Εξόδια...

Παρακολούθησα την εξόδιο ακολουθία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.

Το τροπάριο που λέει "Άρα τις εστί, βασιλεύς ή στρατιώτης, ή πλούσιος ή πένης, ή δίκαιος ή αμαρτωλός" ήταν πολύ ταιριαστό. 

Ευτυχώς η εκκλησία έχει για όλους την ίδια ακολουθία, τα ίδια λόγια. Όλοι μπροστά στο θάνατο είναι σε ίση μοίρα.

Θα προτιμούσα να έλεγε και δυο λόγια πιο πνευματικά κάποιος μη πολιτικός! Νομίζω πως θα άξιζε να τονισθεί εκείνη την ώρα και ενώπιον τόσων πολιτικών ανδρών η ματαιότης αυτού του βίου και το εφήμερον της ανθρώπινης δόξας.

"Ποία δόξα έστηκεν επί γης αμετάθετος;...

πάντα σκιάς ασθενέστερα, πάντα ονείρων απατηλότερα,

μία ροπή και ταύτα πάντα θάνατος διαδέχεται...

πού εστίν η του κόσμου προσπάθεια, πού εστίν η των προσκαίρων φαντασία...

πού εστίν ο χρυσός και ο άργυρος

πού εστίν των ικετών η πλημμύρα και ο θόρυβος...

πάντα κόνις, πάντα τέφρα και σκιά...

Κύριε αξίωσον των αιωνίων αγαθών τον μεταστάντα!

Εν τω φωτί του προσώπου σου και τω γλυκασμώ της σης ωραιότητος, ον εξελέξω ανάπαυσον ως φιλάνθρωπος!"

Το πιο σπουδαίο μάθημα ζωής η νεκρώσιμη ακολουθία!

Ήταν σήμερα μια καλή ευκαιρία να συνειδητοποιήσουν οι πολιτικοί μας σε ποια βάση πρέπει να τοποθετηθούν και να πολιτευθούν.

Όσο για τον εκλιπόντα με ανέπαυσε η πληροφορία πως απόψε στα Χανιά θα γίνει ολονύχτια αγρυπνία! Πέρα από τα επαινετικά λόγια τα οποία εκ των υστέρων - αφού εν ζωή είτε τον πολέμησαν είτε περιφρόνησαν τον τίμιο και καθαρό και ενωτικό και όντως προφητικό του λόγο - σωρηδόν του προσέφεραν πολιτικοί και δημοσιογράφοι, αυτό που από δω και πέρα χρειάζεται ο Κωνσταντίνος και πας εκ του ματαίου τούτου βίου αναχωρών είναι οι προσευχές του πληρώματος της εκκλησίας!

Καλόν Παράδεισο, Κωνσταντίνε!

Αυτοπροαίρετοι μελλοθάνατοι!

29η  Μαΐου
Η αποφράδα ημέρα ξημερώνει...
Από τη νύχτα ξεκινούν οι επιθέσεις των Οθωμανών...
Ένα ποτάμι, μια οργισμένη θάλασσα, ο συρφετός των επιτιθεμένων...
τους έχουν τάξει λάφυρα κι αμόλυντες παρθένες...
Στα τείχη τα χιλιομπαλωμένα, οι λιγοστοί υπερασπιστές
σχωρέθηκαν, κοινώνησαν και μες στις λίστες του θανάτου
τα ονόματά τους καταχώρισαν!
Κι ο βασιλεύς αφού τα περιδιάβηκε,
αφού όλους χαιρέτησε κι αποχαιρέτησε,
πήρε κι αυτός θέση πολεμιστή και μελλοθάνατου!
Δυο μέρες πριν είχε απαντήσει στην απαίτηση παράδοσης της λατρεμένης Πόλης:
"Το την Πόλιν σοι δούναι, ούτ' εμόν, ούτ' άλλου τινός των κατοικούντων εν αυτή.
Κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών".
Την ζωή και την πόλη τους τις έχουν καταθέσει στα χέρια του Θεού!
Αυτοπροαιρέτως!
Είναι αυτοπροαίρετοι μελλοθάνατοι!
Μια ελπίδα απομένει, μικρή, μικρούτσικη!
Η ελπίδα για της Παναγιάς το θαύμα!
Μα η Παναγιά έσφιξε την καρδιά της και δεν ανταποκρίθηκε
στων πολιορκημένων τις παρακλήσεις και τις οιμωγές!
..................................................................................................
Ξημέρωσε η 29η του Μαγιού!
Άνοιξη μυροβόλα και ολάνθιστη!
Κι οι γκιουλμπαξέδες, σαν πίνακες πανέμορφοι ζωγραφικής,
έγιναν το ντεκόρ της απερίγραπτης σφαγής και φρίκης!
Η Πόλις εάλω! Από τους Οθωμανούς,
από τον αλαζόνα νεαρό Μωάμεθ,
που τ' όνομά του σφράγισε της ιστορίας τα κατάστιχα!
Η Πόλις εάλω! Κι οι μελλοθάνατοι, σφάγια αυτοπροαίρετα
για τις μονές του ουρανού ταξίδεψαν γοργά κι ανάλαφρα!
Ας είναι η μνήμη τους αιώνια!
«Στέφανος αδαμάντινος εν ουρανοίς εναπόκειται αυτοίς
και μνήμη αιώνιος και άξιος εν τω κόσμω έσεται.
Υπέρ της πίστεως γαρ και ευσεβείας,
υπέρ της πατρίδος,
υπέρ του βασιλέως ως χριστού κυρίου,
υπέρ συγγενών και φίλων
προετίμησαν μάλλον αποθανείν ή ζην.
Και της εκλαμπροτάτης και περιφήμου ταύτης πόλεως και πατρίδος
και βασιλευούσης των πόλεων πασών
άχρι θανάτου υπερησπίσαντο".

