Δύο θάνατοι

 Συνέβησαν την ίδια ημέρα και κατά κάποιον τρόπο συνδέθηκαν. Ο πρώτος, του Μίκη Θεοδωράκη. Έφυγε πλήρης ημερών και πλήρης έργων. Ακούω και βλέπω από χθες αφιερώματα, ντοκυμαντέρ και προσωπικές εξομολογήσεις. Τι ζωή! "Πολυτάραχη" είναι μικρός, λίγος, ο όρος. Και τι έργο! Τι δημιουργία! Σκέφτομαι πως  η μουσική και ο λόγος του έχουν αυτό το βάθος και τη δύναμη γιατί ακριβώς είναι το ξεχείλισμα, η έκφραση των βιωμάτων του. Κι έπειτα σκέφτομαι πως η γενιά μου μεγάλωσε και γαλουχήθηκε με τέτοια νάματα, τέτοια ποίηση, τέτοια οράματα, τέτοιους ανθρώπους για πρότυπα. Δεν μένω στην κομματική του ταυτότητα, την οποία και ο ίδιος αρκετές φορές ξεπέρασε προτάσσοντας την αγάπη του για την πατρίδα και τείνοντας, μάλλον σφίγγοντας, χέρι συμφιλίωσης. Με συνεπαίρνει ο ενθουσιασμός της μουσικής του, η άριστη επιλογή της ποίησης στην οποία έδωσε φωνή και ζωή και μας την πρόσφερε, ο αγνός και συνεπής αγώνας για τα οράματά του - παρόλο που με αυτά δεν συμφωνώ-, το ζωηρό ενδιαφέρον για τα θέματα της πατρίδας μας μέχρι τα τελευταία του. Δεν αποσύρθηκε ποτέ, παρά μόνο χθες...  

Ο δεύτερος, του νεαρού τράπερ. Μόλις χθες γνώρισα και τον όρο και το πρόσωπο. Χθες με αφορμή τον τραγικό του θάνατο. Κι άκουσα και κάποιους στίχους από τα "τραγούδια" του.(!!!) Δεν κρίνω τον άνθρωπο. Άλλος είναι ο Κριτής μας. Αλλά πονώ γιατί δεν έδωσε αληθινό νόημα στη ζωή του. Πονώ και θλίβομαι όμως και για έναν ακόμη λόγο: Για το επίπεδο της "τέχνης"-μάλλον κακοτεχνίας- με την οποία τρέφεται η γενιά που τώρα μεγαλώνει. Πολλοί έφηβοί μας ποτίζονται με "βρωμόνερα", με στίχους που εξυμνούν το σεξ, το εύκολο χρήμα, το "υπάρχει μόνο το σήμερα", το "κάνω ό,τι μου γουστάρει", το είμαι "γκαζάκιας και κοντράκιας". Ντρέπομαι να γράψω αυτούσιους στίχους. Αναρρωτιέμαι, από τα βρωμόνερα τι δέντρα θα φυτρώσουν και τι καρπούς θα δώσουν; 

Εύχομαι να βρουν κι οι δυο ανάπαυση στην Αγάπη του Θεού! Εμείς οι πολύ πεπερασμένοι έχουμε μια πολύ θολή και περιορισμένη εικόνα των πραγμάτων, των προσώπων, των γεγονότων. Ο Δίκαιος Κριτής γνωρίζει το πλάτος και το βάθος των πάντων, τα μύχια της κάθε καρδιάς. Και ακούει και τον πιο αλάλητο στεναγμό μας. Μπορεί, εύχομαι, η τελευταία μας έστω πνοή να έχει κάτι από τη δύναμη εκείνου του συγκλονιστικού "Μνήσθητί μου, Κύριε, εν τη Βασιλεία Σου"! Το εύχομαι και για τους δύο!