της Σταυρούλας

Η αγάπη είναι σεβασμός της ιδιαιτερότητας

Αλήθεια πόσο αποδεχόμαστε αυτή την αρχή απέναντι στον ή τη σύζυγο κυρίως, αλλά και στα παιδιά μας ή ακόμη και στον συνεργάτη ή φίλο μας; Πόσο όμορφα μας μιλάει ο Kahlil Gibran, αναφερόμενος στο γάμο:

Αγαπάτε ο ένας τον άλλον αλλά μη φτιάχνετε δεσμά αγάπης.
Αφήστε να υπάρχουν διαστήματα στην εγγύτητά σας.
Και αφήστε τους ανέμους του ουρανού να χορεύουν ανάμεσά σας.
Τραγουδάτε και χορεύετε μαζί και να΄στε χαρούμενοι, αλλά αφήστε ο ένας τον άλλον να είναι και μόνος.
Έτσι όπως οι χορδές του λαούτου είναι μόνες παρόλο που πάλλονται με την ίδια μουσική.
Να στέκεστε μαζί, όχι όμως πολύ κοντά.
Γιατί οι στύλοι του ναού στέκονται σε απόσταση ο ένας από τον άλλον.
Και η δρυς και το κυπαρίσσι δεν μεγαλώνουν το ένα στη σκιά του άλλου.

Η αληθινή αγάπη όχι μόνο σέβεται την ιδιαιτερότητα του άλλου, αλλά πραγματικά επιδιώκει να την καλλιεργήσει ριψοκινδυνεύοντας ακόμα και τον χωρισμό ή την απώλεια.
Είμαστε πρόθυμοι για μια τέτοια αγάπη;