Αρχάγγελος Θάσου

 

  Πέρυσι τέτοιον καιρό είχαμε επισκεφθεί την Ιερά Μονή Αρχαγγέλου στα ελληνοσκοπιανά σύνορα, στην επαρχία Αλμωπίας. Φέτος κατευθυνόμαστε ανατολικά σ' έναν άλλον "Αρχάγγελο" στη Θάσο.

Φθάνουμε στην Κεραμωτή μετά από ευχάριστο ταξίδι περίπου δυόμιση ωρών -από Θεσσαλονίκη- και επιβιβαζόμαστε στο πλοίο "Ναύαρχος Αποστόλης".

Πρώτη μας δουλειά να ταΐσουμε  τους γλάρους που αρχίζουν αμέσως επιθετικές πτήσεις!

Η αναχώρησή μας στην ώρα της, 10.45. Αφήνουμε πίσω την ήσυχη Κεραμωτή 

και παραπλέουμε την χαρακτηριστική αμμόγλωσσα. Η θάλασσα είναι ήσυχη και στραφτοκοπάει!

Μέσα στο σαλόνι του πλοίου έχει αρχίσει το τραγούδι με τη συνοδεία της κιθάρας.

Στην κιθάρα ο Παντελής, στο τραγούδι πολλοί με προεξάρχοντες τον Σάκη, τον Νίκο και τον Γιώργο.

Μια καλή ευκαιρία για καλή παρέα!

   Αποβιβαζόμαστε στον Λιμένα κι αμέσως ξεκινάμε την κατάβαση προς τα νότια του νησιού με προορισμό την Ιερά Μονή του Αρχαγγέλου. Πηγαίνουμε από τη δυτική πλευρά και θα επιστρέψουμε από ανατολικά ώστε να κάνουμε τον γύρο όλου του νησιού. Το βόρειο μέρος είναι καταπράσινο. Νοτιότερα η βλάστηση είναι πιο χαμηλή, ολοφάνερο αποτέλεσμα πυρκαγιών. Πάντως η φύση αγωνίζεται να καλύψει την ζημιά!!! Πανέμορφες ακρογιαλιές, ελιές και πεύκα κι απέραντο γαλάζιο, το θασίτικο τοπίο, το ελληνικό τοπίο!!!!

Μετά από αρκετές στροφές σε περίπου μία ώρα αντικρίζουμε απέναντί μας το συγκρότημα της Μονής σε απόλυτη αρμονία με το βραχώδες ακρωτήριο πάνω στο οποίο είναι ανάλαφρα σκαλωμένη. Στα ριζά των βράχων σπηλιές και κολπίσκοι άπειρης ομορφιάς.

Φρουρός πάνω από την είσοδο ο Αρχάγγελος Μιχαήλ κρατώντας ρομφαία!

Περνώντας την αγγελοφρούρητη πύλη όσο κι όπου παίρνει το μάτι τα πάντα είναι πετρόκτιστα, σε απόλυτη, αξιοθαύμαστη αρμονία με το φυσικό περιβάλλον!

Ο παλιός ναός, αφιερωμένος βέβαια στον Αρχάγγελο!

Η βοκαμβίλια χαρίζει απλόχερα χρώμα κι ομορφιά!

Ο νέος ναός είναι μεγαλειώδης! Δυστυχώς δεν επιτρεπόταν η είσοδος. Δεν έχει εσωτερικά ολοκληρωθεί. 

Η σκεπή του δίνει την εντύπωση πως έχει στρωθεί μ' ένα πολύτιμο ύφασμα με πολλή χάρη. Ο όγκος των τρούλων απαλύνεται, ξαλαφρώνει!!! Είναι αριστούργημα!!!

Καθαριότητα και λουλουδιαστές πινελιές, άψογη αισθητική και θέα του απέραντου γαλάζιου. Δεν υπάρχουν λόγια!

Ψάλλουμε την Παράκληση του Αγίου Αρχαγγέλου. Ο χορός των ιεροψαλτών μας άριστος!

Ο ιερός θησαυρός της Μονής είναι ένας τίμιος Ήλος, ένα καρφί από εκείνα τα φοβερά καρφιά που διαπέρασαν το σώμα του Χριστού μας και Τον προσήλωσαν στο Σταυρό. Βρίσκεται ενσωματωμένο σε ασημένιο εξαπτέρυγο και τον προσκυνούμε στην είσοδο του παλαιού ναού ο οποίος είναι πολύ ταπεινός και λίγο στενόχωρος.

Στον εξώστη μας κερνούν οι αδελφές καφέ και δροσερό νερό κι ευωδιαστά λουκούμια.
Η όλη ομορφιά είναι πειρασμός για φωτογραφήσεις!!!

