Μας "χάνει" ο Θεός!!!

Δεν έχω λόγια να περιγράψω τον πόνο και τη φρίκη αυτών των ημερών.

Μου έρχονται ωστόσο δυο ρήσεις στο νου και θέλω να τις μοιραστώ. 

Η μία είναι απλοϊκή, της κ.Σοφίας, μιας Πόντιας γιαγιάς βασανισμένης, στης οποίας το σπίτι ζήσαμε στη Νεάπολη Κοζάνης για κάποιους μήνες: "Μας χάνει ο Θεός!" έλεγε μετά από κάποιο συγκλονιστικό γεγονός -τότε είχε γίνει ο σεισμός στη Θεσσαλονίκη το 1978. Δηλαδή ο Θεός μπορεί να επιτρέψει τα πάντα να χαθούν... 

Δεν το λέω με την έννοια της τιμωρίας. Ο Θεός δεν είναι εκδικητικός και τιμωρός, όπως εμείς οι άνθρωποι. Ακόμη και η δικαιοσύνη του Θεού δεν μετριέται με τα ανθρώπινα μέτρα, με κρίσεις, ποινές κτλ. Η δικαιοσύνη του Θεού θέλει να δικαιώσει τον κάθε άνθρωπο, δηλαδή να τον σώσει. Να τον σώσει όμως για την αιωνιότητα, όχι κατ' ανάγκην για τα 40-50-80-90 χρόνια αυτής της πρόσκαιρης ζωής μας. 

Το λέω με την έννοια της παντοδυναμίας του Θεού και της δικής μας μηδαμινότητας και αδυναμίας. Αυτά που μπορεί να συμβούν στη φύση και σε μας μπορεί να έχουν απίστευτη σφοδρότητα, να υπερβαίνουν κάθε πρόβλεψη και ανθρώπινη παρέμβαση. Είμαστε ανίσχυροι ως άνθρωποι. Ας το καταλάβουμε αυτό κι ας ζητήσουμε τη βοήθεια και το έλεος του Παντοδύναμου Θεού. (Για να μην παρεξηγηθώ δεν δίνω άφεση αμαρτιών στην ανικανότητα πρόληψης και καταστολής που κατατρύχει την Ελλάδα και τους Έλληνες διαχρονικά, και σε επίπεδο κυβερνητικό  αλλά και σε προσωπικό).

Η άλλη είναι η ρήση του Ευαγγελίου στο 24ο κεφ. του κατά Ματθαίον: "...Ούτως έσται και η παρουσία του Υιού του ανθρώπου.Τότε δύο έσονται εν τω αγρώ. Ο εις παραλαμβάνεται και ο εις αφίεται. Δύο αλήθουσαι εν τω μύλωνι, μία παραλαμβάνεται και μία αφίεται. Γρηγορείτε ουν, ότι ουκ οίδατε ποία ώρα ο Κύριος υμών έρχεται...". Πράγματι στο Μάτι ο ένας παραλήφθηκε (με φριχτό τρόπο!!!!) και ο άλλος αφέθηκε. Ο ένας γείτονας σώθηκε κι ο άλλος απανθρακώθηκε. Στην ίδια παρέα δυο σώθηκαν και τρεις χάθηκαν...Το τέλος της ζωής μας -ποιος ξέρει ποιο θα είναι για τον καθένα μας!- θα έρθει πιθανόν πολύ αιφνίδια. Δικό μας μέλημα καθημερινό και ακατάπαυστο να μας βρει έτοιμους να συναντήσουμε τον Κύριό μας που είναι το Φως μας και η Ελπίδα μας και η Καταφυγή μας και στον νυν αιώνα, αλλά κυρίως στον μέλλοντα. 

Με πολλή θλίψη και πόνο γράφτηκαν αυτές οι γραμμές...