Μέγας και Άγιος;

Για την Αγία Ελένη μόνο με άπειρο σεβασμό μπορεί να μιλήσει ή να γράψει κανείς. Κανένα σημείο του βίου της δεν είναι σκοτεινό και αμφισβητήσιμο. Αξίζει να αναφερθούν: η αξιοπρεπής ήσυχη απόσυρσή της μετά το διαζύγιο και την απομάκρυνσή της από τον Κωνστάντιο τον Χλωρό ο οποίος παντρεύθηκε για πολιτικούς λόγους τη Θεοδώρα, η συνετή φροντίδα για την διαπαιδαγώγηση του υιού της Κωνσταντίνου, η ανέγερση δεκάδων ιστορικών χριστιανικών ναών και το κυριότερο το ότι«μὲ μέγαν κόπον καὶ πολλὴν ἔξοδον καὶ φοβερίσματα ηὗρεν τὸν τίμιον σταυρὸν καὶ τοὺς ἄλλους δύο σταυροὺς τῶν ληστῶν» το 326μ.Χ.

Για τον Άγιο και Μέγα Κωνσταντίνο  όμως η ιστορία έχει γράψει "κι έτσι κι αλλιώς"!!!!
Ευσέβιος, Λακτάντιος ή Ζώσιμος; Ο πρώτος είναι σύγχρονός του Χριστιανός επίσκοπος και φίλος του. Ο δεύτερος φίλος του δολοφονημένου γιου του Κρίσπου. Ο τρίτος φανατικός ειδωλολάτρης και αρκετά μεταγενέστερος.
Φυσικά δεν θα λύσουμε εμείς τις ιστορικές διχογνωμίες.
Αλλά μπορούμε να εστιάσουμε σε κάποια αδιαφιλονίκητα σημεία:
Ως προς την αμφισβητούμενη αγιότητα:
1."Την κλήσιν ουκ εξ ανθρώπων, αλλ' ως ο Παύλος εκ Θεού εδέξατο". Είναι ένα σκεύος εκλογής του Θεού. Κάτι θα είδε ο Θεός στην καρδιά του. Ο Θεός "προέγνω και προώρισεν".
2.Υπέγραψε το Διάταγμα της ανεξιθρησκείας. Πρέπει να πάμε σ' εκείνη την εποχή των διωγμών και των εκατομμυρίων βασανισθέντων μαρτύρων για να καταλάβουμε την αξία αυτού του αυτοκρατορικού διατάγματος.
3.Συγκάλεσε την Α΄Οικουμενική Σύνοδο κατά προτροπήν του Οσίου Επισκόπου Κορδούης. Δηλαδή απεκδύθηκε την απόλυτη εξουσία που του παρείχε το αυτοκρατορικό του αξίωμα να έχει άποψη και απόφαση για κάθε ζήτημα που ανέκυπτε στην αυτοκρατορία. Κατά την έναρξή της με πολύ σεμνό και ταπεινό ύφος απευθύνεται στους επισκόπους που συνήλθαν στη Νίκαια, οι περισσότεροι των οποίων έφεραν επάνω τους τα στίγματα του μαρτυρίου τους. Οι διωγμοί ήταν μόλις πίσω τους. «Πολλοί δε των εκείσε συνδεδραμηκότων επισκόπων, ομολογηταί της πίστεως ετύγχανον, εν τοις διωγμοίς ακρωτηριασθέντες υπό των ασεβών και ανόμων βασιλέων, και των μεν τα νεύρα των ποδών, των δε οι οφθαλμοί, και ετέρων άλλα μέλη του σώματος αποτετμημένα ετύγχανον, υπέρ της εις Χριστόν αυτόν πίστεως και ομολογίας και δημοσίας ενστάσεως". Καθώς τους χαιρετούσε έναν-έναν προσερχόμενους ο Αυτοκράτορας έσκυβε και φιλούσε τα πληγωμένα τους μέρη.
4. Ανέτρεψε την πορεία της ιστορίας, με τις θρησκευτικές και αστικές αλλαγές τις οποίες επέφερε. Μια απ' αυτές ήταν η απελευθέρωση, η δυνατότητα που έδωσε στους δούλους να γίνουν απελεύθεροι. Δεν καταργεί τη δουλεία, ίσως δεν ήταν δυνατόν να καταργηθεί, αλλά όπως ο απόστολος Παύλος με την προς Φιλήμονα επιστολή, αλλάζει το περιεχόμενο της δουλείας. Γίνεται αδελφός ο δούλος. Γίνεται συνεργάτης.
5.Το τέλος του είναι μια μαρτυρία πίστεως και αγιότητος. Ο Άγιος, κατά τον Απρίλιο του 337 μ.Χ., αισθάνεται τα πρώτα σοβαρά συμπτώματα κάποιας ασθένειας. Οι πηγές μάς πληροφορούν πως ο Μέγας Κωνσταντίνος κατέφυγε σε ιαματικά λουτρά. Βλέποντας όμως την υγεία του να επιδεινώνεται θεώρησε σκόπιμο να μεταβεί στην πόλη Ελενόπολη της Βιθυνίας, η οποία είχε ονομασθεί έτσι  προς τιμήν της αγίας μητέρας του. Εκεί παρέμεινε στο ναό των Μαρτύρων, όπου ανέπεμπε ικετήριες ευχές και λιτανείες προς τον Θεό. Ο Μέγας Κωνσταντίνος αντιλαμβάνεται πως η επίγεια ζωή του πλησιάζει στο τέλος της. Η μνήμη του θανάτου καλλιεργείται στην καρδιά του και τον οδηγεί στο μυστήριο