Το ιστορικό της Μονής και των πολλών θαυμάτων που συνδέονται με τον Αρχάγγελο και την εύρεση του τιμίου Ήλου και το Αγίασμα της Μονής μπορείτε να τα διαβάσετε στο τέλος της ανάρτησης.
Επισκεπτόμαστε την πλούσια Έκθεση της Μονής και αναχωρούμε ακριβώς στην ώρα που έχουμε προγραμματίσει -2.30μ.μ.- για τον Λιμένα. Η ανατολική πλευρά του νησιού κατά γενικήν ομολογία είναι ομορφότερη. Τα πεύκα -άκαυτα- είναι τεράστια και κατεβαίνουν ως δίπλα στη θάλασσα που φτιάχνει πανέμορφα φιορδ. Η αμφιπρόσωπη παραλία της Αλυκής κερδίζει το πρώτο βραβείο!

 Στο ορεινό χωριό Παναγιά κάνουμε μια ημίωρη στάση. Έχει κρατήσει τον παραδοσιακό χαρακτήρα του. Κάθε γωνιά μια ομορφιά!

 Η εκκλησία του φερώνυμου χωριού, φυσικά αφιερωμένη στην Παναγιά, δεσπόζει σαν να το εποπτεύει και να το προστατεύει!

 Η θέα από το χωριό προς το επίνειό του!

Φεύγουμε πρόθυμα από την Παναγιά παρά την ομορφιά της γιατί η πείνα μας κι η όρεξη έχουν χτυπήσει κόκκινο! Κάποιοι δεν αντιστέκονται στον πειρασμό να αγοράσουν και λίγο κοκορέτσι!

Καλού κακού να μας βρίσκεται! 

Στην είσοδο του λιμένα μας περιμένει ένα μικρό λεωφορειάκι για να μας οδηγήσει στο εστιατόριο με το οποίο έχουμε συνεννοηθεί. Βρίσκεται στο παλιό λιμάνι και είναι ο "Μύθος". 

Ευτυχώς δεν αποδείχθηκε μύθος η εξυπηρέτηση και το καλό φαγητό που μας πρόσφεραν σε εκπληκτική ποσότητα και τιμή (!!!!)

Ξεχωριστό κτίριο στο παλιό λιμάνι είναι το λεγόμενο "Καλογερικό" της Θάσου ένα κτίσμα του 19ου αιώνα που έχει αναπαλαιωθεί και χρησιμοποιείται για πολιτιστικές εκδηλώσεις του Δήμου. Σε κάποιους χώρους του μπορεί να βρει κανείς λαογραφική έκθεση του Θασίτικου σπιτιού. (Ένα σπίτι του 19ου αιώνα με τους οντάδες του στρωμένο με υφαντά, κεντήματα και όλα τα χρειώδη της εποχής). Ωστόσο την ώρα που περνούσαμε ήταν κλειστό γιατί λειτουργεί από τις 19.00 ως τις 23.00.

Πολύ αξιόλογο είναι και το Αρχαιολογικό Μουσείο Θάσου, αλλά δεν έχουμε τον αναγκαίο χρόνο. Πρέπει να είμαστε στις 6 στο λεωφορείο για την αναχώρηση. 

Περνάμε από τον τουριστικό δρόμο του νησιού με τα μαγαζάκια, άλλοι προλαβαίνουν έναν καφέ ή ένα παγωτό και λίγο βιαστικά αναχωρούμε. 

Φυσικά δεν είδαμε και πολλά από Θάσο, αλλά δεν έχουμε παράπονο, την Μονή του Αρχαγγέλου που ήταν ο προορισμός μας την απολαύσαμε.

Με το "Στέλιος Φιλιάγκος" περνάμε απέναντι, πάλι με πολύ τραγούδι όπως μαρτυρούν οι φωτογραφίες.

Χωρίς καθυστέρηση άλλη παίρνουμε το δρόμο προς Θεσσαλονίκη. 

Ο Εσπερινός της Κυριακής του Τυφλού γίνεται  μέσα στο λεωφορείο και ακολουθεί καταιγισμός ανεκδότων από Δημήτρη, Αντώνη, Παντελή και Νίκο.

Τερπνό και ωφέλιμο, καλλιέργεια των μεταξύ μας σχέσεων, απόλαυση μιας πανέμορφης διαδρομής, όλα πολύ καλά. Με δοξολογία προς τον Θεό κλείνουμε κι αποχαιρετιόμαστε.

Ραντεβού στην Ελαφίνα στις 2 Ιουλίου!

