Μετάνοια

Πόσο δύσκολα αλλάζει ο άνθρωπος!

Πόσο σκληρά και σφιχτά τη ζωή του έχει κλειδώσει!

Εγώ! Πάλι εγώ! Πάλι εγώ!

Και ανία και πλήξη και τέλμα και φόβος!

Απογοήτευση! Αυτό είν' η ζωή;

Χωρίς το Πνεύμα το Άγιο μόνο σκότος και πνεύμα θανάτου,

αγριάδα, θυμός, πείσμα, πίκρα και μνησικακία!

Η ψυχή πληγωμένη, ασθενής, αδυνατεί να αναστρέψει.

Θέλει βοήθεια. Κραυγάζει σιωπηλά και στεντόρεια.

Ποιος θα τρέξει να μας πιάσει απ' το χέρι;

Ποιος θα σκουπίσει τα δάκρυα

για να δουν καθαρά οι οφθαλμοί μας;

Ποιος θα ξυπνήσει τη ληθαργούσα ψυχή μας;

Ποιος θα γυρίσει το κλειδί της σκοτεινής φυλακής μας;

Η νιογέννητη Αγάπη με τα σπάργανα,

η Αγάπη της φάτνης και των άλογων ζώων,

μόνο αυτή ξέρει ευγενικά και αθόρυβα,

διακριτικά να πλησιάζει.

Μας χαϊδεύει απαλά, μας ξυπνά σαν δροσιά ευλογημένη.

Εισχωρεί σαν τροφή, σαν ανάσταση.

Μεταβάλλει την ουσία της ύπαρξης.

Απ' το ζώο που είμαστε, ένα θεό παλεύει να φτιάξει.

Απ' το χώμα, τη δόξα. Απ' το λίγο, το μέγιστο.

Απ' το έρεβος, φως και λαμπρότητα.

Μην την διώξεις, εαυτέ , την Αγάπη!

Έστω αυτό, μόνο αυτό αξιώσου να κάνεις:

Ένα ΝΑΙ! Κι αυτό φθάνει

μια για πάντα τις πληγές σου να γιάνει!

Ξέθαψα αυτό το ποίημα που είχα γράψει πριν εφτά χρόνια παραμονές Χριστουγέννων. Είναι λίγο εκτός εποχής, αλλά συγχρόνως πάντοτε επίκαιρο γιατί

πάντα έχουμε ανάγκη μετανοίας και αποφασιστικής κίνησης προ το Θεό.

Η περίοδος του Δεκαπενταύγουστου είναι μια ακόμη ευκαιρία ν' αφήσουμε όλα αυτά που μας ταλαιπωρούν και μας κρατούν σερνόμενους στο χώμα και να στραφούμε προς την αληθινή Ζωή και Αγάπη.

Εύχομαι να μην πάει χαμένη.