Απόψε, απόγευμα Μεγάλης Τετάρτης γίνεται η ακολουθία του Όρθρου της Μεγάλης Πέμπτης. (Για να μην μπερδευόμαστε...)
Τῇ ἁγίᾳ καὶ μεγάλῃ Πέμπτῃ, οἱ τὰ πάντα καλῶς διαταξάμενοι θεῖοι Πατέρες, ἀλληλοδιαδόχως ἔκ τε τῶν θείων Ἀποστόλων, καὶ τῶν ἱερῶν Εὐαγγελίων, παραδεδώκασιν ἡμῖν τέσσαρά τινα ἑορτάζειν, τὸν ἱερὸν Νιπτῆρα, τὸν μυστικὸν Δεῖπνον (δηλαδὴ τὴν παράδοσιν τῶν καθ' ἡμᾶς φρικτῶν Μυστηρίων), τὴν ὑπερφυᾶ Προσευχήν, καὶ τὴν Προδοσίαν αὐτήν.
Στίχοι εἰς τὸν Ἱερὸν Νιπτήρα
Νίπτει Μαθητῶν ἑσπέρας Θεὸς πόδας,
Οὗ ποῦς πατῶν ἦν εἰς Ἐδὲμ δείλης πάλαι.
Νίπτει ο Θεός των μαθητών τα πόδια,
απόψε το εσπέρας.
Αυτού τα πόδια περπατούσαν παλιά στην Εδέμ,
κι ήταν απόγευμα και τότε.
Εἰς τὸν Μυστικον Δεῖπνον
Διπλοῦς ὁ Δεῖπνος· Πάσχα γὰρ νόμου φέρει,
Καὶ Πάσχα καινόν, Αἷμα. Σῶμα Δεσπότου.
Διπλό το δείπνο: Για το Πάσχα του νόμου
και το καινούργιο Πάσχα,
που είναι το Αίμα και το Σώμα του Δεσπότου
Εἰς τὴν ὑπερφυᾶ Προσευχὴν
Προσεύχῃ· καὶ φόβητρα, θρόμβοι αἱμάτων,
Χριστέ, προσώπου, παραιτούμενος δῆθεν
Θάνατον, ἐχθρὸν ἐν τούτοις φενακίζων.
Προσεύχεσαι κι είναι απόδειξη του φόβου οι θρόμβοι των αιμάτων
στο πρόσωπό Σου, Χριστέ, δήθεν παραιτούμενος,
εν τούτοις τον εχθρό, τον Θάνατο εξαπατών.
Εἰς τὴν Προδοσίαν
Τί δεῖ μαχαιρῶν, τί ξύλων λαοπλάνοι,
Πρὸς τὸ θανεῖν πρόθυμον εἰς Κόσμου λύτρον.
Τι χρειάζονται τα μαχαίρια και τα ξύλα λαοπλάνοι,
Πρόθυμος έρχεται στον θάνατο, για να τον υποστεί ως λύτρο υπέρ του Κόσμου.
Τα σημερινά τροπάρια εκφράζουν αποτροπιασμό για την προδοσία και για τον προδότη. Πώς θα μπορούσαν οι υμνογράφοι να αντιπαρέλθουν το φοβερό αυτό γεγονός; Πώς δεν θα ζωγράφιζαν με μελανά χρώματα το πρόσωπο του Ιούδα; Αλλά η κατάληξη όλων των ύμνων είναι ο έπαινος και η ευχαριστία για την ανεξικακία του Κυρίου μας.
"Ὁ τρόπος σου δολιότητος γέμει, παράνομε Ἰούδα· νοσῶν γὰρ φιλαργυρίαν, ἐκέρδησας μισανθρωπίαν· εἰ γὰρ πλοῦτον ἠγάπας, τί τῷ περὶ πτωχείας διδάσκοντι ἐφοίτας; εἰ δὲ καὶ ἐφίλεις, ἵνα τί ἐπώλεις τὸν ἀτίμητον, προδιδοὺς εἰς μιαιφονίαν; Φρῖξον ἥλιε, στέναξον ἡ γῆ, καὶ κλονουμένη βόησον· Ἀνεξίκακε Κύριε δόξα σοι".
Ο τρόπος σου είναι γεμάτος δολιότητα, παράνομε Ιούδα. Έπασχες από φιλαργυρία, και τελικά κέρδισες και την μισανθρωπία. Αφού αγαπούσες τον πλούτο, γιατί ακολουθούσες αυτόν που δίδασκε την εκούσια πτωχεία. Κι αν πράγματι τον αγαπούσες, γιατί πούλησες τον ανεκτίμητο και τον παρέδωσες στην μιαρή δολοφονία;. Ας φρίξει ο ήλιος, ας στενάξει η γη, κι ας φωνάξει σειόμενη: Ανεξίκακε Κύριε, ας είσαι δοξασμένος!