Όσοι πιστοί προσέλθετε!

ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΔΙΗΓΗΣΗ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΑΡΧΙΣΤΡΑΤΗΓΟΥ ΜΙΧΑΗΛ
ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΥΡΕΣΕΩΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΗΛΟΥ ΣΤΗ ΘΑΣΟ

Πριν από 900 περίπου χρόνια (δηλαδή γύρω στα 1090 μ.Χ.) στο καταπράσινο νησί της Θάσου έζησε και ασκήτευσε ένας άγιος άνθρωπος,που λεγόταν Λουκάς.
Δεκατέσσερα χρόνια περίπου πέρασε με άσκηση και προσευχή στην περιοχή του Θεολόγου, όπου και έχτισε ένα μικρό εκκλησάκι προς τιμή του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, του Αποστόλου και Ευαγγελιστού. Μάλιστα από τότε,από το όνομα του Αγίου του ναού, ονομάσθηκε και το χωριό Θεολόγος.
Όντας ο Όσιος Λουκάς φίλος της ερημίας  και της ησυχίας αναζήτησε κάποια στιγμή τόπον ερημικότερον  για να βρίσκεται "μόνος μόνω Θεώ» κι έτσι κατέβηκε στις σπηλιές της «Βαθιάς Ποταμιάς»- έτσι λεγόταν ο τόπος αυτός, όπου είναι τώρα το Μοναστήρι του Αρχαγγέλου Μιχαήλ – και συνέχισε τη σκληρή ασκητική ζωή εκεί, για άλλα είκοσι χρόνια.Μέσα σε αυτή την ερημιά του τόπου, πάνω σε απόκρημνους βράχους έζησε με ποικίλες ασκήσεις, πόλεμο κατά των πειρασμών και πολλή προσευχή.
Είχαν περάσει δεκαεφτά χρόνια, από τότε, που εγκαταστάθηκε εδώ, όταν κάποια μέρα, εκεί που προσευχόταν, βλέπει μπροστά του τον Αρχιστράτηγο των Αγγέλων Μιχαήλ, με άρρητη λάμψη, να του λέει: «Ειρήνη σοι!». Φοβήθηκε ο Όσιος από το παράδοξο θέαμα και την αστραπόμορφη όψη του Αρχαγγέλου κι άρχισε να κράζει: «Παναγία Θεοτόκε, βοήθει μοι!».
Τότε ο Αρχάγγελος για να τον ενθαρρύνει και να τον πείσει ότι δεν είναι φάντασμα πειρασμικό, όπως ο Όσιος νόμισε, αλλά αυτός ο Αρχιστράτηγος του Θεού Μιχαήλ, του λέει: «Με έστειλε ο Κύριος να σου πω, ότι μετά από τρία χρόνια θα παραλάβει ειρηνικά το πνεύμα σου στην αιώνια ανάπαυση των αγίων».
Με τα λόγια τούτα φοβήθηκε ακόμη περισσότερο ο Όσιος και νομίζοντας ακόμη, ότι πρόκειταιγια φαντασία διαβολική, έπεσε μπρούμυτα και φώναζε συνεχώς το «Κύριε ελέησον!».
Ο Αρχάγγελος για να του πάρει τον φόβο φανερώθηκε πάλι και χτύπησε με ένα ραβδί, μία πέτρα, που ήταν εκεί κοντά λέγοντας «Εν ονόματι του Πατρός του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Αμήν». Και αμέσως ανέβλυσε νερό από εκείνη τη στεγνή μέχρι τότε πέτρα. Βλέποντας ο Όσιος το θαύμα, παίρνει θάρρος, πιστεύει στην παρουσία του Αρχαγγέλου και με δάκρυα ψυχής ζητεί συγχώρεση για την πρότερη ολιγοπιστία του, που δεν ήταν ολότελα αβάσιμη, γιατί μέχρι τότε πολλές φορές ο διάβολος δοκίμασε να τον απατήσει με πολλές και ποικίλες φαντασίες. Τότε ο Αρχάγγελος του λέει: «Πάρε και πιες από αυτό το νερό και να μη φοβάσαι αόο εδώ και πέρα τις δαιμονικές φαντασίες, αλλά κτίσε εδώ δικό μου ναό, όπου θα ωφελούνται οι άνθρωποι ψυχικά και θα θεραπεύονται οι ασθενείς εις αιώνας». Με τα τελευταία αυτά λόγια ο Αρχάγγελος έγινε άφαντος αφήνοντας τον Όσιο Γέροντα γεμάτο χαρά, θάρρος, αγαλλίαση και ευχαριστία στον Πανάγαθο Θεό.

