Αίτια και αιτιατά ή αλλιώς...αναπόφευκτες συνέπειες

Ζούμε μια ακόμη τρομερή φυσική καταστροφή. Λόγω της σφοδρότατης βροχόπτωσης ένα ολόκληρο βουνό κατέβηκε και έπνιξε την Κινέτα με τόνους λάσπης, κορμούς δένδρων, πέτρες, βράχια, ξεθεμελίωσε  το οδικό και τα άλλα δίκτυα, έφερε σε απελπισία δεκάδες ίσως εκατοντάδες ανθρώπους. Προφανείς αιτίες εκτός από τον όγκο του νερού, η αποψίλωση του υπερκείμενου όρους των Γερανίων από πυρκαγιές, ίσως και από υπερβόσκηση, και ο περιορισμός της απορροής των ρεμάτων με παράνομες ανεγέρσεις οικημάτων. Γνωστά και επαναλαμβανόμενα λάθη και αυθαιρεσίες πολιτών και δημοσίου. Όσο κι αν μας πονάει, οι φυσικοί νόμοι λειτουργούν και μας θυμίζουν ότι οφείλουμε σεβασμό στη φύση. Τα δέντρα, ακόμη και οι θάμνοι είναι το μόνο ισχυρό εμπόδιο απέναντι στην ορμή του νερού, ο μόνος ικανός αντίπαλος στο φοβερότερο θηρίο που είναι ο χείμαρρος. Αυτό το πρωτοδιάβασα σ' εκείνο το υπέροχο Αναγνωστικό της Β΄Δημοτικού "Τα ψηλά βουνά" του Ζαχαρία Παπαντωνίου. Ο δασάρχης ξεναγεί τα παιδιά στο δάσος και τους μιλάει για την ωφελιμότητά του και συγκεκριμένα για τη δυνατότητα που έχει μόνο αυτό να συγκρατήσει τον χείμαρρο. Οι σύγχρονοι Έλληνες φαίνεται πως αδιαφορούμε θρασύτατα, αλλά έρχεται η ώρα της σκληρής, της οδυνηρότατης πληρωμής.

Πρώτα η πυρκαγιά κι ύστερα η πλημμύρα

"αίτιο και αιτιατό"

Υπάρχουν κατ' αναλογίαν και οι πνευματικοί νόμοι. Βέβαια κι εδώ η θρασύτητα του σύγχρονου ανθρώπου θέλει να τους αγνοεί και να τους περιφρονεί, αλλά εκείνοι αναπότρεπτα ισχύουν με ολέθριες συνέπειες. Η πατρίδα μας βρίσκεται εδώ και χρόνια, αλλά έτι περισσότερο τους τελευταίους μήνες, μπροστά σ' ένα πραγματικό τσουνάμι εισβολής λαθραίων μεταναστών. Δεν θα σταθώ στα κοινότοπα, τι μέτρα πρέπει να ληφθούν και πώς φθάσαμε ως εδώ, ποιος φταίει κτλ.. Μόνο επιτρέψτεμου να μοιραστώ μαζί σας τη σκέψη μου. Στην Ελλάδα συμβαίνουν δεκάδες, ίσως και εκατοντάδες χιλιάδες εκτρώσεων κάθε χρόνο. Κανένας σεβασμό στη ζωή που ανατέλλει, κανένα δέος μπροστά στο ανεκτίμητο αυτό δώρο του Θεού. Σκοτώνουμε τα παιδιά μας, αφανίζουμε τη φύτρα μας. Στη θέση αυτών των δολοφονημένων παιδιών έρχονται οι ξένοι να μείνουν στα χωριά και στις πόλεις μας, να συμπληρώσουν τον από εμάς αφανισμένο πληθυσμό μας. Μπορεί να το πεις και καθαρά αριθμητικό, ποσοτικό φαινόμενο. Ο αυξανόμενος πληθυσμός της Ασίας και της Αφρικής πιέζει προς την ολιγάνθρωπη Δύση, τείνει να καταλάβει τον κενό χώρο. Αν ήμασταν μια ισχυρή πληθυσμιακά χώρα θα είχαμε άλλο σθένος, άλλη πυγμή και παρρησία μπροστά σ' αυτή την καταιγίδα. Δεν θα φοβόμασταν την πληθυσμιακή αλλοίωση και την διάλυσή μας. Προσφέραμε θάνατο, τώρα θα υποστούμε αυτή την εισβολή με ό,τι θα συνεπάγεται. Δεν δεχθήκαμε τα δικά μας παιδιά, το αίμα μας. Καλούμαστε τώρα να αντέξουμε δίπλα μας, στα γειτονικά μας σπίτια, στα σχολειά μας, στα χωριά μας, στις πόλεις μας ανθρώπους εντελώς διαφορετικούς "από την όψη ως την κόψη".
Δυστυχώς δεν νομίζω πως υπάρχει πλέον χρόνος και τρόπος επιστροφής...