Εξ αφορμής...

Ακούω και διαβάζω διάφορα σχόλια για την απόφαση του Τούρκου Πρέδρου να μετατρέψει την Αγια Σοφιά σε τζαμί. Από κορώνες εκδίκησης και "φοβερών" αντιποίνων και  οργισμένη επίθεση κατά της ολιγωρίας και ατολμίας των δικών μας πολιτικών μέχρι ψύχραιμες ιστορικοπολιτικές εκτιμήσεις και φιλοσοφικές εμβαθύνσεις. Θα καταγράψω κι εγώ -έτσι για την δική μου προσωπική ιστορία, για το ημερολόγιό μου- τις "εφημερεύουσες" σκέψεις μου (Από τον φίλο Ιάκωβο Μαρτίδη κλεμμένος ο επιθετικός προσδιορισμός).

1. Αν έχει το δικαίωμα ο Ερντογάν; Από τη στιγμή που δύναται, εφόσον έχει την ισχύ, έχει και το δικαίωμα. Ιστορικά αυτό δεν συμβαίνει; Όποιος έχει τη ισχύ, επικρατεί. Με το "σας" και με το "σεις" δεν γράφτηκε η ιστορία. Με συγκρούσεις, αυθαιρεσίες και καταπατήσεις. (Δυστυχώς, αλλά αυτό έτσι είναι).

2. Το ότι έκανε πρώτο παγκόσμιο ζήτημα την αλλοίωση του χαρακτήρα του μνημείου δείχνει πολλά. Πρώτον ότι πρόκειται για το νούμερο ένα μνημείο της χώρας του. Έχουν χτιστεί χιλιάδες τζαμιά στους "μουσουλμανικούς" αιώνες , αλλά με την Αγία Σοφία κανένα δεν συγκρίνεται, κανένα δεν την φθάνει, όσα πλούτη κι αν δαπάνησαν οι Σουλτάνοι. 

Δεύτερον ο Ερντογάν έχει προ πολλού προσπεράσει και βάλει στη γωνία τον Κεμάλ Ατατούρκ και θεωρεί τον εαυτό του απευθείας διάδοχο των Οθωμανών, όχι πια των Νεοτούρκων. Αν του επιτρέψει ο Αλλάχ, τα σχέδιά του μάλλον περιλαμβάνουν ανασύσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Λίαν επικίνδυνο!!! Εμείς είμαστε οι πρώτοι που θα καταπιεί! Δεν ξέρω τι μπορεί να μας σώσει! Μπορεί τα χρηματοοικονομικά του να είναι φτωχά, αλλά έχει έναν λαό σφριγηλό -το δικό μας δημογραφικό θα μας καταστρέψει-, υποδομές εξαιρετικές, εγχώρια παραγωγή των πάντων και τις "Μεγάλες" Δυνάμεις υποστηρικτικές ή ανεκτικές για τους δικούς τους λόγους.

Τρίτον το μεταναστευτικό μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως ο τέλειος Δούρειος Ίππος. Δεν θα χρειαστεί πόλεμος, όπως τον ξέρουμε. Η μουσουλμανοποίηση της Ελλάδας έχει ήδη ξεκινήσει και αν το βλέπουμε εμείς τώρα πλέον ολοφάνερα, λέτε να μην το έχει ήδη ο Ερντογάν συμπεριλάβει στα ισχυρά του όπλα;

Τέταρτον ωστόσο έχει περάσει πλέον στον χώρο της "ύβρεως" και μάλλον θα προκαλέσει τη θεϊκή επέμβαση. Μόνο εκεί ελπίζουμε και φυσικά αυτή είναι μια τεράστια ελπίδα!!!

3. Στο καθ' ημάς χρέος τώρα: Πρέπει να διαμαρτυρηθούμε σε όλους τους τόνους, αλλά φυσικά γνωρίζουμε ότι εις αέρα πυκτεύουμε και εις ώτα μη ακουόντων κραυγάζουμε.