Με πολλή προθυμία ο Όσιος υπάκουσε στο θείο πρόσταγμα και έχτισε κατά τη δύναμή του μικρό εκκλησάκι στο όνομα του Αρχιστρατήγου Μιχαήλ, όπου συμπεριέλαβε και την πηγή του αγιάσματος . Τούτη η εκκλησία έγινε καταφύγιο σε όλους τους «κοπιώντας και πεφορτισμένους» γιατί, όταν έφθαναν μέχρις εδώ και έπιναν από το αγιασμένο εκείνο νερό και πλύνονταν και απολάμβαναν και την θεραπεία από κάθε σωματική και ψυχική αρρώστια.

Έτσι διαδόθηκε η φήμη των θαυμάτων παντού, όχι μόνο σ' όλο το νησί, αλλά σε όλες τις γύρω και μακρινές περιοχές, απ' όπου έφερναν αρρώστους με διάφορα πάθη και βάσανα κι έβρισκαν την υγεία τους. 

Ο Όσιος Λουκάς μετά τα παραπάνω συμβάντα έζησε ακόμη τρία χρόνια μεσκληρούς αγώνες και μετά, σύμφωνα με την πρόρρηση του Αρχαγγέλου «απήλθεν εν ειρήνη προς Κύριον». Τότε ο μαθητής και ο υποτακτικός του, που λεγόταν Ξενοφών, τον κήδευσε κατά τους μοναχικούς κανόνες κι επειδή δεν μπορούσε να υποφέρει τη μοναξιά και το τραχύ κι απαρηγόρητο της ερήμου αυτής περιοχής, έφυγε από εδώ και πήγε απέναντι στο Άγιον Όρος, στην Ιερά Μονή Φιλοθέου, όπου και πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του.( Αξιοσημείωτο είναι, ότι η θέση του προσκυνήματος του Αρχαγγέλου Μιχαήλ είναι ακριβώς στο νοτιανατολικό άκρο του νησιού και έχει απέναντι το Άγιον Όρος. Μάλιστα, όταν είναι καθαρή η ατμόσφαιρα, πολλές φορές διακρίνονται ιδιαίτερα οι παραθαλάσσιες αγιορείτικες μονές).

Τα χρόνια που συνέβη αυτό το θαύμα στον Όσιο Λουκά στη Θάσο, συμπίπτουν με τη βασιλεία του Βυζαντινού Αυτοκράτορα Νικηφόρου Βοτανιάτη (1078-1081), που ήταν φιλομόναχος και ενίσχυε πολύ τα μοναστήρια του Αγίου Όρους. Μάλιστα τότε ανακαίνισε και την Ιερά Μονή Φιλοθέου, που βρισκόταν σε μεγάλη παρακμή και της αφιέρωσε πολλά κειμήλια, από αυτά, που υπήρχαν στη Βασιλεύουσα. Μεταξύ των άλλων αφιέρωσε και ένα κομμάτι από τον Τίμιο Ήλο, (από ένα από τα καρφιά με τα οποία ο Κύριός μας προσηλώθηκε στο Σταυρό στο φριχτό Γολγοθά).

Πέρασαν χρόνια από τότε και ήλθε η φοβερή εκείνη ημέρα της Αλώσεως της Κωσταντινουπόλεως από τους Τούρκους και στη συνέχεια όλης της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας στα 1453. Και η Θάσος περιήλθε στα χέρια των Οθωμνών.

Παρά την καταπίεση των κατακτητών, οι πιστοί συνέχιζαν να έρχονται με πολλή ευλάβεια στο Ναό του Αρχαγγέλου και στο Αγίασμα και να απολαμβάνουν καθημερινά τις ιάσεις και θαυματουργίες του Μεγαλοδύναμου Θεού μας.

Βλέποντας οι βάρβαροι και κακότροποι Αγαρηνοί τη δόξα του προσκυνήματος, φθόνησαν και θέλησαν να θέσουν τέρμα στην ευλάβεια αυτή των πιστών και στα θαυμάσια του Αρχαγγέλου. Γι’ αυτό, τρεις από αυτούς ήλθαν με πλοίο από τη θάλασσα και ανέβηκαν πάνω στο Ναό. Ο πιο θρασύς από αυτούς τόλμησε να μπει μέσα στην εκκλησία και να μιάνει την πηγή του Αγιάσματος, που έτρεχε μέσα εκεί για τόσα χρόνια. Τη στιγμή όμως εκείνη κεραυνοβολήθηκε από τον Αρχάγγελο και έπεσε πάνω στις πλάκες τις εκκλησίας, πτώμα νεκρό, άξια τιμωρημένο για την αναίσχυντη πράξη του. Αυτοστιγμεί όμως η πηγή του Αγιάσματος στέρεψε, εξαφανίστηκε από την εκκλησία και σαν να βυθίστηκε, από τότε ανέβλυσε κάτω στα βράχια σε μια σπηλιά κοντά στη θάλασσα. Οι άλλοι δύο Τούρκοι φοβήθηκαν, κατέβηκαν τρέχοντας στη θάλασσα να σωθούν, μπήκαν στο πλοίο τους να διαφύγουν, αλλά δεν άργησαν κι αυτοί να συντριβούν πάνω στους απότομους βράχους του γιαλού, από τη μανιασμένη θάλασσα, που σαν όργανο της Θείας Δίκης, τους ανταπέδωσε τη φοβερή τους πράξη. 