της μετάνοιας και του βαπτίσματος. Μετά από αυτά καταφεύγει σε κάποιο προάστιο της Νικομήδειας, συγκαλεί τους Επισκόπους και τους απευθύνει τον εξής λόγο: «Αυτός ήταν ο καιρός που προσδοκούσα από παλιά και διψούσα και ευχόμουν να καταξιωθώ της εν Θεώ σωτηρίας. Ήλθε η ώρα να απολαύσουμε και εμείς την αθανατοποιό σφραγίδα, ήλθε η ώρα να συμμετάσχουμε στο σωτήριο σφράγισμα, πράγμα που κάποτε επιθυμούσα να κάνω στα ρείθρα του Ιορδάνου, στα οποία, όπως παραδίδεται, ο Σωτήρας μας έλαβε το βάπτισμα εις ημέτερον τύπον. Ο Θεός όμως, που γνωρίζει το συμφέρον, μας αξιώνει να λάβουμε το βάπτισμα εδώ. Ας μην υπάρχει λοιπόν καμία αμφιβολία. Γιατί και εάν ακόμη είναι θέλημα του Κυρίου της ζωής και του θανάτου να συνεχισθεί η επίγεια ζωή μας και να συνυπάρχω με το λαό του Θεού, θα πλαισιώσω τη ζωή μου με όλους εκείνους τους κανόνες που αρμόζουν στον Θεό».
Μετά το βάπτισμα ο Άγιος Κωνσταντίνος δεν ξαναφόρεσε τον αυτοκρατορικό χιτώνα, αλλά παρέμεινε ενδεδυμένος με το λευκό ένδυμα του βαπτίσματος, μέχρι την ημέρα της κοιμήσεώς του το 337 μ.Χ. Ήταν η ημέρα εορτασμού της Πεντηκοστής, γράφει ο ιστορικός Ευσέβιος.
Είναι χαρακτηριστικός ο τρόπος με τον οποίο περιγράφει ο Ευσέβιος τα γεγονότα, τα οποία ακολούθησαν την κοίμηση του Αγίου. Όλοι οι σωματοφύλακες του αυτοκράτορα, αφού έσχισαν τα ρούχα τους και έπεσαν στο έδαφος, έκλαιγαν και φώναζαν δυνατά, σαν να μην έχαναν το βασιλέα τους, αλλά τον πατέρα τους. Οι ταξίαρχοι και οι λοχαγοί έκλαιγαν τον ευεργέτη τους. Οι δήμοι ήσαν λυπημένοι και κάθε κάτοικος της Κωνσταντινουπόλεως πενθούσε, σαν να έχανε το κοινό αγαθό.
Αφού οι στρατιωτικοί τοποθέτησαν το σκήνωμα του Αγίου σε χρυσή λάρνακα, το μετέφεραν στην Κωνσταντινούπολη και το εναπέθεσαν σε βάθρο στον βασιλικό οίκο. Το ιερό λείψανό του ενταφιάσθηκε στο ναό των Αγίων Αποστόλων και σύμφωνα με πολλές μαρτυρίες η λάρνακά του έβρυε ιάματα.
Ακόμα κι αν τα εγκλήματα για τα οποία τον κατηγορούν τα είχε διαπράξει (δολοφονίες του γιου του Κρίσπου και της συζύγου Φαύστας στις οποίες όμως σφοδρά αμφισβητείται η συμμετοχή του και άλλες ίσως που η εποχή και οι δολοπλοκίες μιας αυτοκρατορικής αυλής καθιστούσαν "αναγκαίες") το Μυστήριο του Βαπτίσματος τα πάντα καθαίρει και αναγεννά τον εις αυτό προσερχόμενον.
Ως προς την προσωνυμία Μέγας, και μόνο η μεταφορά της πρωτεύουσάς του στο Βυζάντιο και η ίδρυση της Νέας Πόλεως θα μπορούσε να την δικαιολογήσει. Η μετέπειτα δόξα και το μεγαλείο αυτής της πόλης που συνδέθηκε τόσο άρρηκτα με το όνομά του αρκούν για να επονομασθεί ο ιδρυτής της Μέγας.
Αλλά μπορούμε να προσθέσουμε και πως δεν ηττήθηκε ποτέ ούτε εσωτερικά, ούτε εξωτερικά. Κατήργησε το σώμα των πραιτοριανών, που είχαν φτάσει στο σημείο να θεωρούνται οι κύριοι των αυτοκρατόρων, κατήργησε την ποινή του σταυρικού θανάτου, ανανέωσε το οικογενειακό δίκαιο, καταδίκασε τη μοιχεία , με νόμους ανύψωσε τη θέση της μητέρας, προστάτεψε την οικογένεια και τα παιδιά απ' την κατάχρηση της πατρικής εξουσίας και τα κορίτσια απ' την απαγωγή. Ρύθμισε τα ζητήματα διαζυγίου, κληρονομίας, προίκας, κοκ.  Με νόμο τιμωρούσε εκείνους που προξενούσαν τον θάνατο των σκλάβων και περιόρισε τη βία και τη σωματική τιμωρία. Μάλιστα κάτι σημαντικότατο για τον 4ο αιώνα: απαγόρευσε τον στιγματισμό στα πρόσωπα των σκλάβων. Με εξαιρετική πολιτική ικανότητα αλλά και ανύστακτη έγνοια επέφερε την ειρήνευση μέσα στην τεράστια αυτοκρατορία του.
Ας μην έχουμε αμφιβολία πως είναι και Μέγας και Άγιος!