Αλλά μαζί με τις διαμαρτυρίες ας κάνουμε και την αυτοκριτική μας. Την Αγία Σοφία, όπως και την Πόλη και την Αυτοκρατορία την χάσαμε οριστικά το 1453 εξαιτίας της διαφθοράς, των διενέξεων και της καλοζωΐας. Όποιος διαβάζει ιστορία, φρίττει από όσα συνέβησαν και προ του 1204 και προ του 1453. Δυστυχώς παρά τις απώλειες και τα δεινά της σκλαβιάς, παραμένουμε αμετανόητα ίδιοι. Διενέξεις, διχόνοια, σκληρές πολιτικές αντιπαραθέσεις, πολλή διαφθορά και τρυφηλός βίος μας χαρακτηρίζουν - ιδιαίτερα σήμερα ο τελευταίος. Δεν ομονοούμε να χαράξουμε μια εθνική στρατηγική, μια σταθερή εξωτερική πολιτική με στόχους και με όραμα. Επίσης έχουμε διαγράψει από τη ζωή μας την αγωνιστικότητα, την σκληραγωγία, τον έντιμο ας είναι και λίγο στερημένο βίο. Πάνω απ' όλα "να περάσουμε καλά"! Αυτό είναι το σύνθημα και η ευχή μας!.Και το χειρότερο δεν αγαπούμε την πατρίδα μας, ούτε τιμούμε και σεβόμαστε την πίστη μας. Μας έπιασε ο πόνος για την ΑγιαΣοφιά. Η Αγία Σοφία είναι το σύμβολο της πίστης μας και του Βυζαντινού πολιτισμού. Πόσοι Έλληνες πιστεύουν ζωντανά; Και πόσοι θεωρούν την Βυζαντινή Αυτοκρατορία ένδοξο κομμάτι της ιστορίας μας; Πόσα βυζαντινά μνημεία στον ελλαδικό χώρο είναι άγνωστα, περιφρονημένα και απαξιωμένα! Πόσο φαρμάκι δήθεν "απομυθοποίησης" έχει χυθεί εναντίον των Βυζαντινών και όχι μόνο, από τους δικούς μας ιστορικούς! Κι αν την είχαμε δική μας την Αγία Σοφία δεν ξέρω πόσο θα την τιμούσαμε και θα την εκτιμούσαμε. Κάτι ξέρει ο Θεός περισσότερο από εμάς και την παρέδωσε σε χέρια αλλοθρήσκων. Ίσως να έχουν περισσότερο σεβασμό και φόβο Θεού κι ας μην θεωρηθεί προκλητικός ή ασεβής αυτός ο λόγος.

4. Με αξίωσε ο Θεός πολλές φορές να προσκυνήσω στην Αγία Σοφία! Δεν πήγα ως τουρίστρια. Πήγα ως προσκυνήτρια. Προσευχήθηκα εσωτερικά, σιγοέψαλα, εμνήσθην ημερών αρχαίων κραταιών και ενδόξων, πόνεσα πολύ, αλλά και θαύμασα γιατί η Αγία Σοφία είναι ΔΕΟΣ!!!! Ένιωσα αυτό που αισθάνθηκε και ο Προκόπιος: "Εν αυτώ ο νους προς τον Θεόν επαιρόμενος αεροβατεί, ου μακράν που ηγούμενος Αυτόν είναι! Τούτου του θεάματος ουδείς έλαβε πώποτε κόρον, αλλά παρόντες μεν άνθρωποι τοις ορωμένοις γεγήθασιν, απιόντες δε τοις υπέρ αυτού διαλόγοις αποσεμνύνονται!" (Αυτό το απόσπασμα το θυμάμαι από την ιστορία της Β΄Γυμνασίου. Τότε μας έβαζαν οι καθηγητές μας να απομνημονεύουμε ρητά και κείμενα. Τώρα κάτι τέτοιο θεωρείται άδικος βασανισμός του παιδικού μυαλού, το οποίο αρκεί να παραγεμίζουμε με ό,τι επιπόλαιο και σαχλό θεωρήσαμε αναγκαιότερο. Δείγμα κι αυτό της παρακμής μας και σοβαρότατη αιτία όσων δεινών μας έχουν επισωρευθεί).

Δεν έχω δει γλυκύτερες μορφές από αυτές της Δέησης στον γυναικωνίτη της Αγίας Σοφίας. Και μόνο αυτές αν είχαν διασωθεί θα πρόδιδαν την ασύγκριτη καλλιτεχνική αλλά κυρίως πνευματική της αξία!!