"Ὃν ἐκήρυξεν Ἀμνὸν Ἡσαΐας, ἔρχεται ἐπὶ σφαγὴν ἑκούσιον, καὶ τὸν νῶτον δίδωσιν εἰς μάστιγας, τὰς σιαγόνας εἰς ῥαπίσματα, τὸ δὲ πρόσωπον οὐκ ἀπεστράφη, ἀπὸ αἰσχύνης ἐμπτυσμάτων, θανάτῳ δὲ ἀσχήμονι καταδικάζεται, πάντα ὁ ἀναμάρτητος ἑκουσίως καταδέχεται, ἵνα πᾶσι δωρήσηται τὴν ἐκ νεκρῶν ἀνάστασιν".
Αυτός που ο Ησαΐας ονόμασε Αμνό, έρχεται σε εκούσια σφαγή και δίδει τα νώτα του στα μαστίγια, τα σαγόνια του σε ραπίσματα και το πρόσωπό του δεν το απέστρεψε από επαίσχυντα φτυσίματα, σε ταπεινωτικό θάνατο καταδικάζεται, τα πάντα ο αναμάρτητος εκουσίως καταδέχεται για να δωρήσει σε όλους ανάσταση νεκρών.
"Μυσταγωγῶν σου Κύριε τοὺς Μαθητάς, ἐδίδασκες λέγων. Ὦ φίλοι, ὁρᾶτε, μηδεῖς ὑμᾶς χωρίσει μου φόβος· εἰ γὰρ πάσχω, ἀλλ' ὑπὲρ τοῦ Κόσμου· μὴ οὖν σκανδαλίζεσθε ἐν ἐμοί· οὐ γὰρ ἦλθον διακονηθῆναι, ἀλλὰ διακονῆσαι, καὶ δοῦναι τὴν ψυχήν μου, λύτρον ὑπὲρ τοῦ Κόσμου. Εἰ οὖν ὑμεῖς φίλοι μού ἐστε, ἐμὲ μιμεῖσθε· ὁ θέλων πρῶτος εἶναι, ἔστω ἔσχατος, ὁ δεσπότης, ὡς ὁ διάκονος· μείνατε ἐν ἐμοί, ἵνα βότρυν φέρητε· ἐγὼ γάρ εἰμι τῆς ζωῆς ἡ ἄμπελος".
Μια φοβερή ασθένεια χτυπάει τον Ιώβ. Το σώμα του γεμίζει πληγές. Δεν έχει ησυχία νύχτα και μέρα από τους πόνους. Άυπνος, χωρίς ελπίδα θεραπείας. Και πάνω στον πόνο του έρχεται η γυναίκα του, ο μοναδικός δικός του άνθρωπος να τον προτρέψει να βλαστημήσει τον Θεό. "Πες κάτι στον Θεό(βλάσφημο) και πέθανε, του λέει. Κι εκείνος την κοιτάζει επιτιμητικά και της λέει: "Γιατί μιλάς σαν άμυαλη γυναίκα; Αν δεχθήκαμε τα καλά από τον Θεό, τα άσχημα δεν θα τα υποφέρουμε" και μ' όλα όσα του συνέβησαν ο Ιώβ δεν ξεστόμισε λόγο αμαρτωλό έναντι του Θεού!
Αξιοθαύμαστη υπομονή, αξιοθαύμαστος ευχαριστιακός τρόπος! Όταν οι συμφορές που μας βρίσκουν μας φαίνονται αβάσταχτες, ας σκεφτούμε και τις ευεργεσίες του Θεού. Τα καλά τα δεχόμαστε σχεδόν ως αυτονόητα, ως δεδομένα, σαν να μην είναι δώρα. Κι όμως είναι δώρα! Δώρο ο αέρας που αναπνέουμε -το αναγνώρισαν ως δώρο όσοι πέρασαν την φοβερή δύσπνοια εκ του κορωνοϊού. Δώρο τα μάτια μας. Δώρο η σκεπή πάνω απ' το κεφάλι μας. Δώρα τα ειρηνικά χρόνια. Δώρο η κατσαρόλα με το φαγητό που μπαίνει στη φωτιά. Δώρα τα παιδιά μας. Δώρο τα εγγόνια μας. Δώρο η δουλειά μας και τόσα άλλα, τόσα αμέτρητα, απερίγραφα..."Ει τα αγαθά εδεξάμεθα εκ χειρός Κυρίου τα κακά ουχ υποίσωμεν;" Να το γράψουμε κάπου να το βλέπουμε κάθε μέρα!!!!!
Στίχοι εἰς τὸν Ἱερὸν Νιπτήρα
Νίπτει Μαθητῶν ἑσπέρας Θεὸς πόδας,
Οὗ ποῦς πατῶν ἦν εἰς Ἐδὲμ δείλης πάλαι.