Την άλλη μέρα κάποιος ιερέας, που λεγόταν Δημήτριος, ήλθε να λειτουργήσει με μερικούς ασθενείς για την υγεία τους. Μπαίνοντας στο Ναό βλέπει το πτώμα του Αγαρηνού και στερεμένη την πηγή του Αγιάσματος. Μεγάλος φόβος και θλίψη κυρίεψαν όλους τους προσκυνητές.  Επειδή ήταν απόγευμα, σύρθηκαν σε ένα μέρος κάπως προστατευμένο, σε ένα κοίλωμα στο βράχο, για να περάσουν τη νύχτα πολύ φοβισμένοι και θλιμμένοι.

Τη νύχτα εκείνη φανερώνεται στον ιερέα ο Αρχιστράτηγος Μιχαήλ και του λέει: «Πήγαινε στο Ναό μου και βγάλε έξω και ρίξε μακριά το ακάθαρτο εκείνο σώμα και πάρε τους αρρώστους και κατεβήτε κάτω στο γιαλό, στη θάλασσα και σε όποια σπηλιά δείτε φως,μπείτε και να λουσθούν εκεί οι ασθενείς και θα γίνουν καλά». Έτσι και έγινε. Ο ευλαβής ιερεύς,αφού έκανε αγρυπνία, προς τον Όρθρο, έβγαλε έξω από την εκκλησία το ακάθαρτο πτώμα κατά την προσταγή του Αρχαγγέλου και μετά όλοι μαζί κατέβηκαν στη θάλασσα. Εκεί ψάχνοντας, βλέπουν σε ένα μικρό σπήλαιο φως λαμπρό και φοβισμένοι άρχισαν να φωνάζουν: «Κύριε ελέησον!» και «Αρχιστράτηγε βοήθησον!». Όταν πλησίασαν στο σπήλαιο, έπαυσε το φως κι αισθάνθηκαν έντονη ευωδία. Επειδή δε ο τόπος του σπηλαίου ήταν στενός και μπήκαν γονατιστοί, όλο αυτό το μέρος πήρε το όνομα «Γοναταίς», γιατί όποιοι πήγαιναν στο Αγίασμα, έπρεπε να μπουν γονατιστοί. Αφού μπήκαν έτσι μέσα και λούσθηκαν οι άρρωστοι, κατά το λόγο του Αρχαγγέλου, θεραπεύτηκαν.

Από τότε, όλοι αυτοί, που κατεβαίνουν στη σπηλιά του Αγιάσματος με ευλάβεια και πίστη, θεραπεύονται.

Ο ιερεύς Δημήτριος αφού έμεινε εκείνη τη μέρα στο Ναό, τον καθάρισε, έκανε αγιασμό και λειτούργησε το άλλο πρωί.

Μετά τη λειτουργία κατέβηκαν όλοι στη θάλασσα για να βρουν τίποτε για ψάρεμα. Εκεί είδαν τα συντρίμμια του πλοίου και τα δύο πτώματα των ασεβών ριγμένα από τα κύματα στη παραλία. Έφυγαν φοβισμένοι και συγκινημένοι από τα θαυμάσια, που είδαν και έζησαν και τα διηγήθηκαν παντού προς δόξαν Θεού.

Η παρουσία και τα θαύματα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ στον τόπο αυτό είναι στενά συνδεδεμένα και με την ιστορία, του Τιμίου Ήλου, που αναφέραμε παραπάνω, ο οποίος επίσης αποτελεί πηγή πολλής χάριτος και ιαμάτων σε αυτούς, που με πίστη και φόβο τον προσκυνούν.

