Μεγάλος ο θόρυβος για τα βιβλία των Θρησκευτικών. Έχει ξεσηκωθεί όλος ο "θρησκευτικός" κόσμος και ζητάει την απόσυρσή τους. Ως εκπαιδευτικός (τριάντα έτη στην πρωτοβάθμια, μάλιστα ασχολήθηκα με τη συγγραφή σχολικών βοηθημάτων για το μάθημα των Θρησκευτικών) και ως πιστό μέλος της εκκλησίας θέλω να πάρω θέση.
1. Ως προς το γνωστικό περιεχόμενο τα νέα βιβλία είναι πολύ καλύτερα από τα προηγούμενα. Πολλά στοιχεία από την Παλαιά και Καινή Διαθήκη, από την Εκκλησιαστική ιστορία, τη Δογματική και την Λειτουργική προσφέρονται συνδυαστικά και εύληπτα από τα παιδιά στις θεματικές ενότητες.
2. Βρήκα, ιδίως στους φακέλους του Γυμνασίου και του Λυκείου, εξαιρετικά κείμενα Πατέρων της Εκκλησίας και σύγχρονων αγίων, διανοητών και θεολόγων. Στ' αλήθεια δεν ξέρω αν οι περισσότεροι μαθητές και οι μαθήτριες θα έχουν την ευκαιρία στη ζωή τους να ξαναδιαβάσουν τόσο μεστά και αποκαλυπτικά κείμενα.
3. Η αναφορά στις άλλες θρησκείες θεωρώ πως είναι αρκετά διακριτική. Επίσης είναι αναγκαία σ' έναν κόσμο όπου ο συγχρωτισμός αλλόθρησκων ανθρώπων είναι αναπόφευκτος. Μπορεί να θέλουμε την Ελλάδα μας αμιγώς χριστιανική και μάλιστα ορθόδοξη,όπως ήταν σε μεγάλο βαθμό μέχρι πριν λίγα χρόνια, αλλά δεν μπορούμε να ζούμε με νοσταλγικές αναπολήσεις. Η πραγματικότητα είναι διαφορετική και σ' αυτήν πρέπει να πορευθούμε.
4. Σίγουρα υπάρχουν σημεία που πρέπει να διορθωθούν. Π.χ. Είναι νομίζω αναγκαία εκτενέστερη αναφορά στο ορθόδοξο δόγμα και ενίσχυση του ομολογιακού χαρακτήρα των βιβλίων. Στη διόρθωση πρέπει να εστιάσουμε όχι στην απόσυρση.
5. Όποιο βιβλίο κι αν έχει στα χέρια του, ο εκπαιδευτικός κάνει τη διαφορά. "'Ο έχω τούτο σοι δίδωμι" και "Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος". Αν ο εκπαιδευτικός έχει βίωμα και γνώση και μεράκι θα εστιάσει στα "ζουμερά" σημεία του μαθήματος. Θα μεταδώσει στους μαθητές του όχι μια γνώση εγκεφαλική, αλλά μια καρδιακή εμπειρία. Κι αυτή θα μιλήσει στις καρδιές των παιδιών.
6. Η ορθόδοξη πίστη δεν φοβάται τη σύγκριση με τα άλλα δόγματα ή με τις άλλες θρησκείες. Όσο ο άπειρος ουρανός φοβάται τη σύγκριση με την ελάχιστη γη, μπορεί να φοβηθεί η πίστη μας τα ανθρώπινα επινοήματα-θρησκείες. Φοβόμαστε όσοι δεν καταλάβαμε πως ο Θεός μιλάει στις καρδιές κι όχι στα μυαλά των ανθρώπων και όσοι θέλουμε να φορέσουμε την πίστη μας σαν "καπέλο" στα παιδιά μας. Έτσι, επειδή εμάς μας αρέσει....
7. Η ορθόδοξη εκκλησία πρέπει να αναλάβει πιο θερμά το κατηχητικό της έργο προς τα παιδιά, τους νέους, τους ωριμότερους, προς όλο το πλήρωμά της. Ο καημός των επισκόπων πρέπει να είναι αυτός και όχι οι πανηγυρικοί εσπερινοί και τα αρχιερατικά συλλείτουργα. Πιο ταπεινά, πιο κοντά στο ποίμνιο. Πιο μεστά κηρύγματα σε γλώσσα απλή, όχι καταγγελτική, αλλά αγαπητική ,με σεβασμό προς όλους. Και το κυριότερο: Χάρη Θεού και αγιότητα, αυτό να βιώνει η εκκλησία, αυτό να εκπέμπει, μ' αυτό να συναρπάζει και να κερδίζει τις καρδιές.
8. Για να μην μιλάμε στον αέρα, παραθέτω τον σύνδεσμο του Υπουργείου Παιδείας. Όποιος θέλει μπορεί να λάβει απευθείας γνώση του θέματος:
Θα ήθελα να διαβάσω τεκμηριωμένα σχόλια. Δεν διεκδικώ το αλάθητο!
Θα διαφωνήσω με πολλά από τα παραπάνω (όχι με όλα). Όπως το όποιο νόστιμο φαγητό, αν ρίξεις μερικές σταγόνες δηλητήριο, το κατέστρεψες, έτσι και στο όποιο καλό κατά τα άλλα βιβλίο: αν προσθέσεις λίγη αοριστία, λίγη αίρεση, λίγη αμφιβολία, λίγη σύγχυση, λίγη ειρωνεία και τελικά ισοπέδωση μεταξύ εννοιών που πρέπει να ξεχωρίζουν και να έχουν μια στερεότητα ως σημεία πνευματικής αναφοράς, ουσιαστικά ακύρωσες τον διδακτικό χαρακτήρα του βιβλίου. Τα καλά κείμενα μπορεί να τα βρει κανείς αυτούσια, αρκεί ο διδάσκων (ναι, σίγουρα αυτός είναι που έχει τον κύριο ρόλο) να τα υποδείξει και -- γιατί όχι; -- να τα φωτοτυπήσει και να τα μοιράσει (όπως τόσα άλλα κείμενα που διακινούνται στα σχολεία). Πόσους εκπαιδευτικούς φωτισμένους κατά το ορθόδοξο πνεύμα διαθέτουμε σήμερα;
ΑπάντησηΔιαγραφήΈπειτα, για να θυμηθούμε τον μακαριστό π. Σωφρόνιο του Έσσεξ, το καλό δεν έχει ανάγκη να μασκαρευτεί ως κακό για να επιβιώσει. Το κακό είναι εκείνο που, μη όντας αυθύπαρκτο αλλά αποτελώντας άρνηση του αγαθού, «μετασχηματίζεται εις άγγελον φωτός» (= ως αγάπη, κατανόηση, αδελφοσύνη κτλ.) για να μπορέσει να επιβιώσει και να εξαπλωθεί. Τέλος, καθόλου ασήμαντο, δυστυχώς έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους που κινούνται όχι από εκπαιδευτικά ή θεολογικά αλλά από καθαρά ιδεοληπτικά κίνητρα, τους οποίους δεν μπορεί κανείς να εμπιστεύεται ότι θα τηρήσουν συμφωνίες και θα σεβαστούν συνεννοήσεις. Ένας διάλογος ειλικρινής για την ανασύνταξη ή διόρθωση των βιβλίων θα ήταν ευχής έργο, αλλά μάλλον φαντάζει ως ευσεβής πόθος με τις παρούσες συνθήκες.