Και κατά θαυμαστό τρόπο -δεν μπορεί να είναι απλά τυχαίο- διασώθηκε οριακά η υπέροχη μορφή της Παναγίας που προδίδει μητρικό πόνο, υποταγή αλλά και παρρησία στον Υιό και Θεό της, ξεχείλισμα αγάπης κι εμπιστοσύνης σ' Εκείνον! Δόξα Σοι, Κύριε, δόξα Σοι!!!!

Σπανιότατη παράσταση από το εσωτερικό της Αγίας Σοφίας προ της Αλώσεως.

Οψόμεθα...

Σκαλίζοντας το παρελθόν, δηλαδή το blog μου, βρήκα αυτό!!!!!

Δευτέρα, 16 Αυγούστου 2010

Η Λειτουργία στην Παναγία Σουμελά: αρχή μιας νέας εποχής;

"Όποιος είναι βέβαιος για την πίστη του δεν φοβάται την ελευθερία της πίστης. Όποιος είναι βέβαιος για τις σκέψεις του, για τις ιδέες του δεν φοβάται την ελευθερία της σκέψης, την ελευθερία των ιδεών". (Από ομιλία του Ερντογάν)
Ομολογώ πως ο Ερντογάν με εντυπωσίασε. Η γειτονική μας χώρα έχει έναν αξιόλογο ηγέτη.
Η Θεία Λειτουργία στην Παναγία Σουμελά δεν είναι τυχαίο ή ευκαιριακό γεγονός, παρόλο που εξυπηρετεί και σκοπιμότητες. Πιστεύω ότι σηματοδοτεί μια νέα νοοτροπία, ένα άλλο πολιτιστικό και ιδεολογικό είναι και φαίνεσθαι της Τουρκίας.
"Οψόμεθα" ελπίζοντες...

 

Αυτά πριν δέκα μόλις χρόνια.

Σήμερα βλέπουμε έναν Ερντογάν που δεν σέβεται και δεν υπολογίζει κανένα. Έχει περάσει στο επίπεδο της "ύβρεως". Είναι επικίνδυνος και για μας, αλλά και για τον λαό του και κυρίως για τον εαυτό του. Είναι διαχρονική αρχή, πνευματικός νόμος απαράβατος, η τιμωρία της ύβρεως.

"Οψόμεθα" τι τέξεται η επιούσα...

*Κάτι κορώνες-απαιτήσεις πληκτρολογούντων εκ του ασφαλούς για σκληρότερη στάση της ελληνικής πλευράς δεν έχουν νόημα. Ο υβριστής δεν καταλαβαίνει τίποτα, όταν μάλιστα σιωπούν οι μεγάλοι για λόγους δικών τους συμφερόντων.

Κάθε βράδυ κλαίει η Αγια Σοφιά... Απόψε ακούω κι εγώ το κλάμα της και κλαίω κι εγώ μαζί της...

Μόλις φτάσαμε στην Πόλη των πόλεων, στη Βασιλεύουσα της καρδιάς μας.

Αφήνουμε τα μπαγκάζια μας στο ξενοδοχείο και βγαίνουμε στο δρόμο. Μισοζαλισμένοι από το ταξίδι των δώδεκα περίπου ωρών, αλλά με μια εσωτερική λαχτάρα που κινητοποιεί και ζωντανεύει το είναι μας περπατάμε προς το ιστορικό κέντρο της Πόλης. Σύγχρονα κτίρια δίπλα σε παλιότερα, χιλιόχρονες κολώνες, περίκλειστες αυλές πολλών εκατονταετιών, καταστήματα, υπαίθρια απλωμένα προϊόντα κάθε λογής και άπειρο πλήθος που μαζεύεται σιγά-σιγά στα σπίτια τους η πρώτη εντύπωση. Αφήνουμε πίσω μας την Κλειστή Αγορά και το περίφημο Cemberlitas, τον κίονα του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Η πανύψηλη στήλη από πορφυρίτη στήριζε άγαλμα του θεού Απόλλωνα με την μορφή του Κωνσταντίνου. Στη βάση του είχαν αποθησαυριστεί μεταξύ των άλλων ήλοι και τμήμα του Τιμίου Σταυρού. Ο κίονας αυτός αποκαλύφθηκε στις 11 Μαΐου του 330, γενέθλιο ημέρα της Πόλης, της Νέας Ρώμης, που έμελλε να γίνει για 1100 περίπου χρόνια η Βασιλεύουσα Κωνσταντινούπολη, η Βασιλεύουσα της καρδιάς μας.