*Η πηγή μου κυρίως εδώ!

Μαντινάδες για τα εγγόνια !

Για τον Νικόλα


Ο ήλιος όταν πρωτοβγεί, φωτίζει όλη την πλάση
κι εσύ όταν γεννήθηκες, εστήσαμε γιορτάσι.

Ο βασιλιάς των λουλουδιών λένε πως είν' ο κρίνος,
μπρος τη δική σου ομορφιά, μαραίνεται και κείνος!

Άγγελος το ζωγράφισε το καμαρόφρυδό σου,
κι έσταξ΄ η πένα κι έκαμε ελιά στο μάγουλό σου!


Για τη Δαναΐτσα

Με ποιο λουλούδι, με ποιο ανθό, εσένα να συγκρίνω,
όποιο κι αν βάλω δίπλα σου, είσαι καλλιά από 'κείνο!

Ο ήλιος όταν πρωτοβγεί, ντρέπεται να προβάλει,
γιατί τον εθαμπώνουνε τα όμορφά σου κάλλη!

Τέσσερα προτερήματα, έχει όλο σου το σώμα,
μάτια και φρύδια και μαλλιά και δαχτυλίδι στόμα!

Για τον Αλέξη

Όμορφο σαν την άνοιξη, είναι το πρόσωπό σου,
και σαν ηλιοβασίλεμα κάθε χαμόγελό σου!

Απ' όλα τ' άστρα τ' ουρανού, ένα 'ναι που σου μοιάζει,
που βγαίνει τα μεσάνυχτα, κι όλα τα σκοτεινιάζει!

Στον ουρανό υπάρχουνε εκατομμύρια άστρα,
μα δυο υπάρχουνε στη γη, κι είναι τα δυο σου μάτια!

Για τον Κωνσταντίνο

Σαν το φεγγάρι λαμπερό είναι το πρόσωπό σου,
και γλυκοχάραμα τσ' αυγής, κάθε χαμόγελό σου!

Όλα τ' αστέρια τ' ουρανού ν' αποτελέσουν ένα,
δεν αντιπροσωπεύουνε ένα δικό σου βλέμμα!