Στους πρώτους χρόνους της δουλείας του Γένους μας από τους Τούρκους σε όλα τα Μοναστήρια είχαν επιβληθεί πολύ μεγάλοι φόροι, που ήταν πραγματική μάστιγα. Μεταξύ των άλλων και το Μοναστήρι του Φιλοθέου στο Άγιον Όρος είχε φθάσει σε μεγάλη οικονομική ανέχεια και στέρηση και αυτών των αναγκαίων. Έτσι αποφάσισαν να στείλουν μια συνοδεία από τρεις μοναχούς με επικεφαλής, τον σεβασμιότερο Ιερομόναχο Γαβριήλ, για συνδρομή στους ηγεμόνες της Βλαχίας, που πάντα βοηθούσαν πολύ το Άγιον Όρος.

Οι μοναχοί πήραν μαζί τους και τα σπουδαιότερα άγια κειμήλια της Μονής για ευλογία και προσκύνηση. Μεταξύ των άλλων ήταν και μέρος του Τιμίου Ήλου (δηλαδή του Καρφιού που μπήκε στο Δεξί Χέρι του Χριστού), δώρο του Αυτοκράτορα Νικηφόρου Βοτανιάτη – που το είχε αφιερώσει με Χρυσόβουλο στη Μονή – και μέρος του Αγίου Λειψάνου του Αγίου Παντελεήμονος.

Έτσι η συνοδεία των μοναχών με πλοίο έπλεαν για την Κωσταντινούπολη, όπου θα εφοδιάζονταν με Πατριαρχικά συστατικά Γράμματα για τους Ηγεμόνες των Παραδουνάβιων Χωρών και τους εκεί Αρχιερείς.

Μόλις όμως είχαν πλεύσει πέντε μίλια, ένας δυνατός άνεμος τους έσπρωξε προς τη Θάσο και με πολλή βία τους έφερε στην περιοχή του Αρχαγγέλου, που ήταν και μετόχι της Μονής Φιλοθέου, στη «Βαθιά Ποταμιά». Πολύ φοβισμένοι και ταλαιπωρημένοι έσυραν εκεί το πλοίο και ανέβηκαν στο Μετόχι τους  να αναπαυθούν λίγο, μέχρι να κοπάσει η θαλασσοταραχή. Μάλιστα άναψαν και φωτιά έξω από το Ναό και καθόντουσαν αμέριμνοι.

Εκείνη όμως τη νύχτα ήλθαν θαλασσοπειρατές, που λυμαίνονταν τις θάλασσες ληστεύοντας ή καταστρέφοντας ό,τι έβρισκαν μπροστά τους. Όταν είδαν το πλοίο αγκυροβολημένο έξω στην παραλία και πάνω ψηλά φωτιά, βγήκαν στη στεριά κι επιτέθηκαν στους μοναχούς και τους ναύτες. Κατα θεία οικονομία όμως, την ώρα, που τα άγρια εκείνα θηρία βασάνιζαν τους Μοναχούς και τους ζητούσαν χρήματα, πρόφτασε ένας από αυτούς και έκρυψε μέσα στον τοίχο της εκκλησίας το Κιβώτιο με τον Τίμιο Ήλο και το λείψανο του Αγίου Παντελεήμονος. Έτσι διασώθηκαν τα ιερά αυτά αντικείμενα από τα χέρια των πειρατών και από τη φωτιά που άφησαν πίσω τους, η οποία κατέκαψε την εκκλησία και τα γύρω κτήματα.

Η αποκάλυψή τους έγινε μετά από αρκετό καιρό ως εξής: Κάποιος Ιωάννης, ήταν για αρκετόν καιρό άρρωστος και δεν μπορούσε να βρει θεραπεία στη αρρώστια του. Ένα βράδυ είδε στον ύπνο του τον Αρχάγγελο Μιχαήλ, που τον παρακινούσε να πάει στο Αγίασμα στις «Γοναταίς» για να γίνει καλά. Σηκώθηκε λοιπόν, και διηγήθηκε στους δικούς του το όνειρο.

Αμέσως τον πήραν οι συγγενείς του και τον έφεραν στο Αγίασμα, όπου λούσθηκε και έγινε τελείως καλά. Από ευγνωμοσύνη και ευχαριστία για την θεραπεία του θέλησε να χτίσει πάλι τον ερειπωμένο Ναό. Έβαλε λοιπόν οικοδόμους, οι οποίοι προσπαθώντας να αποκαταστήσουν του τοίχους βρήκαν εντοιχισμένο το κιβώτιο με τα ιερά κειμήλια. Σκέφτηκαν μεταξύ τους, να το κρύψουν, γιατί είχε αξία η ασημένια θήκη και να δώσουν μόνο το άγιο λείψανο στο πνευματικό Θεωνά Φιλοθεϊτη, που έμενε τότε στο Μετόχι της Μονής Φιλοθέου στον Θεολόγο.