Συνεχίζουμε προς την απόληξη του ιστορικού κέρατος. Σουρούπωσε. Σκοτεινιάζει για τα καλά. Προχωρούμε λίγο ακόμα και.. την αντικρύζουμε!!!! Φωτισμένη!!!

Λύνονται τα γόνατα! Μπροστά της πολλά παγκάκια, τοποθετημένα βέβαια για να θαυμάζουν οι μουσουλμάνοι το Sultan Ahmed το δικό τους μνημειώδες αρχιτεκτόνημα που προσπάθησε να αντιγράψει την Αγια-Σοφιά χωρίς μεγάλη επιτυχία. Εμείς καθόμαστε ανάποδα Για να βλέπουμε τη δική μας εκκλησιά. Τα εξωτερικά προσκτίσματα έχουν αλλοιώσει την όψη της. Δεν θα έλεγες όμορφο εξωτερικά αυτό το οικοδόμημα. Αλλά για μας είναι ο θησαυρός της πίστης και της ιστορίας μας. Τον ατενίζουμε σιωπηλοί και εκστατικοί. 

Αυτή είναι η ώρα της ΑγιαΣοφιάς. Αύριο όλη μέρα και κάθε μέρα στίφη τουριστών θα την πολιορκούν, θα περιηγηθούν, θα θαυμάσουν, θα ακούσουν ξεναγήσεις, θα φωτογραφηθούν. Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι για δικούς τους ιστορικούς λόγους θα συγκινηθούν. Το μνημείο υφίσταται καθημερινά ένα είδος προσβολής, ένα είδος ...λεηλασίας. Τώρα όμως επιτέλους ησυχάζει. Μένει μόνο με την ένδοξη ιστορία του, μια υπόμνηση δυνατή και ασίγαστη ενός απίστευτου μεγαλείου, μιας χιλιόχρονης χριστιανικής αυτοκρατορίας που δυστυχώς έσβησε από δικά της λάθη και ασέβειες. Σ' αυτόν τον παμμέγιστο ναό που γνώρισε μεγαλειώδεις στιγμές ορθόδοξων λατρευτικών τελετών, ενθρονίσεις πατριαρχών, στέψεις αυτοκρατόρων, αλλά και αιρετικά συλλείτουργα και συλλήσεις και αρπαγές και σφαγές αμάχων και μουσουλμανικές προσευχές, είναι γραμμένη ιστορία χιλίων πεντακοσίων περίπου χρόνων. Ατενίζοντας την ΑγιαΣοφία έτσι σιωπηλή φέρνω στο νου μου όλη τη Βυζαντινή ιστορία και κυρίως εκείνο το τελευταίο βράδυ, την τελευταία λειτουργία, την τελευταία Θεία Κοινωνία, τον αποχαιρετισμό του Κωνσταντίνου του ΙΑ΄. Ένδεκα Κωνσταντίνοι βασίλεψαν. Άλλοι τρισένδοξοι κι άλλοι άθλιοι. Ο πρώτος κι ο τελευταίος έμειναν στις καρδιές μας. Τον πρώτο τον θαυμάζουμε, τον τιμούμε, τον έχουμε και είναι Μεγάλος. Αυτός ο τελευταίος είναι φορτωμένος τραγικότητα. Από την ώρα που στέφθηκε αυτοκράτορας ήξερε το τέλος. Το έβλεπε να πλησιάζει. Το έζησε. Όμως αναδέχθηκε αυτό το αιματοβαμμένο στέμμα και το τίμησε με την θυσία του. "Το την Πόλιν σοι δούναι, ούτ' εμόν, ούτ' άλλο τινός. Κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαίρετως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών". Αυτοπροαίρετα σφάγια, οι τελευταίοι υπερασπιστές...κι ύστερα, ύστερα...

Μας πόνεσε πολύ η Άλωση. Πόνεσε πολύ η ίδια η Αγια Σοφιά. Κλαίει από τότε τα βράδια, όταν σωπαίνει, και θυμάται την κυρά-Δέσποινά της. Θυμάται τους Κωνσταντίνους και τους άλλους αυτοκράτορες, θυμάται τα μεγαλεία της με τα τετρακόσια σήμαντρα και τις εξήντα δυο καμπάνες, τους καλλίφωνους ψαλτάδες, τις πατριαρχικές θ. Λειτουργίες. Θυμάται όμως και τον πόνο των φοβερών διχασμών. Μήνες είχε μείνει αλειτούργητη μετά από την ενωτική λειτουργία για να ξανανοίξει εκείνο το τελευταίο βράδυ πριν από την Άλωση να τους αγκαλιάσει όλους για τελευταία φορά ζωντανούς κι ύστερα να τους δεχθεί διωκόμενους να εισέρχονται αλλόφρονες σ' αυτήν ως έσχατο καταφύγιο, αδύναμη όμως να τους σώσει. Κλαίει γιατί θυμάται τους επόμενους αιώνες να είναι αναγκασμένη ν' ακούει τα μακρόσυρτα ψαλσίματα των μουεζίνηδων, να στολιστεί με τα ρητά του Κορανίου, να γεμίσει χαλιά προσευχής, να την θεωρούν αυτήν, το πιο χαρακτηριστικό χριστιανικό μνημείο, οι μουσουλμάνοι καύχημα και σύμβολό τους. 

Θυμάται και πονάει και κλαίει.

Κάθε βράδυ κλαίει η Αγια Σοφιά! 

Κι απόψε ακούω κι εγώ το κλάμα της και κλαίω κι εγώ μαζί της...!

Περί ηθικού πλεονεκτήματος

Πολύς λόγος και πολιτική αντιπαράθεση για το περίφημο "ηθικό πλεονέκτημα" της αριστεράς που μάλλον κατακρημνίζεται...
Ωστόσο δεν θέλω να το δω πολιτικά το θέμα. Θέλω να το δω φιλοσοφικά, οντολογικά. Καμιά παράταξη και κανένας άνθρωπος δεν έχει a priori ηθικό πλεονέκτημα. Μάλιστα η λεγόμενη ηθική μας είναι πολύ συχνά ένα "φόρεμα" που αλλάζει εύκολα και προσαρμόζεται στις περιστάσεις και τις δυνατότητες του καθενός. Μια μεγάλη δοκιμασία του ήθους και της εντιμότητας είναι η εξουσία. Γι' αυτό ο σοφός Βίας ο Πριηνεύς είχε διατυπώσει το ρητό. "Αρχή άνδρα δείκνυσι". Η εξουσία φανερώνει το ποιόν του ανθρώπου. Όποιος δεν έχει πρόσβαση στην εξουσία δεν μπορεί και να την καταχρασθεί. Μπορεί εκ του ασφαλούς να παριστάνει τον ηθικό και τον τιμητή. Είναι όμως σε βάθος τίμιος, ηθικός, ενάρετος, έντιμος ή απλά εκ της θέσεώς του ανίσχυρος;
Στην ιστορία έχουμε άπειρα παραδείγματα ανήθικων αρχόντων κάθε αποχρώσεως.
Κι έχουμε και ελάχιστα παραδείγματα κρυστάλλινου ήθους.
Δεν μπορώ εδώ να μη θυμηθώ τον Καποδίστρια, ο οποίος δεν δέχθηκε ούτε οβολόν εκ του δημοσίου χρήματος. (Αλλά δεν τον αντέξαμε... στα τρία χρόνια τον δολοφονήσαμε! Και με την ευκαιρία του εορτασμού των 200χρόνων τον δολοφονούμε ξανά!!!)

«…Ελπίζω ότι όσοι εξ´ υμών συμμετάσχουν εις την Κυβέρνησιν θέλουν γνωρίσει μεθ´ εμού ότι εις τας παρούσας περιπτώσεις, όσοι ευρίσκονται εις δημόσια υπουργήματα δεν είναι δυνατόν να λαμβάνουν μισθούς αναλόγως με τον βαθμό του υψηλού υπουργήματός των και με τας εκδουλεύσεις των, αλλ´ ότι οι μισθοί ούτοι πρέπει να αναλογούν ακριβώς με τα χρηματικά μέσα, τα οποία έχει η Κυβέρνησις εις την εξουσίαν της…»

«…εφ´ όσον τα ιδιαίτερα εισοδήματά μου αρκούν διά να ζήσω, αρνούμαι να εγγίσω μέχρι και του οβολού τα δημόσια χρήματα, ενώ ευρισκόμεθα εις το μέσον ερειπίων και ανθρώπων βυθισμένων εις εσχάτην πενίαν».