Φαντάστηκα τον ουρανό μ' αστέρι δίχως ένα,
μα δεν μπορώ να φανταστώ, ζωή χωρίς εσένα!


Από το όμορφο blog της Γιαγιάς Καλλιρόης έκανα μια μικρή "κλοπή".
Ας με συγχωρέσει που προσάρμοσα τις μαντινάδες της στα δικά μου εγγονάκια!
εδώ τις βρήκα!!!

Παροιμίες

Βρήκα κάπου γιαπωνέζικες παροιμίες. Αντέγραψα μερικές πολύ -πολύ σοφές!!!!!

"Αν οι γονείς δουλεύουν, ενώ τα παιδιά τους καλοπερνούν, τότε τα εγγόνια τους θα καταλήξουν σίγουρα ζητιάνοι".

"Ένας σύζυγος και μια σύζυγος είναι σαν το χέρι και το μάτι. Όταν το χέρι πληγώνεται το μάτι κλαίει, και όταν το μάτι κλαίει το χέρι σκουπίζει τα δάκρυα…"

"Ο ήλιος δεν γνωρίζει ποιος έχει δίκαιο και ποιος άδικο. Φωτίζει χωρίς σκοπιμότητα και τους ζεσταίνει όλους". 

"Το κρύο τσάι και το κρύο ρύζι υποφέρονται, αυτό που δεν υποφέρεται είναι το κρύο βλέμμα και τα σκληρά λόγια".

Εκδρομή στην Αρναία

Όμορφο Σάββατο με φίλους αγαπημένους σε μια εκδρομή στην Αρναία. 

Η διαδρομή σύντομη και πολύ ευχάριστη. 

Μας ενθουσίασαν τα παλιά αγαπημένα τραγούδια των Ομάδων (ΧΜΟ) σε ενορχήστρωση Βασίλη Χατζηνικολάου. Θυμηθήκαμε τα μικράτα και τα νιάτα μας οι περισσότεροι!

Η φύση καταπράσινη και ηλιόλουστη! Ούτε καταλάβαμε για πότε φτάσαμε στο Πάρκο του Αριστοτέλη για τον βίο και το έργο του οποίου ακούσαμε βέβαια τα σχετικά.

Σημειώνω τρία ωραία ρητά του τα οποία έγιναν και αφορμή διασκεδαστικών σχολίων: 

"Για να γίνει κανείς ικανός σ' οποιοδήποτε επάγγελμα τρία πράγματα χρειάζονται: φύση, μελέτη και πρακτική εξάσκηση.

Δεν ταιριάζει στη γυναίκα να είναι πολύ γενναία ή πολύ εύγλωττη.

Η αποστολή του άντρα είναι να κερδίζει και της γυναίκας να αποταμιεύει". (λάθος!!! να ξοδεύει)

Η θέα της χερσονήσου του Άθω από το Πάρκο του Αριστοτέλη

ήταν απερίγραπτης καθαρότητας και ομορφιάς

Στα πόδια του πολύ μεγάλου

κάποιοι δικοί μας αγαπημένοι φίλοι!

Οι οφθαλμαπάτες!!!

Και λίγη μουσική από το πεντάχορδο!!!

Το "Ξενία" μας πρόσφερε  πλην του καφέ και καταπληκτική θέα των Σταγείρων, του κόλπου της Ιερισσού και του μεγάλου Ακρωτηρίου "Αράπης" και του Άθωνα στο βάθος.

Στις 12 ακριβώς ήμασταν στην Αρναία, στο κεφαλοχώρι της ορεινής Χαλκιδικής. Πρώτη μας στάση η επίσκεψη στο ναό του Αγίου Στεφάνου, του οποίου η πρόσφατη ιστορία είναι πολύ ενδιαφέρουσα και θαυμαστή!

 Απέναντι από τον Άγιο Στέφανο μας καλωσορίζει ένα πανέμορφο παραδοσιακό διατηρητέο αρχοντικό!

Το μητροπολιτικό μέγαρο

Ο παμμέγιστος ναός του Αγίου Στεφάνου!

Το εσωτερικό του ναού εντυπωσιακό

Ο κ.Παντελής Ζωγράφος μας εξιστόρησε με κάθε λεπτομέρεια όσα συνέβησαν κατά την πυρκαγιά του ναού το 2005 και κατά την ανέγερσή του στον εκπληκτικό χρόνο του ενός μόνον έτους!

Ο επιτάφιος του ναού κεντημένος με πέρλες!

Αληθινό αριστούργημα!

Η βελούδινη κουρτίνα του ιερού Βήματος

επίσης αριστοτεχνικά κεντημένη

Βρήκα στο internet αυτή τη φωτογραφία του ναού αμέσως μετά την πυρκαγιά.