Τον Τίμιο Ήλο του Σωτήρος Χριστού μας, που ήταν μέσα σε ξύλινο Σταυρό, τον άφησαν πάνω σε μια αγριελιά, που ήταν δίπλα στην εκκλησία του Αρχαγγέλου. Έδωσαν δε το άγιο λείψανο του Αγίου Παντελεήμονος στον Φιλοθεϊτη Μοναχό και του είπαν ψέματα, ότι μόνο αυτό είχαν βρει. Κατά θεία και πάλι παραχώρηση, δαιμονίσθηκαν και από τον τρόμο τους για την δίκαιη τιμωρία, έδωσαν και την ασημένια θήκη. Ξέχασαν όμως τελείως, ότι είχαν αφήσει πάνω στην αγριελιά τον Σταυρό με τον Τίμιο Ήλο.

Κάποιος βοσκός, Γεώργιος, που είχε το μαντρί του στην περιοχή αυτή, κοντά στον Ναό, κάθε νύχτα έβλεπε ένα φως να λάμπει σαν άστρο. Πήγαινε την μέρα και δεν έβλεπε τίποτα. Μια νύχτα παίρνει και το παιδί του και πηγαίνουν μαζί στην αγριελιά και βλέποντας την λάμψη φοβήθηκαν και δεν ανέβηκαν πάνω στο δένδρο. Αμέσως έφυγαν για το χωριό του Θεολόγου και ανήγγειλαν το γεγονός στον πνευματικό Θεωνά.

Ο πνευματικός ο οποίος εγνώριζε τα πρόσφατα γεγονότα της σφαγής των μοναχών και της ανακαινίσεως του Ναού από τον Ιωάννη, κατάλαβε, ότι εκεί στην αγριελιά θα είχε απομείνει ο Σταυρός με τον Τίμιο Ήλο. Πράγματι ήρθε στο Ναό και βρήκε το Σταυρόμε τον τίμιο Ήλο πάνω στο δέντρο. Τον παρέλαβαν με μεγάλη ευλάβεια και τιμή και με λιτανεία τον έφερε στο χωριό του Θεολόγου, ενώ όλοι οι κάτοικοι βγήκαν έξω από το χωριό, να τον προϋπαντήσουν. Μετά τον κατέθεσαν στο Φιλοθεΐτικο Μετόχι του Θεολόγου. Πολλά δε θαύματα έγιναν τότε.

Όταν έμαθαν τα συμβάντα στη Μονή Φιλοθέου – η οποία τότε ήταν κοινόβιο – έγραψαν στον πνευματικό Θεωνά να πάρει τον Τίμιο Ήλο και να Τον επιστρέψει στη Μονή. Ο πνευματικός, σύμφωνα με την εντολή του ηγουμένου, τον πήγε στο Άγιον Όρος.

Τότε ο Αρχάγγελος φανερώθηκε στον Ηγούμενο στον ύπνο του και με ελεγκτικό και προστακτικό τρόπο του ζήτησε να στείλει τον Τίμιο Ήλο πίσω στην Θάσο. Εκείνος όμως δίσταζε και ανέβαλε να τον στείλει. Ξαναεμφανίστηκε ο Αρχάγγελος με φοβερότερο τρόπο πάλι στον ύπνο το, προστάζοντας, να τον στείλει πίσω στην Θάσο και να μην τον εμποδίσει ή ζητήσει ποτέ να τον επιστρέψουν, απειλώντας ότι αν δεν υπακούσει, θα τον πάρει μόνος του. Κι έτσι ακριβώς και έγινε.

Μετά από τις τόσες πιέσεις, πηγαίνοντας ο Ηγούμενος στο Σκευοφυλάκιο για να τον πάρει, με έκπληξή του δεν τον βρήκε εκεί. Κατάλαβε αμέσως ότι ο Αρχάγγελος, σύμφωνα με το όνειρο, θα τον είχε πάρει με θαυματουργικό τρόπο στη Θάσο και έστειλε τον πνευματικό Θεωνά προς αναζήτηση του.

Ακριβώς εκείνες τις μέρες ο βοσκός ξαναείδε και μάλιστα λαμπρότερο το φως στην αγριελιά και ειδοποίησε τον Φιλοθεΐτη Μοναχό να έρθει να δει τι συμβαίνει. Ήλθε ο Θεωνάς με μεγάλη συνοδεία και βρήκε τον Σταυρό με τον τίμιο Ήλο. Τον παρέλαβε με πολλή ευλάβεια και με μεγάλη λιτανεία τον έφερε στο Μετόχι της Μονής στο Θεολόγο, όπως και μετά την πρώτη εύρεση. Ήταν δε τότε – που έγινε η δεύτερη εύρεση του Τιμίου Ήλου με τη μεταφορά Του από τον ίδιο τον Αρχάγγελο στη Θάσο – η Δευτέρα της Διακαινησίμου μετά το Πάσχα. Έτσι αποφασίστηκε να γιορτάζεται πανηγυρικά ο Αρχιστράτηγος Μιχαήλ μαζί με τον Τίμιο Ήλο την Τρίτη της Διακαινησίμου.

