Επίσκεψη στα Συμμαχικά νεκροταφεία Ζέιτενλικ

Πάνω από μήνα έχω να πιάσω το ...μολύβι, δηλαδή το πληκτρολόγιο, για να γράψω. Κι όσο κάτι το αφήνεις, σε αφήνει κι αυτό. Η διάθεση πέφτει... . "Μπορεί να συνεχίσει ο κόσμος να ζει και χωρίς τις δικές μου σοφίες" έλεγα στον εαυτό μου για να δικαιολογήσω την τεμπελιά μου. Φυσικά και όλοι μπορούν να βρουν πολύ ωφελιμότερα και πιο ενδιαφέροντα κείμενα να διαβάσουν από τα δικά μου φληναφήματα, αλλά για μένα η παραίτηση από το γράψιμο σημαίνει πολλά δυσάρεστα. Το γράψιμο είναι μια δημιουργία, μια κινητοποίηση του νου, ένα ξύπνημα, μια μάχη κατά της άνοιας, της ανίας και της θλίψης. Το μη γράψιμο λοιπόν είναι για μένα ένα προσωπικό Βατερλώ. Εσείς, φίλοι μου, φυσικά μπορείτε να προσπεράσετε τα πονήματά μου, χωρίς πολλές τύψεις...
Πάντως σήμερα μου δίνεται μια καλή αφορμή να επανέλθω.
Εδώ και χρόνια η διαδρομή μου από το Ωραιόκαστρο, όπου μένω, ως την Πλατεία Δημοκρατίας, όπου είναι το σπίτι των γονιών μου, περιλαμβάνει την οδό Λαγκαδά. Καθώς ερχόμαστε προς το κέντρο αμέσως μετά τη διασταύρωση Λαγκαδά και Δαβάκη, δηλαδή αμέσως μετά το στρατόπεδο Παύλου Μελά, η πρώτη στάση αστικών λέγεται Συμμαχικά. Πράγματι στα δεξιά μας υπάρχει μια τεράστια έκταση σπαρμένη με χιλιάδες σταυρούς στοιχημένους... Είναι το Συμμαχικό νεκροταφείο από τον Α΄Παγκόσμιο Πόλεμο. Τόσα χρόνια δεν σκέφθηκα να το επισκεφθώ. Δεν είχα και τον διαθέσιμο χρόνο. Συνήθως η αποστολή μου ήταν στο κέντρο της πόλης και πάντα υπήρχε μια στενότητα χρόνου. Τελευταία ωστόσο το έβαλα στο νου μου. "Πρέπει κάποια στιγμή να μπω, να δω..."
Σήμερα το απόγευμα με τον ήλιο να καίει  και να με τυφλώνει πραγματοποίησα την επίσκεψη. "Είσαι και λίγο γραφική" είπα στον εαυτό μου. "Αντί να αναζητήσεις λίγη δροσιά σε κάποια παραλία, περπατάς ανάμεσα στους άπειρους ομοιόμορφους τάφους μεσημεριάτικα!!!".





Ησυχία και γαλήνη για χιλιάδες νεκρούς Σέρβους, Ρώσους, Ιταλούς, Γάλλους και Άγγλους. Νεκρικά μνημεία,

ένα καθολικό παρεκκλήσι,

ένα Μουσείο των Γάλλων,


επιγραφές με ονόματα ευεργετών και κτιτόρων και δεκάδες κυπαρίσσια και σταυροί, σταυροί, σταυροί, όσο παίρνει το μάτι χωρισμένοι σε τομείς.

Αλλού οι Σέρβοι, αλλού οι Ιταλοί, οι Ρώσοι, οι Γάλλοι, οι Άγγλοι.
Οι Άγγλοι έχουν κι εδώ κάτι λίγο από την καταπράσινη ομορφιά της πατρίδας τους, γκαζόν και λίγα άνθη.

Όλοι έπεσαν στο ελληνικό έδαφος το οποίο ήταν τμήμα του πολύ κρίσιμου Μακεδονικού Μετώπου στον Α΄ φοβερό Πόλεμο. Μπορείτε να διαβάσετε εδώ ενδιαφέροντα στοιχεία.
Τριακόσιες χιλιάδες Γάλλοι στρατιώτες πολέμησαν σ' αυτό το μέτωπο. Οι 8.089 αναπαύονται εδώ. Πόσες νέες ζωές, πόσα δροσερά όνειρα, πόσες ανθρώπινες δυνάμεις, πόσα δάκρυα μητέρων, αδελφών, συζύγων, αγαπημένων... Εκατόμβες θυμάτων, θυσία στα συμφέροντα, στην αλαζονία, στη ματαιοδοξία, στην πλεονεξία των ανθρώπων, σ΄ έναν πόλεμο που δεν έλυσε κανένα θέμα, παρά μόνο έστρωσε το χαλί για τον επόμενο πόλεμο, τον φοβερότερο, τον Β΄ Παγκόσμιο.
Ένα γκρουπ Σέρβων ξεναγούνται στο χώρο. Έχω δει πολλές φορές πούλμαν με σέρβικες πινακίδες στο πάρκινγκ του νεκροταφείου. 7.500 Σέρβοι νεκροί, κοιμούνται στη σκιά ενός μεγαλόπρεπου μνημείου κοινοταφίου. Στο υπόγειό του φυλάσσονται τα οστά 5.500 ανώνυμων στρατιωτών.Το Ζέιτενλικ  είναι εθνικό προσκύνημα για τους Σέρβους.

Υπάρχει και το μνημείο για τους Έλληνες πεσόντες στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Στον Πόλεμο που για την Ελλάδα ήταν η αφορμή μυρίων κακών...

Ο ήλιος κι η ζέστη με σπρώχνουν να φύγω.

Ψάλλω το "Αιωνία η μνήμη" κι εύχομαι να μην επιτρέψει ο Θεός να ζήσουμε τη φρίκη του πολέμου. Δεν την καταλαβαίνω, δεν την αντέχω...

Στο σπίτι μελετώ την ιστορία του Κοιμητηρίου. Με παραπέμπει στη Θεσσαλονίκη των αρχών του 20ου αιώνα, του Α΄πολέμου και του μεσοπολέμου. Είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Το Ζέιτενλικ τελικά είναι μια μεγάλη ψηφίδα στην ιστορία της πόλης μας κι επιβάλλεται τουλάχιστον μια φορά να διαβούμε την πύλη του.