 Ωστόσο υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που έχουν ηθικό πλεονέκτημα!!! Φάσκω και αντιφάσκω; Όχι!
Ηθικό πλεονέκτημα έχουν οι άνθρωποι του Θεού. Οι άνθρωποι που έχουν το φόβο του Θεού! Οι Άγιοι! Αυτοί έχουν μόνιμη και διακαή έγνοια και προσπάθεια να εφαρμόζουν το θέλημα του Θεού είτε ελέγχονται από τους νόμους είτε όχι, είτε εξουσιάζουν είτε εξουσιάζονται, είτε τα έργα τους είναι φανερά, είτε είναι απλοί λογισμοί και αφανείς σκέψεις. Οι άνθρωποι του Θεού παίρνουν από τον Θεό χάρη και φωτισμό και αγιότητα. Γίνονται ένα κομμάτι του Θεού, έκφραση, πραγμάτωση  της παναγαθότητάς Του. Δεν μπορούν να είναι ανήθικοι!!!! Γι' αυτό...:

Φοβάμαι τον φτωχό, γιατί η στέρηση τον κάνει παραβάτη...

Φοβάμαι και τον πλούσιο, γιατί αρρώστια φοβερή τον τρώει,η απληστία...

Φοβάμαι τον διάσημο, γιατί στης ύβρεως την παγίδα πέφτει...

Φοβάμαι και τον άσημο, γιατί τη χυδαιότητα πίσω από την ανωνυμία κρύβει...

Φοβάμαι το σοφό, που μοναχά στη γνώση και τη λογική στηρίζει τη ζωή του...

Φοβάμαι τον αγράμματο, γιατί ως ο τυφλός εις βόθυνον πεσείται...

Έναν μονάχα δεν φοβάμαι:

Αυτόν που μέσα στην ψυχή του "έχτισε" το φόβο του Θεού...

Ραθυμία και ραστώνη

(Ρ)αθυμία κατέσχε με και καλοκαιρινή ραστώνη...

Και για να κάνω κάτι άνοιξα το ερμηνευτικό και ετυμολογικό λεξικό.

Ραθυμία: είναι η νωθρότητα, η απροθυμία

και ραστώνη είναι η έλλειψη δραστηριότητας, η τρυφηλότητα, μαλθακότητα, τεμπελιά

Και οι δύο λέξεις παράγονται από το επίθετο 'ράδιος που τα παραθετικά του είναι 'ράων, ΄ράστος .

Ράδιος θα πει εύκολος

Από το ράδιος βγαίνει η ραδιουργία που θα πει ασυλλόγιστη ενέργεια (εύκολα την αποφάσισα και την εκτέλεσα, δεν υπολόγισα τις συνέπειες κτλ)

Βγαίνει επίσης η λέξη 'ραΐζω που σημαίνει αναλαμβάνω δυνάμεις ύστερα από αρρώστια.

Η λέξη ΄ραστώνη παράγεται από τον υπερθετικό βαθμό του επιθέτου, από το ΄ράστος, είναι επομένως πολύ φορτωμένη εννοιολογικά λέξη.

Μάλιστα...! πολύ ξεκάθαρο το νόημα και η ετυμολογία των λέξεων.

Ας δούμε και την ουσία του πράγματος. Ίσως λόγω ηλικίας και κακής κινητικότητας έχω μπει σε ράθυμους ρυθμούς. Κι ο αδύναμος εαυτός με τραβάει προς τα κάτω. Πρέπει να επιστρατεύσω κυρίως πνευματικές δυνάμεις για να μην αφεθώ στους ρυθμούς που επιζητεί το σώμα. 

Κι ο καλός Θεός, ο πάντα προς το συμφέρον μου οικοδομών, μου έφερε μπροστά μου αυτό το κείμενο που το βρήκα εδώ :

– Γέροντα, τι διαφορά υπάρχει ανάμεσα στην ακηδία και την αθυμία;

– Ακηδία είναι η πνευματική τεμπελιά, ενώ η ραθυμία αναφέρεται και στην ψυχή και στο σώμα. Καλύτερα όμως να λείψουν και τα δύο.
Η ακηδία και η ραθυμία μερικές φορές κολλούν και σε ψυχές που έχουν πολλές προϋποθέσεις για πνευματική ζωή, που έχουν ευαισθησία, φιλότιμο.