Νίπτει ο Θεός των μαθητών τα πόδια,
απόψε το εσπέρας.
Αυτού τα πόδια περπατούσαν παλιά στην Εδέμ,
κι ήταν απόγευμα και τότε.
Εἰς τὸν Μυστικον Δεῖπνον
Διπλοῦς ὁ Δεῖπνος· Πάσχα γὰρ νόμου φέρει,
Καὶ Πάσχα καινόν, Αἷμα. Σῶμα Δεσπότου.
Διπλό το δείπνο: Για το Πάσχα του νόμου
και το καινούργιο Πάσχα,
που είναι το Αίμα και το Σώμα του Δεσπότου
Εἰς τὴν ὑπερφυᾶ Προσευχὴν
Προσεύχῃ· καὶ φόβητρα, θρόμβοι αἱμάτων,
Χριστέ, προσώπου, παραιτούμενος δῆθεν
Θάνατον, ἐχθρὸν ἐν τούτοις φενακίζων.
Προσεύχεσαι κι είναι απόδειξη του φόβου οι θρόμβοι των αιμάτων
στο πρόσωπό Σου, Χριστέ, δήθεν παραιτούμενος,
εν τούτοις τον εχθρό, τον Θάνατο εξαπατών.
Εἰς τὴν Προδοσίαν
Τί δεῖ μαχαιρῶν, τί ξύλων λαοπλάνοι,
Πρὸς τὸ θανεῖν πρόθυμον εἰς Κόσμου λύτρον.
Τι χρειάζονται τα μαχαίρια και τα ξύλα λαοπλάνοι,
Πρόθυμος έρχεται στον θάνατο, για να τον υποστεί ως λύτρο υπέρ του Κόσμου.
Τα σημερινά τροπάρια εκφράζουν αποτροπιασμό για την προδοσία και για τον προδότη. Πώς θα μπορούσαν οι υμνογράφοι να αντιπαρέλθουν το φοβερό αυτό γεγονός; Πώς δεν θα ζωγράφιζαν με μελανά χρώματα το πρόσωπο του Ιούδα; Αλλά η κατάληξη όλων των ύμνων είναι ο έπαινος και η ευχαριστία για την ανεξικακία του Κυρίου μας.
"Ὁ τρόπος σου δολιότητος γέμει, παράνομε Ἰούδα· νοσῶν γὰρ φιλαργυρίαν, ἐκέρδησας μισανθρωπίαν· εἰ γὰρ πλοῦτον ἠγάπας, τί τῷ περὶ πτωχείας διδάσκοντι ἐφοίτας; εἰ δὲ καὶ ἐφίλεις, ἵνα τί ἐπώλεις τὸν ἀτίμητον, προδιδοὺς εἰς μιαιφονίαν; Φρῖξον ἥλιε, στέναξον ἡ γῆ, καὶ κλονουμένη βόησον· Ἀνεξίκακε Κύριε δόξα σοι".
Ο τρόπος σου είναι γεμάτος δολιότητα, παράνομε Ιούδα. Έπασχες από φιλαργυρία, και τελικά κέρδισες και την μισανθρωπία. Αφού αγαπούσες τον πλούτο, γιατί ακολουθούσες αυτόν που δίδασκε την εκούσια πτωχεία. Κι αν πράγματι τον αγαπούσες, γιατί πούλησες τον ανεκτίμητο και τον παρέδωσες στην μιαρή δολοφονία;. Ας φρίξει ο ήλιος, ας στενάξει η γη, κι ας φωνάξει σειόμενη: Ανεξίκακε Κύριε, ας είσαι δοξασμένος!
"Ὃν ἐκήρυξεν Ἀμνὸν Ἡσαΐας, ἔρχεται ἐπὶ σφαγὴν ἑκούσιον, καὶ τὸν νῶτον δίδωσιν εἰς μάστιγας, τὰς σιαγόνας εἰς ῥαπίσματα, τὸ δὲ πρόσωπον οὐκ ἀπεστράφη, ἀπὸ αἰσχύνης ἐμπτυσμάτων, θανάτῳ δὲ ἀσχήμονι καταδικάζεται, πάντα ὁ ἀναμάρτητος ἑκουσίως καταδέχεται, ἵνα πᾶσι δωρήσηται τὴν ἐκ νεκρῶν ἀνάστασιν".
Αυτός που ο Ησαΐας ονόμασε Αμνό, έρχεται σε εκούσια σφαγή και δίδει τα νώτα του στα μαστίγια, τα σαγόνια του σε ραπίσματα και το πρόσωπό του δεν το απέστρεψε από επαίσχυντα φτυσίματα, σε ταπεινωτικό θάνατο καταδικάζεται, τα πάντα ο αναμάρτητος εκουσίως καταδέχεται για να δωρήσει σε όλους ανάσταση νεκρών.