Για τους κίονες αριστερά σημειώνεται ως υστερόγραφο μια θαυμαστή ιστορία*.

Μετά το ναό ανηφορίσαμε προς την όμορφη γειτονιά με τα παραδοσιακά σπίτια

και επισκεφθήκαμε τα δύο Μουσεία, 

Στα παράθυρα όλων των σπιτιών καμάρωναν τα κοφτά και τα πλεχτά κουρτινάκια!

Νοικοκυροχώρι!

Το Λαογραφικό Μουσείο στεγάζεται στο αρχοντικό του γιατρού

Μας ξενάγησε η εξαίρετη κ.Παπαγεωργίου, φοιτήτρια του συνεκδρομέως μας κ. Σωτηρούδη.

Αυθεντική φορεσιά με τη φουστανέλα!

 Το Μουσείο Υφαντικής κέρδισε τις εντυπώσεις

Η Αρναία έχει εξαιρετική υφαντική παράδοση.

Οι κοπέλες ύφαιναν εκτός από την προίκα τους και για να βιοπορισθούν.

Οι εικόνες μιλούν νομίζω!!!!

1934  Ελληνική Λεβεντιά

Για μεσημεριανό φαγητό στην Αγία Παρασκευή, το εξοχικό άλσος της Αρναίας,

στον Μπακατσιάνο. Άψογος!!!

Εσπερινός της Κυριακής του Παραλύτου  στον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό, 

το μοναστηράκι της Αρναίας,

όπου μας περίμεναν κι άλλοι φίλοι.

Ο Άγιος Κοσμάς πέρασε από την Αρναία και εκήρυξε 

και στα χρόνια της κατοχής με θαυμαστό τρόπο ευεργέτησε τους Αρνιώτες,

 οι οποίοι πολύ τον ευλαβούνται.

Στις 23 Ιουλίου του 1943, την ημέρα που οι Βούλγαροι έμπαιναν στη Χαλκιδική, ο Άγιος Κοσμάς εμφανίστηκε στη Σουσάννα Τρικκαλιώτου, κάτοικο της Αρναίας, και της είπε: "Μη φοβάσθε, θα σας φυλάξω, δεν θα πάθετε τίποτα". Πράγματι κατά τη βουλγαροκρατία παρόλο που τα γύρω βουνά ήταν γεμάτα αντάρτες και δυο φορές οι Βούλγαροι μάζεψαν τους άντρες του χωριού με σκοπό να τους εκτελέσουν για αντίποινα στη δράση των ανταρτικών ομάδων, με τρόπο που μόνο με την θαυμαστή επέμβαση του Αγίου μπορεί να ερμηνευθεί, η εκτέλεση ματαιώθηκε την τελευταία στιγμή. Κανένας Αρνιώτης δεν χτυπήθηκε από Βούλγαρο.

