Με αφορμή μια τελευτή...

Όταν ο άγιος Αρχιεπίσκοπος και ιατρός Λουκάς χειρουργούσε με επιτυχία κάποιον ασθενή του έλεγε: "Ο Θεός σε θεράπευσε χρησιμοποιώντας τα δικά μου χέρια".
Αυτή η ρήση αν γινόταν βίωμα των ιατρών πολλαπλά θα τους προστάτευε και από την έπαρση στις περιπτώσεις επιτυχούς διάγνωσης και θεραπείας, αλλά κυρίως από την απογοήτευση στις περιπτώσεις της αποτυχίας. Ο Θεός παρέχει άλλοτε την ίαση και άλλοτε την έξοδο από αυτή τη ζωή. Και στις δυο περιπτώσεις μπορεί όργανό του να είναι ένας ιατρός. Όργανο απλό, όσες περγαμηνές και πτυχία και ευφυΐα κι αν έχει.
Είμαστε θνητοί. Κάποια στιγμή θα φύγουμε από αυτόν τον κόσμο. Όσο κι αν αγωνιστούμε με τους καλύτερους γιατρούς, τα πιο εξελιγμένα φάρμακα, στις πιο σύγχρονες και εξοπλισμένες θεραπευτικές μονάδες, μ' όλο το ενδιαφέρον και την προσπάθεια ιατρών και νοσηλευτών, κάποια σχισμή τρωτή θα βρεθεί, από κάπου θα περάσει το χέρι του Θεού και θα δώσει τέρμα σ' αυτήν την πρόσκαιρη και ταλαίπωρη ζωή μας.
Η συμφιλίωση με τη θνητότητά μας και η αποδοχή έστω και θεωρητικά του θανάτου είναι ένα μεγάλο επίτευγμα και σημαντικότατο βήμα ωρίμανσης για κάθε άνθρωπο. Ακόμα πιο σπουδαίο είναι να σταθεί παλικαρίσια την ώρα του θανάτου ενός δικού του προσώπου και σαν τον Ιώβ να πει "Ο Κύριος έδωσε τη ζωή, ο Κύριος την αφαιρεί. Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον από του νυν και έως του αιώνος".
Όσο για την ώρα του δικού μας θανάτου θάμαστε προετοιμασμένοι αν ήδη κάθε μέρα πεθαίνουμε ως προς το θέλημα και τα πάθη μας.