Από τότε προς ανάμνηση του Θαύματος, έρχονταν κάθε χρόνο οι Θεολογίτες με λιτανεία φέρνοντας τον Τίμιο Ήλο με την Εικόνα του Αρχαγγέλου, αγρυπνούν αποβραδίς και το πρωί της Τρίτης της Διακαινησίμου γίνεται η Θεία Λειτουργία πανηγυρικά. Με λιτανεία δε πάλι τα επέστρεφαν στο Μετόχι του Θεολόγου. Εκεί φυλάγονταν για αρκετά χρόνια, μέχρις ότου ιδρύθηκε η Μονή του Αρχαγγέλου και φυλάσσονται τώρα συνεχώς εδώ.

Λίγο καιρό μετά τη δεύτερη εύρεση, κάποιος ιερεύς Αναστάσιος, από βουλγαρικό χωριό, ήταν άρρωστος βαριά και όταν επικαλέσθηκε τη δύναμη του Τιμίου Ήλου έγινε αμέσως καλά.

Από βαθιά ευγνωμοσύνη για την θεραπεία του και για να μείνει ανεξάλειπτη η ενθύμηση του θαύματος, που του έγινε, έφτιαξε την εικόνα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ μέσα σε εξαπτέρυγο ασημένιο και το κομμάτι το Τιμίου Ήλου το έβαλε μέσα μαζί με το Σταυρό, για να είναι φυλακτήριο όλων των Ορθοδόξων Χριστιανών. Έτσι διασώζεται μέχρι σήμερα.

Βλέπουμε λοιπόν από όλα τα παραπάνω ότι, κατά θεία απόρρητη οικονομία, μέσα στην τόσο κρίσιμη εποχή μας, από μια ιδιαίτερη εύνοια και πρόνοια για το νησί της Θάσου, ο Πανάγιος Θεός μας ο «Μόνος ποιών θαυμάσια», μας χάρισε ένα μεγάλο φίλο, βοηθό και υπέρμαχο, τον Παμμέγιστο Ταξίαρχο των Αγγέλων Μιχαήλ. «Ο Δημιουργός Θεός τον έταξε Προϊστάμενο του τόπου της Θάσου, οικονομούντα και βοηθούντα μας», κατά τον Άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό.

Τα θαύματα του ήταν και είναι άπειρα. Ακούει και βοηθεί ταχέως, όποιον Τον επικαλεσθεί με πίστη και αγάπη. Παρουσιάζεται στους περισσότερους ολοζώντανος με στρατιωτική στολή και εκπληρώνει κατά το ψυχικό συμφέρον τις επιθυμίες τους ή θεραπεύει ανίατες αρρώστιες ή ακόμη επιπλήττει και ελέγχει για να επαναφέρει στο δρόμο της μετάνοιας και της σωτηρίας.

Για τη Θάσο και ιδιαίτερα για το χωριό του Θεολόγου είναι ο Προστάτης και ο άμισθος Ιατρός των πιστών μαζί με τον Τίμιο Ήλο. Σε όλες τις δυσκολίες τους σε Αυτόν καταφεύγουν. Είναι αξιοσημείωτο, ότι ακόμη και όταν τα παιδιά τους φεύγουν για να υπηρετήσουν τη θητεία τους στο στρατό, κάνουν πρώτα αγιασμό με το κειμήλιο και με αυτήν την ευλογία ξεκινούν.

Όταν λένε τη λέξη «Άγιος» ή «Μιχαήλ Αρχάγγελος « εννοούν τον Τίμιο Ήλο μαζί με τον Αρχάγγελο, που εικονίζεται πάνω στο εξαπτέρυγο. Στη συνείδηση τους αυτές οι δύο έννοιες είναι ταυτισμένες απόλυτα και για αυτούς σημαίνουν το ίδιο πράγμα: Μια βαθιά, απλή και ανόθευτη πίστη στον Αρχάγγελο, που τους χάρισε την ευλογία του Τιμίου Ήλου του Χριστού μας πάνω στο Νησί (Από τη σελίδα Μονή Αγίου Αρχαγγέλου Θάσου στο fb).