Στης Παναγιάς μας την ποδιά

Ν΄ακούς! Ν' αφουγκράζεσαι! 

Να γροικάς και να νοιάζεσαι!

Η ανέξοδη κι ανεκτίμητη φιλανθρωπία!

Τον πόνο που ξεχείλισε δίπλα σου 

ταπεινά να μοιράζεσαι!

Δεν θα λύσεις εσύ τα προβλήματα!

Στ' αδιέξοδα δεν θα βρεις τα περάσματα!

Μόνο λίγο, τόσο λίγο οξυγόνο

στην ψυχούλα που πνίγεται,

μια ανάσα ζωής,

ένα μόνο χαμόγελο - θάναι δώρο ανεκτίμητο-

αν μπορείς να χαρίσεις!

Κι ύστερα, στου δειλινού το φως το ιλαρόν,

στην απόδειπνη την προσευχητική σου κατάθεση,

όλο αυτόν τον πόνο και τις ψυχές τις πνιγμένες,

στης Παναγιάς μας την ποδιά ονομάτισε...

κι ασ' την Εκείνη, τον δρόμο να βρει και τον τρόπο,

τον ανθρώπινο πόνο να σβήσει...! (Σ.Κ.)