Νεομάρτυς Αχμέτ

Πάντων μεγίστη πίστις Iησού πέλει,
Άχμεδ βοήσας πάμμεγα στέφος δέχη.

Είναι πράγματι αξιοθαύμαστοι οι δρόμοι του Θεού! Δηλαδή οι τρόποι της σωτηρίας μας!

Ο Αχμέτ ήταν Τούρκος! Από κάποιον ρωσοτουρκικό πόλεμο βρέθηκε να έχει δυο σκλάβες, Χριστιανές Ρωσίδες. Την πιο ηλικιωμένη είχε ως υπηρέτρια και την νεώτερη ως σύζυγό του. Τις επέτρεπε ωστόσο να πηγαίνουν στην εκκλησία των Χριστιανών. 

Ο Αχμέτ παρατήρησε ότι όταν η γυναίκα του γύριζε από την εκκλησία το στόμα της ευωδίαζε.

"Μα τι τρως εκεί πού πας και μοσχοβολάει η ανάσα σου;" τη ρωτούσε επανειλημμένα.

"Ο ιερέας μας δίνει αντίδωρο, δηλαδή ένα κομματάκι ψωμί ευλογημένο. Μερικές φορές πίνω και νερό ευλογημένο που οι Χριστιανοί το λέμε αγιασμό".

Όλος περιέργεια ο Αχμέτ ζήτησε να παραστεί σε μια Θεία Λειτουργία. Πράγματι πήγε στην εκκλησία. Μάλιστα έτυχε εκείνη την ημέρα να λειτουργεί ο Πατριάρχης. Κάθισε σε μια γωνιά και παρακολουθούσε προσεχτικά, ολότελα αφοσιωμένος. Κάθε φορά που ο Πατριάρχης έβγαινε στο Άγιο Βήμα για να ευλογήσει τους πιστούς, αχτίδες φωτός ξεχύνονταν από το χέρι του και το σταυρό που κρατούσε προς τα κεφάλια των Χριστιανών. Όλοι οι Χριστιανοί λούστηκαν στο φως. Μόνο αυτός έμεινε αφώτιστος.

Αυτό το γεγονός τον συγκλόνισε. Αμέσως ζήτησε να κατηχηθεί και να βαπτιστεί.  Πράγματι έγινε Χριστιανός, αλλά στην αρχή δεν φανέρωνε τη μεταστροφή του. Ίσως επειδή κράτησε μυστική τη νέα του πίστη δεν έγινε γνωστό το χριστιανικό του όνομα και έμεινε στα συναξάρια ως Αχμέτ.

Κάποια μέρα σε μια σύναξη μουσουλμάνων και μάλιστα διακεκριμένων και επισήμων, στην οποία μετείχε, ρωτήθηκε ποιο θεωρεί το μεγαλύτερο και σπουδαιότερο πράγμα στον κόσμο. Κι εκείνος χωρίς δισταγμό ομολόγησε: "Απ' όλα μεγαλότατη, η πίστη των Χριστιανών!".

Αυτή η δημόσια ομολογία ήταν υπεραρκετή για να τον οδηγήσει στο μαρτύριο και τελικά στον αποκεφαλισμό στις 3 Μαΐου του 1682 στην τοποθεσία Κιοπχανέ Μπαξέ της Πόλης.