοί για το ποιος θα αναλάβει την κηδεία του νεκρού- της Ελλάδας, σε ποιο γραφείο θα την αναθέσουν, πώς θα τον νεκροστολίσουν, ποιες μοιρολογίστρες θα καλέσουν και τα τοιαύτα.

    Καημένη πατρίδα, σε τίνος χέρια έχεις ξεπέσει!