Για τους καρπούς της ακακίας

       "...Όταν ήταν μικρή στα Τρίκαλα, υπήρχε ένας ζητιάνος που κυκλοφορούσε ρακένδυτος κουβαλώντας ένα λερό σακί, όπου μάζευε σκουπίδια και τα βράδια κοιμόταν στο παγκάκι της πλατείας κρατώντας σφιχτά στην αγκαλιά του το σακί του. Η Άννα τον λυπότανε, όπως τον έβλεπε κυρτωμένο κάτω απ' το βάρος του σάκου. Κάποτε τον πλησίασε για να τον βοηθήσει. Αλλά εκείνος την κοίταξε άγρια σφίγγοντας σας ατίμητο θησαυρό το βρόμικο βαρύ σακί. Λέγανε γι' αυτόν ότι καταγόταν από πολύ πλούσια οικογένεια. Θα μπορούσε να ζει σαν πρίγκιπας, όμως αυτός τό 'χε σκάσει από το σπίτι του και δεν ήθελε να γυρίσει. Όσες φορές προσπάθησαν να τον πάνε σε κάποιο ίδρυμα, να ζήσει καλύτερα, αυτός το έσκαγε πάλι. Προτιμούσε να γυρνά βρόμικος και κουρελής, φορτωμένος το λερό σακί με τα σκουπίδια.
'Ετσι ένιωσε η Άννα μ' όσα της είπε ο παπα-Χαρίτωνας. Ένας άστεγος πρίγκιπας που, τόσο πολύ έχει συνηθίσει τη μιζέρια αυτής της ζωής, ώστε πίστεψε πως από τον Ουρανό, καλύτερο σπίτι είναι το παγκάκι του πάρκου. Κι οι αμαρτίες της ένα ασήκωτο, βαρύ φορτίο, που ως τώρα δεν αποχωρίστηκε ποτέ. Το κρατούσε σφιχτά στην αγκαλιά της, όπως ο ζητιάνος το σακί του..."

*Από το πολύ όμορφο, εξαιρετικό βιβλίο της Σταματίας Καραγεωργίου-Πάπιστα "Για τους καρπούς της ακακίας" το οποίο συνιστώ θερμά.