Σε έναν αδιάφορο ο πειρασμός δεν κάνει τόσο κακό. Ένας ευαίσθητος όμως άνθρωπος, αν στενοχωρηθή, νιώθει μετά ακηδία. Πρέπει να βρη τί τον στενοχώρησε και να το αντιμετωπίση πνευματικά, για να ξαναβρή το κουράγιο και να πάρη μπρος η μηχανή του. Να προσέχη να μην αφήνη αθεράπευτες πληγές , γιατί μετά κάμπτεται από τα τραύματά του.

Το ψυχικό τσάκισμα, το οποίο στην συνέχεια φέρνει και το σωματικό, τον αχρηστεύει. Ο γιατρός δεν βρίσκει τίποτε, γιατί την βλάβη την έχει προκαλέσει ο πειρασμός. Πόσες ψυχές που έχουν φιλότιμο, ευαισθησία, τις βλέπω αχρηστευμένες!

– Γέροντα, αισθάνομαι εξάντληση και δεν μπορώ να κάνω καθόλου πνευματικά (1). Αυτό προέρχεται από κούραση ή μήπως είναι από ραθυμία;

– «Ἀπὸ τῶν πολλῶν μου ἁμαρτιῶν, ἀσθενεῖ τὸ σῶμα, ἀσθενεῖ μου καὶ ἡ ψυχή» (2), δεν λέει; Δεν είναι κούραση σωματική˙ ψυχικό τσάκισμα είναι. Αυτό είναι χειρότερο από την σωματική κούραση. Με το ψυχικό τσάκισμα ξεβιδώνεται κανείς και γίνεται σαν ένα όχημα που όλα τα εξαρτήματά του είναι καλά, αλλά η μηχανή του είναι διαλυμένη.

– Γέροντα, βλέπω ότι, ενώ πρώτα αγαπούσα τα πνευματικά, τώρα δεν μπορώ να κάνω τίποτε.

– Γιατί δεν μπορείς να κάνης τίποτε; Δεν έχεις δυνάμεις; Εγώ βλέπω ότι έχεις. Δεν θυμάσαι παλιά, όταν χτιζόταν το μοναστήρι και δούλευες όλη μέρα στο γιαπί, πόσα πνευματικά έκανες;

– Μήπως, Γέροντα, φταίει που έδωσα όλον τον εαυτό μου στις δουλειές;

– Πιο πολύ φταίει που άφησες τον εαυτό σου χαλαρό. Κοίταξε να τον σκληραγωγήσης˙ να αγαπήσης την άσκηση. Εγώ, που έχω μισό πνεύμονα, ξέρεις πόσες μετάνοιες κάνω; Δεν μπορώ να σου πω. Μόνο για τα κομποσχοίνια, που κάνω με μικρές μετάνοιες, σου λέω ότι, όταν κουράζεται το ένα χέρι, κάνω τον σταυρό μου με το άλλο.
Αυτά σου τα λέω από αγάπη. Άλλοι δεν έχουν τις προϋποθέσεις που έχεις εσύ, και ξέρεις πώς αγωνίζονται, πώς παλεύουν; Εσύ για λοκατζής κάνεις! Πώς άφησες έτσι τον εαυτό σου; Εγώ θα προσεύχωμαι για σένα, αλλά, για να βοηθηθής, πρέπει κι εσύ να κάνης μια προσπάθεια.
Κατάλαβες; Στα πνευματικά πρέπει να δώσης όλον τον εαυτό σου, και τότε θα αποδώσης και στην διακονία σου.

– Γέροντα, μερικές φορές, όταν είμαι στο κελλί, με πιάνει ακηδία.

– Στο κελλί σου δεν προσεύχεσαι, δεν μελετάς. Όσο μπορείς, να μην αφήνης να περνάη ο χρόνος χωρίς να κάνης τίποτε. Δεν μπορείς να προσευχηθής; Ας μελετήσης κάτι που σε βοηθάει εκείνη την ώρα. Διαφορετικά ο διάβολος μπορεί να εκμεταλλευθή την άσχημη κατάστασή σου και να σε εξουθενώση. (του Γέροντος Παϊσίου)

Όλα λοιπόν έχουν πνευματική βάση και ερμηνεία!!!!! Κι ο αγώνας μου σ' αυτό το επίπεδο πρέπει να ενεργοποιείται χειμώνα-καλοκαίρι. Εμπρός λοιπόν, ψυχή μου, ανάστα, τι καθεύδεις!