"Μυσταγωγῶν σου Κύριε τοὺς Μαθητάς, ἐδίδασκες λέγων. Ὦ φίλοι, ὁρᾶτε, μηδεῖς ὑμᾶς χωρίσει μου φόβος· εἰ γὰρ πάσχω, ἀλλ' ὑπὲρ τοῦ Κόσμου· μὴ οὖν σκανδαλίζεσθε ἐν ἐμοί· οὐ γὰρ ἦλθον διακονηθῆναι, ἀλλὰ διακονῆσαι, καὶ δοῦναι τὴν ψυχήν μου, λύτρον ὑπὲρ τοῦ Κόσμου. Εἰ οὖν ὑμεῖς φίλοι μού ἐστε, ἐμὲ μιμεῖσθε· ὁ θέλων πρῶτος εἶναι, ἔστω ἔσχατος, ὁ δεσπότης, ὡς ὁ διάκονος· μείνατε ἐν ἐμοί, ἵνα βότρυν φέρητε· ἐγὼ γάρ εἰμι τῆς ζωῆς ἡ ἄμπελος".
Καθώς εισήγαγες, Κύριε, τους μαθητές σου στο μυστήριο της θείας οικονομίας, τους έλεγες: "Αγαπημένοι μου, προσέξτε, κανένας φόβος να μη σας χωρίσει από εμένα. Θα με δείτε να υποφέρω, αλλά να ξέρετε ότι υποφέρω για να σωθεί ο κόσμος. γιατί δεν ήρθα στον κόσμο για να με προσκυνούν και να με υπηρετούν, αλλά για να προσφέρω τη διακονία μου και να δώσω τη ζωή μου ως αντάλλαγμα για τη σωτηρία όλου του κόσμου. Αν είστε λοιπόν φίλοι μου, να με μιμηθείτε. Όποιος θέλει να είναι πρώτος δίπλα μου, ας είναι τελευταίος εδώ σ' αυτόν τον κόσμο. O κύριος ας είναι όπως ο υπηρέτης. Μείνετε ενωμένοι μαζί μου, για να φέρετε πλούσιο καρπό, πολλά σταφύλια, γιατί εγώ είμαι το αμπέλι της αληθινής ζωής.
Ο πιο ανατρεπτικός Δάσκαλος! Η εξουσία από την ανάποδη! Αυτός που θέλει να είναι πρώτος, να γίνει ο τελευταίος! Σταυρικός τρόπος! Αντέχεται; Μόνο αν υπάρχει η προϋπόθεση της τελευταίας φράσης: Μείνετε ενωμένοι μαζί μου, για να φέρετε καρπούς. Αλλιώς θα είστε σαν τα ξεριζωμένα κλήματα, χωρίς καρπό, χωρίς ζωή!
Και μια αναφορά στο σημερινό απόσπασμα από τον Ιώβ:
Ο Ιώβ άντεξε την οικονομική καταστροφή, άντεξε και το χαμό των παιδιών του. Δεν κλονίστηκε η πίστη στον Θεό. Δεν έπαυσε την δοξολογία. Αλλά ο διάβολος επιμένει. Θέλει να πλήξει τον ίδιο. Παίρνει την άδεια από τον Θεό, να πλήξει το σώμα του. Ο Θεός του το επιτρέπει. Αλλά την ψυχή του δεν θα την αγγίξει. Η ψυχή είναι άβατο για τον διάβολο. Τα κλειδιά της τα κρατάει ο κάθε άνθρωπος.
Αξιοθαύμαστη υπομονή, αξιοθαύμαστος ευχαριστιακός τρόπος! Όταν οι συμφορές που μας βρίσκουν μας φαίνονται αβάσταχτες, ας σκεφτούμε και τις ευεργεσίες του Θεού. Τα καλά τα δεχόμαστε σχεδόν ως αυτονόητα, ως δεδομένα, σαν να μην είναι δώρα. Κι όμως είναι δώρα! Δώρο ο αέρας που αναπνέουμε -το αναγνώρισαν ως δώρο όσοι πέρασαν την φοβερή δύσπνοια εκ του κορωνοϊού. Δώρο τα μάτια μας. Δώρο η σκεπή πάνω απ' το κεφάλι μας. Δώρα τα ειρηνικά χρόνια. Δώρο η κατσαρόλα με το φαγητό που μπαίνει στη φωτιά. Δώρα τα παιδιά μας. Δώρο τα εγγόνια μας. Δώρο η δουλειά μας και τόσα άλλα, τόσα αμέτρητα, απερίγραφα..."Ει τα αγαθά εδεξάμεθα εκ χειρός Κυρίου τα κακά ουχ υποίσωμεν;" Να το γράψουμε κάπου να το βλέπουμε κάθε μέρα!!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου