Στο κέντρο του κορμού της ελληνικής επικράτειας βρίσκεται ο πιο ορεινός νομός της πατρίδας μας, θα έλεγα και ο πιο όμορφος! Μας αξίωσε ο Θεός κι η Παναγία, που ιδιαίτερα τιμάται σε δυο πολύ ξεχωριστά προσκυνήματα, να τον επισκεφθούμε. Μας χαρίστηκε μάλιστα κι ένας υπέροχος καιρός που έκανε την εκδρομή μας ακόμα πιο όμορφη και βέβαια ασφαλή.
Αναχώρηση από τη Θεσσαλονίκη το Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου πάντα με το πρακτορείο Λιότσης. Οδηγός μας ο Μιχαήλ ο "Αρχάγγελος" και συνοδός του πρακτορείου η πρόσχαρη και ολοπρόθυμη κ.Λουΐζα. "Κατηφορίζουμε" προς Λαμία.
Ακούμε τον Όρθρο της Αγίας Θέκλας και του Αγίου Σιλουανού. Έχουμε τους δικούς μας ψάλτες, Ευθύμη και Αντώνη, που θα μας "τα ψάλλουν" τακτικά. Με ευχάριστα και ωφέλιμα ακούσματα και δυο στάσεις έξω από τη Λάρισα και τη Λαμία φθάνουμε στην όμορφη λουτρόπολη Υπάτη κι από εκεί σκαρφαλώνουμε στη βόρεια πλευρά της Οίτης για να βρούμε τη Μονή Αγάθωνος. Η Μονή σεμνύνεται να φιλοξενεί το άφθαρτο λείψανο του μοναχού της Βησσαρίωνα που μόλις πριν από ένα μήνα αγιοκατατάχθηκε από την Σύνοδο του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Φιλοπτωχότατος και ασκητικός, αγαπημένος και πολυσέβαστος σε όλη τη Φθιώτιδα, κέρδισε τον αμαράντινο στέφανο της θείας δόξης. Το μοναστήρι αφιερωμένο στην Παναγία, πνιγμένο στο πράσινο και τις βιγόνιες, με τον πολύ χαρακτηριστικό Γολγοθά στην αυλή, αλλά και τον οικολογικό του χαρακτήρα (φιλοξενεί Μουσείο Φυσικής Ιστορίας στο οποίο προβάλλεται η χλωρίδα και πανίδα της Οίτης, έχει εκτροφείο άγριων πουλιών, ειδικό χώρο για τη φιλοξενία παγωνιών και περιφραγμένο χώρο 1200 στρεμμάτων όπου έχουν καταφύγει πολυάριθμα ελάφια) συγκεντρώνει πλήθος επισκεπτών και είναι το αγαπημένο της Φθιώτιδας.
Προσκυνούμε και αναχωρούμε για τον Άγιο Γεώργιο στις παρυφές του Τυμφρηστού, το χωριό του φίλου μας Νίκου, ο οποίος με τη σύζυγό του Δέσποινα μας υποδέχονται περιχαρείς. Προσκυνούμε στον ναό του Αγίου Γεωργίου και ανηφορίζουμε προς το σπίτι τους, το πατρικό του Νίκου, πρόσφατα και πολύ όμορφα ανακαινισμένο. Κερνιόμαστε κέικ, κουραμπιεδάκια, σοκολατάκια, παγωτίνια, αναψυκτικά, χαιρόμαστε κι εμείς με την αγνή χαρά τους και φεύγουμε λίγο πιεσμένοι από τον χρόνο. Άλλοι ανεβαίνοντας και άλλοι κατεβαίνοντας (πώς γίνεται αυτό;) βγαίνουμε στην Πλατεία του χωριού που έχει δύο αξιοθέατα: Μια μεγάλη γλυπτή σύνθεση που παριστάνει τον Αχιλλέα πάνω στο άρμα του κι ένα στρατιωτικό αεροπλάνο!
Έχει περάσει αρκετά η ώρα! Κι αν εμείς θέλουμε να το ξεχάσουμε, μας το θυμίζει το στομάχι μας. Φεύγουμε για το Χάνι του Πανέτσου όπου μας περιμένουν τα περίφημα(;) κεφτεδάκια του και άλλες ενδιαφέρουσες προτάσεις. Δίπλα στον Σπερχειό, μέσα στη ρεματιά με τα πλατάνια η τοποθεσία του μαγαζιού μας ξεκουράζει. Εξάλλου από δω και πέρα, το πράσινο και η μοναδικής ομορφιάς ελληνική ορεινή φύση θα πληρώσει τους οφθαλμούς, το νου, την ψυχή μας...! Δεν περιγράφεται η ομορφιά των τοπίων! Πράσινο σε όλες τις αποχρώσεις! Φαντάσου αυτόν τον τόπο το φθινόπωρο με τις αποχρώσεις του κίτρινου, του κόκκινου, του καφετιού, φαντάσου τον το χειμώνα χιονισμένο, φαντάσου τον την άνοιξη με τα ολόφρεσκο πράσινο!!!!
Το πρόγραμμά μας είχε και μια επίσκεψη στο Δίκαστρο, λίγα χιλιόμετρα πιο πάνω! Δύσκολο να χωρέσει! Η επίσκεψη έγινε τελικά μόνο από τους άμεσα ενδιαφερόμενους Αντώνη, Σταυρούλα και Κώστα με την ευγενική προσφορά του ΙΧ από τον Νίκο και τη Δέσποινα. Στο καταπράσινο χωριό, που είναι χωμένο μέσα στις βουνοπλαγιές και όπου σήμερα παραμένουν (το χειμώνα) ελάχιστοι ηλικιωμένοι, υπηρέτησε ως παπαδάσκαλος ο Γρηγόριος Παπαδημητρίου προπάππους των Αντωνίου και Σταυρούλας. Ανακαίνισε τη δεκαετία του 1920 τον ιερό ναό του Αγίου Γεωργίου, το ναό του χωριού, και μνημονεύεται το όνομά του πάνω στην αναμνηστική πλάκα. Όσοι τον γνώρισαν τον θυμούνταν με πολύ σεβασμό και αγάπη.
Μετά το φαγητό κάνουμε στάση για καφέ στο χωριό Τυμφρηστός. Ήδη έχουν αρχίσει οι ανηφορικές στροφές, οι κλειστές "φουρκέτες". Το καφέ με το μπαλκόνι θέας έχει κλείσει. Λίγοι είναι πια οι περαστικοί μετά τους καλοκαιρινούς μήνες με το πλήθος των επισκεπτών. Ωστόσο βρίσκουμε ένα άλλο καφενείο, ενισχύουμε τον οργανισμό μας με λίγη καφεΐνη και επιβιβαζόμαστε στο λεωφορείο για να διανύσουμε το τελευταίο κομμάτι της διαδρομής μας μέχρι το Καρπενήσι. Λίγα τα χιλιόμετρα, πολλές οι στροφές, υπέροχη η θέα των βουνών. Μπαίνουμε ολοένα πιο βαθιά στην αγριάδα των βουνών, στην ομορφιά τους που σαγήνευε τους ανθρώπους τους. Μου 'ρχονται στο νου οι στίχοι του Κώστα Κρυστάλλη:
"...Μπεζέρισα νὰ περπατῶ στοῦ κάμπου τὰ λιοβόρια.
Θέλω τ᾿ ἀψήλου ν᾿ ἀνεβῶ ν᾿ ἀράξω θέλω, ἀητέ μου,
μέσ᾿ στὴν παλιά μου κατοικιά, στὴν πρώτη τὴ φωλιά μου,
Θέλω ν᾿ ἀράξω στὰ βουνά, θέλω νὰ ζάω μ᾿ ἐσένα.
Θέλω τ᾿ ἀνήμερο καπρί, τ᾿ ἀρκούδι, τὸ πλατόνι,
καθημερνή μου κι ἀκριβὴ νὰ τἄχω συντροφιά μου.
Κάθε βραδούλα, κάθε αὐγή, θέλω τὸ κρύο τ᾿ ἀγέρι
νἄρχεται ἀπὸ τὴν λαγκαδιά, σὰν μάνα, σὰν ἀδέρφι
νὰ μοῦ χαϊδεύει τὰ μαλλιὰ καὶ τ᾿ ἀνοιχτά μου στήθη.
Θέλω ἡ βρυσούλα, ἡ ρεματιά, παλιὲς γλυκές μου ἀγάπες
νὰ μοῦ προσφέρνουν γιατρικὸ τ᾿ ἀθάνατα νερά τους.
Θέλω τοῦ λόγγου τὰ πουλιὰ μὲ τὸν κελαϊδισμό τους
νὰ μὲ κοιμίζουν τὸ βραδύ, νὰ μὲ ξυπνοῦν τὸ τάχυ.
Καὶ θέλω νἄχω στρῶμα μου, νἄχω καὶ σκέπασμά μου
τὸ καλοκαίρι τὰ κλαδιὰ καὶ τὸν χειμώ᾿ τὰ χιόνια.
Κλωνάρια ἀπ᾿ ἀγριοπρίναρα, φουρκάλες ἀπὸ ἐλάτια
θέλω νὰ στρώνω στοιβανιὲς κι ἀπάνου νὰ πλαγιάζω,
ν᾿ ἀκούω τὸν ἦχο τῆς βροχῆς καὶ νὰ γλυκοκοιμιέμαι...
καὶ δῶσ᾿ μου τὲς φτεροῦγες σου καὶ πάρε με μαζί σου,
Αν έχεις ζήσει στα βουνά, η καρδιά σου, η ψυχή σου έχει γίνει αλλιώτικη... και πάντα τα λαχταρά και τα αναπολεί. Εμείς τρεις μέρες τα επισκεφθήκαμε και...φυτεύτηκαν, θαρρείς στην καρδιά και στο νου μας.
Μπαίνουμε στο Καρπενήσι γύρω στις 6.30. Όμορφο, περιποιημένο! Μας περιμένει το ξενοδοχείο "Άνεσις" λίγο πιο μπροστά από την Πλατεία. Καλόγουστο, λιτό, καθαρό. Τακτοποιούμαστε στα δωμάτια που έχουν τα περισσότερα θέα στην απέναντι βουνοπλαγιά με τα ελάτια. Μπροστά μας, χαμηλά, ένα μεγάλο μέρος της πόλης. Τα σπίτια ανακαινισμένα και φροντισμένα. Λίγη ανάπαυση και για τους πιο πολλούς βραδινή βόλτα στην Πλατεία. Υπάρχει αρκετός κόσμος, όσο κρατάει ο καιρός, που για το χατίρι μας έχει πολύ μαλακώσει. (Συνεχίζεται)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου