Ξένος

Δος μοι τούτον τον ξένον,
τον εκ βρέφους ως ξένον
ξενωθέντα εν κόσμω.
Δος μοι τούτον τον ξένον,
όν ομόφυλοι μισούντες
θανατούσιν ως ξένον.
Δος μοι τούτον τον ξένον,
ον ξενίζομαι βλέπειν
του θανάτου το ξένον.
Δος μοι τούτον τον ξένον,
όστις οίδε ξενίζειν
τους πτωχούς και τους ξένους.
Δος μοι τούτον τον ξένον,
όν Εβραίοι τω φθόνω
απεξένωσαν κόσμω.
Δος μοι τούτον τον ξένον,
ίνα κρύψω εν τάφω,
ος ως ξένος ουκ έχει
την κεφαλήν πού κλίνη.
Δος μοι τούτον τον ξένον,
ον η μήτηρ ορώσα
νεκρωθέντα εβόα:
Ω Υιέ και Θεέ μου,
ει και τα σπλάγχνα τιτρώσκομαι
και καρδίαν σπαράττομαι
νεκρόν σε καθορώσα,
αλλά τη ση αναστάσει θαρρούσα μεγαλύνω.

(Γεωργίου Ακροπολίτου)
Κορυφαία έμπνευση που ψάλλεται τη Μεγάλη Παρασκευή το βράδυ στην κορύφωση του σωτηριώδους έργου του Κυρίου μας, όταν ολοκληρώνεται η περιφορά του Επιταφίου.