*Το βράδυ της 5ης Σεπτεμβρίου του 2005 μια μεγάλη πυρκαγιά ξέσπασε στο εσωτερικό του ναού και τον κατέστρεψε σχεδόν ολοκληρωτικά. Η αιτία της παραμένει άγνωστη μέχρι σήμερα και άφησε πίσω της άθικτη μόνο την πετρόκτιστη τοιχοποιία. Η στέγη κατέρρευσε. Οτιδήποτε βρισκόταν εντός του ναού -οι εικόνες, τα βιβλία, κειμήλια και αντικείμενα ανεκτίμητης ιστορικής και καλλιτεχνικής αξίας, το μοναδικής τεχνοτροπίας επαργυρωμένο και επιχρυσωμένο ξύλινο τέμπλο, ο περίτεχνος ξυλόγλυπτος δεσποτικός θρόνος-, μετατράπηκαν σε στάχτες.
Αμέσως, το Υπουργείο Πολιτισμού μέσω της 10ης Εφορείας Βυζαντινών Αρχαιοτήτων, στην δικαιοδοσία της οποίας εμπίπτει ο ναός, με τη συνεργασία των εκκλησιαστικών αρχών και των τοπικών φορέων, αλλά και με την πλήρη συμπαράσταση των πολιτών της Αρναίας και της ευρύτερης περιοχής, ξεκίνησε το ηράκλειο έργο της αποκατάστασης.
Κατά τη διάρκεια των εργασιών ανακατασκευής και ανακαίνισης, στο εσωτερικό του ναού διαπιστώθηκε η ύπαρξη τριών παλαιότερων κτιρίων: μίας μεγάλης τρίκλιτης παλαιοχριστιανικής βασιλικής που χρονολογείται γύρω στο 400, ενός μικρού μονόχωρου βυζαντινού ναού του 10ου -11ου αιώνα κι ενός μεγάλου ορθογώνιου μεταβυζαντινού οικοδομήματος χωρίς κόγχη του 16ου -17ου αιώνα. Συγχρόνως, ήρθαν στο φως πολυάριθμα ευρήματα από την παλαιοχριστιανική εποχή έως και την περίοδο της τουρκοκρατίας: πήλινα, μαρμάρινα, γυάλινα και μεταλλικά αντικείμενα, κονιάματα και τοιχογραφίες.
Aνακαλύφθηκαν, επίσης, δεκαπέντε ταφές, κάποιες από τις οποίες ανάγονται στην παλαιοχριστιανική εποχή και άλλες στον 16ο αιώνα μ.Χ. Έτσι, λόγω των εργασιών ανακατασκευής του καμένου κτιρίου και χάρη στις συστηματικές ανασκαφικές έρευνες της 10ης Εφορείας Βυζαντινών Αρχαιοτήτων ,ανακαλύφθηκε μία σημαντικότατη πτυχή της ιστορίας της περιοχής: Η αδιάλειπτη, δηλαδή, ανθρώπινη παρουσία και δραστηριότητα στην Αρναία, και ειδικότερα στη θέση όπου σήμερα υψώνεται ο ναός του Αγίου Στεφάνου.
Μετά το πέρας των αναστηλωτικών εργασιών και της ανασκαφικής έρευνας σειρά είχε η προστασία και η συντήρηση των ευρημάτων. Παράλληλα, ο αρχαιολογικός χώρος διαμορφώθηκε ώστε να αναδειχθεί η θαμμένη ιστορία του τόπου. Στο ανακαινισμένο δάπεδο του ναού τοποθετήθηκαν ειδικά διαφανή «πάνελ», πάνω στα οποία οι επισκέπτες μπορούν να σταθούν, να περπατήσουν ή να εκκλησιαστούν, παρατηρώντας συγχρόνως φωτισμένο και ειδικά διαμορφωμένο τον αρχαιολογικό χώρο και τα ευρήματα που ανακαλύφθηκαν κάτω από το ναό.

Οι δρύινοι κίονες του ναού επειδή ήταν καλυμμένοι με σοβά δεν κάηκαν. Όταν όμως έγιναν τομές στο δάπεδο για να διαπιστωθεί η αντοχή τους, διαπιστώθηκε ότι όλοι είχαν αποσαθρωθεί στη βάση τους επειδή είχαν πακτωθεί μέσα στο τσιμέντο που είχε στρωθεί στο ναό πριν κάποια χρόνια όταν είχε επιστρωθεί το δάπεδο. Ήταν ζήτημα χρόνου ή κάποιου έκτακτου συμβάντος, π.χ. ενός σεισμού, να κατακρημνισθούν οι κίονες και όλη η οροφή του ναού με απρόβλεπτες συνέπειες ακόμη και για ανθρώπινες ζωές. Η πυρκαγιά ίσως να ήταν μια σωτήρια επέμβαση του Θεού.

Νεομάρτυς Αχμέτ

Πάντων μεγίστη πίστις Iησού πέλει,
Άχμεδ βοήσας πάμμεγα στέφος δέχη.

Είναι πράγματι αξιοθαύμαστοι οι δρόμοι του Θεού! Δηλαδή οι τρόποι της σωτηρίας μας!

Ο Αχμέτ ήταν Τούρκος! Από κάποιον ρωσοτουρκικό πόλεμο βρέθηκε να έχει δυο σκλάβες, Χριστιανές Ρωσίδες. Την πιο ηλικιωμένη είχε ως υπηρέτρια και την νεώτερη ως σύζυγό του. Τις επέτρεπε ωστόσο να πηγαίνουν στην εκκλησία των Χριστιανών. 

Ο Αχμέτ παρατήρησε ότι όταν η γυναίκα του γύριζε από την εκκλησία το στόμα της ευωδίαζε.

"Μα τι τρως εκεί πού πας και μοσχοβολάει η ανάσα σου;" τη ρωτούσε επανειλημμένα.

"Ο ιερέας μας δίνει αντίδωρο, δηλαδή ένα κομματάκι ψωμί ευλογημένο. Μερικές φορές πίνω και νερό ευλογημένο που οι Χριστιανοί το λέμε αγιασμό".

Όλος περιέργεια ο Αχμέτ ζήτησε να παραστεί σε μια Θεία Λειτουργία. Πράγματι πήγε στην εκκλησία. Μάλιστα έτυχε εκείνη την ημέρα να λειτουργεί ο Πατριάρχης. Κάθισε σε μια γωνιά και παρακολουθούσε προσεχτικά, ολότελα αφοσιωμένος. Κάθε φορά που ο Πατριάρχης έβγαινε στο Άγιο Βήμα για να ευλογήσει τους πιστούς, αχτίδες φωτός ξεχύνονταν από το χέρι του και το σταυρό που κρατούσε προς τα κεφάλια των Χριστιανών. Όλοι οι Χριστιανοί λούστηκαν στο φως. Μόνο αυτός έμεινε αφώτιστος.

