Της Αλώσεως...

 27 Μαΐου 1453-Κυριακή των Αγίων Πάντων

Έγειρε ο ήλιος κι έδυσε απ' της Βλαχέρνας πίσω το παλάτι.

Κι έβαψε πορφυρά κι αιμάτινα τα τείχη, τα βασανισμένα κάστρα.

Κι αυτή τη μέρα άντεξαν! Ίσως γενεί το θαύμα!

Τα τείχη των Βλαχερνών

Μες στη μικρή την εκκλησιά, στου παλατιού την πιο αγιασμένη κόγχη,

ο Κωνσταντίνος εγονάτισε μπροστά στην Παναγιά την Οδηγήτρα.

Τούτη την Παναγιά την αγαπά πιο πάνω από τις άλλες.

Μάνα του είναι και κυρά,

φερμένη απ' του Μυστρά τον Άη-Δημήτρη.

"Απόκαμα, Μητέρα μου, μόνος απαραμύθητος...

Τ' αδέλφια μου με ξέχασαν κι οι Χριστιανοί της Δύσης.

Είμαστε λίγοι, ελάχιστοι, ζωσμένοι από θεριά.

Όμως εμήνυσα στον Αμηρά: "Την Πόλη δεν στη δίνω!

Δεν είμαι εγώ αρμόδιος κι ούτε κανένας άλλος,

την Πόλη την ατίμητη στα χέρια σου να δώσει!

Κι αποφασίσαμε μ' αυτήν μαζί όλοι μας να χαθούμε".

Τώρα όμως, μόνοι, Εσύ κι εγώ, πες μου, Μητέρα, πες μου.

Μήπως παραλογίζομαι, μήπως εις μάτην κοπιώ και σπένδομαι;

Μήπως στο αναπόφευκτο, απόκοτο είναι ν' αντιστέκομαι;

Τι  έμεινε για μένα πια; Το θαύμα; η θυσία;

Και κάτι ακόμα, Μάνα μου. Γιατί να 'ρθει το τέλος;"

Μες στο σκοτάδι που έπεφτε γλυκό και σιωπηλό, σαν σάβανο λυτρωτικό,

ο Κωνσταντίνος άναψε κερί να δει της Παναγιάς του τη μορφή.

Την είδε δακρυσμένη. Αναταράχτη ο βασιλιάς.

Δεν τον γελούν τα μάτια του. Της φαντασίας του δεν είναι πλάσμα.

Κι ύστερα ακούστηκε η φωνή:

"Παιδί μου, ο Γολγοθάς ανοίγεται μπροστά σου.

Προχώρα, ανέβα και σταυρώσου.

Δεν θα σηκώσεις μόνο τα δικά σου σφάλματα.

Αιώνων αμαρτίες και λάθη επάνω σου θα πέσουν.

Εσύ είσαι το σφαχτάρι της θυσίας.

Θα 'ρθει το τέλος!

Θα 'ρθει γιατί πολλοί παράτησαν της αρετής το δρόμο,

άρχοντες κι ιερείς κι απλός λαός επεριφρόνησαν το θεϊκό το νόμο.

Εσύ πορεύου στο δρόμο το φριχτό, εσύ το εξιλαστήριο θύμα!"

Ώρα πολλή γονατιστός έκλαιγε ο Κωνσταντίνος.

Δεν έκλαιε για τον θάνατο, δεν έκλαιε για το τέλος.

Μόνο συγγνώμην έκραζε, έλεος ζητούσε και συγχώρεση

απ' τον φιλάνθρωπο Θεό, γι' αυτόν και για την Πόλη του.

Κι ύστερα ανάλαφρος, σαν νάχε κιόλας λυτρωθεί,

γαλήνιος κι ήρεμος, αποφασιστικός, έφυγε για τα κάστρα.

Το τέλος το ήξερε. Και τόχε αποδεχτεί... (Σ.Κ.2005)

Το Παλάτι του Πορφυρογέννητου αναστηλωμένο δίπλα στα τείχη των Βλαχερνών

Μεσοπεντηκοστή, εορτή της του Θεού Σοφίας

Μια πολύ παρεξηγημένη και αγνοημένη εορτή η σημερινή. Η ονομασία της είναι παραπλανητική. Βρισκόμαστε ακριβώς εις το μέσον του Πεντηκοσταρίου, δηλαδή των πενήντα ημερών που μεσολαβούν από την Κυριακή του Πάσχα ως την Κυριακή της Πεντηκοστής. Η ονομασία λοιπόν της εορτής φανερώνει μια χρονική στιγμή, αλλά καλύπτει το πραγματικό νόημα της ημέρας. 

Σήμερα τιμάται η Σοφία του Θεού. Σήμερα ποιούμεν ανάμνησιν του γεγονότος που αναφέρεται στο κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον (κεφ.7 στιχ. 14-30). Ο Χριστός βρέθηκε στα Ιεροσόλυμα κατά την εβραϊκή εορτή της Σκηνοπηγίας και εδίδασκε στον Ναό λέγοντας μεταξύ των άλλων "ἡ ἐμὴ διδαχὴ οὐκ ἔστιν ἐμή, ἀλλὰ τοῦ πέμψαντός με".  Φανέρωσε δηλαδή στους ανθρώπους ότι το κήρυγμά του είναι θεϊκή αποκάλυψη και όχι ανθρώπινη σοφία. Ο Χριστός αποκάλυψε στους ανθρώπους την Σοφία του Θεού. Ή μάλλον ο ίδιος είναι ο Λόγος του Θεού, η αποκεκαλυμμένη Σοφία του Θεού. Ο Χριστός είναι η πηγή της Σοφίας και της Ζωής μας. Σ' Αυτόν θα προστρέξουμε για να αντλήσουμε ύδωρ αφθαρσίας, ύδωρ καθαίρον και ζών όπως λέει ο σημερινός "Οίκος" για να ποτίσουμε την ξεραμένη και χέρσα ψυχή μας

"Τὴν χερσωθεῖσάν μου ψυχήν, πταισμάτων ἀνομίαις, ῥοαῖς τῶν σῶν αἱμάτων κατάρδευσον, καὶ δεῖξον καρποφόρων ἀρεταῖς· σὺ γὰρ ἔφης πᾶσι, τοῦ προσέρχεσθαι πρός σὲ Λόγε Θεοῦ πανάγιε, καὶ ὕδωρ ἀφθαρσίας ἀρύεσθαι, ζῶν τε καὶ καθαῖρον ἁμαρτίας, τῶν ὑμνούντων τὴν ἔνδοξον καὶ θείαν σου Ἔγερσιν παρέχων ἀγαθέ, τὴν ἀπὸ τοῦ ὕψους ἐνεχθεῖσαν ἀληθῶς τοῖς Μαθηταῖς σου, Πνεύματος ἰσχύν, τοῖς σὲ Θεὸν γινώσκουσι· σὺ γὰρ ὑπάρχεις πηγὴ τῆς ζωῆς ἡμῶν".

Σήμερα λοιπόν πανηγύριζε η Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία, ο ναός της Αγίας Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη και όπου αλλού είχαν κτιστεί ναοί της του Θεού Σοφιας, στη Θεσσαλονίκη, στη Σόφια, στον Μυστρά, στην Έδεσσα της Μεσοποταμίας, στην Πάνορμο της Κρήτης στην Τραπεζούντα του Πόντου, στην Αχρίδα, στο Κίεβο, στη Μονεμβασιά, στη Δράμα. Μάλιστα, μια επιγραφή στον ομώνυμο Ναό (της Αγίας Σοφίας) στον Μυστρά, ανέφερε ότι είναι αφιερωμένη «τω παντοποιώ του Θεού Πατρός Λόγω».

Αγία Σοφία Κωνσταντινουπόλεως

Αγία Σοφία Κωνσταντινουπόλεως προ της Αλώσεως (αναπαράσταση)

Αγία Σοφία Θεσσαλονίκης

Αγία Σοφία Τραπεζούντος

Αγία Σοφία Σόφιας 

(η ονομασία της πόλης οφείλεται σ' αυτόν τον ναό)

Αγία Σοφία Δράμας

Αγία Σοφία στο Μυστρά

Αγία Σοφία Μονεμβασιάς

Αγία Σοφία Αχρίδας

Αγία Σοφία Κιέβου

*Ιστορικοί ναοί όλοι, τους οποίους αξίζει με κάποια ευκαιρία να παρουσιάσουμε 

για να τους γνωρίσουμε.

Συνοικία Ουζιέλ, ο χρόνος σταμάτησε έναν αιώνα!

Άπειρες φορές προσπεράσαμε με το αυτοκίνητο. Ίσως να έριξα μια φευγαλέα ματιά και να είπα: "όμορφα σπιτάκια!" Σήμερα βρέθηκα στη γειτονιά τους και περπάτησα στα τρία δρομάκια τους. Χάρμα οφθαλμών αλλά  και όσφρησης και ακοής! Μια γειτονιά από είκοσι οχτώ πανομοιότυπα σπιτάκια του 1925 που απόμεινε στον περασμένο αιώνα, δίπλα σε μια πολύβουη λεωφόρο, στη σκιά πολυκατοικιών. Τα ξύλινα φουρούσια και τα διακοσμητικά γύρω από τα ξύλινα επίσης κουφώματα τα ομορφαίνουν και τα χαρακτηρίζουν. Ουζιέλ ο εργολάβος, Ζακ Μοσέ ο αρχιτέκτονας. Χτίστηκαν για τους υπαλλήλους του Οργανισμού τροχιοδρόμων (τραμ), αλλά τελικά πουλήθηκαν σε ιδιώτες. Από το 1984 ο οικισμός έχει χαρακτηριστεί διατηρητέος, γι αυτό και διασώθηκε από την αντιπαροχή*. Τα περισσότερα σπίτια κατοικούνται. Κάποια είναι πολύ φροντισμένα. Οι αυλές τους ολάνθιστες. Μοσχοβολούν τα γιασεμιά και τα τριαντάφυλλα, τα ρηχοσπέρματα, οι φλαμουριές κι οι ακακίες. Κελαηδήματα πουλιών παρηγορούν την ακοή μου.  

Ακριβώς έναν αιώνα σταμάτησε ο χρόνος!!!!!

*Όχι ότι όλα τα διατηρητέα έχουν διασωθεί!

 

Αποχαιρετώντας τον π.Εμμανουήλ

 

"Πόσο δύσκολη είναι αυτή η ώρα του αποχαιρετισμού!

Αποχωριζόμαστε σήμερα σωματικά τον αγαπημένο μας πατέρα Εμμανουήλ, τον πατέρα μας! Πιστεύουμε ακράδαντα στην Ανάσταση του Χριστού και στη δική μας Ανάσταση! Δεν τον αποχαιρετούμε ως νεκρό, αλλά ως ζώντα που όμως δεν θα είναι πια μαζί μας!

Δεν θα είναι μαζί μας το λαμπερό χαμογελαστό του πρόσωπο! Δεν θυμόμαστε νάταν ποτέ συννεφιασμένο! Ήταν σίγουρα έκφραση της «πεπληρωμένης χαράς που υποσχέθηκε ο Κύριός μας, ήν ουδείς αίρει αφ’ ημών». Ήταν η ακτινοβολία της ενοικούσης Θείας Χάριτος!

Δεν θα είναι μαζί μας ο καλοσυνάτος του λόγος, η ζεστή του αγάπη και το φιλάνθρωπο ενδιαφέρον του για καθέναν από μας! Όλοι όσοι τον ζήσαμε έχουμε νιώσει την αγάπη του, το προσωπικό του ενδιαφέρον. Δεν ξέρω πώς χωρούσαμε όλοι στο νου και στην καρδιά του! Δεν ξέρω πώς προλάβαινε να συντρέξει στον καθένα, στη χαρά και στη λύπη του! ‘Ηταν η θέρμη και η ενέργεια της ενοικούσης Θείας Χάριτος!

Δεν θα είναι μαζί μας η ακαταπόνητη λειτουργική διακονία του που σκέπαζε και προστάτευε την ενορία μας, την κωμόπολή μας! Αμέτρητες οι λειτουργίες που έκαμε! Δεν άφηνε μνήμη Αγίου, μάλλον έψαχνε αφορμή για να τελέσει τη Θεία Λειτουργία και όλες τις άλλες ακολουθίες με απόλυτη τήρηση του τυπικού. Και ιερέας και δεύτερος ψάλτης ο ίδιος και δεν του ξέφευγε λέξη! Τι να πρωτομνημονεύσουμε! Το Σαρανταλείτουργο πριν από τα Χριστούγεννα από τις 5.30 το πρωί μεσα στην παγωνιά ή το ανοιξιάτικο Σαρανταλείτουργο στην Αγία Παρασκευή μαζί με τ’ αηδόνια ή το δεκαπενταυγουστιάτικο της Παναγίας μας και τις Παρακλήσεις στον υπαίθριο ναό μας ή τις κατανυκτικές αγρυπνίες ή τις καθημερινές ακολουθίες της Μεγάλης Σαρακοστής, ή πόσα, πόσα ακόμα... Ζούσε για να ιερουργεί κι έπλεκε κι άπλωνε με την προσευχή του ένα πέπλο προστασίας πάνω από την ενορία μας που μας αγκάλιαζε όλους παρόντες και απολειφθέντας δι’ ευλόγους ή και μη αιτίας. Ήταν η ανύστακτη έγνοια του για μετάγγιση της ενοικουσης Θείας Χάριτος!

Δεν θα είναι μαζί μας το φωτισμένο, αγιοπατερικό κήρυγμά του! «Προς τίνα απελευσόμεθα; Συ, Κύριε, ρήματα ζωής αιωνίου έχεις»! Ρήματα ζωής αιωνίου μας μετάγγιζε με κάθε ευκαιρία είτε με τον δικό του ζωντανό λόγο είτε διαβάζοντάς μας κείμενα από πατέρες αξιολογότατα, βαθιά, όχι καλολογίστικα, είτε με διαδικτυακές συνάξεις με εκλεκτούς προσκεκλημένους, είτε με τα Προς καταρτισμόν τηλεμηνύματα! Αέναος, αγιοπνευματικά τροφοδοτούμενος, κατ’ επίγνωσιν ζήλος κατήχησης του ποιμνίου του!

Δεν θα είναι μαζί μας στο Εξομολογητήριο! Έγνοια του διαρκής η εξομολόγηση! Πάντα έβρισκε τον χρόνο κι ας ήταν τόσο φορτωμένο το πρόγραμμά του! Κι ήταν τόσο παρηγορητικός, τόσο φιλάνθρωπος, χωρίς να παρεκκλίνει από τα διατεταγμένα! Θεραπευτής ιατρός, όχι αυστηρός τιμητής. Εδώ θα περιγράψω, συγχωρέστε με, μια σκηνή: ένα μικρό κοριτσάκι, έξι ετών, η εγγονούλα μου, ζήτησε να εξομολογηθεί. Τον είδα από μακριά να γονατίζει μπροστά της, να κατεβαίνει στο ύψος της και να στέκεται εκεί όση ώρα η αθώα ψυχούλα ακουμπούσε στο πετραχήλι του τα παιδικά της ατοπήματα! Ήταν η ταπείνωση και η απλότητα της ενοικούσης Θείας Χάριτος!

Δεν θα είναι μαζί μας ο οδηγός μας που μας έδειχνε σταθερά κι ακούραστα την οδό της μετανοίας και της σωτηρίας μας. Φωτεινό το πέρασμά του, οδοδείχτης η ζωή κι ο λόγος του. Γι’ αυτό και τρέχαμε κοντά του κι έρχονταν κι από άλλες ενορίες. Τα παιδικά βιώματα και η χριστιανική ανατροφή του σε μια ευλαβέστατη κρητική οικογένεια, οι αγιορείτικες ευλογίες που πλούσια δέχθηκε ως νέος -αλλά και μέχρι σήμερα δεχόταν- ο ακάματος πνευματικός αγώνας του , η σώφρων κι ευλογημένη οικογένεια που έστησε με την αγαπημένη του πρεσβυτέρα Βικτορία, του πλούτισαν την ψυχή του. Κι αυτός ο πλούτος ξεχείλιζε, ακτινοβολούσε, σκορπιόταν σε μας τους πένητες, μας έτρεφε, μας χόρταινε, μας στήριζε. Ήταν ο πλούτος της ενοικούσης Θείας Χάριτος!

Δεν θα είναι μαζί μας ο ευγενής και φιλόξενος οικοδεσπότης που ετοίμαζε γιορτές και τράπεζες και κεράσματα και δωράκια και εκδρομές και προσκυνήματα! Αξέχαστο κι ευλογημένο το τελευταίο προσκύνημα στους Αγίους Τόπους λίγους μήνες πριν το θεριό μας κλείσει όλους μέσα και μας μακελέψει. Ξενίας δεσποτικής και αθάνατου τραπέζης ευχόμαστε ολόψυχα να αξιωθείς, πατέρα μας!

Δεν θα είναι μαζί μας ο παπαΜανώλης γιατί δεν ανήκει πια στον δικό μας χωροχρόνο!

Ήδη τρέχει χαρούμενος, λαμπρός, αναστάσιμος, ψάλλων να πέσει στην αγκαλιά του Χριστού μας! Αγκάλας πατρικάς σπεύσον, διάνοιξε, Κύριε, για τον πιστό σου δούλο!

Κι εμείς εδώ πίσω ορφανοί!

Θλιμμένοι για τον αποχωρισμό, αλλά και χαίροντες! Χαίροντες για την βεβαιότητα της Αναστάσεως! Χαίροντες και δίδοντες ολόψυχα την καλή μαρτυρία για τον ποιμένα μας! Χαίροντες γιατί πιστεύουμε πως θα μας έχει στις αδιάλειπτες πρεσβείες του, θα θυμάται τα ονόματά μας και θα τα μνημονεύει στο ουράνιο θυσιαστήριο!

Καλό Παράδεισο, πατέρα μας! Μακάρι να αξιωθούμε ν’ ανταμώσουμε εκεί, στη Βασιλεία του Θεού! Μη διαλείπεις πρεσβεύων υπέρ ημών!

Συγχώρεσέ μας! Σ’ ευχαριστούμε! Χριστός Ανέστη!!"

Επαΐοντες

 " Οὐκ ἄρα, ὦ βέλτιστε, πάνυ ἡμῖν οὕτω φροντιστέον τί ἐροῦσιν οἱ πολλοὶ ἡμᾶς, ἀλλ᾽ ὅ,τι ὁ ἐπαΐων περὶ τῶν δικαίων καὶ ἀδίκων, ὁ εἷς καὶ αὐτὴ ἡ ἀλήθεια".

Πάλι ο Σωκράτης και ο "Κρίτων" μας οδηγούν στην ορθή σκέψη. 

Με  την σημερινή ανάρτηση συνεχίζω την χθεσινοβραδινή και οφείλω και μερικές εξηγήσεις. Δεν υποτιμώ ούτε την μανάβισσα, ούτε τον ταξιτζή, ούτε τον εργαζόμενο που δεν εκτελεί σωστά το self test. Καθένας από αυτούς ως άνθρωπος μπορεί να είναι ο καλύτερος και στον τομέα του επίσης, στη δουλειά του, στην τέχνη του, στο γνωστικό του αντικείμενο μπορεί να είναι άριστος. Όταν θέλω να αγοράσω είδη μαναβικής δεν θα ρωτήσω τον γιατρό, ούτε τον μηχανικό που τυχαίνει να γνωρίζω, αλλά την καλή μου την μανάβισσα, την οποία εκτιμώ και συμπαθώ πολύ. Όταν μπω στο ΤΑΧΙ εμπιστεύομαι τον οδηγό του για τις οδηγικές του ικανότητες και για την γνώση των οδών και των διαδρομών και μπορεί να πιάσω την κουβέντα, αλλά δεν θα βαρύνει μέσα μου η γνώμη του για πράγματα για τα οποία δεν μπορεί να είναι επαΐων, όπως το εμβόλιο, εκτός αν είναι ένας ειδικός βιολόγος που ασκεί ως βιοπορισμό το επάγγελμα του ταξιτζή. Αυτόν θα τον σεβαστώ διπλά και τριπλά. Για τα υδραυλικά θα εμπιστευθώ τον υδραυλικό, για τα ηλεκτρολογικά έναν ηλεκτρολόγο κτλ..

Για ιατρικά θέματα δεν μπορώ να εμπιστευθώ έναν υδραυλικό ή την μανάβισσά μου. Και το εμβόλιο και όλη η ιστορία του covid  είναι σοβαρότατο ιατρικό και βιολογικό θέμα. Να το πάω και πιο πέρα. Επειδή το θέμα είναι ιατρικό και βιολογικό δεν θέλω να βλέπω και πεισματικά αρνητική στάση εκ μέρους ιερέων, μοναχών και ζηλωτών πιστών. Ας σταθούν ταπεινά κι ας αναγνωρίσουν την άγνοιά τους. Έχουν πάρει πάρα πολλούς στο λαιμό τους και δυστυχώς συνεχίζουν αμετανόητοι. Μιλάμε για τεράστιο εγωισμό πολύ καλά καμουφλαρισμένο κάτω από δήθεν "ανόθευτη πίστη" και ομολογία.

Το ζητούμενο μέσα στο χάος των πληροφοριών στο οποίο μας έχει ρίξει η ευκολία του διαδικτύου και όλων των ΜΜΕ είναι να ζητούμε την γνώμη του επαΐοντος σε κάθε θέμα. Άκουγα το πρωί έναν σπουδαίο καρδιοχειρουργό του Harvard τον κ.Τόλη. Ερωτήθηκε για ένα θέμα που αφορά τον εμβολιασμό των εγκύων. "Αυτό θα έπρεπε καλύτερα να το απαντήσει ένας γυναικολόγος", απάντησε. Σεβάστηκε τα όρια της γνώσης κάθε ειδικότητας. Αυτό κάνει ο σοφός. Γνωρίζει τι γνωρίζει. Γνωρίζει τι δεν γνωρίζει και σιωπά. Όσο πιο αμαθείς είμαστε, τόσο τα παίρνουμε όλα "σβάρνα". Μιλάμε για όλα με επιμονή, με ισχυρογνωμοσύνη. Για τα θέματα που προέκυψαν σχετικά με τον ιό και την πανδημία λαλήσαμε οι πάντες και καθένας σήκωσε το δικό του μπαϊράκι. 

Ας ακούσουμε τον Σωκράτη: "Δεν μας ενδιαφέρει τι λένε οι πολλοί, αλλά ο ένας που γνωρίζει το θέμα πολύ καλά. Αυτός θα μας οδηγήσει στην αλήθεια γιατί αυτός είναι η αλήθεια". 

*Ο εργαζόμενος που δεν κάνει σωστά το τεστ μπορεί να είναι καλός στη δουλειά του, αλλά για την ευκολία του παραβιάζει κάθε έννοια ευθύνης και ηθικής. Αυτόν δεν θα τον σεβαστώ καθόλου, γιατί πρώτα εκείνος μας περιφρόνησε όλους.

IQ λίγο πάνω από το 0!!!

Τρεις σκηνές-γεγονότα που προκαλούν απογοήτευση:

Πρώτη σκηνή 

Συζήτηση στη Λαϊκή μεταξύ της μανάβισσας και μιας πελάτισσας:

Πελ.: Έκλεισα ραντεβού για την πρώτη δόση του εμβολίου.

Μαν.: Για μένα, γνώμη μου, μην το κάνεις ακόμα. Άσε να φτάσουμε στον Σεπτέμβριο και βλέπουμε. Εγώ δεν το έχω καθόλου στο νου μου.

Πελ.: Έτσι λες, ε;

*Όσο να πεις είναι βαρύνουσα η γνώμη της μανάβισσας!

Δεύτερη σκηνή

Σε τηλεφωνική συζήτηση μεταξύ των άλλων λέγεται και το αμίμητο:

"Εγώ, να σου πω, ακούω τους ταξιτζήδες. Αυτοί όλη τη μερα μιλούν με πολύ κόσμο. Κάτι ξέρουν!!!"

*Όσο να πεις, κάτι παραπάνω ξέρει ο ταξιτζής!

Τρίτη σκηνή-μαρτυρία

"Το self test" δεν το κάνω στη μύτη. Φτύνω λίγο σάλιο και φυσικά βγαίνει αρνητικό! Και το δηλώνω αρνητικό. Έτσι κάνουν όλοι στη δουλειά!"

Έτσι μπράβο! Με τέτοια μυαλά θα πάμε πολύ μπροστά!

Όταν μας ξανακλείσει μέσα ο ιός όμως, μην μιλήσει κανείς! Προσωπική ευθύνη ανύπαρκτη, μόνο απαιτήσεις από το κράτος που πρέπει με μαγικά κόλπα να εξαφανίσει την πανδημία, ενώ εμείς θα σφυρίζουμε αδιάφορα και κυριολεκτικά θα κάνουμε ότι μας φαίνεται βολικό και ταιριαστό στην ανύπαρκτη νοημοσύνη μας!