Αυτό το γεγονός τον συγκλόνισε. Αμέσως ζήτησε να κατηχηθεί και να βαπτιστεί.  Πράγματι έγινε Χριστιανός, αλλά στην αρχή δεν φανέρωνε τη μεταστροφή του. Ίσως επειδή κράτησε μυστική τη νέα του πίστη δεν έγινε γνωστό το χριστιανικό του όνομα και έμεινε στα συναξάρια ως Αχμέτ.

Κάποια μέρα σε μια σύναξη μουσουλμάνων και μάλιστα διακεκριμένων και επισήμων, στην οποία μετείχε, ρωτήθηκε ποιο θεωρεί το μεγαλύτερο και σπουδαιότερο πράγμα στον κόσμο. Κι εκείνος χωρίς δισταγμό ομολόγησε: "Απ' όλα μεγαλότατη, η πίστη των Χριστιανών!".

Αυτή η δημόσια ομολογία ήταν υπεραρκετή για να τον οδηγήσει στο μαρτύριο και τελικά στον αποκεφαλισμό στις 3 Μαΐου του 1682 στην τοποθεσία Κιοπχανέ Μπαξέ της Πόλης.

Η αλήθεια να λέγεται;

«Λέγεται για κάποια μοναχή, ότι εξομολογήθηκε στον Άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ και του ομολόγησε ότι πάσχει από δυνατή οργή και νευρικό θυμό. Ανέμενε από τον άνθρωπο του Θεού μεγάλη επίπληξη και βαρύ κανόνα. Αλλά αντί επιπλήξεων και κανόνα τα αυτιά της χάιδεψαν οι παρακάτω στοργικές λέξεις του πνευματικού γέροντα:
«Μα τι λες αδελφή; Κοίταξε βαθιά μέσα σου, υπάρχει ένας υπέροχος ήσυχος χαρακτήρας, πραγματικά μαγευτικός, μετριόφρων και σεμνός!». Σαν απαλή βροχή που πέφτει στη διψασμένη γη, έπεσαν αυτές οι στοργικές λέξεις στην ψυχή της γυναίκας. Ντράπηκε πολύ για τον εαυτό της, αλλά ταυτόχρονα γέμισε ελπίδα.
Δηλαδή εδώ έχουμε τις δύο σημαντικότερες συνθήκες για την επαναφορά! Αυτό το παράδειγμα μας δείχνει πως μπορούμε να πετύχουμε να ανυψώσουμε τους ανθρώπους με λόγο στοργικό και ευχάριστο, βοηθώντας τους παράλληλα να ανυψωθούν και ως προς τα έργα τους. Όταν μπορούμε να αφυπνίσουμε τον άνθρωπο που κοιμάται με χάδι, γιατί να τον χτυπήσουμε με μαστίγιο;
Εσύ τώρα μπορείς να μου πεις: μα ο Άγιος Σεραφείμ δεν είπε την αλήθεια σε εκείνη τη γυναίκα κατάματα, ενώ εγώ λέω στον καθένα την αλήθεια κατά πρόσωπο! Ο Άγιος Σεραφείμ είπε την αλήθεια, αλλά την αλήθεια εκείνη, που δεν έφερε τη γυναίκα στο σημείο εκείνο να εκφραστεί με θυμό και οργή.
Αφού η γυναίκα μερικές φορές παραδιδόταν στον θυμό, αλλά το μεγαλύτερο διάστημα της ζωής της ήταν εντελώς ήσυχη και σεμνή.
Και ο Άγιος Θεός ως άριστος παιδαγωγός και γιατρός, ανύψωσε εκείνο που είναι καλό μέσα στην ψυχή της, αποσιωπώντας εκείνο που είναι κακό. Αφού τι νόημα θα είχε να μιλήσει περί του κακού για το οποίο ήδη η ίδια η γυναίκα είχε μιλήσει;
Εσύ όμως, έχεις εντελώς αντίθετη μέθοδο, εσύ λες κατά πρόσωπο ότι κακό έχει η ηθική αρρώστια κάποιου ανθρώπου!
Και αυτό τονισμένο αυστηρά και κακοπροαίρετα. Παράλληλα, εκείνο που είναι καλό σε κάποιον αμαρτωλό το αποσιωπάς.
Αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά ανάμεσα σ’ εσένα και σ’ εκείνον του οποίου το όνομα μπήκε στον Συναξαριστή».

(Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, Δε φτάνει μόνο η πίστη, εκδ. Εν πλω σελ 239-240)
Απο Κατερινα Μωραϊτη